บทที่ 0005

“แต่อวิ๋นเฉิงเป็นบุรุษที่ดูมีสัจจะพึ่งพาได้ ข้ายอมรับนับถือเขามาก จะต้องดีกับเขาอย่างแน่นอน”

หลินเซียงอี๋เอ่ยเสริมหนึ่งประโยค หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ถึงได้เห็นว่าอวิ๋นเฉิงยืนรออยู่ด้านนอก

นางนึกถึงตอนที่อวิ๋นเฉิงยืนบังอยู่ตรงหน้านางเมื่อคืน ภายในใจก็แอบซาบซึ้ง เอ่ยปากทักว่า “สามี พวกเราไปคารวะท่านพ่อกับท่านแม่กันเถอะเจ้าค่ะ”

ได้ยินคำว่าสามี อวิ๋นเฉิงก็ถึงกับตัวแข็งทื่อ แต่พอนึกถึงสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ เขาก็อดแขวะไม่ได้ “เจ้าเรียกได้เป็นธรรมชาติเหลือเกินนะ”

หลังจากกล่าวจบก็สะบัดแขนเสื้อเดินนำหน้าไปก่อน

หลินเซียงอี๋ยืนงง ไม่ให้นางเรียกแบบนี้ จะให้นางเรียกแบบไหนล่ะ?

หรือจะให้นางเรียกว่าท่านโหวน้อย?

เมื่อวานเขายังปกติดีอยู่เลย ทำไมวันนี้ถึงเปลี่ยนอารมณ์เร็วนักล่ะ?

หลินเซียงอี๋ทำตัวไม่ถูก ตอนแรกนางคิดจะเอ่ยขอบคุณเขาสักหน่อย แต่ตอนนี้นางพูดไม่ออกแล้ว

คิดว่าเรื่องที่นางเปลี่ยนตัวเจ้าสาวคงทำให้เขาไม่พอใจ เมื่อคืนเขาปกป้องนางก็คงทำเพื่อปกป้องเกียรติของจวนโหวเท่านั้น

หลินเซียงอี๋เม้มปากแล้วเดินตามอวิ๋นเฉิง ทว่าทิ้งห่างจากอีกฝ่ายเล็กน้อย มุ่งหน้าไปทางเรือนหลัก

อวิ๋นเฉิงเดินไปได้สักพักก็ไม่เห็นว่านางเดินตามมา สีหน้าจึงเคร่งขรึมยิ่งกว่าเดิม เร่งฝีเท้าให้เร็วมากขึ้นอีก

เมื่อเดินมาถึงหน้าทางเข้าเรือน อวิ๋นเฉิงก็ผ่อนฝีเท้าให้ช้าลง ยามที่หันกลับไปมองก็เห็นหลินเซียงอี๋เดินตามมาด้วยท่าทีเหนื่อยหอบ โดยมีสาวใช้สองคนช่วยประคอง

เขาแอบเสียใจเล็กน้อยแต่ขณะเดียวกันก็หงุดหงิดด้วย พอเอ่ยปากจึงพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก “เจ้าบอกให้ข้ารอไม่เป็นหรืออย่างไร?”

หลินเซียงอี๋หอบหายใจขณะตอบอย่างจริงจัง “สามีเป็นผู้นำภรรยาเป็นผู้ตาม คารวะบิดามารดาเป็นเรื่องสำคัญ ข้าเดินตามทันเจ้าค่ะ”

อวิ๋นเฉิงเห็นท่าทางของนางแล้ว รู้สึกว่านางดูแตกต่างจากสาวน้อยผู้สดใสร่าเริงในจินตนาการอยู่มาก มุมปากกดลึกลงและก้าวเดินเข้าไปในเรือนก่อน

หลินเซียงอี๋ไม่ค่อยเข้าใจอะไร แต่ก็เก็บสีหน้าของตัวเองแล้วเดินตามไปด้านหลัง

ทั้งสองคนเข้าไปในห้องโถงหลัก ท่านโหวและฮูหยินนั่งอยู่บนเก้าอี้ประธาน

ฮูหยินท่านโหวเห็นทั้งสองคนเดินนำหน้าผู้หนึ่งตามหลังผู้หนึ่ง หลินเซียงอี๋มีท่าทางสุขุมนุ่มลึก สีหน้าจึงผ่อนคลายลงเล็กน้อย

