All Chapters of เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่: Chapter 21 - Chapter 30

ที่ห้องนอนของธัศไนย “เอ่เอ๊ กาเหว่าเอย ไข่ไว้ให้แม่กาฟัก แม่กาก็หลงรัก คิดว่าลูกในอุทรณ์ คาบข้าวมาเผื่อ คาบเหยื่อมาป้อน ปีกหางเจ้ายังอ่อน แม่เจ้าก็สอนบิน บินไปหากินปากแม่น้ำลำคลอง” “นกเอี้ยงมันเลี้ยงควายเฒ่า ควายกินข้าว นกเอี้ยงหัวโต ตกต้นโพธิ์กิโลไม่ขาด กิโลบาทเดียว” “ดุ๊กดุ๋ยๆ แมลงสาบอยากกินขนม อมลูกอมซะจนแก้มตุ่ย ควายตัวเมีย ออกลูกก็เป็นตัวเมีย อยู่มาไม่นานออกลูกออกหลานก็เป็นตัวเมีย” “ลูกชายเทวดาเกิดมาบ่สนใจ ลูกชายเทวดาเกิดมา..บ่เอาไผ แต่งแต่รถมอเตอร์ไซค์เท่ไปก็เท่มา ให้ไทบ้านซ่าไปทั่ว…….เมิดบ้าน โทรศัพท์คุยสาวแม่เอ้ยเป็นวันๆ โทรศัพท์คุยสาวแม่เอ้ย…จนรำคาญ ขี่รถเลาะบ้านแป๋นๆฮอดโรงเรียน เฮ็ดให้สาวกระโปรงเฮี้ยนแนมเบิ่ง……..ว่าบ่ได้ เที่ยวงานยามได๋มอเตอร์ไซค์กวนเมือง เที่ยวงานยามได๋ขึ้นชื่อ..ลือเลื่อง มันชอบหาเรื่องหน้าฮ้านหมอลำ ขวดลอยเป็นประจำมันเท่………..มันสะใจ”สารพัดเพลงที่ประภาพิณเอามาร้องเพื่อขับกล่อมหนูน้อยที่นอนแผ่หราอยู่ในเปลในห้องนอนของธัศไนย แต่ไม่ว่าเธอจะร้องกี่เพลงๆ เจ้าหนูก็ยังคงตาใสแจ๋วเป็นประกายระยิบระยับไม่มีวี่แววว่าจะง่วง

ป๊าบ!ร่างบางที่ออกแรงวิ่งตามเขาถึงกับสะดุดขาตัวเองล้มลงกับพื้นบ้านเสียงดังสนั่นจนชายหนุ่มต้องหันมามองอย่างตกใจ“คุณแฟน!” เขารีบเดินกลับมาหาเธอ ในขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นต่อว่าเขาฉอดๆ“เพราะคุณนั่นแหละ เดินไม่รอฉัน ฉันเลยหกล้ม”ฟังคำพูดของเธอแล้วช่างดูน่าหมั่นไส้ ธัศไนยจึงผ่อนลมหายใจออกอย่างช้าๆแล้วก้มลงจับคนตัวเล็กขึ้นพาดบ่าแล้วเดินเทิ่งไปยังห้องนอนทันที“ปล่อยๆๆๆ ปล่อยฉันนะ จะทำอะไร”“หุบปากของคุณซะนะคุณแฟน เดี๋ยวไอ้เมมันก็ตื่นเพราะเสียงแว้ดๆของคุณหรอก” ชายหนุ่มตะคอกพร้อมใช้เท้าเตะบานประตูให้เปิดออกแล้วโยนร่างประภาพิณลงบนเตียงอย่างไม่คิดจะทนุถนอมเลยแม้แต่น้อย“เอ้า นอนได้แล้ว ดึกมากแล้ว” เขาพูดพร้อมกับเดินไปปิดประตูให้สนิทลงเหมือนเดิม ก่อนจะกลับมาล้มตัวลงนอนที่ฝั่งขวาของตัวเองแล้วเอื้อมมือไปดับไฟ“นี่” เสียงใสๆดังขึ้น แต่เสียงดุดันตะคอกออกมาเสียก่อนว่า“หุบปาก คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้วคุณแฟน ผมง่วงนอน”คำพูดดุๆของเขา ทำให้เธอต้องหุบปากฉับลงพร้อมค้อนเขาตาคว่ำอย่างหงุดหงิด‘หึ คนเขาอุตส่าห์จะบอกขอบคุณที่อุตส่าห์ไปยืนเฝ้าหน้าห้องน้ำตอนอึสักหน่อย ไม่ขอบคุณแล้ว หึ!’แดดอ่อนๆเริ่มส่องลงมายังพื้นพ

