Semua Bab หมอหญิงบัลลังก์เลือด: Bab 1 - Bab 10

"อย่า...!"ความเจ็บปวดรวดร้าวทำให้ซูอวิ๋นสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายสิ่งแรกที่เห็นคือความแดงฉาน เสียงเทียนแดงที่กำลังลุกไหม้และกลิ่นของมันลอยอวลไปทั่ว ความเจ็บปวดในร่างกายหายไปสิ้นซูอวิ๋นมองภาพตรงหน้าอย่างตะลึงงัน อักษรมงคล "สุข" สีแดงคู่หลังเทียนแดงช่างเด่นชัดยิ่งนักนางก้มมองร่างตนเองโดยไม่รู้ตัว เห็นชุดเจ้าสาวที่สวมใส่ในวันแต่งงานชุดเจ้าสาวชุดนี้ แต่เดิมนางปักให้ซูอวี่ซีน้องสาวด้วยมือตนเอง ใช้เวลาถึงสามปีเต็ม ไม่คิดว่าสุดท้ายผู้ที่ได้สวมใส่มันกลับเป็นตัวนางเองและแต่งให้กับเซียวลู่เซิง อ๋องแห่งหวยหนานผู้มีชื่อเสียงในทางชั่วร้ายแต่เดิมเซียวลู่เซิงเป็นเทพสงครามผู้มีชื่อเสียงของแคว้นชางอวิ๋น ในศึกใหญ่เมื่อสามปีก่อน เขาถูกผู้ใต้บังคับบัญชาทรยศ ตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย แม้จะฝ่าวงล้อมออกมาได้ แต่เส้นลมปราณทั้งหมดก็ถูกทำลาย กลายเป็นคนพิการนับแต่นั้นมา เขากลายเป็นคนโหดเหี้ยม ชอบประหารสาวใช้และบ่าวไพร่ด้วยการตีจนตาย ฮ่องเต้เคยจัดการแต่งงานให้หลายครั้ง แต่เจ้าสาวที่เข้าจวนไป วันรุ่งขึ้นก็ถูกหามศพออกจากจวนอ๋องหวยหนานทั่วทั้งเมืองหลวง ไม่มีตระกูลใดยอมยกบุตรีไปแต่งให้จวนอ๋องหวยหนานเมื่

"ยาทานี้สรรพคุณดียิ่งนัก ท่านจงรีบทาเสียโดยพลัน" ซูอวิ๋นเอื้อมมือหยิบขวดยาสีขาว แล้วป้ายยาเพียงน้อยนิดลงบนบาดแผลของเซียวลู่เซิงเซียวลู่เซิงขมวดคิ้วด้วยสัญชาตญาณ ทว่าไม่นานก็รู้สึกถึงความเย็นซ่านที่ค่อยๆ แผ่ซึมเข้าสู่บาดแผลสีหน้าของเซียวลู่เซิงแปรเปลี่ยน ดวงตาเหลือบมองซูอวิ๋นโดยไม่รู้ตัวซูอวิ๋นก้มมองบาดแผล เม้มปากน้อยๆ พลางเป่าเบาๆ แต่แล้วก็รู้สึกว่าการกระทำเช่นนั้นไม่เหมาะสม จึงรีบหยุดด้วยท่าทางละอายใจสตรีตรงหน้าช่างคล้ายคลึงกับผู้นั้นยิ่งนัก โดยเฉพาะยาทานี้...เซียวลู่เซิงขมวดคิ้วเล็กน้อย นิ่งเงียบไม่เอ่ยวาจาหลังจากทายาให้เซียวลู่เซิงแล้ว ซูอวิ๋นก็เข็นรถของเขาไปถวายน้ำชาตวนกุ้ยเฟยฮ่องเต้ทรงอนุญาตให้ตวนกุ้ยเฟยพำนัก ณ จวนอ๋องหวยหนานเป็นเวลาสามวัน เพื่อดูการอภิเษกสมรสของเซียวลู่เซิง นับเป็นการแสดงถึงความโปรดปรานที่พระองค์ทรงมีต่อตวนกุ้ยเฟยซูอวิ๋นค่อยๆ เข็นรถของเซียวลู่เซิง ย่างก้าวช้าๆ เมื่อทั้งสองจากไป แม่นมก็เข้ามาในห้อง พบคราบโลหิตบนเตียง จึงจากไปด้วยความพึงพอใจเมื่อซูอวิ๋นและเซียวลู่เซิงมาถึงที่ประทับของตวนกุ้ยเฟย แม่นมผู้นั้นก็กลับมาก่อนแล้ว พยักหน้าให้ตวนกุ้ยเฟย ทำ

