ตอนที่ 37 เจ็บร้าว

“ไอ้ข้าวล่ะวะ” กระทิงเข้ามาช่วยไดรฟ์เพื่อให้รอดจากการถูกคริสเตียนฆ่าตาย

“...” ไดรฟ์ไม่ตอบพยายามนึกถึงตามคำพูดพวกนั้น

‘ถ้ามึงอยากได้ ก็เอาเงินมาประมูลคืนไป’

“ว่าไงวะ กูใจร้อนนะเว้ย” กระทิงตบไหล่ สายตามองหารวงข้าวด้วยความเป็นห่วง

“ไอ้คริสเตียนพาไปแล้ว” เขาตอบเสียงแผ่วเบา ลืมความเจ็บที่ร่างกายได้รับแต่กลับปวดร้าวตรงหัวใจแทน

“แล้วมึงก็ยอมเนี่ยนะ ไอ้ข้าวล่ะทำไมถึงกลับไปกับมัน”

“ข้าวสลบ”

“ฮะ!! มึงว่าไรนะ โดนไรวะ!?” กระทิงตกใจอย่างมาก กลัวว่ารวงข้าวจะเป็นอันตราย

“ลูกหลง” ไดรฟ์ยังคงตอบสั้น ๆ

“มึงพูดยาว ๆ หน่อยได้ไหมวะ”

“กูกับไอ้คริสเตียนกำลังต่อยกันแล้วพลาดไปโดนข้าว”

“โดนหมัดพวกมึง!?” กระทิงขมวดคิ้วเข้าหากันทันที

“ไม่ใช่”

“แล้วโดนไรวะ แล้วมึงเป็นเหี้ยไร ตอบสั้นฉิบหาย” ความใจร้อนทำให้กระทิงรู้สึกขัดใจกับคำตอบที่ได้มาจึงหลุดคำหยาบไม่ขาดสาย

“โดนท่อนเหล็ก”

“ไอ้เหี้ย!!”

กระทิงผวานึกไม่ถึงว่าทั้งคู่จะใช้ท่อนเหล็กตีกันเพราะสภาพที่เขาเข้ามาเห็นไดรฟ์ ยอมรับว่าตกใจไม่น้อย แต่ไม่คิดว่าเป็นฝีมือของคริสเตียน

“กูจะหาเงินจากไหนดีวะ” จู่ ๆ ไดรฟ์ถามออกไป ในสมองยังคงมีแค่เรื่องนี้ ไม่สนว่าด้านนอกกำลังยิงกันสนั