บทที่ 0009

ทุกคนหันไปมองทางต้นเสียง เห็นอวิ๋นเฉิงเดินเข้ามาพร้อมอาภรณ์หรูหราสีแดงสด

ร่างกายสูงโปร่งผ่าเผย คิ้วตางดงามดุจภาพวาด แววตาแฝงความเย็นชา แต่ยามที่มองเห็นหลินเซียงอี๋ ความเย็นชานั้นก็ละลายหายในพริบตา

อวิ๋นเฉิงเดินตรงเข้ามาทางหลินเซียงอี๋ ก่อนจะหยุดยืนข้างกายนาง

หลินเซียงอี๋มองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกประหลาดใจ

งานแต่งงานเมื่อคืนนี้ หลินเซียงอี๋พยายามคิดจนหัวแทบระเบิดว่าจะรั้งอยู่ในจวนโหวอย่างไร จึงไม่ทันได้สังเกตอวิ๋นเฉิงอย่างละเอียด

ความทรงจำที่นางพอจะนึกได้เกี่ยวกับอวิ๋นเฉิง คือชาติก่อนหลังแต่งงานได้เพียงหนึ่งวัน เขาก็นำทัพออกไปปราบปรามทางเหนือ

ฮ่องเต้และขุนนางนับร้อยไปยืนส่งกองทัพที่นอกเมือง ประชาชนนับไม่ถ้วนในเมืองหลวงต่างพากันออกไปนอกเมืองเพื่อดูความยิ่งใหญ่

นางกับหวังพิ่นถิงก็ไปยืนเบียดเสียดฝูงชนเพื่อยืนส่งด้วยเช่นกัน

วันนั้นอวิ๋นเฉิงสวมชุดเกราะออกรบ สายตาหาญกล้าไม่หวาดหวั่น ตัวคนราวกับกระบี่คม พร้อมจะเข่นฆ่าสังหารศัตรูตลอดเวลา

จึงไม่รู้เลยว่าท่านโหวน้อยยามที่ไม่ได้สวมใส่ชุดเกราะออกรบ จะหล่อเหลาถึงเพียงนี้

อวิ๋นเฉิงเห็นสายตาตกตะลึงระคนชื่นชมของหลินเซียงอี๋ มุมปากก็ยกสูงขึ้นโดยไม่รู้ตัว “จะตรวจนับสินเดิมมิใช่หรือ? เริ่มเลยเถอะ!”

หลินเซียงอี๋พลันได้สติกลับมา นางรีบเบนสายตาไปทางอื่นแล้วเอ่ยเรียกด้วยความเคารพ “ท่านโหวน้อย!”

เมื่อคำว่า ‘ท่านโหวน้อย’ หลุดออกมา รอยยิ้มมุมปากของอวิ๋นเฉิงก็หุบลงทันควัน เขาจ้องหลินเซียงอี๋ด้วยสายตาไม่พอใจ

“เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ?”

เมื่อเช้านางยังเรียกเขาว่าสามีอยู่เลย! ทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนคำเรียกล่ะ?

เขาอุตส่าห์เสนอตัวออกมาถือหางให้นาง!

แล้งน้ำใจชะมัด!

หลินเซียงอี๋ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนอารมณ์ไวนัก จึงรีบเปลี่ยนคำเรียก “สามี!”

อวิ๋นเฉิงไม่ยอมมองนางอีก เขาชี้นิ้วสั่งอวิ๋นซู่เชิงด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “ลุงอวิ๋น ถ่ายทอดคำสั่งออกไป หลังจากนี้ภายในจวนโหว คำสั่งของฮูหยินน้อยก็คือคำสั่งของข้า”

“หากใครกล้าไม่ทำตาม หรือล่วงเกินฮูหยินน้อย”

“จะถูกลงโทษด้วยกฎตระกูลทั้งหมด!”

“ขอรับ บ่าวทราบแล้ว”

หวังพิ่นถิงที่เห็นภาพทั้งหมดด้วยตาตัวเองก็รู้สึกว่าใบหน้าร้อนฉ่า ไฟริษยาในในของนางแทบจะแผดเผาทั้งร่าง

สิ่งที่ทำให้นางหงุดหงิดคือพอมีอวิ๋นเฉิงอยู่ตรงนี้ด้วย อวิ๋นซู่เชิงก็ไม่คิดจะเกรงใจกันสักนิด สั่งให้คนมาลากตัวนางออกไปโดยตรง

ก่อนจะเปิดหีบตรวจสอบทันที!

