All Chapters of ข้าคือฮองเฮาที่ฮ่องเต้ไม่รัก: Chapter 11 - Chapter 20

นางรู้ดีว่าหากนางโกหกว่าหลี่ฟางซินตบตีนางจริง ไทเฮาและเฟยห้าวหลานย่อมเข้าข้างนาง และจะจัดการหลี่ฟางซินให้นางเป็นแน่ ถ้าหากความผิดนี้จบลงที่หลี่ฟางซินเพียงผู้เดียวนางก็อยากให้เพื่อนทรยศผู้นี้โดยลงทัณฑ์สักครา หลี่ฟางซินจะได้รับรู้ว่าการถูกใส่ร้ายจนได้รับโทษในสิ่งที่ตนไม่ได้กระทำนั้นรู้สึกเยี่ยงไร เหมือนที่นางโดนฮ่องเต้เกลียดทั้งที่นางไม่ได้ทำอันใดผิดเลยแต่นางรู้ดีว่าโทษที่ตบตีภรรยาเอกนั้นหนักหนาเพียงใดยิ่งในราชวงศ์แล้วโทษนี้หนี้ไม่พ้นความตาย ยิ่งนางเป็นถึงฮองเฮาแม่แห่งแผ่นดินโทษทัณฑ์นี้แม้แต่คนในครอบครัวก็หนี้ความตายไม่พ้น ถึงอย่างไรคนในตระกูลหลี่ก็ดีกับนางไม่น้อย นางเองก็ไม่ควรเอาความแค้นนี้ไปลงกับพวกเขาเหล่านั้นหากนับในฐานะสตรีที่รักบุรุษผู้หนึ่งย่อมไม่อยากให้เขาลำบาก และในฐานะฮองเฮาก็ไม่ควรสร้างเรื่องจนเดือดร้อนไปถึงท้องพระโรง ถึงครั้งนี้จะเป็นการล้างแค้นได้ดี แต่ผลกระทบเป็นวงกว้าง ถือเสียว่าตบทั้งสองครั้งที่ได้รับในวันนี้ซื้อความโง่งมและเอาไว้เตือนสติตนเองแล้วกัน“ได้ ในเมื่อท่านอ๋องอยากรู้ข้าก็จะบอก ใช่ข้าตบหน้าตัวเอง ท่านอ๋องพอพระทัยหรือไม่ ถ้าพอพระทัยแล้วพี่สะใภ้ขอตัวกลับตำหนัก

“วันนี้ทั้งเสด็จแม่และเสด็จพี่ต่างเหนื่อยกันมามากแล้ว วันหน้าค่อยลงโทษก็ไม่ถือว่าช้าไป เสด็จแม่ว่าดีหรือไม่”“จริงของเจ้า วันนี้ข้าเหนื่อยมากแล้ว ข้าจะกลับไปคิดให้ดีว่าสมควรลงโทษเสด็จพี่ของเจ้าเช่นไร อย่างไรเสียเสด็จพี่ของเจ้าก็เป็นถึงฮ่องเต้ หากไทเฮาอย่างข้าสั่งตีหรือโบยก็เห็นว่าจะไม่ควร”“เสด็จแม่ตรัสถูกทุกอย่าง ไม่ว่าเสด็จแม่จะลงโทษลูกเช่นไร ลูกย่อมน้อมรับอย่างเต็มใจ”“ฝ่าบาท...พระองค์ทรงจำคำของพระองค์ไว้ให้ดี ฮ่องเต้ตรัสแล้ว ย่อมไม่คืนคำ อย่าคิดแต่จะทำให้มารดาแก่ๆ คนนี้หายโกรธแล้วรับปากออกมาง่ายๆ”“กระหม่อมจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร กระหม่อมมิกล้าโป้ปดเสด็จแม่”เฟยห้าวหลานมองดูพี่ชายตนที่ยอมให้มารดาลงโทษตัวเองเพื่อไม่ให้มารดาโกรธ แล้วหันมาเพิ่มโทษสนมหลี่กุ้ยเฟยแทน แต่หารู้ไม่ว่ากำลังตกหลุมพรางของมารดาแล้ว เสด็จแม่มีหรือจะยอมลงโทษสนมหลี่กุ้ยเฟยเท่านี้เพียงเพราะเสด็จพี่ยอมรับผิด หากไม่มีแผนการอื่นเฟยห้าวหลานรู้ดีว่าคนที่บุพการีของตนไม่คิดจะลงโทษแม้แต่น้อยก็คงจะมีเพียงเยว่ฮองเฮาเท่านั้น แต่นั่นไม่ใช่ว่ามารดาจะไม่รักพี่ชายของตนแต่เพราะรักมากจึงอยากให้พี่ชายมีสตรีที่รักบุตรชายของตนด้วยใจจ

