บททั้งหมดของ สลับรักวิวาห์อลเวง: บทที่ 11 - บทที่ 20

อวิ๋นเฉิงเห็นหญิงสาวแสร้งทำเป็นเข้มแข็งทั้งที่ประหม่าอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังสงวนท่าทีสุขุมนุ่มลึกให้คนอื่นเห็นเหมือนกับเมื่อคืนนี้เขารู้ความต้องการของนาง เข้าใจว่านางวางแผนอะไรไว้ แล้วก็รู้ว่านางอยากยืมอำนาจของจวนโหวแต่พอเขาเห็นท่าทางระมัดระวังของนางแล้ว ก็ยังอดรู้สึกขัดหูขัดตาไม่ได้“ข้าบอกแล้วไง คำสั่งของฮูหยินก็คือคำสั่งของข้า เรื่องนี้ฮูหยินจัดการตามที่เห็นชอบเถอะ”อวิ๋นเฉิงสะบัดแขนเสื้อ เสียงกระจ่างใสของเขาดังขึ้นที่ข้างหูของหลินเซียงอี๋ “ครั้งที่สอง”หลินเซียงอี๋ที่ได้รับการอนุญาตจากอวิ๋นเฉิงก็พรูลมหายใจอย่างโล่งอก แต่หลังจากได้ยินประโยคนั้นก็เกิดความงุนงงครั้งที่สองอะไร?อวิ๋นเฉิงกลับไม่คิดจะอธิบายความหมายให้ฟัง เขาก้าวฉับๆ จากไปทันทีหลินเซียงอี๋มองสินเดิมที่วางกองเต็มเรือน นางไม่มีเวลาไปสนใจอวิ๋นเฉิง หันไปสั่งอวิ๋นซู่เชิงว่า “พ่อบ้านอวิ๋น ส่งคนมาเฝ้าสินเดิมพวกนี้ไว้ เอาไว้ข้ารายงานท่านพ่อท่านแม่ แจ้งข่าวให้ท่านปู่ทราบแล้ว จะได้หารือข้อสรุป”“เมื่อถึงตอนนั้นจะจัดการอย่างไรค่อยว่ากันอีกที”“ขอรับ ฮูหยินน้อย!”อวิ๋นซู่เชิงโบกมือส่งสัญญาณ ทหารกลุ่มหนึ่งก็เข้ามาประจำก

เมื่อกลับมาถึงเรือน หลินเซียงอี๋ก็ทราบว่าอวิ๋นเฉิงอยู่ที่ห้องหนังสือหลังจากใคร่ครวญเล็กน้อย นางก็รินชาหนึ่งกาแล้วนำไปส่งที่ห้องหนังสือหนานเจียงองครักษ์คนสนิทของอวิ๋นเฉิงเฝ้าอยู่ด้านนอก เมื่อเห็นหลินเซียงอี๋ก็รีบทำความเคารพ “ฮูหยินน้อย ท่านมาแล้ว ท่านโหวน้อยอยู่ในห้องหนังสือขอรับ เชิญท่านเข้าไปได้เลย”กล่าวจบก็เปิดประตูด้วยท่าทางขยันขันแข็ง เชิญหลินเซียงอี๋เข้าไปด้านในหลินเซียงอี๋กระพริบตาปริบๆ ห้องหนังสือสถานที่สำคัญเช่นนี้ปล่อยนางเข้าไปตามใจชอบได้หรือ? ไม่เข้าไปแจ้งสักหน่อยหรือ?แต่เมื่อเห็นสายตาคาดหวังของหนานเจียง หลินเซียงอี๋ก็ไม่กล้าพูดอะไร นางหันไปรับกาชาจากเผิ่งฮั่ว แล้วก้าวเท้าเข้าไปในห้องอย่างแผ่วเบาเผิ่งฮั่วยืนอยู่กับหนานเจียง นางเหลือบมององครักษ์ที่ยืนยิ้มเหมือนคนบ้าข้างกาย ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น “คุณหนูของข้าแค่ยกชามาให้ท่านโหวน้อย เจ้ามีความสุขขนาดนี้เชียว?”“มันก็แน่อยู่แล้วล่ะ ท่านโหวน้อยอาจจะดีใจกว่าข้าด้วยซ้ำ!”หนานเจียงหลุดปากพูดออกมาเผิ่งฮั่วสงสัย หมายความว่าอย่างไรกัน “เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”“ข้าบอกว่ามันต้อง...”หนานเจียงเอ่ยได้เพียงครึ่งประโยคก็ตระหนักได้ว่