“อย่าแตะต้องสินเดิมของข้านะ!”

หวังพิ่นถิงร้อนรนจนอยากจะขึ้นไปนั่งทับบนหีบสินเดิม ทว่าถูกบ่าวหญิงร่างอ้วนกลมคนหนึ่งขัดขวาง ลากตัวนางออกไปแล้วกดให้นั่งลงกับเก้าอี้

“น้องสาว สินเดิมพวกนี้เป็นของเจ้า คนมากมายจับจ้องเช่นนี้ ไม่มีใครเอาไปไหนได้หรอก”

“หลังจากตรวจสอบว่าทรัพย์สินทั้งหมดตรงกับรายการในบันทึก ย่อมต้องมอบคืนให้เจ้า”

“เจ้ารีบร้อนอยากจะขนสินเดิมกลับไปเช่นนี้ อย่าบอกนะว่าสินเดิมพวกนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากลอยู่ด้วย?”

หลินเซียงอี๋กล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา

“คุณหนูใหญ่ สินเดิมพวกนี้ฮูหยินเป็นคนจัดเตรียมด้วยตัวเอง ท่านกล่าวเช่นนี้แปลว่าไม่เชื่อใจฮูหยินหรือเจ้าคะ?”

ป้าหวังยกเอามารดาหลินมากดข่มหลินเซียงอี๋ “ท่านกำลังทำตัวเนรคุณ!”

“ข้าจะไปชี้แจงเรื่องนี้กับท่านแม่ยายเอง แต่ตอนอยู่ในจวนโหว ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์มาชี้นิ้วสั่งการฮูหยินน้อย”

อวิ๋นเฉิงไม่รอให้หลินเซียงอี๋เอ่ยปาก เขาโต้กลับไปอย่างไม่สบอารมณ์

ป้าหวังเห็นสายตาดุร้ายประหนึ่งอยากฆ่าคนของอวิ๋นเฉิงก็ก้มหน้างุด ไม่กล้าพูดอะไรอีก

หลินเซียงอี๋แหงนหน้ามองอวิ๋นเฉิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าตนเอง ภายในเกิดความรู้สึกประหลาดบางอย่าง

นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่อวิ๋นเฉิงออกตัวปกป้องนาง

หลังจากมีชีวิตมาสองครั้ง มีเพียงตอนที่นางยังเด็กและบิดายังมีชีวิตอยู่เท่านั้น ถึงจะมีคนปกป้องนาง

หลังจากบิดาเสียชีวิตไป ก็ไม่มีใครออกตัวปกป้องนางเช่นนี้อีกเลย ชาติก่อนตอนใช้ชีวิตร่วมกับกู้สิงโจว ธุระทั้งนอกในตระกูลล้วนเป็นนางที่ต้องจัดการ

การถูกทำให้เจ็บช้ำน้ำใจเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่กู้สิงโจวไม่เคยช่วยเหลือปกป้องนางเลยสักครั้ง

แต่หลินเซียงอี๋ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง

ตอนนี้นางเป็นภรรยาของอวิ๋นเฉิง อวิ๋นเฉิงปกป้องนางเพราะเห็นแก่หน้าของจวนโหว

ชาติก่อนจวนโหวก็ดูแลหวังพิ่นถิงอย่างดีเหมือนกัน เห็นได้ชัดว่าคนจวนโหวยึดมั่นในธรรมเนียมปฏิบัติ

หลินเซียงอี๋จึงมีความมั่นใจมากขึ้น ประกาศว่า “เผิ่งฮั่ว เอาบันทึกรายการสินเดิมไปตรวจสอบของทั้งหมดร่วมกับพ่อบ้านอวิ๋น ดูว่ามีข้อผิดพลาดตรงไหนไหม”

“เจ้าค่ะ!”

เผิ่งฮั่วรับบันทึกรายการสินเดิมมาแล้วเดินไปตรวจสอบสินเดิมทีละหีบอย่างละเอียด

ทว่ายิ่งตรวจสอบสีหน้าของนางก็ยิ่งย่ำแย่

หวังพิ่นถิงกับป้าหวังหันไปสบตากัน ต่างมองเห็นความไม่สบายใจในแววตาของอีกฝ่าย

ตอนที่พวกนางคิดจะเอ่ยห้ามนั้น ก็ได้ยินเสียงอุทานของเผิ่งฮั่วดังขึ้นว่า “คุณหนูใหญ่ นี่มันของดูต่างหน้าของนายท่านมิใช่หรือเจ้าคะ?”