บททั้งหมดของ เมียประมูล: บทที่ 41 - บทที่ 50

บรึ้นนนน~ภายในรถมีแต่ความเงียบงัน ไม่มีฝ่ายใดเอ่ยสิ่งใดออกมา อารมณ์ที่ไม่คงที่ของทั้งคู่ส่งผลให้คนหนึ่งเหยียบคันเร่งจนจมมิด รถเก๋งขนาดกะทัดรัดขับจี้ท้ายรถคันด้านหน้าแล้วเบี่ยงตัวเปลี่ยนเลนไปมา ทำเอาคนที่กำลังแล่นตามหลังมาติด ๆ ต้องชะลอเพราะกลัวรถจะเสียหลักจนเกิดอันตรายส่วนอีกคนไม่ได้คิดจะห้ามหรือตอบโต้อะไรออกไปนอกจากความเงียบ ปล่อยให้ร่างสูงที่กำพวงมาลัยแน่นได้ระบายอารมณ์ได้เต็มที่“คิดว่าเงียบแล้วจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นเหรอ” ทว่าไม่นานความเงียบก็จบสิ้นลง เมื่อคริสเตียนหันมาหาเรื่องคนที่นั่งกอดอกเชิดหยิ่ง ชวนให้คนอารมณ์ร้อนวูบวาบขึ้นมาใหม่“...” รวงข้าวเบี่ยงหน้าหนีไปมองข้างทาง ไม่อยากสนทนากับคนขาดสติ“เธอนี่มัน ตัวกวนประสาทที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอเลยจริงๆ” ท่าทางหยิ่งผยองของรวงข้าวทำให้เขาเลี้ยวเข้าเส้นทางออกนอกเมือง“...” เหมือนเดิม เธอไม่คิดจะเอ่ยอะไร เพราะรู้ว่าไม่ได้ช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น ในเมื่อหนีไม่พ้นก็ต้องทนทรมานต่อไปเอี๊ยดดด!!“อ้ะ!!” ความแรงของการจอดรถส่งผลให้รวงข้าวกระโจนไปด้านหน้าอย่างแรง ก่อนที่เธอจะจับศีรษะที่กระแทกเข้ากับด้านหน้ารถ“รวงข้าว” คริสเตียนลืมตัวเอื้อมมือไป

ตึก!ตึก!“ไม่รู้ปู่จะบังคับไอ้คูเปอร์ไปถึงไหน อายุก็ยี่สิบหกปีแล้วไม่ใช่เด็ก ๆ สักหน่อย” เคนตะเดินออกจากบ้านตามหลังคริสเตียนบ่นเรื่องที่ไม่สามารถถกเถียงคนเป็นปู่ได้“...” คริสเตียนนิ่งเงียบ เพราะไม่สามารถช่วยอะไรคูเปอร์ได้เลย“ถ้าเป็นผมนะ ผมไม่ยอมหรอก แต่ผมไม่มีทางเหมือนมันที่ยึดติดกับแค่คน ๆ เดียว” เขายังคงพูดออกมาไม่หยุดหย่อนเมื่อนึกถึงสาเหตุของการไม่กลับมาเมืองไทย เนื่องจากเรื่องจำเป็น“...” ทว่าพี่คนโตก็ยังคงเดินมุ่งหน้าไปที่รถตัวเองต่อ“นี่พี่คริสไม่คิดจะพูดไรหน่อยเหรอ” ทำให้เคนตะต้องรีบก้าวเท้าไปขวางทางแล้วหันไปตามคนเป็นพี่“พูดไปไม่ได้ช่วยอะไร ไม่มีใครขัดคำสั่งได้ มึงก็รู้” คริสเตียนตอบโต้กลับตามความคิด“สรุป...ถ้าเป็นพี่คริส พี่ยอม!?” เคนตะเท้าสะเอวไม่เข้าใจว่าทำไมถึงยอม“ไม่รู้ว่ะ ยังไม่เจอกับตัว”คำถามของเคนตะยากที่จะตอบ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะยอมทุกอย่าง แต่ตอนนี้เขากลับไม่คิดแบบนั้นอีกแล้ว“ลองบอกปู่สิ เรื่องสาวสวยคนนั้น ว่าเป็นไง” เคนตะรู้ทันคริสเตียนจึงเอ่ยจี้ใจดำ“มึงคิดว่าปู่ไม่รู้เรื่องที่กูจับรวงข้าวมาทรมานเหรอวะ”“รู้ แต่ยังไม่รู้ใจพี่” เคนตะใช้กำมือทุบไปที่อกข้างซ้าย

