All Chapters of เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่: Chapter 11 - Chapter 20

“ฮึ่ม ฝากไว้ก่อนเถอะมึง” ธงชัยมองไปทางร้านเล็กๆแต่น่ารักเบื้องหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นแค้นที่โดนเหยียดหยามเกียรติและศักดิ์ศรีแค้นที่เธอทำเหมือนไม่เห็นค่าความรักของเขาเมื่อความแค้นมาบังตา คนที่เห็นใจตัวเองอยู่เสมอ แต่ไม่เคยเห็นใจคนอื่น จึงมักจะมองไม่เห็นข้อบกพร่องของตัวเอง ไม่เห็นความผิดตัวเอง ในสมองจึงครุ่นคิดอยู่แต่ว่า…ทำไม และทำไม ทำไมประภาพิณถึงไม่รับรักเขา ทำไมต้องขับไล่เขา ทำไมถึงไม่ยอมคุยดีๆกับเขาเมื่อความรู้สึกเสียหน้ามันท่วมท้นจนล้นใจ หนุ่มวัยดึกจึงเริ่มร่างแผนการร้ายๆไว้ในใจ โดยไม่คิดเลยสักนิดว่าสิ่งที่เขาทำ มันจะถูกหรือผิด เขารู้เพียงแค่ว่า…ขอให้เขาได้เธอมาครอบครอง และลบล้างคำหยามเหยียดในวันนี้ได้ก็พอ ส่วนใครจะเจ็บปวดเพราะผลของการกระทำของเขาบ้างนั้น เขาไม่สนใจทั้งสิ้น!!ประภาพิณอุ้มเด็กชายขึ้นมายืนอุ้มไว้ในอ้อมอก พร้อมกับจุ๊บที่หน้าผากบางๆของเมธากร รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นที่มุมปากสีสดตามธรรมชาติเมื่อสมองหวนนึกไปถึงตอนที่ธัศไนยเข้ามาช่วยเหลือเธอจากการกระทำอันแสนป่าเถื่อนของธงชัยเมื่อคืนนี้ และตอนที่ธัศไนยยืนอยู่ข้างๆเธอเมื่อตอนที่ธงชัยมาหาเธออีกเมื่อครู่นี้เขาท

หลังจากจัดช่อดอกไม้ในมือเสร็จไปช่อหนึ่งแล้ว เธอก็ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อวางช่อดอกไม้สีสันสดใสลงบนโต๊ะก่อนจะหยิบโทรศัพท์รุ่นขาวดำขึ้นมากดไปยังเบอร์ที่เซฟไว้เธอมีเพื่อนรักอยู่คนหนึ่ง เป็นแม่ค้าขายขนมครก หลังจากที่เรียนจบชั้นมัธยมมาด้วยกัน เธอและเพื่อนคนนี้ก็ไม่ค่อยได้พบกันอีกเลย นอกจากจะโทรหากันบ้างเป็นบางครั้งคราว และในเวลานี้…เธอก็รู้สึกคันปากยิบๆอยากระบายที่สุดรอเพียงระยะเวลาไม่นาน เพื่อนรักสมัยเด็กของเธอก็กดรับสายอย่างรวดเร็ว//ฮัลโหล// พีระดารับสายเสียงระรื่น“ฉันมีเรื่องอะไรจะเล่าให้แกฟัง” ประภาพิณจีบปากจีบคอเตรียมเล่าเต็มที่ แต่พีระดาพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน//ฉันโดนจ้างให้ไปเป็นเจ้าสาว//“ห๋า อะไรนะ!!” จากที่คิดจะเล่าเรื่องของตัวเองให้เพื่อนแปลกใจเล่น กลับกลายเป็นว่าเธอต้องมาแปลกใจกับเรื่องของเพื่อนแทน//คุณภีมเขาบอกว่าจะตามหาแม่ให้ฉัน แต่ฉันต้องไปเป็นเจ้าสาวของเขาเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน// พีระดาบอกอ้อมแอ้มด้วยท่าทางเขินๆ“แล้วแกตอบเขาไปว่าไง” ประภาพิณถาม นึกตกใจไม่เบาที่อยู่ๆก็มาได้ยินว่าพีระดากำลังจะแต่งงาน//ก็ฉันอยากเจอแม่นี่นา// พีระดาพูดเสียงอ่อน ทำเอาประภาพิณนึกเดาได้ทันทีว่าเพื่อ