นางรับถ้วยชาที่หลินเซียงอี๋ยื่นให้แล้วจิบหนึ่งอึก ก่อนจะมอบกำไลให้อีกฝ่าย

ขณะที่ท่านโหวมอบซองแดงหนาๆ ให้ซองหนึ่ง

หลินเซียงอี๋ลูบกำไลหยกน้ำดีที่อยู่บนข้อมือของตัวเอง แอบดีใจที่ตนเองสับเปลี่ยนตัวเจ้าสาวสำเร็จ

ชาติก่อนตอนนางแต่งเข้าตระกูลกู้ มารดากู้เพียงมอบกำไลทองแผ่นบางเฉียบให้นาง จากนั้นก็ไล่นางออกมา

กู้สิงโจวยังบอกอีกว่านั่นเป็นสินเดิมติดตัวตอนแต่งเข้ามาของมารดา นางก็คิดว่าตระกูลมารดากู้คงยากจน มอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับนางแล้ว ดังนั้นนางจึงทะนุถนอมกำไลทองนั่นดุจสมบัติล้ำค่า

ต่อมา ตอนที่หวังพิ่นถิงเอากำไลหยกที่มารดากู้มอบให้มาโอ้อวด นางถึงได้เข้าใจว่ามารดากู้ไม่ได้ยากจน แค่ไม่อยากมอบของดีๆ ให้นางเท่านั้นเอง

หลินเซียงอี๋ปรับอารมณ์ไม่ถูก คิดเพียงว่าชาติที่แล้วตนเองคงจะตาบอด ชาตินี้นางจะต้องกตัญญูต่อฮูหยินท่านโหวอย่างดี

ฮูหยินท่านโหวมองสำรวจหลินเซียงอี๋ ใคร่ครวญว่าควรจะดัดนิสัยของลูกสะใภ้คนนี้อย่างไรดี นางถึงจะรู้ว่าจวนโหวไม่ใช่จวนตระกูลหลิน นางไม่อาจทำตัวเกะกะระรานที่นี่ได้

ทว่านางยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ก็ได้ยินหลินเซียงอี๋เอ่ยว่า “ท่านแม่ ลูกเพิ่งจะแต่งเข้ามา ตามกฎแล้ววันแรกควรจะทำอาหารให้ท่านทั้ง

สองและสามีรับประทาน แม้ลูกจะไม่ได้มีฝีมือการทำอาหารนัก แต่ก็อยากจะแสดงความตั้งใจให้ท่านทั้งสองเห็นสักหน่อย“

“ลูกจะไปที่โรงครัวเดี๋ยวนี้”

ฮูหยินท่านโหวคิดไม่ถึงว่าหลินเซียงอี๋จะรู้ธรรมเนียมถึงเพียงนี้ “ในเมื่อเจ้ามีน้ำใจ เช่นนั้นก็ไปเถอะ!”

หลังจากหลินเซียงอี๋ออกไปแล้ว อวิ๋นเฉิงก็มีสีหน้าไม่ดีนัก

นางเอาอกเอาใจท่านพ่อท่านแม่เช่นนี้ คิดจะทำอะไรกันแน่?

นางพยายามทุกวิถีทางเพื่อแต่งเข้ามา ไม่ใช่เพื่อจะประจบเอาใจเขาหรอกหรือ?

หลินเซียงอี๋ไม่รู้สักนิดว่าอวิ๋นเฉิงคิดอะไรอยู่ในใจ ตอนนี้นางสนใจแค่การทำให้ฮูหยินท่านโหวมองนางใหม่เท่านั้น

ยึดจากประสบการณ์ตอนที่นางต้องรับใช้นังแก่ตระกูลกู้เมื่อชาติก่อนแล้ว การเอาใจฮูหยินผู้ดูแลจวน มีประโยชน์กว่าการเอาใจบุรุษเยอะ

ขอแค่ฮูหยินท่านโหวชื่นชอบนาง เท่านี้นางก็สามารถอยู่ในจวนโหวได้อย่างมั่นคงแล้ว

มีเพียงการยืนอยู่ในจวนโหวได้อย่างมั่นคง นางถึงจะมีเรี่ยวแรงไปจัดการกับบุรุษชั่วช้าสตรีแพศยาคู่นั้นได้

