All Chapters of เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่: Chapter 51 - Chapter 60

เมื่อธัศไนยกลับมาที่ห้องพักครูหลังทานอาหารเสร็จ เขาก็เห็นว่าอเนกยังคงนั่งตรวจการบ้านอยู่ที่โต๊ะเหมือนเดิม เมื่ออดสงสัยไม่ไหว เขาจึงเปิดปากถาม“นายไปกินข้าวมาหรือยัง”“ยัง ฉันนั่งตรวจการบ้านนักเรียนจนเพลินเลย” อเนกเงยหน้าขึ้นตอบด้วยสีหน้าสดใสผิดปกติจนธัศไนยรู้สึกผิดสังเกต“นายไปเจอเรื่องอะไรดีๆมางั้นเหรอ ดูสีหน้านายสดใส”“อ๋อ เปล่าหรอก” อเนกหัวเราะในลำคอก่อนจะเซ็นชื่อตัวเองในสมุดการบ้านเล่มสุดท้ายอย่างรวดเร็ว“จริงเหรอ” ธัศไนยยังคงถามย้ำเหมือนไม่อยากเชื่อ“จริงสิ เออนี่! เมื่อห้าวันก่อน ทางโรงเรียนมีการเปิดรับลงทะเบียนนักเรียน แล้วฉันก็มีหน้าที่ในตรงนี้พอดี แต่นักเรียนมีสองคนที่ยังไม่ได้ลงทะเบียน”“แล้วไงล่ะ เด็กสองคนนั้นอาจจะมีปัญหา ไม่ได้เรียนต่อ ถึงเรียนเกรดก็คงไม่ออก”“ฉันเลยว่าจะจ่ายเงินลงทะเบียนให้เด็กสองคนนั้นไปก่อน” อเนกพูดอย่างจริงจัง จนธัศไนยต้องเลิกคิ้วขึ้นสูง“คิดดีแล้วเหรอเอก”“คิดดีแล้ว เด็กสองคนนั้นยังมีอนาคตอีกไกล ฉันอยากให้เขาได้เรียน เพื่ออนาคตที่สดใสของพวกเขา”มองจากดวงตาของอเนกแล้ว ธัศไนยก็เห็นแต่ความหวังดีอย่างบริสุทธิ์ใจโดยไม่มีอะไรเคลือบแฝงการที่รู้จักกับอเนกมาน

สิ่งที่ผุดขึ้นมาใจในเธอตอนนี้ก็คือ…เขาคือใคร?แล้วมานอนกอดเธอได้ไงกัน!!“คุณเป็นใคร” เมื่อสงสัย เธอจึงตัดสินใจถามออกไป ทั้งๆที่ดวงตายังเบิ่งกว้างจนแทบถลนออกนอกเบ้า“จำผมไม่ได้เหรอ” เขาชี้นิ้วเข้าหาตัวเองพร้อมทำตาใสซื่อเสียงแบบนี้ คำพูดที่ฟังดูยียวนแบบนี้…อย่าบอกนะว่าเป็น…“คุณธัศ!”“ช่าย ผมเอง ถ้าไม่ใช่ผม แล้วจะเป็นใครล่ะที่นอนเตียงเดียวกับคุณ” คำพูดนั้นเล่นเอาแก้มหญิงสาวแดงก่ำ เธอปราดขึ้นไปนั่งบนเตียงตรงหน้าเขา พร้อมจับหน้าหล่อเหลาพลิกไปมาอย่างไม่อยากเชื่อ“นี่คืออีตาหน้าโหดเรอะ!”“ใช่ ผมเอง”“ทำไมหน้าตาน่ารักเหมือนเด็กอายุ20ปีแบบนี้” เธอยังคงทำเสียงเหมือนไม่อยากเชื่อ นิ้วเรียวๆดึงจมูกโด่งๆของเขาเพื่อทดสอบว่าเป็นของจริงหรือไม่!“ผมดูหน้าเด็กขึ้นเหรอ” เขายิ้มแก้มปริ ตาที่ดูดุดัน มาตอนนี้กลับพราวระยับ“ใช่ เมื่อก่อนนี้คุณหน้าแก่เหมือนคนอายุ50” เธอพยักหน้าหงึกหงัก แต่หน้าคมๆกลับบึ้งตึงขึ้นทันที“เว่อร์ไปแล้วคุณแฟน หน้าผมไม่ได้แก่ขนาดนั้น รอยตีนกาผมยังไม่ขึ้นเลย แล้วเมื่อไหร่จะเลิกแต๊ะอั๋งผมซะที” ธัศไนยเตือน เล่นเอาประภาพิณต้องรีบชักมือออกจากแก้มนิ่มๆของเขา หน้านวลๆร้อนผ่าว“บะ บ้า ใครจ

