All Chapters of สลับรักวิวาห์อลเวง: Chapter 1 - Chapter 10

“หลินเซียงอี๋ เจ้าจงตายเสียเถอะ!”คมมีดปักลงกลางอก แม้ตายก็ตายตาไม่หลับ!“แค่ก แค่ก!”หลังจากไออย่างรุนแรงอยู่พักหนึ่ง หลินเซียงอี๋ก็เบิกตาโพลงขึ้นมาอย่างฉับพลัน สิ่งแรกที่ปรากฏสู่ม่านสายตาคือสีแดงฉานราวกับเลือดที่ไหลทะลักจากอกของนางหลินเซียงอี๋จับต้นชนปลายไม่ถูก มิใช่ว่านางถูกแทงตายไปแล้วหรือ?“คุณหนู เจ้าบ่าวมารอที่หน้าเรือนแล้วเจ้าค่ะ พวกเรารีบออกไปกันเถอะ”ซื่อชูและเผิ่งฮั่วคนหนึ่งถือแอปเปิ้ล อีกคนหนึ่งประคองหลินเซียงอี๋เจ้าบ่าว?!หลินเซียงอี๋ได้สติกลับมาทันใด ตวัดมือเปิดผ้าคลุมศีรษะออกใบหน้าที่แสนคุ้นตาของคนทั้งสองปรากฏตรงหน้า น้ำตาของหลินเซียงอี๋พลันรินไหลนางยังไม่ตาย นางกลับมามีชีวิตอีกครั้ง!แล้วยังย้อนกลับมาในตอนที่กำลังจะแต่งงานด้วย“คุณหนู หากท่านยังร้องไห้อีกเครื่องประทินโฉมคงไม่เหลือแล้วเจ้าค่ะ ท่านเขยกำลังจะเข้ามารับอยู่แล้ว แต่งหน้าใหม่ไม่ทันนะเจ้าคะ”ยังทันอยู่ ทุกอย่างยังไม่สายเกินไปหลินเซียงอี๋คว้ามือของสาวใช้เอาไว้แล้วเอ่ยคำพูดที่สร้างความตกตะลึงอย่างยิ่งให้ทั้งสองคนฟัง“เดี๋ยวพอออกจากเรือนแล้ว พวกเจ้าหาโอกาสสับเปลี่ยนตัวข้ากับหวังพิ่นถิงเสีย”“ข

“เป็นไปไม่ได้ เจ้าโกหก!”หวังพิ่นถิงเบิกตากว้างขณะตะคอกว่า “หลินเซียงอี๋ ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้กับข้าได้ลงคอ เจ้าอยากจะแก้แค้นข้าใช่ไหม สตรีร้อยเล่ห์เพทุบายอย่างเจ้าจะคู่ควรตำแหน่งฮูหยินจวนโหวได้อย่างไร”“เจ้านี่มัน....”“พอได้แล้ว!”อวิ๋นเฉิงสีหน้ามืดครึ้ม เขาทนฟังต่อไปไม่ไหวจึงต้องเอ่ยตัดบทหวังพิ่นถิงเขาขยับตัวเล็กน้อยแล้วดันหลินเซียงอี๋ไปไว้ด้านหลัง “เรื่องราวทั้งหมดเป็นมาอย่างไรยังไม่ทันได้สืบหา คุณหนูหวังโปรดระมัดระวังกิริยาของตัวเองด้วย”หวังพิ่นถิงหน้าซีดเผือด สีหน้าฉายแววไม่อยากเชื่ออยู่ชั่วขณะหนึ่ง “ท่านโหวน้อย!”“ที่นี่คือจวนโหว คุณหนูหวังไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนใครที่นี่หรอก”“บิดามารดาของข้าก็อยู่ที่นี่ด้วย คุณหนูหวังโปรดออกไปรอด้านนอกเถอะ”เมื่ออวิ๋นเฉิงประกาศเช่นนี้แล้ว ต่อให้หวังพิ่นถิงจะไม่ยินยอมก็ไม่กล้าอาละวาดอีกต่อไป ทำได้เพียงเดินฮึดฮัดออกไปจากห้องเมื่อภายในห้องเหลือเพียงคู่บ่าวสาวหมาดๆ หลินเซียงอี๋ก็รู้สึกกังวลถึงขีดสุดนางลงทุนทำเรื่องทั้งหมดเพราะหวังอยากให้คนนอกเข้าใจผิด คิดว่านางตกเป็นของอวิ๋นเฉิงแล้ว นางใช้ชื่อเสียงของตัวเองเป็นเดิมพัน เสี่ยงพนันว่าท่านโหวและฮูหยินท