“หลานเอ๋อร์ แม่รู้ว่าเจ้าเป็นห่วงนาง แต่ถึงอย่างไรนางก็เป็นพี่สะใภ้ของเจ้า เจ้าควรระวังกิริยาเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อื่น วังหลังแห่งนี้ล้วนอันตรายการกระทำบางอย่างต่อให้เจ้าไม่คิด แต่คนอื่นอาจคิด เจ้าเข้าใจหรือไม่”“ลูกจะจำคำสอนของเสด็จแม่ไว้ ขอบพระทัยเสด็จแม่ที่ตักเตือน”เฟยห้าวหลานที่ยังรั้งรออยู่ในตำหนักเล่อโซ่วถางไม่ยอมกลับเพราะรอหวังกงกงมารายงานการตรวจร่างกายของเยว่ลี่อิงแต่เมื่อได้ยินว่าเยว่ลี่อิงอาจโดนวางยาก็รู้สึกตกใจปนความโมโหที่มีคนบังอาจทำร้ายพี่สะใภ้ของเขาจนเผลอแสดงการกระทำที่ไม่ควรออกมา แต่ยังดีที่มารดาไล่นางกำนัลออกไปเมื่อหวังกงกงบอกมีเรื่องสำคัญต้องทูล จึงมีเพียงหวังกงกงผู้เดียวที่เห็นเหตุการณ์เมื่อหมอหลวงจางเดินเข้ามาก็รายงานการตรวจร่างกายภายนอกของเยว่ฮองเฮาตามความจริง เว้นไว้แต่ผลตรวจจากภายในร่างกายที่เขายังไม่กล้าเอ่ยเพราะเขายังไม่แน่ใจว่าใครคือผู้อยู่เบื้องหลัง เพราะเรื่องนี้ใหญ่เกินกว่าที่เขาจะรับมือไหว หากเขารีบรายงานโดยไม่ยั้งคิด คนที่อยู่เบื้องหลังย่อมไม่มีวันปล่อยเขาไปแน่“หมอหลวงจาง นอกจากอาการบาดเจ็บในวันนี้ร่างกายของฮองเฮาแข็งแรงดีหรือไม่” ไทเฮาเอ่ยถามเสียงราบเร

