All Chapters of เมียประมูล: Chapter 31 - Chapter 40

“พี่คริส!!” ภายในลิฟต์หญิงสาวยืนกอดอก เหลียวมองกับหางตาพร้อมทั้งเขม็งด้วยความไม่พอใจ สัมผัสได้ว่าร่างสูงข้าง ๆ กำลังปกปิดอะไรอยู่ ถึงได้รีบลากเธอออกมาแบบนี้“หืม...เค้กอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม!?” คริสเตียนเปลี่ยนเรื่องเฉไฉไปเรื่องอื่นแทน“พี่คริสกำลังปิดบังอะไรอยู่”“ไม่มี๊! พี่จะปิดบังอะไรเค้กได้” หน้าคมมองตรงออกไป ถึงแม้น้ำเสียงจะไม่นิ่งตามท่าทาง“โอ้ว เสียงสูงเกิ๊นนน...”“...บอกเค้กมาเดี๋ยวนี้นะ ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร!!” มือบางเอื้อมไปเขย่าแขนหนาหมายจะให้คริสเตียนบอกตรง ๆติ่ง!“ลิฟต์เปิดแล้ว เรารีบไปกันเถอะ พี่หิว” ร่างสูงปลดมือบางออกจากแขน ก้าวขายาว ๆ เดินออกไปไม่รอให้โดนเซ้าซี้ต่อ“ไม่เอาพี่คริส ตอบมาก่อน” คัพเค้กวิ่งตามตะโกนถามไม่หยุดหย่อน ทว่าคริสเตียนไม่คิดจะตอบคำถามนั้น@คอนโดคริสเตียน“ฉันว่าเธอควรจะรีบบอกความจริง ถ้าปล่อยให้นายรู้เอง มีหวังเธอไม่รอดแน่” อะเดลโน้มน้าวหวังลึก ๆ ว่ารวงข้าวจะยอมบอกความจริง“...” ร่างบางยืนนิ่งไม่คิดจะเอ่ยสิ่งใด“มึงจะไปเค้นหาความจริงทำไม ดูก็รู้ว่าไม่มีทางบอก” อดัมเสริมทันที ผู้หญิงแข็งกระด้างไม่มีความกลัวสิ่งใด โดนฝึกมาหนักขนาดนี้ชีวิตคงพร้อม

ปึก!“อื้อ! อึดอัด” เสียงงัวเงียเปล่งอย่างรำคาญเมื่อรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่กำลังคลอเคลียตามซอกคอพึ่บ!“นี่คุณคริส!!” จนกระทั่งรวงข้าวลืมตาจึงเห็นร่างสูงใหญ่กำลังคร่อมบนตัวเธอเต็มสองตา“หืม!?” เขาขานรับ ทว่าไม่ยอมหยุดการกระทำทุกอย่าง ทั้งปากจมูกที่ไต่เม้มเนื้อผิวของรวงข้าว แล้วไหนจะมือทั้งสองข้างที่ไม่คิดจะอยู่นิ่ง ข้างซ้ายกำลังเคล้นหน้าอกไม่หยุดหย่อน ข้างขวากำลังถูไถบริเวณปากทางรักเรียกน้ำหวานให้ไหลรินออกมาไม่ขาดสาย เพื่อให้พร้อมต่อการสอดใส่อย่างง่ายดาย“...” รวงข้าวอ้าปากค้าง ก้มมองตัวเองที่สภาพไม่เหมือนเดิมบนตัวไม่เหลือเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว“ตื่นสักที” คริสเตียนน้ำเสียงพอใจที่สามารถปลุกรวงข้าวจนสำเร็จ เพราะเขาต้องทนทรมานสูดกลิ่นหอมจนไม่สามารถข่มตานอนได้“นี่คุณลักหลับฉันเหรอ”รวงข้าวแวดเสียงไม่พอใจ มือทั้งสองข้างผลักดันหน้าอกเปลือยไร้เสื้อผ้าเช่นกัน“เปล่า” แต่คริสเตียนปฏิเสธหน้าตาเฉย“เปล่าอะไร ก็เห็นอยู่”“ตรงไหน!?” คริสเตียนเฉไฉก่อนจะทำบางอย่างทันที“อ้ะ! คุณคริส~”ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอ คริสเตียนถอดนิ้วออกแล้วเปลี่ยนเป็นแก่นกายแข็ง ๆ ยัดเข้าไปเต็มแรง ส่งผลให้รวงข้าว

“ชักช้า มึงไปตามดิ” คริสเตียนนั่งรอในรถ ก้มมองนาฬิกาข้อมือไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ทว่าไร้วี่แววรวงข้าวจะลงจากคอนโดสักที“ไม่ต้องแล้วครับ” อดัมส่งสัญญาณให้เจ้านายมองตาม ร่างบางในชุดราตรีสีน้ำเงินเข้มสายเดี่ยวมีระบายปาดไหล่ เพื่อปกปิดร่องอกขาวเนียน กระโปรงยาวถึงตาตุ่ม พร้อมรองเท้าส้นสูงส่งให้เธอดูสง่ามากขึ้นไปอีก“เชิญครับ” อะเดลที่เดินประกบข้างบอกให้รวงข้าวเข้าไปในรถ เธอจึงเข้าไปนั่งข้าง ๆ คริสเตียนอย่างว่าง่ายพรึ่บ!“ยอมแต่งตัวง่ายขนาดนี้ มีแผนอะไรรึเปล่า” คริสเตียนสำรวจเสี้ยวหน้าหวานด้านข้างแล้วเอ่ยถาม นึกชมคัพเค้กที่เลือกชุดสวย ๆ เข้ากับรวงข้าวแล้วส่งมาให้“ไม่อยากเจ็บตัว” รวงข้าวนั่งหลังตรงตอบกลับนิ่ง ๆ“ก็แล้วไป...” ทว่าร่างสูงก็ยังไม่หยุดมองผู้หญิงข้าง ๆ ยิ่งเธอแต่งเติมเครื่องสำอางเบา ๆ ยิ่งทำให้เธอสวยจนไม่อาจละสายตา ผมยาวสลวยเกล้าม้วนหลวม ๆ ปล่อยปอยผมทั้งสองข้าง จนคริสเตียนถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ รีบเบี่ยงหน้าหนีมองตรงก่อนที่จะอดใจไม่ไหวแล้วโน้มลงไปฝังจมูกบนแก้มนวล “...แต่ถ้าคิดจะหนี เธอได้เจ็บตัวจริงแน่” ก่อนจะเอ่ยข่มขู่ตามนิสัยเดิม“คงหนีได้หรอกนะ ลูกน้องคุณล้อมรอบเยอะซะ”“นั

