All Chapters of เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่: Chapter 31 - Chapter 40

“อีตาบ้า ฉันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ยังจะมาใช้อีก” ประภาพิณบ่นอุบอิบ ร่างบางก้าวลงจากเตียงไปอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาจากเตียงแล้วปลอบประโลม“เพราะคุณคุยโทรศัพท์เสียงดังไง นายเมถึงได้ตื่น เพราะฉะนั้นคุณก็ควรรับผิดชอบการกระทำของคุณด้วยการปลอบนายเมซะ” ชายหนุ่มพูดเสียงอู้อี้พร้อมยกหมอนขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง ไม่สนใจสักนิดว่าหน้าหวานๆจะบึ้งตึงขนาดไหน“แล้วก็ปิดไฟด้วยนะ ไฟสว่างแบบนี้เดี๋ยวผมตาสว่างหมด” เขาสั่งมาอีก เล่นเอาประภาพิณถึงกับฉุนขาด“ฉันไม่ปิด”“ปิดซะ”“ก็บอกว่าฉันไม่ปิดไงเล่า” เธอตะเบ็งเสียง จนเมธากรเริ่มหน้าบิดเบี้ยวร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบ“เอาล่ะๆ เอาเป็นว่าคุณกล่อมไอ้เมมันก่อนเถอะ ร้องไห้เสียงดังจนหูผมจะแตกอยู่แล้ว”“หึ” หญิงสาวเมินหน้าหนีจากเขา พยายามจะไม่มองหน้าอกขาวๆน่าซบของเขาแล้วก้มลงมองเด็กชายแก้มยุ้ยในอ้อมแขนแทน“ลูกชายคนดีก่อนนี้มันมาดแมน ลูกชายคนดีตอนนี้..มันบ่แม่น เฮ็ดงานบ่เป็นยามเว็นพักสายตา ยามแลงลงมาถ้าเบิ่ง…….มันห่าว ไปเที่ยวเบิดคืนกลับมาเอายามเช้า ไปเที่ยวเบิดคืนกลับมา..มีแต่เมา บ่ฟังคำเว้าบ่ฟังน้อคำจา ลูกเอ๋ยลูกหล่าพญา………….ของแม่” เธอเริ่มใส่ลูกคอร้องเพลงให้เพราะสุดฤทธิ์ด้วยเพลง

อย่าบอกนะว่าเธอบีบตูดเอ้ยบีบก้นเขาจริงๆแต่ก็คงเป็นเรื่องจริงนั่นแหละ เพราะเห็นๆอยู่ว่าเธอเป็นคนล้ำเขตเตียงนอน มันก็ไม่แปลกหรอกที่เขาจะโกรธเมื่อโดนเธอโยนความผิดให้มันเป็นเพราะเธอเองที่เป็นตัวต้นเหตุทำให้เขาโมโห…ถึงแม้ว่าบทลงโทษของเขาจะดูรุนแรงเกินไปสักนิดสำหรับสาวบริสุทธิ์อย่างเธอ แต่ต้นเหตุมันก็มาจากเธอไม่ใช่หรือ?แต่ถ้าจะให้ขอโทษเขา เธอก็ไม่อยากพูดออกไปเอาไว้วันพรุ่งนี้เช้า เธอค่อยทำตัวตามปกติกับเขาเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็แล้วกัน!ร่างบางล้มตัวลงนอนบนที่นอนนุ่ม ก่อนที่ดวงตาจะปิดลง เอาล่ะ…เธอควรจะนอนหลับพักผ่อนก่อน และหวังว่าคืนนี้เธอจะไม่ฝันแบบนั้นอีกนะ…02.45ไม่ว่าจะพยายามข่มตาให้หลับเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนว่าตาของเขาจะยิ่งสว่างมากขึ้นเท่านั้น ความรู้สึกผิดผสมผสานอยู่กับอารมณ์ประหลาดที่พุ่งพล่านอยู่ในร่างกายเขาจนเลือดวัยหนุ่มร้อนรุ่มทำให้ตาเขาแข็ง…กลิ่นหอมอ่อนๆของร่างนิ่มๆที่เขาตะกองกอดยังติดอยู่ที่ปลายจมูกโด่ง อกอวบที่เบียดชิดกับอกแข็งๆของเขา แขนเรียวๆยามเกี่ยวกระหวัดกอดเขาเพื่อหาไออุ่นทุกสัมผัส ทุกความรู้สึกยังคงตราตรึงอยู่ในใจไม่หาย ร่างสูงพลิกตัวกระสับกระส่ายอยู่ชั