“แต่อวิ๋นเฉิงเป็นบุรุษที่ดูมีสัจจะพึ่งพาได้ ข้ายอมรับนับถือเขามาก จะต้องดีกับเขาอย่างแน่นอน”หลินเซียงอี๋เอ่ยเสริมหนึ่งประโยค หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ถึงได้เห็นว่าอวิ๋นเฉิงยืนรออยู่ด้านนอกนางนึกถึงตอนที่อวิ๋นเฉิงยืนบังอยู่ตรงหน้านางเมื่อคืน ภายในใจก็แอบซาบซึ้ง เอ่ยปากทักว่า “สามี พวกเราไปคารวะท่านพ่อกับท่านแม่กันเถอะเจ้าค่ะ”ได้ยินคำว่าสามี อวิ๋นเฉิงก็ถึงกับตัวแข็งทื่อ แต่พอนึกถึงสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ เขาก็อดแขวะไม่ได้ “เจ้าเรียกได้เป็นธรรมชาติเหลือเกินนะ”หลังจากกล่าวจบก็สะบัดแขนเสื้อเดินนำหน้าไปก่อนหลินเซียงอี๋ยืนงง ไม่ให้นางเรียกแบบนี้ จะให้นางเรียกแบบไหนล่ะ?หรือจะให้นางเรียกว่าท่านโหวน้อย?เมื่อวานเขายังปกติดีอยู่เลย ทำไมวันนี้ถึงเปลี่ยนอารมณ์เร็วนักล่ะ?หลินเซียงอี๋ทำตัวไม่ถูก ตอนแรกนางคิดจะเอ่ยขอบคุณเขาสักหน่อย แต่ตอนนี้นางพูดไม่ออกแล้วคิดว่าเรื่องที่นางเปลี่ยนตัวเจ้าสาวคงทำให้เขาไม่พอใจ เมื่อคืนเขาปกป้องนางก็คงทำเพื่อปกป้องเกียรติของจวนโหวเท่านั้นหลินเซียงอี๋เม้มปากแล้วเดินตามอวิ๋นเฉิง ทว่าทิ้งห่างจากอีกฝ่ายเล็กน้อย มุ่งหน้าไปทางเรือนหลักอวิ๋นเฉิงเ

“น้องสาวกล่าวได้ถูกต้องแล้ว สิ่งที่ไม่ได้เป็นของตัวเองย่อมต้องคืนให้ผู้ที่เป็นเจ้าของ”หลินเซียงอี๋กล่าวด้วยท่าทางยิ้มแย้ม เพียงแต่รอยยิ้มกลับไปไม่ถึงดวงตานางสั่งเผิ่งฮั่วว่า “ไปเอาบันทึกรายการสินเดิมมา จากนั้นก็ไปขอให้พ่อบ้านเรียกบ่าวยกสินเดิมออกมา ตรวจนับอย่างละเอียดแล้วคืนให้น้องสาว”จะตรวจนับ?หวังพิ่นถิงใจหายวาบ รีบลุกขึ้นยืนแล้วบอกว่า “ช้าก่อน!”“มีอะไรหรือ?”หลินเซียงอี๋เลิกคิ้วถาม “น้องสาวไม่ต้องเกรงใจหรอก นี่เป็นสินเดิมของเจ้า พี่สาวไม่คิดจะโลภมากยึดเอาไว้หรอก”หวังพิ่นถิงพยายามฉีกยิ้ม “เรื่องตรวจนับคงไม่จำเป็นหรอก ข้าเชื่อใจคนของจวนโหว พวกเขาไม่มีทางแตะต้องสินเดิมของข้าหรอก ให้คนยกออกมากก็พอ”“จะพูดเช่นนั้นมันก็ถูก แต่ข้าไม่อาจปล่อยให้จวนโหวเป็นที่ครหาได้!”หลินเซียงอี๋แสร้งถอนหายใจเบาๆ “เกิดวันหน้าน้องสาวเอาสินเดิมมาตรวจนับแล้วมีของขาดหายไป ความผิดจะหล่นใส่หัวจวนโหวเอาได้ แบบนั้นต่อให้มีร้อยปากก็ยังแก้ตัวไม่ได้”“ข้าบอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องสิ”หวังพิ่นถิงร้อนใจ “เจ้าไม่คิดจะคืนสินเดิมให้ข้าสินะ ถึงได้หาข้ออ้างมากมายเช่นนี้”“ดูน้องสาวพูดจาเข้าสิ ข้าทำแบบนี้ก็เพื่อ

ทุกคนหันไปมองทางต้นเสียง เห็นอวิ๋นเฉิงเดินเข้ามาพร้อมอาภรณ์หรูหราสีแดงสดร่างกายสูงโปร่งผ่าเผย คิ้วตางดงามดุจภาพวาด แววตาแฝงความเย็นชา แต่ยามที่มองเห็นหลินเซียงอี๋ ความเย็นชานั้นก็ละลายหายในพริบตาอวิ๋นเฉิงเดินตรงเข้ามาทางหลินเซียงอี๋ ก่อนจะหยุดยืนข้างกายนางหลินเซียงอี๋มองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกประหลาดใจงานแต่งงานเมื่อคืนนี้ หลินเซียงอี๋พยายามคิดจนหัวแทบระเบิดว่าจะรั้งอยู่ในจวนโหวอย่างไร จึงไม่ทันได้สังเกตอวิ๋นเฉิงอย่างละเอียดความทรงจำที่นางพอจะนึกได้เกี่ยวกับอวิ๋นเฉิง คือชาติก่อนหลังแต่งงานได้เพียงหนึ่งวัน เขาก็นำทัพออกไปปราบปรามทางเหนือฮ่องเต้และขุนนางนับร้อยไปยืนส่งกองทัพที่นอกเมือง ประชาชนนับไม่ถ้วนในเมืองหลวงต่างพากันออกไปนอกเมืองเพื่อดูความยิ่งใหญ่นางกับหวังพิ่นถิงก็ไปยืนเบียดเสียดฝูงชนเพื่อยืนส่งด้วยเช่นกันวันนั้นอวิ๋นเฉิงสวมชุดเกราะออกรบ สายตาหาญกล้าไม่หวาดหวั่น ตัวคนราวกับกระบี่คม พร้อมจะเข่นฆ่าสังหารศัตรูตลอดเวลาจึงไม่รู้เลยว่าท่านโหวน้อยยามที่ไม่ได้สวมใส่ชุดเกราะออกรบ จะหล่อเหลาถึงเพียงนี้อวิ๋นเฉิงเห็นสายตาตกตะลึงระคนชื่นชมของหลินเซียงอี๋ มุมปากก็ยกสูงขึ้นโด