All Chapters of บ่วงรักสัญญาร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 21 บริษัท DLKKหลายเดือนผ่านไป ~~นับตั้งแต่วันนั้นที่ฉันได้งานทำ วันเวลาก็ดำเนินมาจนกระทั่งถึงวันนี้ วันที่ฉันได้มองดูตัวเองในกระจกด้วยความภูมิใจอีกครั้ง นั่นก็เพราะว่านอกจากที่ฉันอยู่ในชุดทำงานตามแบบมาตรฐานของสาวออฟฟิศทั่วไปแล้ว บนเรือนร่างของฉัน ณ ตอนนี้ก็ได้มีสิ่งที่พิเศษมากกว่าในทุก ๆ วันที่ผ่านมา และสิ่งที่ฉันภูมิใจหนักหนานั้นก็คือ...เสื้อสูทใหม่เอี่ยมที่ทาบทับอยู่บนร่างกายของฉันสายตากลมโตสุกใสทอประกายจ้องมองเสื้อสูทตัวนั้นด้วยความรู้สึกทั้งปลาบปลื้มใจและภูมิใจ นั่นก็เพราะว่าสูทนี้ไม่ใช่สูททั่ว ๆ ไปแต่เป็นสูทที่จะใส่ได้เฉพาะพนักงานที่ผ่านการทดลองงาน จนได้รับการบรรจุเข้าทำงานอย่างเป็นทางการแล้วเท่านั้นฉันมองภาพตรงหน้าก่อนจะนึกย้อนไปถึงการทำงานอย่างหนักและเต็มที่ในทุก ๆ วัน การที่ฉันรักษามาตรฐานของตัวเองเอาไว้ได้อย่างมั่นคงในหลายเดือนที่ผ่านมานั้น มันส่งผลทำให้ฉันได้รับสิ่งที่คู่ควรในวันนี้ โดยเฉพาะความรู้สึกเมื่อครั้งตอนที่ฉันได้รับสูทตัวนี้มาด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้ฉันมั่นใจมากยิ่งขึ้นว่านับจากนี้ชีวิตฉันจะไม่ต้องเป็นยัยตัวซวย ยัยตัวโชคชะตากลั่นแกล้ง อีกต่อไปแล้ว เพราะชีวิ

ตอนที่ 23 ไปใช้หนี้!!นับตั้งแต่การก้าวเข้าไปเซ็นเอกสารที่บริษัท DLKK Corporate ในวันนั้น...วันเวลาก็ได้ล่วงเลยผ่านไปนานร่วมเดือน ฉันที่ยังคงทำงานในตำแหน่งเดิมและที่เดิมก็ได้ลืมเรื่องราวเหตุการณ์ในวันนั้นไปจนหมดสิ้น และยังคงใช้ชีวิตเรียบง่ายด้วยความสบายใจเหมือนอย่างเช่นเคย‘น้องลิน เลิกงานแล้วยังไม่กลับบ้านอีกเหรอจ๊ะ’ เสียงพี่วรรณเอ่ยถามครั้นเดินผ่านหน้าโต๊ะทำงาน และยังเห็นว่าลูกน้องคนขยันยังไม่มีทีท่าจะวางมือจากงาน‘ลินขอเคลียร์เอกสารนี้อีกหน่อยค่ะพี่วรรณ เดี๋ยวสักพักลินก็จะเก็บของกลับบ้านแล้วค่ะ’ ฉันตอบกลับหัวหน้าไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนที่สมองจะนึกไปถึงร้านลูกชิ้นเจ้าโปรดในตลาดนัดแถวบริษัทด้วยหัวใจที่พองโต เพราะตั้งใจจะซื้อเสบียงกลับเอาไปตุนไว้กินช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์‘จ้ากลับบ้านดี ๆ นะแล้วเจอกันจ้าาาา...’ พี่วรรณที่ยิ้มตอบกลับฉัน ก่อนจะเอ่ยลาอีกครั้งแล้วเดินผละจากไปฉันมองตามหลังหัวหน้าของตัวเองต่อไปอีกเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาโฟกัสยังงานตรงหน้าต่อให้เสร็จ หลังจากนั้นไม่นานฉันก็จัดการเก็บของเข้ากระเป๋า และเมื่อฉันตรวจตราทุกอย่างบนโต๊ะทำงานเรียบร้อยดีแล้ว ฉันก็ได้ยกสายกระเป๋าใบโปรดข