ตอนที่อวิ๋นเฉิงมาถึงเรือนกลางอาทิตย์อัสดงกำลังลาลับขอบฟ้าจากที่ไกลๆ ความมืดค่อยๆ ปกคลุมลงมา ภายในเรือนจุดตะเกียงสว่างไสวบนหน้าต่างมีตัวอักษรมงคลคู่ประดับทิ้งเอาไว้ เขาก้มมองชุดสีแดงที่ตัวเองสวมใส่อยู่ พลันรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดเหมือนไม่ใช่ความจริงเขา...แต่งงานกับหลินเซียงอี๋แล้วจริงๆ?ตอนที่ก้าวเข้าไปในห้อง มองเห็นหญิงสาวที่บอบบางอ้อนแอ้นคนหนึ่ง ความรู้สึกเหมือนฝันของเขาก็ค่อยๆ จางหายไปฮูหยินที่อยู่ภายใต้แสงเทียนดูมีเสน่ห์เย้ายวนมากกว่าเก่า คล้ายคลึงกับเด็กสาวที่สดใสร่าเริงในความทรงจำ ใบหน้าของอวิ๋นเฉิงพลันแดงระเรื่อ“แค่กๆ!”อวิ๋นเฉิงกระแอมไอ แล้วยกเท้าเดินเข้าไปในห้องคนที่อยู่ภายในห้องได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจึงหันมามองพร้อมกันเมื่อรู้สึกถึงสายตาของหลินเซียงอี๋ อวิ๋นเฉิงก็เกิดประหม่าจนเดินสะดุดทว่าสาวใช้ที่อยู่ภายในห้องยามได้เห็นท่าทางของเขาแล้วกลับแสดงสีหน้ากังวลออกมา โดยเฉพาะชิวเยว่ สายตาเป็นกังวลของนางยังแฝงความเจ็บใจอยู่เล็กน้อยด้วยอวิ๋นเฉิงเดินมาถึงโต๊ะก็เห็นสีหน้าสลดใจของทุกคน เขารู้สึกแปลกใจและกำลังจะเอ่ยปากถาม หลินเซียงอี๋กลับโบกมือแล้วบอกว่า “ออกไปให้หมด!”

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก!”อวิ๋นเฉิงเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จและกำลังกินอาหารที่หลินเซียงอี๋ให้คนเอามาส่ง ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอกเขาตอบอย่างไม่สบอารมณ์ “เข้ามา!”เจ้าหนานเจียง รู้จักการเคาะประตูตั้งแต่เมื่อไหร่กัน“บอกให้เจ้าไป....ทำไมถึงเป็นเจ้าล่ะ?”พออวิ๋นเฉิงแหงนหน้าขึ้นแล้วเห็นว่าเป็นชุนฮว๋า เขาก็ขมวดคิ้วแน่น “ใครใช้ให้เจ้าเข้ามา ออกไป!”ชุนฮว๋ารีบยื่นกล่องอาหารในมือออกไป “ท่านโหวน้อย บ่าวรับคำสั่งจากฮูหยินให้เอาขนมมาส่งเจ้าค่ะ”เมื่อได้ยินว่ามารดาเป็นคนส่งมา สีหน้าของอวิ๋นเฉิงก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย “วางไว้ตรงนั้น! กลับไปบอกท่านแม่ว่าอาหารที่ฮูหยินเตรียมไว้ดีมากอยู่แล้ว ท่านแม่ไม่ต้องกังวล”ชุนฮว๋าวางขนมลงแล้วมองเขาด้วยท่าทางเจ็บปวดใจ “ท่านโหวน้อย ท่านไม่ต้องปิดบังแทนฮูหยินน้อยก็ได้เจ้าค่ะ ฮูหยินทราบแล้วว่าฮูหยินน้อยไล่ท่านออกมา ดังนั้นถึงได้สั่งให้บ่าวเอาขนมมาส่ง”“ข้าโดนไล่ออกมาตอนไหนกัน?”อวิ๋นเฉิงเห็นว่าสาวใช้ตรงหน้าขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จนได้กลิ่นเครื่องหอมก็รีบถอยหนี “ถอยออกไปหน่อย เจ้าพูดมาให้ชัดๆ ใครบอกว่าข้าถูกไล่ออกมา?”ชุนฮว๋ากระพริบตาปริบๆ “แล้วทำไมท่านอ

“ลุงเฉิน พาข้าไปพบท่านปู่กับท่านย่า”หลินเซียงอี๋จูงมือหลินเหยียนหลี่ เลือกไปพบท่านปู่ที่เรือนหลักอย่างไม่ลังเล“ได้เลยขอรับ บ่าวจะพาคุณหนูใหญ่ไปพบกับนายท่านผู้เฒ่าเดี๋ยวนี้”พ่อบ้านชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะแสดงท่าทางดีใจจนเนื้อเต้น รีบส่งคนไปแจ้งข่าวที่เรือนหลักป้าหวังหน้าถอดสีเล็กน้อย รีบเอ่ยรั้งว่า “คุณหนูใหญ่ ฮูหยินยังรอท่านอยู่นะเจ้าคะ! ท่าน....”“ป้าหวัง ท่านแม่นับเป็นผู้น้อย วันนี้ข้ากลับมาเยี่ยมตระกูล ย่อมต้องไปคารวะผู้อาวุโสก่อนสิ”หลินเซียงอี๋พูดตัดบทป้าหวัง ก่อนจะพาหลินเหยียนหลี่กับอวิ๋นเฉิงเดินตามพ่อบ้านไปที่เรือนหลัก โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองด้านหลังหลินเจิ้นเซิ่ง นายท่านผู้เฒ่าตระกูลหลินเป็นถึงอาจารย์ของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ตอนที่พระองค์ขึ้นครองราชย์ได้แต่งตั้งเขาเป็นมหาราชครู ฐานะสูงส่งไม่ธรรมดามหาราชครูหลินมีบุตรชายสองคน บุตรสาวหนึ่งคนลูกชายคนโตคือหลินเฉินผู้เป็นบิดาของหลินเซียงอี๋ เพื่อปกป้องฮ่องเต้เขาจึงเสียชีวิตตั้งแต่ยังหนุ่มแน่น ทิ้งภรรยาแซ่หวังไว้กับลูกชายและลูกสาว ซึ่งก็คือหลินเซียงอี๋และหลินเหยียนหลี่ลูกชายคนรองหลินถิง รับตำแหน่งเป็นหัวหน้าศาลต้าหลี่