All Chapters of เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่: Chapter 61 - Chapter 70

อีกมุมหนึ่งของผับร่างอวบอัดในชุดเกาะอกสีดำกับกระโปรงแสนสั้นราวจะอวดเนื้อหนังมังสาให้ใครหลายๆคนได้มองเป็นอาหารตา เบียดเข้าหาหน้าอกแข็งๆของผู้ชาย ลูบไล้หน้าอกอย่างยวนยั่ว แต่สายตากลับคอยเหลือบแลไปทางโต๊ะของอเนก“คุณเห็นผู้ชายคนนั้นมั้ยคะแมน” แวววรรณถาม“คนไหนล่ะ” แมนเงยหน้าขึ้นจากซอกคอของเธอแล้วถามพลางมองตามสายตาของเธอไป“ผู้ชายที่นั่งอยู่คนเดียว คนนั้นล่ะค่ะที่โทรหาแววเมื่อเย็นนี้”“ไอ้หมอนี่เองเหรอ” ดวงตาของแมนลุกวาบอย่างหึงหวง “แมนจะไปกระทืบมัน” พูดพลางขยับตัวจะไปหาเรื่องอาจารย์หนุ่ม แต่แวววรรณรั้งแขนเขาเอาไว้เสียก่อน“ต่อให้คุณไปกระทืบเขาเจียนตาย เขาก็ไม่เลิกยุ่งกับแววหรอกค่ะ เขารักเขาหลงแววจะตาย ทั้งๆที่แววบอกไปแล้วแท้ๆว่าแววรักกับแมน” แวววรรณพูดพลางซบหน้าลงที่แผงอกชายหนุ่มอย่างออดอ้อน ผู้ชายคนไหนที่ตามมารยาของเธอไม่ทัน ก็มักจะติดกับดักเธอเสมอ และ…แมนก็ไม่ได้อยู่เหนือกฏเกณฑ์นั้น เขากำลังหลงในเรือนร่างอวบอิ่มขาวผ่อง หน้าตาสะสวย และคำพูดหวานๆจนหูหนวกตาบอด“นั่นแหละ อย่างน้อยผมก็อยากกระทืบมัน” แมนตาลุกวาว ยังอยากจะกระทืบอเนกจนแทบระงับอาการไม่อยู่“แววว่านะคะ มีวิธีการอีกมากมายที่จะเล

ประภาพิณรีบอาบน้ำให้กับตัวเองและเด็กชายอย่างรวดเร็วกว่าที่เคย ก่อนจะอุ้มเมธากรมานั่งในรถเข็นเด็กขนาดเล็ก แล้วหยิบหุ่นยนต์ตัวน้อยที่ธัศไนยซื้อมาไว้ให้หลานชายเล่นมาส่งให้ ซึ่งเมธากรก็รีบรับไปลูบๆคลำๆอย่างสนอกสนใจ ทำให้ประภาพิณเริ่มสบายใจไปได้เปราะหนึ่งหญิงสาวจับผ้าขนหนูผืนน้อยที่พาดอยู่บนบ่ามาเช็ดผมเปียกๆของตัวเองอย่างลวกๆ ก่อนที่คิ้วเรียวจะขมวดเข้าหากันมุ่นเมื่อได้ยินเสียงดังโครมในห้องนอนของธัศไนยด้วยความสงสัยแกมสอดรู้สอดเห็น เธอจึงรีบย่องตอดๆไปแนบหูเข้าที่บานประตู“คุณแวว คุณอย่าทำแบบนี้สิ” เสียงเหมือนคนใกล้จะขาดใจของธัศไนยดังลอดออกมาจากในห้อง“แววเห็นคุณเล่นตัวมาหลายครั้งแล้วนะคะ อยากรู้จริงๆว่าถ้าคุณเจอบทรักอันเร่าร้อนของแวว คุณจะเป็นยังไง” เสียงแหลมๆของผู้หญิงดังขึ้น“เป็นของแววเถอะนะคะ”“เฮ้ย! อย่า!” ธัศไนยตะโกนสุดเสียงแคว่ก!!เสียงคล้ายๆผ้าขาด ทำให้สติของประภาพิณขาดผึง เธอใช้เท้าน้อยๆแต่เรี่ยวแรงมากเกินตัวถีบไปที่บานประตูสุดแรงจนเปิดออกและภาพที่เห็นก็ทำเอาประภาพิณถึงกับช็อก…ธัศไนยนอนนุ่งกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว ส่วนกางเกงขาสั้นข้างนอกนั้นโดนแวววรรณกระชากจนเนื้อผ้าขาดติดมือ แถ

