บททั้งหมดของ เมียประมูล: บทที่ 21 - บทที่ 30

“อื้อ!” รวงข้าวรู้สึกตัวในช่วงหัวค่ำ ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่จะลืมตาขึ้นมา“...” เธอค่อย ๆ ยันตัวลุกนั่งพิงหัวเตียง ตอนนี้รวงข้าวไม่ได้อยู่บนเครื่องบินอีกแล้วสายตาหวานมองรอบ ๆ ห้องคาดเดาว่าน่าจะเป็นที่พักที่ไหนสักเเห่งของคริสเตียน ร่างบางมองเสื้อเชิ้ตกางเกงขาสั้นที่ไม่รู้ว่ามาอยู่บนตัวของเธอตอนไหน. รู้แค่ว่ามันดีกว่าผ้าขนหนูเป็นไหน ๆ“อ้ะ!” ทว่าทันทีที่ตวัดขาลงจากเตียง เสียงใบหน้าหวานเหยเกขึ้นมาทันใด รวงข้าวก้มมองหว่างขาที่เจ็บแทบขยับตัวไม่ได้ ก่อนจะนึกถึงต้นเหตุที่ทำให้เธอตกอยู่ในสภาพแบบนี้ คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...คริสเตียน...แล้วเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ก็ฉายในสมองย้ำเตือนไม่ให้ลืมบางอย่างที่เกิดขึ้นคริสเตียนอุ้มรวงข้าวกลับไปนั่งที่เดิม ก่อนที่น้ำบางอย่างจะไหลย้อนออกมา เธอก้มมองด้วยความรู้สึกหลากหลายอารมณ์“ไม่ต้องกลัวท้อง ฉันไม่พลาดมีลูกกับเธอหรอก” ร่างสูงพูดออกมาอย่างไม่คิดอะไร แต่คนฟังกลับเจ็บจี๊ดทั้ง ๆ ที่ไม่ได้คิดอะไรกับคริสเตียนสักนิด แต่คำพูดที่เหมือนจะดูถูกทำให้อดที่จะรู้สึกบางอย่างไม่ได้“จา...จะทำไร” มือบางยันแผงหน้าอกไว้ทันที จู่ ๆ ก็จู่โจมเธออีกครั้งโน้มตัวขึ้นทับแล้ว

“กลับ” คริสเตียนออกจากห้องประชุมในหัวประมวลผลกับสิ่งที่เพิ่งประชุมไป“เป็นไงบ้างครับ งานคุณเคนตะเรียบร้อยดีไหม” อดัมถามเพราะเห็นสีหน้าแปลกไปของเจ้านาย“...” เขาไม่ตอบยืนเท้าสะเอวข้างเดียวเหมือนกับว่ายังสงสัยบางอย่างในห้องนั้นไม่หาย“...” สายตาหวานเริ่มเปลี่ยนเป็นเฉี่ยวแหลมสังเกตบรรยากาศรอบ ๆ ด้วยความรู้สึกผิดปกติ“ไป...” จนกระทั่งร่างสูงสลัดความคิดต่าง ๆ ทิ้งแล้วเหลียวหน้าไปมอง รวงข้าวที่แสดงท่าทางไม่เหมือนเก่า“...เป็นไร!?” ก่อนคริสเตียนจะถามออกไป“เปล่า”“งั้นก็ไปกันได้แล้ว”พรึ่บ! แต่แล้วร่างสูงของไมก้าเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าคริสเตียนส่งยิ้มกวน ๆ ดักทางไม่ให้ผ่านไปง่าย ๆ“ชื่ออะไร!?” แล้วหันไปถามผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มผู้ชายนับสิบแทน“หลีกไป” เสียงนิ่งเรียบเอ่ยขึ้น“กูไม่ได้คุยกับมึง”“ที่กูบอกก่อนหน้านี้จำไม่ได้” ทำให้คริสเตียนถามย้อนกลับไปก่อนหน้านี้“แล้วที่กูบอกล่ะ...จำไม่ได้!?” แต่ไมก้ายียวนกลับไปเช่นกัน“มึงจะชอบยุ่งกับคนมีเจ้าของก็เรื่องของมึง แต่ห้ามมายุ่งกับคนของกู!!”เขากระแทกเสียงดังชัด ประกาศให้ไมก้ารับรู้ว่าไม่มีสิทธิ์ยุ่งเกี่ยวกับคนของเขารวงข้าวยืนฟังบทสนทนาส่ายหน้าเบา ๆ