“ฉันไม่ใช่กะเทยนะ แล้วฉันก็ไม่มีลูกกระเดือกด้วย”“อ้าว นึกว่าเพิ่งไปแปลงเพศมา”“ถ้าคุณยังไม่หยุดพูด ฉันจะตบ” เธอเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน มองแผ่นหลังกว้างๆของผู้ชายตัวสูงที่กำลังยืนล้างจานอยู่ด้วยสายตาหงุดหงิด“ถ้าคุณตบแล้วจานดันแตก ผมจะให้คุณเป็นคนเก็บกวาดนะ” เขาพูดเสียงเรื่อยๆแต่ก็ทำให้เธอเงียบกริบไปทันที มือเรียวยกขึ้นมาวางลงบนท้องตัวเองพร้อมตีหน้าเศร้าอีกครั้งเวลาผ่านไปห้านาทีแล้ว เธอก็ยังคงนั่งเงียบไม่พูดไม่จาจนชายหนุ่มชักเริ่มแปลกใจ“ตกลงว่าคุณเป็นอะไรกันแน่ บอกผมได้นะ” เขาหันไปถามพร้อมกับลงมือคว่ำจานที่ล้างจนสะอาดแล้ว“ฉัน…” แววตาของเธอดูเศร้าจนน่าใจหายทำให้ธัศไนยต้องละมือออกจากงานตรงหน้าแล้วเดินมากุมมือเธอไว้อย่างเป็นห่วง“เป็นอะไรก็บอกผมมาสิ เราจะได้ช่วยกันหาทางแก้ไขไง”“คือว่า…”“คือว่าอะไรเหรอ” ชายหนุ่มจ้องลึกเข้าไปในแววตาเธอ บรรยากาศรอบข้างดูเงียบสงัด ก่อนที่ประภาพิณจะเปิดปากพูดออกมาว่า“ฉันกินข้าวไปตั้งสามจาน น้ำหนักฉันคงขึ้นแน่ๆ” เธอพูดเสียงเศร้าๆ“…” ธัศไนยกระพริบตาสองสามครั้งพร้อมกับปล่อยมือเธอออกแทบจะทันทีแล้วหันหลังไปคว่ำจานต่อ“ทำไมคุณทำหน้าแบบนั้นล่ะคะคุณธัศ”“คุณไปดูหล

“สวัสดีครับ ผมชื่ออเนก เรียกว่าเอกก็ได้ครับ อายุ26ปี ยังโสด”“ไม่ต้องแนะนำตัวละเอียดขนาดนั้นก็ได้นะไอ้เอก” ธัศไนยพูดเสียงขุ่นๆ ในขณะที่ประภาพิณฉีกยิ้มหวานก่อนจะแนะนำตัวบ้าง“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อประภาพิณ เรียกว่าพิณก็ได้ค่ะ อายุเท่าไหร่ก็ไม่อยากจะพูดถึงเลย แต่เรื่องแฟนอยากป่าวประกาศมากค่ะ คือว่าฉันยังโสด ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่เอก” ประภาพิณยื่นมือออกไปสัมผัสกับมือข้างที่ว่างของอเนกเป็นเชิงทักทาย โดยไม่สนใจคนที่ยืนหน้าบึ้งมองอยู่ใกล้ๆเลยสักนิด“แนะนำตัวกันเสร็จหรือยัง” ธัศไนยถามเสียงห้วน ดวงตาดุๆตวัดมองหน้าหวานที่ดูระรื่นจนน่าหมั่นไส้อย่างไม่พอใจ“เสร็จแล้ว” อเนกหันไปตอบก่อนจะใช้มือซ้ายดึงแขนธัศไนยไปอีกทางหนึ่ง ส่วนมือข้างขวายังคงอุ้มเด็กชายเอาไว้อยู่“มีอะไร” ธัศไนยถามด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ ในขณะที่อเนกชะเง้อคอไปประมองประภาพิณแล้วหันกลับมาถามธัศไนยด้วยสีหน้ายิ้มกริ่มว่า“แฟนนายเหรอวะ”“ห๊ะ! อะไรนะ” ธัศไนยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหู“ฉันถามว่าคุณพิณเป็นแฟนนายเหรอ” อเนกพูดกระซิบกระซาบเพราะกลัวว่าประภาพิณที่ยืนกางหูผึ่งคอยฟังอยู่จะได้ยิน“ไม่ใช่” ธัศไนยตอบด้วยหน้าตูมๆ“แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่กะนา

“ธงชัย…” ประภาพิณพึมพำเสียงแผ่วเมื่อประตูร้านถูกปิดลงแล้วและภายในร้านก็เหลือเพียงเธอและธัศไนยกับหนุ่มน้อยที่นอนแผ่พุงนอนอยู่บนเบาะ“คุณรู้ได้ไงว่าเป็นนายธงชัย” คิ้วเข้มๆเลิกขึ้นสูง ท่อนขายาวก้าวเข้ามายืนใกล้ๆเธอ“ผู้ชายขนจั๊กกะแร้ยาวๆที่มีความแค้นกับฉันก็เห็นว่าจะมีแต่คุณธงชัยแค่คนเดียวนี่แหละค่ะ หมดกัน ชื่อเสียงฉัน” ประภาพิณยกมือขึ้นปิดหน้า หยาดน้ำอุ่นๆที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนพากันหลั่งรินลงมาอย่างไม่ขาดสาย“ฮือๆ แล้วนี่ฉันจะทำยังไงดี คนอื่นคงมองว่าฉันลักลอบมีอะไรกับคุณ ฮือๆ”“คุณรู้หรือเปล่าว่าบ้านของธงชัยอยู่ตรงไหน” ธัศไนยถามพลางก้มหน้าลงมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความสงสารที่พุ่งเข้ามาจับหัวใจ“บ้านหลังใหญ่สีเขียวใบไม้ อยู่ไกลจากร้าน beautiful flower ประมาณหนึ่งกิโล” เธอตอบเสียงกระท่อนกระแท่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างแปลกใจ“คุณถามฉันทำไมคะ”“ผมแค่ลองถามดูเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก กลางวันนี้ทานข้าวกับอะไรดี” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องถาม ในขณะที่ประภาพิณส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง“คุณคิดว่าฉันยังจะทานข้าวลงอีกเหรอคะ”“เอาน่า อย่าคิดมากสิคุณ เชื่อผมนะว่า…พรุ่งนี้ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นกว่าเดิม”คำพูดเรียบง่า