บททั้งหมดของ ข้าคือฮองเฮาที่ฮ่องเต้ไม่รัก: บทที่ 31 - บทที่ 40

เมื่อมาถึงตำหนักเย็นเยว่ลี่อิงมองไปยังรอบๆ ตำหนักก็รู้สึกวังเวงและหนาวเหน็บในใจขึ้นมา สถานที่โดยรอบรกร้างไม่มีใครคอยดูแล ต้นหญ้าขึ้นสูงเทียมหัว ใบไม้ที่ร่วงหล่นก็ไม่มีใครเก็บกวาดปลิวไปตามที่ต่างๆ ในตำหนักจนดูรกหูรกตา หน้าต่างประตูล้วนมีรูให้ลมลอดผ่าน สมกับที่ชื่อตำหนักเย็นแม้ปิดประตูหน้าต่างก็เหมือนราวไม่ได้ปิด เพราะถึงอย่างไรลมหนาวก็แทรกเข้าไปได้อยู่ดีเยว่ลี่อิงเดินเข้าไปด้านในตำหนักก่อนจะเปิดประตูห้องที่หลี่ฟางซินอาศัยอยู่ ภายในห้องนางได้เจอกับสตรี 2 คน เมื่อสตรีทั้งสองเห็นนางก็รู้สึกแปลกใจอยู่บ้างแต่ก็ไม่ลืมทำความเคารพถึงสีหน้าของหลี่ฟางซินจะไม่ยินดีมากนักแต่ด้วยธรรมเนียมนางจึงต้องปฏิบัติตาม เยว่ลี่อิงสะบัดมือให้นางกำนัลออกจากห้องไปนางกำนัลเมื่อเห็นฮองเฮาสั่งให้ตนออกไป ก็ไม่สามารถหลีกได้จึงเดินออกไปนอกห้อง แต่เมื่อไปถึงประตูห้องก็ต้องตกใจเมื่อเห็นห้าวเทียนฮ่องเต้ยืนอยู่หน้าประตู เพียงเห็นท่าทางของขันทีเกานางกำนัลผู้นั้นก็รู้ได้ทันทีว่าไม่ให้ส่งเสียงดัง นางจึงปิดประตูแล้วเดินถอยออกมาอย่างเงียบๆห้าวเทียนฮ่องเต้ที่เห็นสภาพการเป็นอยู่ของสตรีที่ตนรักก็รู้สึกสงสารนางยิ่งนัก แต่ถึงอย่า

ตำหนักคุนหนิงอี้หงที่ทนเก็บความสงสัยมาตั้งแต่กลับจากตำหนักเย็น ในที่สุดก็เก็บความอยากรู้สึกไว้ไม่ไหว จึงเอ่ยถามเยว่ฮองเฮาที่นั่งให้นางแปรงผมอยู่ข้างหน้าคันฉ่อง“ฮองเฮาเพคะ ทำไมไม่ทรงชวนฮ่องเต้เสด็จกลับมาด้วยละเพคะ แค่พระองค์เอ่ย หม่อมฉันเชื่อว่าฝ่าบาทต้องเสด็จกลับมาพร้อมพระองค์แน่”“อี้หง ถึงฝ่าบาทจะเป็นฮ่องเต้แต่พระองค์ก็มีหัวใจนะ ถึงอย่างไรฝ่าบาทกับนางก็รักกันมาตั้งสามปี ถึงต่อหน้าข้าจะแสดงเป็นคนใจดำไม่สนใจนาง แต่ที่จริงฝ่าบาททรงเป็นห่วงและสงสารนางมาก ถ้าวันนี้พระองค์ทรงใจดำไม่อยู่ดูนางเลย เขาก็ไม่ใช่บุรุษที่ข้าหลงรักมาถึงสี่ปีน่ะสิ คนที่อ่อนโยน ใส่ใจความรู้สึกผู้อื่น และไม่ถือตัว ถ้าถามความผิดของนางที่มีต่อฝ่าบาทนั้น ที่จริงก็ไม่ได้มากมายนักเพราะแค่สามเดือนแรกเท่านั้นที่นางเล่นเป็นข้าหลังจากนั้นนางก็เป็นตัวนางเองมาตลอด”น้ำเสียงเรียบเฉยที่จริงแล้วบุรุษที่นางหลงรักคนนั้นเขาเป็นเพียงองค์ชายที่รักอิสระ ชอบท่องเที่ยวไปยังที่ต่างๆ แต่งตัวธรรมดา พูดจาเหมือนกับชาวบ้านทั่วไปไม่เคยแสดงตัวว่าเป็นใคร ใจดีมีน้ำใจเห็นอกเห็นใจผู้อื่น แต่ก็ไม่ใช่คนไม่เอางานเอาการ เขาเป็นเหมือนผู้สืบข่าวสารและส่ง

