บทที่ 0007

“น้องสาวกล่าวได้ถูกต้องแล้ว สิ่งที่ไม่ได้เป็นของตัวเองย่อมต้องคืนให้ผู้ที่เป็นเจ้าของ”

หลินเซียงอี๋กล่าวด้วยท่าทางยิ้มแย้ม เพียงแต่รอยยิ้มกลับไปไม่ถึงดวงตา

นางสั่งเผิ่งฮั่วว่า “ไปเอาบันทึกรายการสินเดิมมา จากนั้นก็ไปขอให้พ่อบ้านเรียกบ่าวยกสินเดิมออกมา ตรวจนับอย่างละเอียดแล้วคืนให้น้องสาว”

จะตรวจนับ?

หวังพิ่นถิงใจหายวาบ รีบลุกขึ้นยืนแล้วบอกว่า “ช้าก่อน!”

“มีอะไรหรือ?”

หลินเซียงอี๋เลิกคิ้วถาม “น้องสาวไม่ต้องเกรงใจหรอก นี่เป็นสินเดิมของเจ้า พี่สาวไม่คิดจะโลภมากยึดเอาไว้หรอก”

หวังพิ่นถิงพยายามฉีกยิ้ม “เรื่องตรวจนับคงไม่จำเป็นหรอก ข้าเชื่อใจคนของจวนโหว พวกเขาไม่มีทางแตะต้องสินเดิมของข้าหรอก ให้คนยกออกมากก็พอ”

“จะพูดเช่นนั้นมันก็ถูก แต่ข้าไม่อาจปล่อยให้จวนโหวเป็นที่ครหาได้!”

หลินเซียงอี๋แสร้งถอนหายใจเบาๆ “เกิดวันหน้าน้องสาวเอาสินเดิมมาตรวจนับแล้วมีของขาดหายไป ความผิดจะหล่นใส่หัวจวนโหวเอาได้ แบบนั้นต่อให้มีร้อยปากก็ยังแก้ตัวไม่ได้”

“ข้าบอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องสิ”

หวังพิ่นถิงร้อนใจ “เจ้าไม่คิดจะคืนสินเดิมให้ข้าสินะ ถึงได้หาข้ออ้างมากมายเช่นนี้”

“ดูน้องสาวพูดจาเข้าสิ ข้าทำแบบนี้ก็เพื่อประโยชน์ของทุกคนนะ”

หลินเซียงอี๋เห็นสีหน้าของหวังพิ่นถิงแล้วก็อดหัวเราะในใจไม่ได้

คิดจะเอาสมบัติของตระกูลหลินไปต่อหน้าต่อตาของนาง ฝันไปเถอะ!

ชาติก่อนตระกูลหวังของพวกเขาเกาะติดตระกูลหลินสูบเลือดสูบเนื้อ ท่านแม่ก็เข้าข้างตระกูลมารดา ไม่สนใจความเป็นตายของพวกนางสองพี่น้อง สุดท้ายพอตระกูลหลินไม่เหลือผลประโยชน์อะไรอีก ก็ทอดทิ้งพวกนางสองพี่น้องไปแต่งงานใหม่

ป่านนี้แล้วนางเพิ่งจะรู้ตัว หลายปีที่ผ่านมาตระกูลหวังช่วงชิงผลประโยชน์จากตระกูลหลินผ่านทางมารดาไปเยอะแค่ไหน

ในเมื่อชาตินี้นางกลับมาแล้ว อย่าหวังว่าตระกูลหวังจะเอารัดเอาเปรียบพวกนางได้อีก

คิดจะเอาสินเดิมกลับไป ไม่มีทางเสียหรอก

หวังพิ่นถิงเห็นว่าหลินเซียงอี๋ไม่ยอมถอยให้แม้แต่ก้าวเดียว อีกทั้งบ่าวจวนโหวก็ขนหีบสินเดิมออกมาแล้วด้วย หากพวกเขาเปิดหีบออกมาตรวจสอบล่ะก็....

นางกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะทิ้งตัวลงคุกเข่าตรงหน้าหลินเซียงอี๋

“พี่สาว ข้ายอมยกท่านโหวน้อยให้พี่สาวไปแล้ว ท่านยังต้องการอะไรอีก? ข้ารู้ว่าท่านอิจฉาที่ตระกูลมารดาของข้าเตรียมสินเดิมให้เยอะกว่า แต่ข้าแต่งงานกับตระกูลกู้แทนท่าน ตระกูลกู้นั้นยากจนข้นแค้น สินเดิมเหล่านี้สำคัญกับข้ามาก”

“น้องสาวไม่อาจยกให้ท่านได้จริงๆ”

หลินเซียงอี๋รู้สึกคันปากอยากด่าคนเหลือเกิน ดูนังแพศยาคนนี้สิ อยากจะร้องไห้ก็บีบน้ำตาได้ทันที พรสวรรค์เช่นนี้ไม่ได้เล่นงิ้วช่างเสียเปล่าโดยแท้

นางพยายามข่มความสะอิดสะเอียนแล้วค้อมตัวลงไปประคองหวังพิ่นถิง “น้องสาว เจ้าพูดอย่างนี้ไม่ถูกนะ ข้ากำลังทำเพื่อทุกคนอยู่ อีกอย่างคนที่ท่านโหวน้อยต้องแต่งงานด้วยก็คือข้าตั้งแต่แรก เจ้าต่างหากที่แย่งไป”

“เจ้าเล่นพูดจากลับดำเป็นขาวเช่นนี้ ข้าจำเป็นจะต้องปกป้องความบริสุทธิ์ของตัวเอง!”

หวังพิ่นถิงสีหน้าเดี๋ยวดำเดี๋ยวขาว นางลุกเดินออกไปด้านนอกแล้วกอดบ่าวหญิงอาวุโสคนหนึ่งที่มาส่งสินเดิม คร่ำครวญว่า “ท่านป้าช่วยเกลี้ยกล่อมพี่สาวหน่อยเจ้าค่ะ พี่สาวนางไม่ยอมคืนสินเดิมให้ข้า”

หลินเซียงอี๋มองปราดเดียวก็จำได้ บ่าวหญิงคนนั้นเป็นผู้ดูแลคนสนิทที่อยู่ข้างกายมารดา

บ่าวหญิงคนนั้นเห็นหลินเซียงอี๋ก็ตีหน้าเคร่งขรึมทันที “คุณหนูใหญ่ ท่านสร้างเรื่องใหญ่โตถึงเพียงนี้แล้ว ยังคิดจะยึดสินเดิมของคุณหนูต่างสกุลเอาไว้อีก ท่านคิดจะอธิบายเรื่องนี้ให้ฮูหยินฟังอย่างไร?”

“ป้าหวัง เจ้ามาที่นี่เพื่อตำหนิติเตียนข้าอย่างนั้นหรือ?”

หลินเซียงอี๋สีหน้ามืดครึ้มลง มุมปากผุดรอยยิ้มเย็นชา “กฎระเบียบของเจ้าถูกสุนัขกินไปหมดแล้วหรือ ที่นี่คือจวนโหว ตอนนี้ข้าเป็นฮูหยินน้อยของจวนโหว ต้องให้ข้าสอนไหมว่าเจ้าควรจะเรียกข้าว่าอย่างไร?”

บ่าวหญิงคนนั้นถูกสั่งสอน แล้วยังต่อหน้าบ่าวของจวนโหวด้วย ใบหน้านางพลันเห่อร้อนขึ้นมาทันที ในใจเกลียดชังหลินเซียงอี๋อย่างมาก

หวังพิ่นถิงรีบเอ่ยแทรกว่า “พี่สาว ถึงท่านจะแต่งเข้าจวนโหวแล้ว แต่ป้าหวังเป็นบ่าวคนเก่าคนแก่ของท่านป้า ถือเป็นผู้อาวุโสของพี่สาวด้วยเช่นกัน ท่านกำลังดูถูกท่านป้าอยู่หรือ?”

หลินเซียงอี๋คลี่ยิ้มเย็น “น้องสาวทำให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้เก่งจริงๆ ถ้าอย่างนั้นข้าบอกให้ท่านโหวน้อยมาโขกศีรษะขอขมาบ่าวหญิงคนนี้ไหมล่ะ?”