เรื่องเมื่อคืนนี้กลายเป็นข่าวแพร่สะพัดทั่วจวนโหว แม้ฮูหยินท่านโหวจะออกคำสั่งห้ามไม่ให้พวกบ่าวพูดจาส่งเดช แต่เรื่องนี้ทุกคนต่างรู้กันดีว่าฮูหยินน้อยแต่งเข้ามาโดยความผิดพลาด

พอเห็นฮูหยินน้อยมาปรากฏตัวที่โรงครัวตั้งแต่เช้าตรู่ บรรดาแม่ครัวทั้งหลายก็หันสบตากันเล็กน้อย แต่ไม่มีใครสนใจนางเลยสักนิด

“ฮูหยินน้อย อาหารเช้าเหล่านี้กำลังจะยกไปที่เรือนแล้ว ท่านไม่ต้องมาเร่งรัดหรอกเจ้าค่ะ โรงครัวแห่งนี้สกปรก ระวังอย่าให้เลอะอาภรณ์ของท่านเลย ท่านออกไปรอข้างนอกเถอะเจ้าค่ะ!”

แม่ครัวคนหนึ่งเดินเข้ามาเอ่ยไล่หลินเซียงอี๋อย่างใจกล้า

หลินเซียงอี๋ปรายตามองซื่อชูแวบหนึ่ง ซื่อชูจึงก้าวออกมาด้านหน้าแล้วบอกว่า “แม่ครัวผู้นี้ ฮูหยินน้อยของพวกเราต้องการทำอาหารให้ท่านโหวและฮูหยินท่าน เจ้าไม่ยอมให้ฮูหยินน้อยของพวกเราเข้าไปในครัว คิดจะให้ฮูหยินน้อยอกตัญญูหรือ?”

แม่ครัวผู้นั้นหน้าเปลี่ยนสี “ดูแม่นางพูดจาเข้าสิ บ่าวแก่ๆ อย่างข้าก็แค่เป็นห่วงฮูหยินน้อยเท่านั้นเอง? ฮูหยินน้อยจะลงมือทำอาหารด้วยตัวเอง เช่นนั้นก็เชิญเข้ามาเถอะ! แต่พวกบ่าวอย่างเราไม่ค่อยจะว่างนัก คงช่วยเหลืออะไรไม่ได้”

ซื่อชูโกรธจัด “เจ้า....”

“ซื่อชู พวกแม่ครัวกำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่ย่อมไม่ว่าง เจ้ามาเป็นลูกมือให้ข้าที”

หลินเซียงอี๋ขวางซื่อชูไว้ ก่อนจะถกแขนเสื้อขึ้นแล้วเดินเข้าไปในครัว

ซื่อชูเดินตามเข้าไปและกวาดตามองข้าวของเครื่องใช้ภายในครัว ไม่รู้ว่าควรจะต้องเริ่มจากอะไรก่อนดี

นางหันมองบรรดาแม่ครัวที่รอชมเรื่องสนุกอยู่ข้างๆ กระซิบเบาๆ ว่า “คุณหนู บ่าวเอาเงินให้พวกแม่ครัวสักหน่อยไหมเจ้าคะ ให้พวกนางช่วยทำอาหารเถอะ! ท่านทำเป็นหรือเจ้าคะ?”

ซื่อชูรู้ว่าคุณหนูอยากจะเอาใจฮูหยินท่านโหว แต่ไม่คิดว่าพวกแม่ครัวจะทำตัวน่าเกลียดถึงเพียงนี้ พวกนางแต่ละคนคิดจะรอสมน้ำหน้าคุณหนู คุณหนูตอนอยู่ที่จวนไม่เคยเข้าครัวสักครั้ง แล้วเช่นนี้จะทำอย่างไรดีล่ะ

“ไม่ต้อง เจ้าทำตามที่ข้าบอกก็พอ”

หลินเซียงอี๋ยิ้มเล็กน้อย ไม่สนใจพวกแม่ครัวที่รอชมเรื่องสนุกอยู่ข้างๆ

หากติดสินบนให้พวกแม่ครัวช่วยนางทำ ก็เท่ากับผิดจุดประสงค์น่ะสิ แค่อาหารเช้ามื้อเดียวเอง ทำไมนางจะทำไม่ได้ล่ะ

ชาติก่อนตอนที่นางต้องดูแลรับใช้นังแก่ตระกูลกู้ นางทำมาหมดทุกอย่างแล้ว