"เข้าใจรึ? ด้วยเหตุใดเล่า?" ซูอวิ๋นเหลือบมองซูอวี่ซีด้วยสายตาเย็นชาซูอวี่ซีมิได้คาดคิดว่าซูอวิ๋นจะตอบเช่นนี้ นางชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองซูอวิ๋นด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย "พี่สาวยังโกรธข้าอยู่หรือ? พี่สาวต้องการให้ข้าทำเช่นไร ท่านถึงจะให้อภัย?"ซูอวิ๋นมิได้เอ่ยวาจา เพียงมองนางด้วยสีหน้าเรียบเฉยซูอวี่ซียกมือขึ้นเช็ดน้ำตา "พี่สาวจะต้องบีบคั้นให้ข้าตายเสียก่อน ถึงจะพอพระทัยหรือ? ข้ารู้ว่าตั้งแต่เล็กท่านพ่อท่านแม่รักข้ามากกว่าสักหน่อย พี่ชายทั้งหลายก็ตามใจข้ายิ่งนัก ทุกคนล้วนละเลยท่านจริงๆ แต่ท่านก็ยังเป็นธิดาตระกูลซู การอภิเษกกับอ๋องหวยหนานก็มิใช่เรื่องเลวร้าย อย่างไรเสียพระองค์ก็ทรงเป็นเชื้อพระวงศ์ มีฐานันดรศักดิ์สูงส่ง""หากพี่สาวแค้นที่ข้าได้หมั้นหมายกับพี่เซียว... ข้า... ข้าก็ยอมสละคู่หมั้นนี้ได้ เพียงแต่ขอให้พี่สาวยินดีก็พอ"ซูอวี่ซีกล่าวพลางโงนเงนคล้ายจะล้มซูอวิ๋นขมวดคิ้ว รู้สึกว่าซูอวี่ซีคงไม่ได้มาดีแน่ไฉนจู่ๆ จึงมาขวางทางนาง เพียงเพื่อจะกล่าววาจาเหล่านี้?ต้องมีอุบายซ่อนอยู่แน่ก่อนที่นางจะทันคิดได้ว่าซูอวี่ซีมีอุบายใด ซูอวี่ซีที่อยู่เบื้องหน้าก็พลันร้องโอยอย่างกะทันหัน ทร

เมื่อได้ยินดังนั้น ซูอวิ๋นเงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่งามที่มีน้ำตาเอ่อคลอจ้องมองบุรุษที่นอนอยู่บนเตียง พลางตอบเสียงแผ่วเบา "หม่อมฉันเข้าใจเพคะ"เพียงเอ่ยจบ แก้มนางก็แดงระเรื่อขึ้นมาอีกคราเซียวลู่เซิงขมวดคิ้วครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า "เจ้าต้องถอดอาภรณ์ด้วย"เมื่อกล่าวจบ บุรุษผู้นั้นก็ทอดกายลง วางมือทั้งสองไว้บนอก ดูสงบนิ่งยิ่งนักจะให้ถอดมากน้อยเพียงใดหนอ?ซูอวิ๋นเห็นว่าเขาไม่มีคำสั่งหรือการกระทำใดเพิ่มเติมนางก้มหน้างุด กัดริมฝีปาก ค่อยๆ ถอดอาภรณ์ชั้นนอกจนเหลือเพียงชุดชั้นในเมื่อเป่าตะเกียงดับ ห้องก็จมดิ่งสู่ความมืดในพริบตานางคลานขึ้นเตียงจากปลายเท้าของเขาในนิยายต้นฉบับ พระชายาทั้งหลายที่เซียวลู่เซิงแต่งเข้าจวนล้วนเป็นสายลับ จึงถูกประหารชีวิตทั้งสิ้นเขามิได้โหดเหี้ยมดังคำเล่าลือภายนอก ที่สั่งให้ข้าส่งเสียงร้อง ย่อมต้องมีเหตุผลแต่เหตุผลนั้นคืออะไร ซูอวิ๋นยังไม่อาจเข้าใจหลังจากห่มผ้าแพรเรียบร้อยนางกระแอมเบาๆ แล้วเริ่มส่งเสียงครวญครางเหมือนคืนฉลองสมรสดวงตาที่เดิมปิดสนิทของเซียวลู่เซิงพลันเบิกกว้าง ขณะฟังเสียงครางคล้ายลูกแมวของนาง อดนึกถึงสัมผัสยามที่นางจับต้องสิ่งนั้นเ

"เจ้าห่วงใยข้าหรือ?"เซียวลู่เซิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ โบกมือเรียกนางซูอวิ๋นไม่ทันระแวงสิ่งใด ค่อยๆ ย่างก้าวไปยืนเคียงข้างเขาบุรุษผู้นั้นเอี้ยวกาย ยกมือขึ้นจับคางนางให้ก้มหน้า บังคับให้ดวงตางามคู่นั้นต้องจ้องมองเขา"เจ้าคิดจะห่วงใยข้าเช่นไร หืม?" น้ำเสียงเซียวลู่เซิงเย็นชา ดวงตาดำขลับหรี่ลงเล็กน้อยใบหน้าที่มีแผลเป็นอยู่แล้ว ยามนี้ดูน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก ยากจะอ่านอารมณ์ ราวกับยมบาลที่มีชีวิตอยู่ตรงหน้า!"หม่อม...หม่อมฉันมียาขี้ผึ้งชนิดหนึ่ง องค์ชายอาจลองใช้ดู น่าจะช่วยให้แผลเป็นจางลงได้ อีกทั้ง...อีกทั้งอาการบาดเจ็บที่พระบาทขององค์ชายก็...อาจลองดู บางทีอาจจะฟื้นฟูได้" แม้จะประหม่าเมื่อเผชิญสายตาของบุรุษผู้นั้น แต่ซูอวิ๋นก็ยังคงตอบอย่างมั่นคงตามที่เล่าลือกัน คุณหนูรองตระกูลซูมีความรู้ด้านการแพทย์อยู่บ้าง ดังนั้นยาที่ซูอวิ๋นกล่าวถึง คงได้มาจากคุณหนูรองกระมัง?พระบาทและแผลเป็นบนใบหน้าของเขา แม้แต่หมอหลวงยังหมดปัญญา แล้ววิชาแพทย์และยาที่ปรุงโดยคุณหนูในเรือนหลังที่ไม่เคยออกไปไหน จะสามารถรักษาได้อย่างไร?เซียวลู่เซิงบีบคางขาวนุ่มของนาง พลางมองซ้ายมองขวา ก่อนจะหรี่ตาพูดว่า "ข้าไม่ชอบสต