แล้วอีกสองนาทีต่อมา ร่างสูงที่ตอนนี้เสื้อผ้าเปียกไปเป็นบางส่วนก็โดนผลักออกมานอกห้องน้ำ พร้อมประตูที่ปิดลงเสียงดังสนั่นมือใหญ่เกาหัวตัวเองแกรกๆ ก่อนจะตะโกนเสียงดังทั้งๆที่ดวงตาเป็นประกายวิบวับว่า“ขออาบด้วยก็ไม่ได้ กลัวผมเห็นอะไรๆของคุณล่ะสิ ผมไม่อยากมองหรอกนะจะบอกให้”“เงียบปากไปเลยค่ะ”“เออ” เขากระแทกเสียงก่อนจะหันหลังเดินออกจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็วด้วยความหงุดหงิดอเนกกดปุ่มโทรศัพท์สีเขียวเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่อาจนับได้หมด เขาเพียรกดโทรออกไปหาแวววรรณครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เธอก็ไม่รับ หนำซ้ำยังกดตัดสายเขาเสียอีกเธอยุ่งอยู่หรือเปล่า…ถึงไม่รับสายแต่ถึงจะยุ่งยังไง อย่างน้อยเธอก็น่าจะสละเวลารับสายเขาแล้วบอกเขาสักนิดว่าเธอกำลังยุ่งอยู่ ไม่ใช่เงียบแบบนี้ความกลัวว่าจะต้องเสียใจเหมือนครั้งที่ผ่านมา ทำให้อเนกต้องหมั่นโทรไปหลายๆครั้งด้วยหัวใจที่ว้าวุ่นและเป็นกังวล กังวลว่า…เธอจะทิ้งเขาไปเหมือนเช่นที่ผ่านมาชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกก่อนจะวางโทรศัพท์เครื่องเล็กลงบนโต๊ะ แล้วหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่เข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวไปทำหน้าที่ครูที่โรงเรียนต่อให้หัวใจเขากำลังหนักอึ้ง…แต่หน้าที่ของเขาสำคัญ

ธัศไนยนั่งดูตารางสอนในมือไปก็ยิ้มไปจนอาจารย์ที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆต้องคอยเหล่ตามองอย่างสงสัยปนอยากรู้เรื่องของคนอื่น“เอ่อ ครูธัศครับ ในตารางสอนมันมีอะไรน่าสนุกเหรอครับ เห็นครูธัศทำหน้ายิ้มๆ” อาจารย์หัวล้านๆแต่คิ้วดกดำเหมือนคิ้วของชินจังที่มีชื่อว่า…กุนเชียง ออกปากถาม“อ๋อ ไม่มีอะไรสนุกหรอกครับครูกุนเชียง เพียงแต่ว่าวันนี้ผมรู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษน่ะ” ธัศไนยหันไปตอบแล้วหันไปยิ้มให้กับแผ่นกระดาษตารางสอนในมือต่อ“เอ่อ เหรอครับ” กุนเชียงเกาหัวล้านๆเป็นเงาวาววับของตัวเองแกรกๆพร้อมกับก้มลงอ่านแผ่นโครงการในมือ แต่ในใจก็คิดไปว่า…นั่นสิ ดูท่าว่าธัศไนยจะอารมณ์ผิดปกติชอบกล เพราะถ้าธัศไนยยังปกติอยู่ คงไม่ไปโกนหนวดเคราออกแบบนี้หรอก“สวัสดียามสายครับ” เสียงอึมครึมดังขึ้นพร้อมเสียงเปิดประตูห้องพักครูที่ดังเอี๊ยดบาดลึกถึงแก้วหู ทำให้อาจารย์ทุกคนที่นั่งอยู่ภายในห้องต้องพากันเงยหน้าขึ้นมองโดยอัตโนมัติก่อนจะอ้าปากค้างโดยพร้อมเพรียงกันอเนก…อาจารย์หนุ่มมาดนิ่งแต่แฝงความทะเล้นเอาไว้ในตัว มาวันนี้กลับหน้าตาหม่นหมอง อึมครึมเหมือนท้องฟ้ายามที่ฝนใกล้จะตกไม่มีผิด“อ้าว เอก ทำไมทำหน้าเหมือนอยากจะลาโลกแบบนั้นล่ะ”

บรรจงแต้มเนื้อครีมสีขาวลงไปเบาๆ ไล้วนๆไปทั่วรอยข่วน นึกเสียใจอยู่ไม่น้อยที่เป็นต้นเหตุให้หน้าเขามีรอยขีดข่วน และก็รู้สึกแย่อยู่ไม่น้อยที่ชอบโวยวายใส่เขาอยู่เรื่อย นี่ถ้าคนที่เป็นเจ้าหนี้ของเธอไม่ใช่เขา ป่านนี้เธอคงโดน…ปืนยิงขมับจนสมองแตกไปแล้วล่ะลมหายใจของเธอสัมผัสที่แก้มเนียนๆของเขาเพียงผะแผ่ว แต่ชายหนุ่มก็รู้สึกร้อนวูบไปทั่วร่าง ตาคมหลุบลงมองพวงแก้มสีระเรื่อ ไล่ลงมาถึงลำคอระหงที่มีลูกผมหยองหยอยระอยู่ที่ท้ายทอย ทรวงอกอวบอิ่มที่พุ่งดันตัวเสื้อออกมา ทำให้เขารู้สึกอยากก้มหน้าลงไปลิ้มรส เอวเล็กคอดกิ่วทุกสิ่งทุกอย่างที่ประกอบขึ้นมาเป็นตัวเธอช่างดูน่าปรารถนา น่าสัมผัสไปทุกสัดส่วนแต่สิ่งที่เขาอยากได้มากที่สุดกลับไม่ใช่ร่างกายสะคราญโฉมของเธอ แต่เป็น…หัวใจของเธอต่างหากล่ะ ที่เขาต้องการอยากได้มาครอบครองที่สุดดวงตาของเขาคงจะสื่อความคิดออกมามากไปหน่อย เมื่อประภาพิณเงยหน้าขึ้นมาจึงรีบหลบทันควันด้วยความรู้สึกแปลกๆที่พุ่งวาบเข้ามาจับขั้วหัวใจนี่เธอเป็นอะไรไป เพียงแค่อยู่ใกล้ๆ หายใจรดกัน สบตากันในระยะประชั้นชิด เธอก็รู้สึกเหมือนหัวใจจะกระโดดออกมานอกอกเสียแล้วเมื่อก่อนเธอเคยอยากให้หนี้ของเธอหมด