บททั้งหมดของ ข้าคือฮองเฮาที่ฮ่องเต้ไม่รัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

เฟยห้าวหลานที่นั่งอยู่ข้างมารดาเห็นความผิดปกติที่เกิดขึ้นระหว่างสองคนตรงหน้าจึงกระตุกแขนเสื้อของมารดา แล้วกระซิบเบาๆ“เสด็จแม่วันนั้นท่านตรัสอะไรกับเสด็จพี่ ทำไมวันนี้เขาดูแปลกไป”“แม่ก็แปลกใจเหมือนกัน” มารดากระซิบบอกเฟยห้าวหลานมองหน้ามารดาด้วยสายตาที่ไม่เชื่อ หากมารดาไม่ได้พูดอะไรทำไมพี่ชายเขาถึงได้เปลี่ยนไปแบบนี้ ถ้าจะบอกว่าเสด็จแม่บังคับหรือใช้ข้ออ้างในการลงโทษเพื่อให้พี่ชายตนทำดีกับเยว่ลี่อิง สายตาและท่าทางคงไม่ใช่แบบนี้เป็นแน่ หรือพี่ชายตนทำดีกับเยว่ลี่อิงเพื่อประจบท่านแม่ แล้วจะทูลของลดโทษให้สนมหลี่กุ้ยเฟยภายหลัง แต่หากเป็นเช่นนั้นจริงพี่ชายของตนก็เล่นละครได้เก่งจนเหมือนรักนางเข้าจริงๆ แล้วเยว่ลี่อิงที่นั่งก้มหน้านิ่งอยู่ใกล้ไทเฮามีหรือจะไม่ได้ยินไทเฮากับเฟยห้าวหลานกระซิบคุยกัน ในเมื่อนางได้ยินว่าการกระทำนี้ไม่เกี่ยวกับไทเฮา ทำให้หัวใจนางเต้นรัว ใบหน้าพลันเปลี่ยนสีอย่างเห็นได้ชัด ในใจเกิดความหวังว่าเฟยห้าวเทียนจะเริ่มมีใจให้นางแต่เมื่อนางใช้มือกุมหน้าอันร้อนผ่าวก็ทำให้นางนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นได้ ‘เยว่ลี่อิงนะเยว่ลี่อิง แค่เพียงเขาดีด้วยหน่อยหัวใจเจ้าก็เต้นรัวจนลืมเรื่องที่โ

“แล้วเจ้าไม่ใช่สตรีของข้าหรือ”เยว่ลี่อิงไม่อาจตอบเขาได้จึงได้แต่นิ่งเงียบ ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกกระทำถึงยังจะตัดใจไม่ขาด แต่นางก็ไม่อยากเป็นเพียงที่ระบายให้เขา แต่ในฐานะฮองเฮานางก็เป็นสตรีของเขาที่ต้องปรนนิบัติเขายามเขาต้องการ“ว่าอย่างไร เจ้าใช่สตรีของข้าหรือไม่” เขาจ้องตาไม่กะพริบ“ใช่เพคะ แต่หม่อมฉันไม่ยินยอมได้หรือไม่เพคะ”“แล้วถ้าเราบอกไม่ได้เล่า เจ้าจะปล่อยให้ข้าทำได้หรือไม่”นางเงียบนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะได้ยินเสียงคนด้านนอกประตูเอ่ยขึ้น“ฮองเฮาเพคะ หม่อมฉันเอาของว่างมาถวาย ไม่ทราบว่าให้หม่อมฉันเข้าไปได้หรือไม่” “เข้ามาเถิด” เยว่ฮองเฮารีบเอ่ยตอบทันทีเฟยห้าวเทียนได้ยินเยว่ฮองเฮาตอบนางกำนัลก็รู้สึกไม่พอใจ แต่ในเมื่อนางไม่ยินยอมเขาเองก็ไม่อยากจะฝืนเยว่ลี่อิงผลักบุรุษที่ทับกายตนออก แต่เหมือนเขาไม่ยินยอมนางจึงทุบเขาไปที่ต้นแขนอย่างเต็มแรง แต่ดูเหมือนคนที่เจ็บจะเป็นนางเสียเอง“นี้คือคำตอบของเจ้าสินะ ในเมื่อไม่ยินยอมข้าก็จะไม่ข่มเหง”เขาลุกขึ้นจากร่างนางก่อนจะจับนางขึ้นนั่งตักและโอบกอดร่างเล็กไว้ นางกำนัลที่เข้ามาก้มหน้าต่ำใบหูพลันเปลี่ยนสีแดงระเรื่อเมื่อเห็นบุรุษและสตรีที่ใส่เ

