บททั้งหมดของ เมียประมูล: บทที่ 11 - บทที่ 20

@โรงแรมเมืองไทย แอ๊ดดด~“รวงข้าว!!” ไดรฟ์เปิดประตูเข้ามาตะโกนเรียกรวงข้าวอย่างร้อนรน“ไอ้ข้าว อยู่ไหมวะ” ตามด้วยกระทิงที่เดินหาทุกซอกทุกมุมเพราะพนักงานเคาน์เตอร์บอกว่าเจ้าของห้องยังไม่ได้เช็กเอาต์ออกไป“ไม่มีว่ะ” กระทิงบอกเพื่อนรักอย่างกังวล สีหน้าเริ่มสลดเครียดไม่ต่างอะไรจากไดรฟ์“ข้าวไม่ได้กลับห้องตั้งแต่วันนั้น”เพราะข้าวของทุกอย่างยังอยู่ครบเหมือนเดิม แถมโทรศัพท์มือถือก็วางไว้ในห้อง มีสายไม่ได้รับจากเขาที่โทรย้ำหลายรอบ“แล้วตอนนี้ไอ้ข้าวจะอยู่ที่ไหนวะ หวังว่าพวกมันคงไม่ฆ่าไปแล้วนะ”“ถ้ามึงคิดอย่างอื่นไม่เป็น มึงไม่ต้องพูด!!” ไดรฟ์ร้อนใจจนตะคอกด่ากระทิง ยิ่งความคิดไม่คงที่ แต่เพื่อนรักดันปากหมาคิดแต่สิ่งไม่ดีออกมา ทำให้เขาโมโหจนแทบจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่“มึงดูด้วยพวกมันเป็นใคร”พรึ่บ!“กูรู้ไง กูถึงไม่อยากคิด” ไดรฟ์หย่อนตัวนั่งลูบหน้าตัวเอง ในสมองคิดหาวิธีตามหาผู้หญิงคนเดียวที่เขารัก“...” กระทิงเงียบไปทันที รู้ดีว่าไดรฟ์คิดยังไงกับรวงข้าว ได้แต่เอาใจช่วยมาตลอด“โทรบอกพ่อเลี้ยง เผื่อจะช่วยอะไรได้” กระทิงเอ่ยเสริมต่อ อย่างน้อย ๆ รวงข้าวก็ไม่เคยทำงานพลาดน่าจะเป็นข้อต่อรองให้พ่อเลี้ยง

ฟิ้ว~“เฮ้ยอย่าไอ้คูเปอร์ ใจร้อนไปได้” เคนตะยกมือห้ามคูเปอร์ที่เอาปืนเล็งไปยังร่างบาง“ฆ่าให้จบ ๆ ไปก็สิ้นเรื่อง” เพราะเขาไม่ชอบอะไรที่ตัดไม่ขาด ชอบจบปัญหาอย่างเร็วที่สุด“พวกมึงกลับไปได้แล้ว กูจัดการเอง” คริสเตียนจ้องมองรวงข้าวตาไม่กะพริบ ปล่อยให้วิ่งออกไปโดยไม่คิดจะวิ่งตาม“ไม่เข้าใจ พี่คริสจะยืดเยื้อทำไม!?” คูเปอร์ถามกลับทันที“กลับไปได้แล้ว!!” ทว่าคริสเตียนตะคอกเสียงดังลั่น เป็นคำสั่งเด็ดขาด“อะไรวะ อยู่ดูด้วยไม่ได้เหรอ ท่าทางน่าจะสนุก” เคนตะเดินไปหยุดข้าง ๆ อยากเห็นวิธีจัดการฉบับพี่ชาย เมื่อกี้แค่ฉากทรมานสาวสวยบนโต๊ะอาหาร เขาก็เริ่มติดใจอยากดูต่อจนจบ“...” สายตาคมเหลียวมองกลับไปหาเคนตะ“เออ ๆ ก็ได้ กลับเว้ยไอ้เปอร์!!” ว่าแล้วก็ยกมือปัด ๆ เป็นอันเข้าใจสิ่งที่แววตาคริสเตียนสื่อมา“นายครับ ให้ผมจัดการเลยไหม” อดัมเอ่ยถามทันทีเมื่อเคนตะและคูเปอร์กลับไปแล้วพรึ่บ!“ปล่อยให้วิ่งอยู่แบบนั้นแหละ...” ร่างสูงใหญ่หย่อนตัวนั่งลงที่เดิม“...เปิดกล้องวงจรปิด” ว่าแล้วก็สั่งให้ลูกน้องเปิดภาพกล้องวงจรปิดทุกซอกทุกมุมของคฤหาสน์โพรเจกเตอร์ฉายภาพรวงข้าวถือกระบอกปืนแน่นวิ่งหาทางออกอย่างหัวซุกหัวซุน แต