16.00น.กรุ๋งกริ๋งๆๆเสียงโมบายที่หน้าร้านส่งเสียงทักทายผู้มาเยือนเสียงเจื้อยแจ้วก่อนที่ประตูหน้าร้านจะถูกเปิดออกด้วยมือใหญ่ที่ประภาพิณแสนจะคุ้นเคย“คุณแฟน ผมมารับแล้วครับ” เขาออกปากด้วยสีหน้าขรึมๆ ไม่มีร่องรอยหยอกเย้าหรือขี้เล่นเหมือนเคยจนประภาพิณหน้าเจื่อนจ๋อยลง…หรือว่าเขาจะโกรธเธอเรื่องเมื่อเช้านี้“ค่ะ” เธอพยักหน้ารับ พร้อมกับตั้งท่าจะอุ้มเมธากรออกมาจากรถเข็นเด็ก แต่มือใหญ่เอื้อมมาคว้าข้อมือเธอเอาไว้ก่อน“เดี๋ยวค่อยกลับดีกว่า ผมยังเหนื่อยอยู่เลย อยากพักสักแป๊บ”“ค่ะ ก็พักไปสิ” หญิงสาวบอกเสียงอุบอิบพลางก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาเขา“ถ้าหากว่าคุณไม่ต้องมาทำหน้าที่เลี้ยงนายเมอีกแล้ว คุณก็จะไปจากผมใช่มั้ย” เขาถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ดวงตากลับฉายแววของความเจ็บปวด“ค่ะ ฉันก็จะกลับมาทำงานที่ร้านดอกไม้ จะทำเหมือนไม่เคยรู้จักกับคุณ หากว่าหนี้ของเราสิ้นสุดลงแล้ว” หญิงสาวเอ่ยปากเสียงแผ่ว รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ขึ้นมาเสียให้ได้ ตอนนี้เธอรู้สึกสับสนเหลือเกิน เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาบอกรักเธอมานั้น มันออกมาจากใจหรือว่าแค่ลมปาก“หนี้สองล้านครึ่ง แค่เลี้ยงเด็ก หนี้ก็หมดลงเลยเหรอ”“แล้ว

คำว่ารักที่เขาบอกเธอไป มันไม่มีค่าเลย เธอไม่เคยมองเห็นความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ ไม่เคยมอง…และก็คงไม่อยากมอง“พาฉันไปส่งที่ร้านดอกไม้หน่อยค่ะ ต่อไปนี้เราสองคนจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม เหมือนวันที่เราไม่เคยรู้จักกัน เพราะฉัน…ไม่อยากรู้จักกับผู้ชายที่ชอบล่วงเกินฉันอย่างคุณ!!”ประโยคนี้ของเธอมันยังดังก้องอยู่ในหูเขา คำพูดที่อยากจะกล่าวออกมาเพื่อรั้งเธอเอาไว้ก็ไม่ยอมหลุดพ้นออกจากริมฝีปากในเมื่อเธอไม่อยากรู้จักกับเขาอีกต่อไป ในเมื่อเธออยากไปจากเขาเสียเต็มประดา แล้วเขาจะรั้งเธอไว้ทำไมล่ะ จริงไหม?เธอคงอยากกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมโดยไม่มีเขาไปคอยสร้างความรำคาญใจความสุขของเธอคือการไม่ได้เห็นหน้าเขา เขาก็ควรจะปล่อยเธอไปถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกเจ็บมากขนาดไหนก็ตามเจ็บอย่างที่ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกแบบนี้ได้ ผู้หญิงคนอื่นๆหรือแม้แต่แวววรรณ ผู้หญิงที่เขาคบด้วยคนล่าสุดก็ไม่เคยทำให้เขารู้สึกแย่ได้ถึงขนาดนี้มีประภาพิณเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้เขาร้องไห้ได้เพียงแค่คิด น้ำบางๆก็ฉาบที่ดวงตาคู่คม เขาก้มหน้าลงพร้อมซบหน้าลงกับเข่า นั่งลงบนสนามหญ้าสีเขียวข้างๆแปลงผักด้วยความเจ็บปวดและอ้างว้างที่สุดดวงตะวั

อเนกยิ้มออกมาอย่างคนเมาๆเบลอๆ ตาฉ่ำไปหมด ในขณะที่โจ้เหยียดริมฝีปากออกอีกครั้งอย่างหยันๆ“ไหนล่ะครับพี่ ค่ายาแห่งความสุข” โจ้แบมือตรงหน้าเขาพลางกระดิกไปมา“อยู่ในลิ้นชัก เป็นเงินที่ผมเก็บไว้มานาน คุณไปหยิบสิ” อเนกบอกพร้อมยิ้มแหะๆอย่างมีความสุขโจ้เดินตรงไปเปิดลิ้นชักพร้อมกับหยิบกระปุกชินจังออกมาเปิดฝาในนี้ไม่มีเหรียญสักเหรียญเดียว มีแต่ธนบัตรใบละหนึ่งร้อยเต็มไปหมดโจ้หันไปมองอเนกอีกครั้งก่อนจะหยิบเงินออกมาหมดกระปุกเงินทั้งกระปุกนี่คงเกือบหมื่น….เขาขอไปหมดเลยก็แล้วกันโจ้รีบเก็บธนบัตรใบแดงๆยัดใส่กระเป๋าสะพายของตัวเองอย่างว่องไวพร้อมกับหันไปบอกอเนกตามมารยาทว่า“ผมกลับก่อนนะพี่”“อือ” อเนกชูสองนิ้วให้โจ้แล้วมองตามหลังโจ้ที่เปิดประตูออกไปจากบ้านของเขาแล้วด้วยสายตาขอบคุณอนิจจา…อาจารย์หนุ่มผู้ยึดมั่นในอุดมการณ์…ตอนนี้เขามีสภาพไม่ต่างจากสุนัขตัวหนึ่งที่หลงมัวเมาอยู่กับสารเสพย์ติดจนถอนตัวไม่ขึ้นณ วันนี้ อเนกได้ก้าวเข้าสู่นรกเต็มตัวแล้วอย่างสมบูรณ์!!ตอนเย็นของวันต่อมาธัศไนยขมวดคิ้วมุ่นเมื่อรู้สึกว่าช่วงนี้อเนกจะไม่ค่อยไปโรงเรียนโดยอ้างว่าไม่สบายมาหลายวันแล้ว หลังเลิกงาน เขาจึงขับรถแวะมาเย