“พ่อเลี้ยงคิดจะฆ่าไอ้ข้าว พ่อเลี้ยงคิดได้ไง ไม่สงสารมันบ้างเหรอวะ แค่นี้มันยังไม่น่าสงสารมากพอที่จะให้พ่อเลี้ยงเห็นใจเลยใช่ไหม” กระทิงระเบิดอารมณ์หลังจากหนีพาพ่อเลี้ยงธนินมาถึงรถตู้ส่วนตัว“เฮ้ย! ไอ้กระทิง กูเป็นนายมึงนะเว้ย” ทำเอาชายวัยกลางคนถึงกับหน้าเหวอ ไม่คิดว่าลูกน้องจะกล้าตะคอกใส่แบบนี้“ผมไม่สน พ่อเลี้ยงอยากทำแบบนี้ก่อนทำไม ผมทนได้ทุกอย่าง ไม่ว่าพ่อเลี้ยงจะสั่งให้ทำอะไรเพราะผมเห็นพ่อเลี้ยงเป็นเหมือนพ่อแท้ ๆ แต่การสั่งคนให้มาฆ่ารวงข้าว ผมไม่เห็นด้วย อย่างน้อยมันก็ทำงานให้ไม่เคยพลาด และมันก็น้องสาวผมคนนึงเหมือนกัน” เพราะเด็กในบ้านทุกคนต่างก็กำพร้าไม่มีพ่อแม่ได้แต่พึ่งบารมีพ่อเลี้ยงธนิน ทำงานแลกข้าวมาตั้งแต่เด็ก ๆ“ไม่ใช่ความคิดกู!!” พ่อเลี้ยงธนินตะคอกบอกกลับไป“แล้วทำไมพ่อเลี้ยงไม่บอกพวกผมก่อนที่จะเกิดเรื่อง” กระทิงพอจะรู้บ้างว่ามีคนอยู่เบื้องหลังงานนี้ แต่ไม่คิดจะก้าวก่าย มีเพียงพ่อเลี้ยงธนินเท่านั้นที่รู้ว่าใครคนนั้นเป็นใคร“ถึงบอกพวกมึงก็ช่วยไรไม่ได้”“แล้วจะให้ทนเห็นรวงข้าวตายต่อหน้าต่อตาเนี่ยนะ”“...” พ่อเลี้ยงธนินพูดไรไม่ออก ไม่กล้าขัดคำสั่งคนที่คิดจะล้มล้างตระกูลซามูเอล ง

“เช้าแล้ว ทำไมยังไม่ตื่นอีกวะ” คริสเตียนเดินไปเดินมาวนรอบเตียงไม่คิดจะนั่ง เพื่อรอจนกว่ารวงข้าวจะตื่น แต่ก็ไม่มีสัญญาณให้เห็นว่าเธอจะฟื้นขึ้นมาเลย ภายในตอนนี้รู้สึกร้อนรุ่มอยู่ไม่เป็นสุขไม่รู้เธอจะเป็นอะไรไปมากรึเปล่า และเขาก็รู้สึกผิดมากที่ต้นเหตุมาจากตัวเขาเอง“นายพักบ้างเถอะครับ นี่ก็เช้าแล้ว เดี๋ยวพวกผมเฝ้าไว้ให้” อดัมบอกเจ้านายที่เดินไปมาไม่ยอมหยุด“กูเฝ้าเอง พวกมึงกลับไปเอาเสื้อผ้าที่คอนโดกูมาหน่อย” แต่แล้วคริสเตียนก็หันไปสั่งการทันทีและไม่คิดจะทำตามคำเเนะนำของลูกน้อง“ครับ งั้นผมไปเอาให้เอง ส่วนมึงอยู่ที่นี่กับนาย” อะเดลเสนอออกมา อมยิ้มเล็กน้อยเพราะไม่เคยเห็นเจ้านายเป็นแบบนี้มาก่อน“ไปทั้งคู่นั่นแหละ กูอยู่คนเดียวได้” คริสเตียนยกมือไล่ให้ออกไป“แต่ผมกลัวจะเกิดอันตราย ถ้านายอยู่คนเดียว” อะเดลเอ่ยต่อ ทางที่ดีน่าจะมีอดัมไว้รอช่วยรับมือถ้าเกิดปัญหา“ไม่มีไรหรอก คอนโดอยู่ใกล้แค่นี้เอง ไปเถอะ”“แน่ใจนะครับ” อดัมถามย้ำเพื่อความมั่นใจ“อืม” ก่อนที่เจ้านายจะพยักหน้าเป็นครั้งสุดท้ายลูกน้องฝาแฝดออกจากห้องไปตามคำสั่ง ทำให้ภายในห้องเหลือแค่เขาและรวงข้าว คริสเตียนลากเก้ากี้ไปนั่งใกล้ ๆ เอื้