“แค่ก ๆ” รวงข้าวยันตัวลุกนั่งพิงหัวเตียง มือบางยกขึ้นมาลูบหน้าตัวเอง รู้สึกอ่อนล้าจนหัวแทบระเบิด“กินข้าวกินยาซะ” อะเดลยกสำรับเข้ามา มีทั้งข้าวต้มและแผงยาจัดเตรียมไว้ครบถ้วน“...” รวงข้าวรับมาโดยดี ไม่ออกฤทธิ์เดชอะไรให้วุ่นวาย ยอมทำตามคำสั่งเพื่อพักฟื้นร่างกาย แล้วค่อยคิดหาตัวรอดจากที่นี่ใหม่“บอกนายไปตรง ๆ ว่าใครส่งเธอมา เผื่อนายจะเห็นใจ”“...” เธอไม่ตอบก้มจับช้อนตักข้าวเข้าปากแทน รู้ดีว่าชะตากรรมตัวเองไม่มีทางรอดจากที่นี่ นอกจากวิธีของตัวเองเท่านั้นร่างสูงใหญ่เข้ามาในคฤหาสน์หลังจากกลับจากด้านนอกพร้อมกับอดัมที่ประกบข้างตลอดเวลา อะเดลรับหน้าที่เฝ้าเหยื่ออย่างรวงข้าวเดินออกมารับเจ้านายที่หน้าบ้านเมื่อได้เวลา“เป็นไง” คริสเตียนถามนิ่ง ๆ“กินข้าวกินยาหลับไปแล้วครับ”“พยศบ้างไหม” เขาถามอย่างไม่ใส่ใจนัก“ไม่เลยครับ เอาแต่นิ่งเงียบเหมือนเดิม”“อืม” คำตอบของอะเดลทำเอาคริสเตียนแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ในหัวคิดแผนทรมานเด็กสาวได้อีกครั้ง อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าเจอวิธีเอาคืนอย่างที่หัวคิดได้เมื่อกี้ ยัยนั่นจะนิ่งเฉยได้สักกี่วันวันต่อมาแอ๊ดด~ ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกด้วยฝีมืออดัมอะเดล ส่วนเจ้านายอย่าง

หมับ!คริสเตียนเอื้อมมือดึงคางมนให้ก้มมองร่างกายของเขาเหมือนเดิม“จะหลบหน้าทำไม อยากมองก็มอง”“ปล่อย” รวงข้าวบอกเสียงแข็งแล้วสะบัดหน้าหนี“...” คริสเตียนยักไหล่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้“แล้วก็ไขกุญแจมือบ้า ๆ นี่สัก” ก่อนที่เธอจะเอ่ยสั่งเขาไป“เก่งนักก็เอากุญแจมือออกเองสิ” คริสเตียนเอ่ยจบพร้อมทำหน้ายักคิ้วยียวน ทำให้รวงข้าวพยักหน้าเบา ๆ มองหาบางอย่างในห้องน้ำ “คิดจะทำไร!!”“...” เธอไม่ตอบนิ่งเฉย“ฉันว่าคนที่กวนประสาทน่าจะเป็นเธอมากกว่า...ไม่ใช่ฉัน!!”“...” รวงข้าวไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดพวกนั้น ตอนนี้เธอต้องการเข็มหมุดหรือไม่ก็ลวดเหล็กแหลม ๆ สักอันเพื่อจะจัดการกับไอ้กุญแจบ้านี่สักที“มาอาบน้ำให้ฉัน” ว่าแล้วก็ดึงร่างบางให้เดินตามไปที่ใต้ฝักบัว“จะบ้าเหรอ ฉันไม่ใช่ทาสนายนะที่จะได้ยอมทำตามทุกอย่าง”“ไม่ใช่ทาสแต่ก็เหมือนเพราะสถานะตอนนี้เธอคือ 'นักโทษ' ของฉัน!!” ร่างสูงเน้นย้ำชัดเจน“...” จนรวงข้าวต้องย่นจมูกด้วยความเจ็บใจ ทำไมเธอต้องมีสภาพอย่างนี้ด้วย เมื่อไหร่อิสระที่เธอตามหามันจะเกิดขึ้นกับชีวิตเธอบ้าง หรือต้องทนทรมานกับไอ้ผู้ชายเลว ๆ คนนี้ไปตลอด“ยืนนิ่งอยู่ทำไมล่ะ ถอดกางเกงให้ฉันสิวะ!!” คริสเตียน

รอยยิ้มผู้ชนะปรากฏบนใบหน้ารวงข้าวเมื่อข้อมือถูกไขกุญแจฝั่งคริสเตียนออกมาแล้วเปลี่ยนเป็นหัวเตียงแทน ร่างสูงตวัดขาลงจากเตียงสาวเท้าด้วยความหัวเสียหงุดหงิดที่โดยเอาคืนอย่างเจ็บแสบอารมณ์ค้างคาที่ต้องการปลดปล่อย อยากจะพ่นพิษใส่คนอวดดีแต่กลับต้องเปลี่ยนเป็นห้องน้ำตัวเองแทน เกิดมาเพิ่งจะเคยมานั่งช่วยตัวเอง ทั้ง ๆ ที่ชีวิตเขาพร้อมที่จะมีผู้หญิงพลีกายให้ตลอดเวลา“ยัยตัวแสบ! เธอทำฉันเจ็บแสบมาก” เขาบ่นออกมามือหนากำแก่นกายแน่นพร้อมทั้งสาวไปมา ร่างกายร้อนรุ่มเพราะความต้องการและอีกส่วนคืออาการหัวร้อนของคนเสียหน้าพึ่บ!รวงข้าวค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นมองหาของแข็งขนาดเล็ก ๆ ภายในห้อง ขยับเคลื่อนไหวตัวอย่างช้า ๆ และเสียงเบาที่สุด ทว่าของพวกนั้นไม่ได้อยู่ในห้องนอนหรูเลย เธอทำได้เพียงเลื่อนตัวลงไปนอนใต้ผ้าห่มเหมือนเดิม ก่อนจะกระชับผ้าห่มคลุมร่างกายที่เปลือยเปล่าของตัวเองไม่ให้ไปล่อตาล่อความหื่นกามของคนระยำที่ชื่อคริสเตียนอีก แค่รอดคืนนี้ไปได้ก็โล่งใจมากพอแล้ว“ซื้ด!! อ่าส์!!” เสียงครางดังลั่นออกมานอกห้องน้ำ ส่งเสียงกระเส่าราวกับผ่านศึกหนักหน่วงหมับ! รวงข้าวยกมือขึ้นมาปิดหูตัวเองแน่น ไม่อยากได้ยินเสียงอุบา