เมื่อเยว่ฮองเฮาคลานออกมาจากรถม้าก็เห็นบุรุษรูปร่างกำยำราวๆ 10คนเดินใกล้เข้ามาหานาง นางพยายามตั้งสติก่อนจะเอ่ยต่อรองเพราะคิดว่าพวกโจรพวกนี้ย่อมเห็นแก่ทรัพย์สมบัติ“เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร หากเจ้าต้องการเงินทองเพียงปล่อยเราไป เราจะให้เงินทองเจ้ามากเท่าที่พวกเจ้าต้องการ” เยว่ฮองเฮาเอ่ยพร้อมกอดน้องสาวไว้แนบอก“หากพวกข้าปล่อยท่านไปวันนี้ หัวของพวกข้าคงจะต้องขาดเป็นแน่ ใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะฮองเฮา”เยว่ฮองเฮาตกตะลึงทันทีที่ได้ยินพวกเขาเอ่ย และรู้ว่านี้ไม่ใช่เป็นเพียงโจรธรรมดา แต่เป็นมือสังหารที่จะมาเอาชีวิตของนาง ในใจของนางหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่เมื่อมองเห็นน้องสาวที่ตัวสั่นเทาร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอด นางจึงจำใจต้องทำใจดีสู้เสือ“พวกเจ้าบังอาจยิ่งนัก ในเมื่อรู้ว่าข้าเป็นใครยังกล้าลงมือ พวกมันให้อะไรแก่เจ้า ข้าจะให้มากกว่ามัน3เท่า”“เสียใจด้วยพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันรับงานมาแล้วย่อมต้องทำให้สำเร็จ คงจะรับข้อเสนอของพระองค์ไว้ไม่ได้” เมื่อพูดจบพวกมันก็เดินเข้ามากระชากเยว่ฮองเฮาและน้องสาวออกจากกัน“พวกสารเลวอย่าเข้ามา พวกเจ้าจะทำอันใดพวกเรา”น้ำเสียงหวาดระแวงสองพี่น้องพยายามจะจับ

ห้าวเทียนฮ่องเต้นั่งกอดและปลอบเยว่ฮองเฮาจนนางค่อยๆ สงบลง แต่นางยังปิดปากเงียบไม่ยอมพูดยอมจาถึงเรื่องความฝันนั้นให้ใครฟัง ไม่เพียงแค่ห้าวเทียนฮ่องเต้ที่เป็นกังวล ไทเฮาและเฟยห้าวหลานก็รู้สึกเป็นห่วงเยว่ฮองเฮามากเช่นกัน เมื่อหมอหลวงจางมาถึงไทเฮาก็รีบให้หมอหลวงจางตรวจอาการของเยว่ฮองเฮาทันที“เยว่ฮองเฮาเป็นเช่นไรบ้าง” ห้าวเทียนฮ่องเต้รีบถามอย่างเป็นห่วง“ร่างกายของฮองเฮาน่าจะไม่ได้รับพิษมาระยะหนึ่งแล้วชีพจรอื่นๆ จึงดูปกติขึ้นมากกว่าครั้งก่อนพ่ะย่ะค่ะ แต่จากที่หม่อมฉันตรวจดูฮองเฮาคล้ายคนเจอเรื่องสะเทือนใจมาอย่างหนักพ่ะย่ะค่ะ”“เจ้าว่าอย่างไร ยาพิษอย่างนั้นหรือ” ห้าวเทียนฮ่องเต้ตวาดดังลั่นจนหมอหลวงจางสะดุ้งตกใจ“ใครมันบังอาจวางยาพิษนาง ข้าจะทรมานให้มันตายทั้งเป็น”ไทเฮาหมอหลวงจางและเฟยห้าวหลานหันมามองหน้ากันด้วยความประหลาด ส่วนเยว่ฮองเฮาที่ได้ยินห้าวเทียนฮ่องเต้พูดก็คิดว่าเป็นเพียงการแสดงกลบเกลื่อนของเขาเท่านั้น“เสด็จพี่ท่านไม่ใช่หรือที่วางยาพี่สะใภ้ ทำไมตอนนี้ถึงมาถามหาคนทำล่ะพ่ะย่ะค่ะ”ยังไม่ทันที่ห้าวเทียนฮ่องเต้จะเอ่ยตอบเสียงสตรีที่ทำให้เฟยห้าวหลานและไทเฮาเสด็จมาถึงตำหนักคุนหนิงก็ดังขึ้

“คนที่สั่งให้วางยาพระองค์คือพระสนมฉินหวงกุ้ยเฟยพ่ะย่ะค่ะ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว“วันนี้ข้าอาการไม่ค่อยดี คงต้องรบกวนท่านค้างที่เรือนรับรองในตำหนักข้าสักคืน หวังว่าท่านก็จะดูแลตนเองจนกว่าข้าจะหายดี ไม่เช่นนั้นคงต้องลำบากลูกของท่านแล้ว ท่านหมอหลวงหลิวเข้าใจที่ข้าพูดใช่หรือไม่” เยว่ฮองเฮาเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบสีหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แม้แต่แววตาก็ไร้ความรู้สึก แต่คำพูดกลับแฝงไปด้วยคำขู่ ทำเอาคนฟังขนลุกชัน“กระหม่อมเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเบาๆ และสั่นเล็กน้อยเพราะความกลัวที่เยว่ฮองเฮาต้องเอ่ยขู่เขาเช่นนี้เพราะกลัวเขาจะคิดสั้นฆ่าตัวตายหนีไปเสียก่อน จึงได้เอ่ยดักไว้ ทุกคนต่างมองเยว่ฮองเฮากันอย่างประหลาดใจ เพราะที่ผ่านมาไม่ว่าใครก็ไม่เคยเห็นนางเป็นเช่นนี้มาก่อน ทุกอย่างนิ่งสงบราวกับอีกไม่นานจะเกิดพายุใหญ่เยว่ฮองเฮาให้ขันทีฉีคอยดูแลหมอหลวงหลิวไว้ ส่วนอี้หงให้จับตาดูว่าวันนี้ใครออกนอกตำหนักไปทำอะไรบ้าง และให้อี้หงจับตาดูนางกำนัลชิงนางกำนัลคนสนิทของสนมฉินหวงกุ้ยเฟยว่าหลังจากที่นางให้ขันทีฉีไปพูดที่โรงหมอแล้วพระสนมฉินหวงกุ้ยเฟยจะรู้ข่าวนี้หรือไม่ และหากรู้จะส่งคนมาดูหรือเป