วันนี้เป็นวันที่สนมทั้งหลายถูกปล่อยจากการถูกกักบริเวณ สามวันก่อนหน้านี้ห้าวเทียนฮ่องเต้ทรงเสด็จมาค้างที่ตำหนักคุนหนิง ข่าวลือนี้คือข่าวลือแรกที่ทุกตำหนักของนางสนมพูดคุยกัน หลังจากที่สามารถออกมาจากตำหนักตนได้ สร้างความประหลาดใจไม่น้อยให้กับเหล่าสนมทั้งหลายแน่นอนว่าข่าวที่แพร่ออกไปนี้ย่อมมาจากตำหนักคุนหนิงและตำหนักเล่อโซ่วถางเพราะในวังหลังก็มีเพียงสองตำหนักนี้เท่านั้นที่นางกำนัลขันทีสามารถเข้าออกนอกตำหนักได้ นอกนั้นก็ถูกกักบริเวณตามเจ้านายตนเองถึงปกติไทเฮาไม่ชอบพวกนินทาเจ้านายแต่พอเป็นเรื่องนี้กลับส่งเสริมให้นางกำนัลแพร่ข่าวนี้ไปให้ทั่ววังหลัง แน่นอนไม่เว้นกระทั่งตำหนักเย็น“กรี๊ด........” เสียงดังลั่นจนออกไปนอกตำหนักเย็นนางกำนัลตรงหน้าตกตะลึง ไม่เพียงแค่นางกำนัลแม้แต่ทหารที่ยืนเฝ้าตำหนักเย็นอยู่ยังตกใจจากตำหนักที่เงียบเชียบวังเวง อยู่ดีๆ ก็มีเสียงดังโวยวายราวคนเสียสติดังขึ้น“ไม่จริง เป็นไปไม่ ฝ่าบาทไม่มีทางทำแบบนั้นกับเยว่ฮองเฮาเป็นแน่ เจ้าต้องได้ยินมาผิดแน่ๆ”“จริงๆ เพคะพระสนม หม่อมฉันได้ยินฝ่ายซักล้างคุยกัน ไม่เท่านี้ไม่ว่าเดินไปไหนพวกนางกำนัลก็พูดถึงแต่เรื่องนี้เพคะ”“ไม่จริง ม

“ข้าขอโอกาสอีกสักครั้งได้หรือไม่ ข้าสัญญาจะดีกับเจ้าให้มาก”น้ำตาที่คลออยู่ไหลลงมาจากดวงตากลมโตเมื่อได้ยินในสิ่งที่เขาพูด เขาใช้มือปาดหยาดน้ำตาที่ไหลมาอย่างเบามือ มือนี้ที่เยว่ลี่อิงรอคอยมานาน แต่มันกลับไม่มาในเวลาที่นางต้องการ ในใจก็อยากให้อภัยเขา แต่อีกใจก็รู้สึกทรมานกับความรักครั้งนี้เหลือเกิน นางหลับตาลงและจับมือเขาออก ยิ่งเขาเห็นน้ำตาของนางยิ่งทำให้ใจเขาเจ็บปวด ถึงเขาเอ่ยถามขอโอกาสจากนาง แต่เขากลับไม่มีความมั่นใจเลยว่านางจะตอบตกลง และการที่นางจับมือเขาออกคำตอบนี้ยิ่งชัดเจน เขาไม่คิดโกรธนางเลยหากนางจะปฏิเสธเพราะหากเป็นเขาเองเขาก็คงไม่คิดหวนคืนเช่นกัน“ขอโทษเพคะ....”ยังไม่ทันที่เยว่ลี่อิงจะเอ่ยจบ“ข้าไม่รีบร้อนเอาคำตอบจากเจ้า คำตอบนี้ข้ารอได้ จะอีก5ปี 10ปี ข้าก็จะรอ ข้าเพียงอยากบอกเจ้าเอาไว้ ถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นฮองเฮาของข้า เราทั้งสองยังต้องอยู่เคียงคู่กันไปอีกนาน ยังมีเวลาให้ข้าได้ชดเชยให้เจ้าอีก”เขายิ้มอ่อนๆ ใบหน้าเศร้าสลด“ฝ่าบาท...”เพียงเยว่ลี่อิงเอ่ยปากเขาก็พูดแทรกขึ้นมา“ข้าขอสั่งเจ้า ไม่ให้เจ้าตอบปฏิเสธ คำตอบที่ข้ารอคอยมีเพียงคำว่า เจ้ายินดีให้โอกาสข้าเท่านั้น ไม่ว่าคำตอบนี

“แล้วหากหม่อมฉัน จะเอานางให้ถึงตายพระองค์จะให้ความเป็นธรรมนี้แก่หม่อมฉันได้หรือไม่”เฟยเฮาเทียนถึงกับตกตะลึงในคำพูดของเยว่ฮองเฮา ไม่ใช่เพียงคำพูดของนางแต่แววตาและสีหน้าก็บ่งบอกว่านางนั้นพูดจริงไม่ได้เพียงแต่จะประชดประชันเขาเท่านั้น“ฮองเฮาเราขอบอกเจ้าตามตรงว่าเรามิกล้าที่จะถึงขั้นสังหารนางเพราะอย่างไรเสียนางก็คือผู้หญิงที่เรามีใจรักใคร่มานานถึง 3 ปีถึงบัดนี้จะรู้ว่านางหลอกเราแต่นางก็ไม่ได้หลอกเราเสียทั้งหมดทีเดียว”เยว่ลี่อิงถึงจะพยายามข่มใจไม่ให้ไม่รู้สึกอันใดกับเฟยห้าวเทียนและรู้ดีว่าเฟยห้าวเทียนรักหลี่ฟางซินมากเพียงใด แต่เมื่อได้ยินเขาพูดออกจากปากก็ทำให้อดน้อยเนื้อต่ำใจไม่ได้“หม่อมฉันรู้อยู่แล้วเพคะ ว่าพระองค์คงไม่กล้าลงมือกับนางและเข้าใจดีว่าความผูกพัน 3 ปีที่ผ่านมาของพระองค์กับนางแน่นแฟ้นเพียงใด มิใช่ความผูกพันแน่นแฟ้นของพระองค์หรือเพคะที่ทำร้ายหม่อมฉันถึงขนาดนี้ นางอาจจะไม่ได้หลอกพระองค์ทั้งหมด แต่3ปีที่ผ่านมานางหลอกและทำลายความจริงใจที่หม่อมฉันมีต่อนาง หากพระองค์จะไม่เอาความนางหม่อมฉันย่อมเข้าใจดี แต่หากจะให้หม่อมฉันอภัยให้นางต้องถามใจหม่อมฉันก่อนว่ายอมหรือไม่ ”เขาถึงกับหน้าช