ตอนที่ 25 งานแรก’หนึ่งล้าน’“มองหาอะไร...”เขาถามหลังจากที่เห็นฉันมองไปทางนู้นทีทางนี้ทีเหมือนหาอะไรบางอย่าง“หะ...หาห้องน้ำ” ส่วนฉันที่พยายามคุมน้ำเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น เพื่อตอบเขากลับไป“หาทำไม...!!” เขาเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ถามอย่างไม่เข้าใจ“อะ...อ้าว...ก็นายจะให้ฉันเปลี่ยนชุดไม่ใช่เหรอ” ฉันที่สงสัยในคำถามของเขาก็ได้ถามเขากลับด้วยความไม่เข้าใจเช่นกัน(ชิ...ประสาทกลับหรือไง เพิ่งจะบอกหยก ๆ ว่าให้เปลี่ยนชุด ทำยังกับว่าจะให้ฉันเปลี่ยนตรงนี้อย่างงั้นแหละ)สิ้นเสียงในสมอของฉันที่ฉันเพิ่งคิดกับตัวเอง ประโยคที่เหมือนกับหยั่งรู้ไปถึงความคิดของฉันก็ได้ดังขึ้น“เปลี่ยนตรงนี้...” เขาแสยะยิ้มร้ายออกคำสั่งอย่างเยือกเย็น(OoO) ฉันถึงกับเบิกตากว้างอ้าปากค้างทันทีที่ได้รับรู้เจตนาอันแท้จริงของเขา และคำสั่งนั้นก็ทำให้ฉันถึงกับอึ้งทำอะไรไม่ถูก“จะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้มาขายตัวนะ” ฉันตะโกนออกไปด้วยความไม่พอใจ นี่เขาเห็นฉันเป็นตัวอะไรฉันก็เป็นคนมียางอายเหมือนกันนะ“ก็ใครจะให้มึงขายตัวล่ะ” เขาบอกในขณะที่ยังยกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน ก่อนที่ในประโยคถัดมาของเขานั้นจะเป็นเหมือนกับแส้ที่ฟาดลงมาจนฉันตัวชาไปห

ตอนที่ 27 กลั่นแกล้งผมที่ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ ทั้งที่โดยปกติแล้ว ไอ้นิสัยที่จะมากลั่นแกล้งใครแบบนี้ผมไม่ทำโดยเด็ดขาด เพราะถึงผมจะปล่อยเงินกู้ หรือมีธุรกิจสีเทาบ้างพอเอาไว้สร้างบารมีและเลี้ยงลูกสมุน แต่เรื่องเอารัดเอาเปรียบใครผมไม่เคยคิดจะทำ มันไม่ใช่นิสัยผม!!แต่น่าแปลกที่ทำไมพอเป็นเธอคนนี้ ผมถึงยอมทิ้งตัวตนแล้วทำนิสัยแย่ ๆ แบบนี้ออกไป ผมที่พยายามหาเหตุผลมาตอบกับตัวเอง แต่หาเท่าไรก็ไม่เจอเหตุผลที่ใช่ แต่เอ๊ะ!! หรืออาจจะเป็นเพราะผมนั้นหลงใหลในเรือนร่างที่ช่างสะกดตาเมื่อครั้งที่เธอนอนไม่ได้สติจนคิดแผนการเพื่อให้ได้เธอมาครอบครองกันนะ หรือจะเป็นเมื่อครั้งที่พอผมได้มองหน้าเธอเต็มสองตาแล้วพบเข้ากับคำว่าแม่ของลูกปรากฏอยู่บนหน้าเธอจนต้องสรรหาวิธีสกปรกมากักขังเธอเอาไว้ แต่ไม่ว่าจะด้วยวิธีหรือเหตุผลใด...ทำไมผมกลับรู้สึกได้ถึงแรงดึงดูดอันมหาศาลอย่างที่ไม่เคยได้รับจากผู้หญิงคนไหนมาก่อนนอกจากเธอ...โดยเฉพาะเมื่อผมยิ่งได้มอง ได้อยู่ใกล้ ได้พินิจพิจารณาเธอนาน ๆ ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ป่วนปั่นอยู่แถว ๆ ไอ้ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายก็ได้บังเกิดขึ้น อย่างที่ผมเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัวแต่ไม่ใช่ว่าผมจะเห็นแก

ตอนที่ 29 เหยื่อตัวแสบ!!“สอนหน่อยรินเหล้าไม่เป็น” ฉันเอ่ยบอกไปตามความจริง“ขอให้คนเขาสอน พูดแบบนี้เหรอ ไร้การศึกษาจริง ๆ” ส่วนเขาหลังจากฟังคำขอของฉัน ถึงกับเอ่ยต่อว่าฉันอย่างเสีย ๆ หาย ๆ ไม่มีชิ้นดี(โอ้โห้...พระคู๊ณณณณณณ กล้าว่าคนอื่นเขานะย่ะ ดูปากตัวเองซะก่อนเถอะ ปกติฉันก็เป็นคนพูดจาไพเราะอ่อนหวานอยู่แล้ว แต่เพราะต้องมาเจอกับผู้ชายปากปีจอแบบนี้ไง...ชิ) ฉันแอบสบถใส่เขาในใจ“เห้ออออ...รบกวนสอนหน่อยค่ะ เผอิญว่าทำไม่เป็น” ฉันกลั้นใจพูดดีกับเขา แม้ในใจจะเหลืออดและหลังจากที่ฉันพูดจบ เขากลับยังคงกอดอกหลับตาพริ้มพิงหัวกับพนักโซฟาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวความเงียบไร้การตอบสนองจากเขาทำให้ฉันที่กำลังตั้งหน้าตั้งตารอฟังคำตอบอยู่นั้น ถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นไปมองว่าเพราะเหตุใดเขาถึงได้เงียบไป“หลับใส่เหรอเนี้ย...!!” ฉันพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนที่จะหยัดตัวลุกขึ้นเพื่อไปมองเขาใกล้ ๆ เนื่องจากไฟในห้องนี้ไม่ได้สว่างมากนัก จึงทำให้ฉันมองใบหน้าเขาได้ไม่ถนัดและหลังจากที่ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่เสมือนกับมีแรงดึงดูดอันน่าหลงใหลบางอย่างที่ส่งมาทำให้ฉันเผลอไผลลืมตัวจนเข้าไปใกล้ระยะอันตราย...พ