เมื่อไทเฮาตรัสแล้วว่าจะเป็นคนไปถามบุตรชายของตนเอง จึงสั่งให้หมอหลวงจางกลับไปได้ และยังกำชับว่าห้ามบอกเรื่องนี้แก่ใครหากมีผู้ใดถามถึงอาการของเยว่ฮองเฮา ก็ให้บอกไปว่าไม่เป็นไรมากเพียงแต่มีรอยถลอกและรอยฟกช้ำเท่านั้น ไม่ต้องเอ่ยถึงการตรวจภายใน และหากมีผู้ใดมาถามยกเว้นหมอหลวงหลิวให้หมอหลวงจางรีบมารายนางได้ทันที เพราะหญิงชราเชื่อว่าหากไม่ใช่ฝีมือบุตรชายตนย่อมมีพวกวัวสันหลังหวะกลัวว่าจะมีผู้รู้การกระทำอันต่ำช้านี้ของตนเป็นแน่เมื่อหมอหลวงจางออกไปแล้วเฟยห้าวหลาน จึงเอ่ยอาสาไปเป็นเพื่อนมารดา แต่กลับถูกมารดาปฏิเสธ และไล่ให้กลับไปยังจวนนอกวังของตนเอง เฟยห้าวหลานเห็นสีหน้าเหน็ดเหนื่อยของมารดาจึงไม่คิดฝืนใจต่อรอง“เสด็จแม่วันนี้ท่านเหนื่อยมากแล้ว พักผ่อนก่อนเถิดถึงอย่างไรวันนี้เสด็จพี่ก็คงอยู่ตำหนักกุ้ยเฟย คงไม่สะดวกพูดคุยกับท่าน”เฟยห้าวหลานเอ่ยด้วยน้ำเสียงห่วงพะวง“นั้นสิ ข้าเองก็เหนื่อยมากจริงๆ วันนี้ งั้นเจ้ากลับไปเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องไปคุมการลงทัณฑ์สนมหลี่กุ้ยเฟยอีก”“พ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่ ลูกขอทูลลา”เช้าวันต่อมา ณ ตำหนักคุนหนิงอี้หงตื่นนอนขึ้นมาเมื่อมองเห็นเยว่ฮองเฮายังไม่ตื่นก็ไม่คิดจะปลุกปล่อย

เมื่อมารดาเห็นหน้าบุตรชายที่รู้สึกสลดไม่แข็งกร้าวเหมือนก่อนหน้านี้ จึงรีบเอ่ยกล่าวถึงความสำคัญที่ต้องปกป้องเยว่ฮองเฮาเอาไว้ เพราะนางรู้ดีว่าการบังคับให้บุตรชายปกป้องเยว่ฮองเฮานั้นไม่ถาวร ไม่สู้ทำให้เขายินยอมด้วยใจที่จะปกป้องนางดีกว่า ถึงจะโน้มน้าวให้รักไม่ได้ แต่โน้มน้าวให้ปกป้องเยว่ฮองเฮาเพื่อผลประโยชน์ได้“เยว่ฮองเฮานางต่างจากแม่ นางมีบิดาเป็นถึงแม่ทัพใหญ่มีกองกำลังเกือบสามแสนนายในกำมือ มีอำนาจที่ไม่มีใครสามารถยึดได้จากคำสั่งเสียของบิดาเจ้า และมีแม่ที่เป็นผู้อาวุโสสูงสุดในวังนี้หนุนหลัง นี้คือเหตุผลที่อัครเสนาบดีหรือเสนาบดีกรมต่างๆ ไม่ยื่นมือเข้ามายุ่งกับวังหลัง ต่อให้เยว่ฮองเฮาลงโทษบุตรสาวพวกเขามากน้อยเพียงใดเขาก็ไม่กล้ากล่าวทูลให้เจ้าปลดนาง เพราะเท่ากับขัดคำสั่งของฮ่องเต้พระองค์ก่อนมีโทษเป็นกบฏ พวกเขาจึงต้องสั่งสอนบุตรให้เจียมเนื้อเจียมตัวอยู่เสมอ”ไทเฮามองหน้าบุตรชายของตนยามนี้ก็รู้ดีว่าเขาอาจจะเริ่มใจอ่อนและเริ่มมองถึงผลประโยชน์ที่เยว่ฮองเฮาจะทำให้เขาขึ้นมาแล้วบ้างจึงเอ่ยต่อ“แต่นั้นก็ไม่ได้แปลว่าพวกเขาจะอยู่เฉย ในเมื่อพวกเขาไม่สามารถใช้อำนาจข่มเหงเยว่ฮองเฮาและไม่สามารถปลดนางลงไ