วันต่อมามือหนากอดรัดหญิงสาวตลอดทั้งคืน ความอบอุ่นที่มอบให้กันส่งผลต่อความรู้สึกทั้งคู่ ต่างคนต่างไม่เคยได้รับสัมผัสแบบนี้มาก่อนในชีวิต คนนึงถูกเลี้ยงมาเพื่อรับภาระหน้าที่ความเป็นใหญ่ของตระกูล ส่วนอีกคนถูกเลี้ยงดูอย่างไร้ความรักความเอาใจใส่ ฝึกฝนในสิ่งที่ตัวเองไม่ต้องการ ความจำเป็นจึงทำให้จำยอมที่จะเผชิญหน้ากับโชคชะตาที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้“ลุกได้แล้ว” รวงข้าวรู้สึกตัวในตอนเช้าของอีกวัน ขยับหน้าห่างจากแผงอกแล้วเอ่ยบอกคนที่กำลังนอนกอดเธออยู่“รีบตื่นไปไหน ยังไม่เช้าเลย” คริสเตียนรู้สึกก่อนรวงข้าวสักพักแล้ว ทว่าแกล้งหลับต่อเพราะยังไม่อยากละตัวเองจากคนตัวเล็กในอ้อมแขน“ไม่เช้าไรกัน สว่างซะขนาดนี้” เธอชะโงกหน้ามองไปที่ระเบียง มีแสงรำไรสอดส่องเข้ามา“อื้อ นอนเถอะ” ทว่ามือหนาบังคับให้ศีรษะมนแนบไปที่อกแกร่งเหมือนเดิมพร้อมทั้งลูบไหล่อย่างอบอุ่น“ไม่เอา ลุกไปเลย” เธอเงยหน้าขึ้นไปดึงตัวคริสเตียนให้ออกห่างแล้วลุกขึ้นนั่งทันที“เรื่องมาก!!” ทำเอาคริสเตียนต้องลุกขึ้นนั่งตาม เสยผมไปด้านหลังอย่างอารมณ์เสีย เมื่อถูกขัดใจ ก่อนที่จะตวัดขาลงจากเตียงสาวเท้าไปห้องน้ำ ทำให้หัวใจดวงน้อยนึกถึงบางอย่างขึ้นมา

รวงข้าวเงียบตลอดทางที่กลับจากโรงพยาบาล เธอเอาแต่หน้าบึ้งตึงไม่สมอารมณ์นักกับสิ่งที่แม่แท้ ๆ เพิ่งแสดงออกมาต่อหน้าคริสเตียน“เงียบทำไม” เมื่อภายในคอนโดหรูเหลือแค่รวงข้าวและเขา คริสเตียนจึงถามออกไปทันทีโดยไม่คิดจะเก็บความข้องใจไว้นาน“คุณคริส คุณจะให้เงินแม่ฉันทำไม นี่คุณต้องการเก็บฉันไว้ทรมานอีกนานเลยใช่ไหมถึงจะปล่อย” ได้ที รวงข้าวระเบิดคำถามออกมารัว ๆ“...” ทำเอาคนโดนถามยืนจ้องหน้านิ่ง“แค่เงินที่คุณประมูลฉันมันก็มากจนฉันไม่มีทางหาคืนได้ แล้วนี่อีก ทั้งสิบล้าน ใครมันจะหาได้” รวงข้าวเท้าสะเอวลูบหน้าตัวเองด้วยความเครียด“เธอคิดว่าฉันยอมเสียเงินสิบล้านเพราะเอาเธอมาทรมานเหรอ” คริสเตียนตั้งคำถามกลับไป“...” รวงข้าวพยักหน้าทันควัน ในสมองไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองเลยสักนิดพรึ่บ!“หึ ฉลาดทุกเรื่องแต่มาโง่เรื่องแบบนี้เนี่ยนะ” ร่างสูงหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา หัวเราะให้กับความใสซื่อของหญิงสาวตรงหน้า“คุณคริส!!” รวงข้าวหันไปส่งสายตาไม่พอใจเมื่อโดนด่าตรง ๆ“ไม่มีใครซื้อเหยื่อมาทรมานหรอก”“ฉันไม่เข้าใจ!?” เธอเลิกคิ้วทันที“ตลอดเวลาที่ฉันทรมานเธอ ฉันมีเหตุผลเดียวคืออยากให้เธอบอกคนที่อยู่เบื้องหลัง”“...”

สามวันต่อมา“ตามเข้ามาทำไม” รวงข้าวเหลียวหลังไปถามร่างสูงที่เดินตามเข้ามาในห้องน้ำ“อาบพร้อมกัน จะได้ไม่เสียเวลา” เขาตอบออกไป ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้คิดอย่างที่พูด“ไม่เอา จะอาบคนเดียว” รวงข้าวดันแผงอกให้ออกจากห้องน้ำ“...” คริสเตียนไม่คิดจะฟังคำพูดรวงข้าว ดึงผ้าขนหนูจากเอวจนเผยให้เห็นงูยักษ์ที่กำลังตื่นพร้อมรบเหมือนกับเจ้าของ“นี่คุณคริส...ปิดเลยนะ” รวงข้าวรีบหันหลังให้ แล้วแหวเสียงกลับไป ไม่ใช่ว่าเขินอาย แต่เธอเบื่อหน่ายกับนิสัยชอบอวดของเต็มที“นั่ง” เขาไม่คิดจะฟังอะไรทั้งสิ้น เอื้อมมือจับมือบางให้เดินตามเข้าไปด้านใน ก่อนที่คริสเตียนจะดันให้รวงข้าวนั่งบนฝาชักโครก ทำให้งูยักษ์อยู่ตำแหน่งเดียวกับปากบางสีหวาน“คุณคงไม่ได้หมายถึง...” รวงข้าวเงยหน้าถามแล้วเลื่อนสายตาลงมาจ้องมองบางอย่างตรงหน้าที่กำลังชี้มาเกือบสัมผัสกันกับปากของเธอ“อ้าปาก” คริสเตียนเอื้อมมือมาลูบศีรษะ ค่อย ๆ ไล่นิ้วเรียวลงมาแตะริมฝีปากเบา ๆ ใช้หัวแม่มือบี้ปากแล้วยัดนิ้วเข้าไป“อื้อ..คุณคริส”“อมให้หน่อยนะ...รวงข้าว” ร่างสูงก้มลงมากระซิบเสียงกระเส่าสื่ออารมณ์หมายชัดเจน ออดอ้อนตามฉบับผู้ชายดิบเถื่อน“ไม่เอา ฉันเหนื่อยไปหมดแล้ว”เ