พรึ่บ!“เธอเป็นอะไรไหม!?” ร่างสูงถามทั้ง ๆ ที่สายตามองออกไปด้านนอกเพื่อดูว่ามีใครตามมาเก็บเขาและรวงข้าวต่อรึเปล่า“...” ทว่าไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ ทำให้เขาต้องละสายตาจากด้านนอกก้มมองดูคนที่อยู่ในอ้อมแขนแทน จนกระทั่งเห็นว่าดวงตาหวานค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ“รวงข้าว!!” คริสเตียนตกใจรีบประคองหน้าหวานเขย่าร่างบางเรียกสติให้ฟื้นสติคืนมา แต่สิ่งที่ได้คือไม่มีการตอบกลับจากรวงข้าว ใบหน้าหวานตอนนี้ได้สลบไม่รับรู้เรื่องอะไรอีก“ไอ้แก่แอนสัน!!” ฟันคมขบเข้าหากันแน่น เดือดดาลกับสิ่งที่เผชิญ เห็นทีต้องตายกันไปข้างหนึ่ง มือหนาเลื่อนร่างบางให้อยู่ในมุมที่ปลอดภัยก่อนจะวางรวงข้าวหลบหลังเสาแล้วชักปืนจากกางเกง หมุนตัวไปฝั่งมาเฟียเถ้าด้วยอารมณ์ไม่คงที่ตึกตึก...ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงสาวเท้าเข้าใกล้แอนสันที่ยืนหน้าเหวอเพราะคิดว่าคริสเตียนต้องโดนระเบิดเต็ม ๆ แต่ไม่คิดว่าคริสเตียนจะมาปรากฏตัวต่อหน้าอีกครั้งในสภาพปกติแถมบนลำตัวมีแค่รอยถลอกจากการถลาตัวรับรวงข้าวเพียงแค่นั้น“มึง...ไอ้คริส! มึงไม่ตายดีแน่” แอนสันยังคงอวดดีเนื่องจากตอนนี้เขามีลูกน้องและอาวุธครบมือ“...” ร่างสูงสาวเท้าไปเรื่อย ๆ“ใครฆ่ามันได้ กูจะ

“คราวนี้ถึงคิวเธอบ้าง...รวงข้าว!!” คริสเตียนกระซิบบอกทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ขยับปากห่าง เอ่ยสัมผัสแตะเบา ๆ พอให้ชวนขนลุก ทว่าแทนที่จะเสียวซ่านอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้น รวงข้าวกลับตาโตตกใจสิ่งที่ชายหนุ่มบนร่างกำลังบอก“...” รวงข้าวดันเขาให้ออกจากตัว ควานหากางเกงเพื่อสวมใส่เหมือนเดิม แต่พอลุกขึ้นจึงรู้ว่าคริสเตียนโยนทิ้งไปไหนแล้วไม่รู้“...” ร่างสูงไม่เอ่ยสิ่งใดเช่นกัน ขยับตัวถอดเสื้อผ้าให้เปลือยเปล่าพร้อมทั้งมองตาหวานไม่ละสายตา สื่อความหมายสิ่งที่ต้องการ จนกระทั่งงูยักษ์ตื่นตัวชี้โด่ต่อหน้าต่อตาหญิงสาว แววตารวงข้าวที่มองมามีทั้งตกใจและตื่นเต้น ทำเอาคริสเตียนต้องใช้มือเพื่อขยายสิ่งที่จะสู้รบศึกครั้งนี้ให้พร้อมใช้งาน“ถอดเสื้อออก” เขาบอกทันที“ไม่...ฉันง่วงแล้ว” แต่ปากบางปฏิเสธออกไป“อืม ไม่ถอดก็ไม่ถอด...”“...อ้าปากแทนละกัน” คริสเตียนขยับตัวมาอยู่ตรงหน้าให้บางอย่างพอดีกับปากบางสีชมพู“...” รวงข้าวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เธอไม่มีทางหนีศึกครั้งนี้จริง ๆ ใช่ไหม“อ้าปาก!!” คราวนี้ไม่เพียงแต่สั่ง มือหนาเอื้อมไปบีบคางให้เผยอปากออก แล้วยัดตัวตนเข้าไปเต็มโพรงปาก“อื้อ” หน้าหวานส่ายหน้าไปมาดันหน้าท้องห

“นั่งเงียบ เป็นไร” สายตาคมเหลือบมองร่างบางที่นั่งกอดอกเอาแต่นิ่งเงียบและก้มดูทะเลสาบด้านล่างผ่านกระจกเครื่องบิน“...” รวงข้าวทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินสิ่งที่คนข้าง ๆ ถาม“ตกลงว่าไง” คริสเตียนไม่ละความพยายามถามกลับไปใหม่“เมื่อไหร่จะปล่อยฉันหรือฆ่าฉันสักที” สุดท้ายน้ำเสียงเย็นชาจึงเอ่ยถามสิ่งที่คาใจ ต่อให้เธอทำดีชดเชยกับสิ่งที่เธอหลอกลวง มันก็ไม่สามารถชดเชยได้ เพราะเธอเป็นแค่ของหลอกล่อเพื่อสืบหาต้นตอก็เท่านั้น“อ้อ ที่เงียบเพราะคิดว่ากลับไทยแล้วจะรอดจากน้ำมือฉันงั้นเหรอ ฝันไปเหอะ!!” เขาแสยะยิ้มราวกับรู้ทันไปหมดซะทุกอย่าง“ให้ฉันฝันก็ดีกว่าอยู่กับคุณ!!” ทำเอารวงข้าวต้องประชดประชันกลับไป“แค่อยู่กับฉัน ก็ทรมานแล้วเหรอ” ชายหนุ่มเบะปาก รู้สึกสะใจกับสิ่งที่ได้ทรมานรวงข้าว แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเสียเซลฟ์ ผู้ชายที่เพียบพร้อมไปทุกอย่าง ไม่เคยใช้ผู้หญิงคนเดิมซ้ำ ๆ ทว่าทำไมเธอถึงได้อยากออกไปจากวงจรชีวิตของเขานักแม้กระทั่งความตายรวงข้าวก็ยังสรรหาเพื่อให้ออกจากเขา“อือ” เธอพยักหน้าอย่างแน่วแน่“ดี ฉันจะได้จับเธออยู่ใกล้ ๆ ทั้งวันทั้งคืน”“...” คราวนี้รวงข้าวไม่อยากโต้ตอบ เบี่ยงหน้ากลับไปมองท้องทะเล