บททั้งหมดของ สลับรักวิวาห์อลเวง: บทที่ 21 - บทที่ 30

คำพูดที่เหลือของสะใภ้แซ่หานถูกกลืนหายไปในลำคอ นางรีบลุกขึ้นยืนแล้วอธิบายกับฮูหยินผู้เฒ่าหลิน“ท่านแม่ ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้น มิใช่ว่าข้าไม่อยากมาคารวะท่าน แต่พี่สะใภ้…พี่สะใภ้นางทำเกินไปจริงๆ”สะใภ้แซ่หวังไม่รอให้ฮูหยินผู้เฒ่าหลินพูดอะไร นางก็เอ่ยแทรกขึ้นมาอีกว่า “หรือว่าน้องสะใภ้คิดว่าตระกูลฝ่ายมารดาของตัวเองไม่ได้ผลประโยชน์ ก็เลยรู้สึกเสียเปรียบ?”“หรือเจ้าคิดว่าข้าน่าอิจฉาที่สามีตายแล้ว?”“หวังเจาตี้! เจ้าใส่ร้ายป้ายสี!”สะใภ้แซ่หานโกรธจนสุดขีด นางไม่สนใจมารยาทอะไรทั้งนั้น พุ่งเข้าใส่สะใภ้แซ่หวังทันที“ฮูหยิน เจ้าคิดจะทำอะไรน่ะ!”หลินถิงรีบเข้าไปขัดขวางภรรยาตัวเอง กอดสะใภ้แซ่หานไว้ไม่ให้นางพุ่งเข้าไปหาเรื่องอีกฝ่ายสีหน้าของสะใภ้แซ่หวังก็เปลี่ยนไปเช่นกัน นางตะคอกใส่ว่า “หานชุนฮว๋า! ข้าชื่อหวังจินเหลียน ไม่ใช่หวังเจาตี้!”เมื่อเห็นว่าการกลับมาเยี่ยมตระกูล กลายเป็นเวทีทะเลาะวิวาทของทั้งสองหลินเซียงอี๋รู้สึกสับสนจนทำอะไรไม่ถูก ปากของมารดานางช่างหาเรื่องใส่ตัวเก่งยิ่งนัก บางทีก็ไปหาเรื่องเขาโดยไม่มีเหตุผล ทำให้คู่กรณีโกรธแค้นขุ่นเคืองได้โดยง่ายนางฟังคำพูดพล่ามของมารดาจนทน

สะใภ้แซ่หวังทรุดลงกับพื้น หน้าซีดเผือดฮูหยินผู้เฒ่าหลินสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “เจ้ารอง ไปแจ้งทางการ บอกว่าจวนของเราโดนขโมยปล้น!”แจ้งทางการ!สมองที่กำลังมึนงงของสะใภ้แซ่หวังพลันกระจ่างแจ้ง นางพุ่งเข้าไปกอดขาฮูหยินผู้เฒ่าหลินทันที “ท่านแม่ ลูกสะใภ้ผิดไปแล้ว อย่าแจ้งทางการเลยนะเจ้าคะ!”แม่สามีคนนี้พูดจริงทำจริง ถ้าแจ้งทางการขึ้นมาจริง ๆ นางคงไม่หลงเหลืออะไรแล้วสะใภ้แซ่หวังเป็นฮูหยินตระกูลหลินมานานหลายปี ต่อหน้าคนนอกก็ทำตัวเป็นกุลสตรีเพียบพร้อม ตอนอยู่ในบ้านจะเป็นอย่างไรก็ช่าง แต่ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป นางต้องอับอายขายหน้าแน่ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าชื่อเสียงเสียหาย ใครจะคบค้าสมาคมกับนางอีก“ฮึ บ้านเราโดนขโมยปล้น ทำไมจะแจ้งทางการไม่ได้”ฮูหยินผู้เฒ่าหลินไม่สะทกสะท้าน ตวาดเสียงดัง “เจ้ายังยืนนิ่งอยู่ทำไม รีบไปสิ!”“ไม่ได้ ไปไม่ได้”สะใภ้แซ่หวังร้องห่มร้องไห้เสียงดัง “ท่านแม่ แจ้งทางการไม่ได้นะเจ้าคะ ลูกสะใภ้สำนึกผิดแล้วจริงๆ ขอท่านแม่โปรดเมตตา ยกโทษให้ลูกสะใภ้สักครั้งเถอะ! ลูกสะใภ้จะไม่ทำอีกแล้ว”แววตาฮูหยินผู้เฒ่าหลินสว่างวาบขึ้นเล็กน้อย “อ้อ แล้วทำไมของใน