“ทำไมผัดไทยของคุณถึงมีกุ้งเยอะกว่าฉัน”“เยอะที่ไหน ผมให้กุ้งคุณตั้งสิบกว่าตัวนะ” เขาแย้ง คิ้วเข้มๆขมวดเข้าหากันมุ่น“ไม่จริง คุณดูดีๆสิ ในจานของฉันมีกุ้งแค่สองตัวเอง” เธอใช้ช้อนส้อมจิ้มไปที่จานตัวเองเพื่อให้เขามองให้ชัดๆ“คุณตักกุ้งเข้าปากจนเกือบจะหมดจานแล้วก็บอกมาเถอะ”“ไม่จริง คุณให้กุ้งฉันน้อย ดูในจานของคุณสิ กุ้งมีตั้งเยอะ” เธอตวัดสายตามองจานเขาอย่างไม่พอใจ“อ้าว อะไรของคุณ” คราวนี้คิ้วเข้มๆเลิกขึ้นสูง ตาคมๆหรี่ลงมองสีหน้าเต้าเล่ห์ของหญิงสาวอย่างรู้เท่าทัน“คุณต้องเอากุ้งของคุณมาให้ฉันบ้าง จะได้ยุติธรรม” เธอเสนอแนะ ในขณะที่เขาหัวเราะในลำคอพร้อมพยักหน้า“คร้าบๆ จะเอากุ้งก็ตักไปสิ”“หึ” ประภาพิณทำเสียงขึ้นจมูกพร้อมใช้ช้อนตักกุ้งในจานเขามาไว้ในจานตัวเองอย่างรวดเร็ว“เอาล่ะค่ะ กินต่อได้แล้ว” เธอพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วลงมือทานต่ออย่างเอร็ดอร่อย โดยมีสายตาคมกริบมองเธออย่างระอาใจก็ดูเธอสิ…เหลือกุ้งไว้ให้เขาแค่ตัวเดียวเนี่ยนะ!! ร่างสูงที่เพิ่งล้างจานเสร็จเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมด้วยไม้กวาดอีกหนึ่งด้ามก่อนที่เขาจะเดินเกร่ๆมาทางเธอที่กำลังนั่งจัดช่อดอกไม้ในมืออย่างเพลินๆ“จะทำอะไ

“มะ ไม่ต้อง ฉันไม่อยากลอง จะให้เก็บผักตรงไหนล่ะ” เธอพูดเสียงสั่น ในขณะที่ธัศไนยหลุบตาลงซ่อนยิ้มไว้อย่างแนบเนียน“ตามผมมาสิ ผมปลูกผักไว้กินเองเยอะพอสมควร จะได้ไม่ต้องไปซื้อผักที่มีสารพิษในตลาดมากิน” ชายหนุ่มออกเดินนำพร้อมเข็นรถเมธากรออกไปด้วย โดยมีหญิงสาวเดินตามไปติดๆ“เศรษฐกิจพอเพียงว่างั้นเถอะค่ะ” หญิงสาวพูด พร้อมกับห่อปากทำตาโตเมื่อเห็นแปลงผักยาวๆที่ข้างบ้านเขา มีผักคะน้าต้นอวบๆขึ้นอย่างเนืองแน่นๆ ข้างๆแปลงคะน้าคือแปลงผักกวางตุ้ง และถัดไปอีกคือแปลงผักชีใบเล็ก“ใช่ ผมพออยู่พอกินน่ะ ที่ข้างบ้านอีกด้านหนึ่งจะเป็นแปลงผักบุ้ง ผมชอบกินผักน่ะ”“ฉันไม่ชอบกินผัก ผักบางอย่างมันขม” หญิงสาวอุทรณ์ ในขณะที่คนตัวใหญ่ถอนหายใจพรืด“ผักผมไม่ขมหรอกน่า เดี๋ยวพอผมแกงส้มกวางตุ้งให้คุณกิน รับรองว่าคุณจะติดใจ อร่อยนะจะบอกให้” เขาโฆษณาฝีมือการทำอาหารของตัวเองก่อนจะชี้นิ้วไปทางแปลงผักแล้วบอกเธอว่า“เก็บสิ”“ห๋า?” เธออ้าปากหวอพร้อมชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอย่างงงๆ “ฉันเหรอ”“ใช่ คุณนั่นแหละ เก็บผักไปเลย”“แต่ฉันเก็บไม่เป็น”“งั้นคุณก็ไม่ต้องกินข้าวเย็น” เขาว่าเสียงเข้ม ทำให้เธอต้องทำปากยื่นก่อนจะเดินมาที่แปลงผักแล้

งั่บ!! “โอ๊ย!” ชายหนุ่มร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ในขณะที่หญิงสาวกระโดดลงจากหลังเขาได้อย่างสวยงาม “โฮะๆๆ จำไว้ซะนะว่าอย่าบังอาจมาว่าฉันแบบนั้นอีก” หญิงสาวได้ทีเลยสั่งสอนเขาเสียเลย มองมือใหญ่ๆที่กำลังลูบหูตัวเองป้อยๆด้วยความสะใจ “ยัยซาดิสต์ ยัยคูโบต้า” เขากัดฟันกรอด ก่อนจะหันกลับมาทางเธอแล้วกระชากร่างบางไปปะทะอกกว้างอย่างแรง “ว้าย” ประภาพิณอุทานลั่น ตาสบตากัน อยู่ๆเธอก็รู้สึกหวาดกลัวเขาขึ้นมาเสียดื้อๆ “ปล่อยฉันนะ” หญิงสาวผลักอกหนาออกห่าง แต่ยิ่งผลักก็เหมือนเขาจะยิ่งกอดเธอแน่นมากยิ่งขึ้น “ไม่ปล่อย” “ผมไม่ปล่อย รู้สึกว่าคุณจะชอบความรุนแรงนะคุณคูโบต้า” เขากระซิบพูดเสียงเบาราวกระซิบ “ออกไปห่างๆตัวฉันนะ” เธอแหว รอยยิ้มประหลาดผุดขึ้นที่มุมปากของธัศไนย นัยน์ตาดุดันเปลี่ยนเป็นประกายของความเจ้าเล่ห์ ยามเมื่อก้มหน้าลงจนเกือบชิดแก้มนวล “ยื่นหน้ามาทำไม ถอยห่างๆนะ” ยิ่งเห็นท่าทางร้อนรนเหมือนอยากผลักไสเขาออกห่าง เขาก็ยิ่งรู้สึกสนุก แขนแข็งแรงจึงออกแรงกอดเธอจนแนบแน่น