ปากกาเมจิกถูกขีดทับเลข11บนปฏิทิน หน้าตาหล่อแบบเรียบๆดูจะฉายแววสดใสขึ้นทันตาเห็นเมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงวันที่เขารอคอยขึ้นมาเต็มทีแล้ววันที่โรงเรียนจะเปิดเทอม วันที่อเนกจะได้กลับไปทำหน้าที่สั่งสอน ให้ความรู้แก่เด็กๆไม่ว่าเขาจะมีเรื่องทุกข์ใจขนาดไหน เขาก็สามารถลืมมันได้ เพียงแค่เห็นรอยยิ้มของเด็กๆทุกคนแวววรรณ…ผู้หญิงขาวสวยเซ็กส์จัดที่ตอนนี้ดูจะหายหน้าหายตาไปพักนึงเริ่มค่อยๆเลือนหายไปจากหัวใจ ต่อไปนี้เขาจะเริ่มต้นใหม่ชื่อของใครคนหนึ่งผุดขึ้นมาในห้วงคิดของอาจารย์หนุ่มโสด ประภาพิณ…เขาจะเริ่มความรักครั้งใหม่กับประภาพิณ จะไม่มีเงาของแวววรรณมาคอยตามหลอกหลอนในใจเขาอีกต่อไป!!ร่างอ้วนๆเพราะกินแต่อาหารที่มีไขมันมากเกินไปเดินแกมกระโดดลงมาจากชั้นที่สองของตัวบ้าน สองมือยกขึ้นมากุมเบ้าตาข้างซ้ายของตัวเองด้วยความเจ็บปวดคอยดูนะไอ้หนวดดก แค้นนี้ต้องชำระ กล้าดียังไงมาทำให้หน้าหล่อๆของเขาต้องเสียโฉมเพราะความอายในเบ้าตาเขียวๆของตัวเอง คนที่เคยมั่นใจว่าตัวเองหล่อสูสีกับพี่โดม ปกรณ์ลัม ทำให้ธงชัยไม่กล้าโผล่หน้าไปทำงานจนกว่ารอยช้ำที่ตาจะหาย จนกว่าเขาจะกลับมาหล่อใสโดนใจสาวเหมือนเดิมและทันทีที่เขาเดินลงมา

“คุณจะซื้อของขวัญให้ดาเหรอคะ”“ใช่” เขาพยักหน้ารับ พร้อมลากเธอไปที่ร้านขายเครื่องเพชร“ความจริงคุณไม่ต้องลำบากก็ได้ ดาเป็นเพื่อนฉัน” เธอพูดอย่างคนที่รู้สึกเกรงใจแทนเพื่อนรัก แต่เขากลับหันมาตอบสั้นๆว่า“ผมจะซื้อ”“จะซื้ออะไรล่ะคะ”“สร้อย ดีมั้ย” เขาหันมาถามความคิดเห็นจากเธอ“ไม่แพงเกินไปเหรอคะ”“ไม่หรอก ผมเป็นคนซื้อนะ ไม่ได้ใช้เงินคุณ จะมาขี้งกทำไม” เขาทำเสียงระอา พร้อมกับก้มลงมองสร้อยขนาดต่างๆที่อวดประกายเพชรวูบวาบอยู่ในตู้กระจก“คุณชอบเส้นไหนมากที่สุด” เขาถาม ในขณะที่หญิงสาวชะเง้อมองสร้อยในตู้ด้วยท่าทางสนอกสนใจตามประสาผู้หญิงอย่างเธอก็คงได้แค่มองนั่นแหละ…คงไม่มีปัญญาซื้อมาสวมใส่หรอกประภาพิณถอนหายใจเฮือกก่อนจะชี้ไปที่สร้อยเส้นหนึ่งที่ดูไม่โดดเด่นเท่าสร้อยเส้นอื่น แต่กลับมีเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้เธออยากค้นหาตัวสร้อยเป็นแบบเรียบๆโซ่สีทองแท้เส้นเล็กๆพันกันเป็นเกลียวคลื่น จี้สีเหลืองสุกปลั่งรูปกามเทพตัวน้อยมีปีกสีขาวประดับอยู่ด้านหลัง ในมือเล็กๆถือธนูกับคันศร ใบหน้าของคิวปิดสื่อรักดูจะยิ้มแย้มแจ่มใสอมความสุขจนผู้ที่พบเห็นอดจะรู้สึกหลงใหลไม่ได้“คุณชอบเส้นนี้เหรอครับ” ถามพลางเลิกคิ้วเข้ม

กว่าอเนกจะตัดสินใจยอมกลับบ้าน เวลาก็ล่วงผ่านไปจนถึงเที่ยงคืน ชายหนุ่มอำลาสาวที่หมายตาอย่างอ้อยอิ่ง นึกอุ่นใจเล็กๆที่ประภาพิณยิ้มตอบไม่ได้ผลักไสไมตรีจิตเขาอย่างที่นึกกลัวในตอนแรก“เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะพี่เอก”“ครับ พี่จะเดินทางอย่างระมัดระวัง” จากที่เคยเรียกตัวเองว่า‘ผม’ก็เปลี่ยนมาเรียก‘พี่’อย่างสนิทสนม ตาตี๋ๆคล้ายๆหนุ่มเกาหลีจับจ้องมองวงหน้าหวานๆอย่างชื่นชมเธอเป็นกุลสตรีตามแบบที่เขาชื่นชอบจริงๆ เธอพูดจาไพเราะ เป็นกันเอง น้ำเสียงน่าฟังส่วนหน้านั้นเล่าก็หวานหยดจนแทบจะละลายเป็นน้ำตาลได้ ยิ่งรอยยิ้มของเธอยิ่งดูบริสุทธ์ราวน้ำค้างที่เพิ่งหล่นลงจากฟากฟ้าสะสวย งดงาม สะอาด บริสุทธิ์ ถ้าเปรียบกัน เธอคงเปรียบเสมือนดอกไม้สีขาว ส่วนแวววรรณเปรียบเสมือนดอกไม้สีแดงที่มีแต่ความร้อนแรงหน้าหล่อแบบเรียบๆส่ายไปมาอย่างแรงเมื่อรู้สึกตัวว่าความคิดของตนเริ่มลอยกลับไปหาแวววรรณ เขาไม่อยากคิดถึงเธอ เพราะการคิดถึงเธอนั้นคือความเจ็บปวด เขาไม่อยากจมอยู่กับความทุกข์อีกต่อไปแล้ว“พี่เอกเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย” เสียงใสๆช่วยฉุดดึงสติของอเนกให้กลับคืนมา เขาหันมามองหน้าหวานๆตรึงใจก่อนจะส่งยิ้มแห้งแ