“อาสะใภ้รองถามเยอะแยะไปหมด เล่นเอาข้าไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนดีเลย”หลินเซียงอี๋พูดติดตลกเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “สำนักศึกษาส่วนตัวในจวนฉีอ๋องก็ดีอยู่หรอก แต่ไม่มีเพื่อนที่เข้ากันได้กับเหยียนหลี่เลย”“อีกอย่าง ข้าอยากให้เหยียนหลี่สนิทสนมกับพี่น้องในบ้าน จึงคิดจะส่งเหยียนหลี่ไปเรียนที่สำนักศึกษากวนฟู่กับน้องรอง”สะใภ้แซ่หานคิดคำนวณอย่างรวดเร็ว แต่ไม่แสดงสีหน้าใดๆ มีเพียงรอยยิ้มที่มุมปาก “ใช่แล้ว พี่น้องกันก็ควรจะสนิทสนมกันเอาไว้ เจ้าวางใจได้ ต่อไปข้าจะให้เหยียนหมิงดูแลเหยียนหลี่อย่างดี”“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณอาสะใภ้รองมากเจ้าค่ะ”“พูดเหมือนพวกเราเป็นคนอื่นคนไกลไปได้?”หลินเหยียนหลี่ศึกษาตำราที่สำนักศึกษาส่วนตัวในจวนฉีอ๋อง สะใภ้แซ่หวังก็เอาแต่มาอวดเบ่งใส่หน้านาง คราวนี้หลินเหยียนหลี่ไม่ไปเรียนที่นั่นแล้ว นางจะรอดูว่าสะใภ้แซ่หวังจะยังพูดจาเหน็บแนมได้อีกไหมพอคิดถึงสีหน้าของสะใภ้แซ่หวัง มุมปากของสะใภ้แซ่หานก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ จึงไม่ได้รั้งหลินเซียงอี๋ไว้คุยต่อ“ไปพบมารดาของเจ้าเถอะ อย่างไรก็แม่ลูกกัน เจ้าเองก็ทำเพื่อเหยียนหลี่ มารดาของเจ้าต้องเข้าใจ”หลินเซียงอี๋พยักหน้า มองส่งสะใภ้

สีหน้าของหวังพิ่นถิงซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ“ท่านป้า ท่านดูพี่สาวพูดจาเข้าสิ ชัดเจนว่านางแย่งสามีของข้าไป ท่านโหวน้อยเป็นของข้า”“เป็นของเจ้า เป็นของเจ้า”สะใภ้แซ่หวังหยุดร้องไห้ และหันมาจ้องมองหลินเซียงอี๋ “เซียงอี๋ เรื่องสินเดิมไม่เป็นไร แต่ท่านโหวน้อยเป็นคนที่เจ้าขอถอนหมั้นด้วยตัวเอง เจ้าฉวยโอกาสในวันแต่งงาน แย่งท่านโหวน้อยกลับไป มันไม่สมควร”“เอาอย่างนี้ เจ้าฟังคำแนะนำของแม่สักประโยค ตอนนี้เรื่องนี้ยังไม่แพร่ออกไปด้านนอก พวกเจ้าเปลี่ยนกลับมาเเบบเดิมเถอะ!”หลินเซียงอี๋ได้ยินคำพูดนี้ก็เข้าใจทุกอย่างขึ้นมาทันที เจตนาที่แท้จริงของผู้เป็นแม่อยู่ตรงนี้นี่เองนางมองสีหน้าของมารดาที่เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งนั้น ความรักที่มีต่อมารดาเสี้ยวสุดท้ายในใจมลายหายไปจนสิ้นนางเอ่ยถามอย่างเย็นชา “น้องสาวไม่ได้บอกท่านหรือ? ข้ากับท่านโหวน้อยได้เสียกันแล้ว จะเปลี่ยนไปเหมือนเดิมได้อย่างไร?”สะใภ้แซ่หวังถอนหายใจ “ข้าถามสิงโจวแล้ว เขามีความรักที่ลึกซึ้งต่อเจ้า ไม่สนใจว่าเจ้าจะบริสุทธิ์หรือไม่ ตราบใดที่เจ้ายอมแต่งงานกับเขา เขาก็ยินดี”“เฮอะ ข้าต้องขอบคุณท่านแม่ที่วางแผนให้ข้า

พอกล่าวจบ กู้สิงโจวก็จ้องมองหลินเซียงอี๋อย่างไม่ละสายตา ไม่ยอมพลาดแม้แต่ร่องรอยพิรุธเล็กๆ น้อยๆ บนใบหน้าของนางหลินเซียงอี๋นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะทำสีหน้าเลิ่กลั่ก “เจ้าพูดเรื่องอะไร”กู้สิงโจวขมวดคิ้วเล็กน้อย ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เขาเอ่ยต่อว่า “เซียงอี๋ เจ้าไม่ต้องปิดบังข้าแล้ว ข้ารู้ว่าเจ้าก็กลับมาเหมือนกัน ข้ายอมรับว่าที่ผ่านมาข้าทำไม่ดีกับเจ้าไว้มาก แต่หลังจากนี้จะไม่เป็นแบบนั้นอีก”“แต่งงานกับข้าเถอะ! ขอแค่เจ้ากลับมา ข้าไม่ถือสาเรื่องที่เจ้าไม่บริสุทธิ์หรอก ครั้งนี้ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเจ้าอีก”หลินเซียงอี๋ขมวดคิ้ว “คุณชายกู้ โปรดวางตัวให้เหมาะสมด้วย ตอนนี้ข้าเป็นฮูหยินน้อยของจวนโหวแล้ว อย่าคิดว่าพูดอะไรแปลกๆ แบบนี้แล้วข้าจะยอมสลับคู่แต่งงานกับหวังพิ่นถิง”กู้สิงโจวรู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นสีหน้าสับสนปนรังเกียจของหลินเซียงอี๋ถ้าหลินเซียงอี๋ไม่ได้ย้อนเวลากลับมาเหมือนเขา แล้วทำไมนางถึงได้สับเปลี่ยนตัวเจ้าสาวโดยไม่มีเหตุผล ชาติที่แล้วหลินเซียงอี๋แต่งงานกับเขาแท้ๆและสินเดิมหนึ่งร้อยยี่สิบหีบของหวังพิ่นถิงก็ยังไม่ถูกเปิดเผย ตอนนี้ควรจะถูกยกไปเก็บไว้ที่บ้านตระกูลกู้