All Chapters of ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 12ทั้งสองยืนดูอยู่ห่าง ๆ เพราะยังไม่แน่ใจว่าคนกลุ่มนั้นจะเข้าไปหาพี่สาวของเธอหรือเปล่า ปิงปิงจ้องตาไม่กะพริบ และในช่วงจังหวะนั้น สายตาของเธอก็ปะทะเข้ากับบางอย่าง "คิดว่าเราไหวไหม" เล่อเล่อไม่คิดหนี แต่ก็ไม่แน่ใจว่าสู้ไหวไหม"ไม่ไหว... ดูคนก่อน ถ้ามีเรื่องจริง ๆ จะเอาอะไรไปสู้ และมองดูรอบ ๆ คนดูต้นทางเว้นระยะขนาดนั้น มีคนเดียวที่จะช่วยเราได้ในตอนนี้ ไปตามพี่จุนหานมาให้เร็วที่สุด ฉันจะถ่วงเวลาเอง" เขาคนเดียวที่น่าจะช่วยเธอได้ในตอนนี้"อือ... ฉันจะรีบให้สุดชีวิต" พูดจบ เล่อเล่อก็รีบวิ่งออกไปทันที ใจก็ภาวนาให้กลุ่มพี่จุนหานอยู่ที่เดียวกับที่เธอเจอเมื่อวานเมื่อรู้ว่าคนกลุ่มนั้นเดินเข้าไปหาพี่สาวของเธอจริง ๆ แม้จะยังไม่ทำอะไรแต่มันก็คิดดีไม่ได้เลย ปิงปิงเดินยิ้มกว้างเข้าไปหาด้วยท่าทางสบายอารมณ์"พี่อิงอิง! " เธอตะโกนดังลั่น พร้อมทั้งส่งยิ้มหวานให้พี่สาวทุกคนที่ได้ยินเสียงเธอต่างหันมามองเป็นตาเดียว แต่ปิงปิงไม่ได้สนใจใคร เธอชำเลืองมองไปที่มุมหนึ่งของตึก แล้วก็ละสายตากลับมามองพี่สาวกับผู้ชายที่ยืนอยู่ด้วยกัน"ปิงปิงมีเรื่องจะให้พี่ช่วย... ไปด้วยกันหน่อยนะคะ" ปิงปิงดึงแขนพี่สาวให้รีบ

บทที่ 14ทั้งสามคนที่มาใหม่ตกใจที่เห็นปิงปิงถือเงินจำนวนมากยื่นออกไป ส่วนแม่เอามือปิดปากท่าทางตกใจ ส่วนปิงปิงนั้นตกใจมากกว่า ไม่คิดว่าพ่อกับพี่จะกลับมาเร็วขนาดนี้ คิดจะให้แม่ช่วยพูด กลายเป็นว่ามาเห็นตอนที่เธอกำลังยื่นเงินให้แม่พอดี...หลิวชวนตั้งสติได้เป็นคนแรก เขารีบปิดประตูห้องทันทีพร้อมกับหันไปมองหน้าภรรยา เหมือนกับกำลังกังวลกับเงินจำนวนนี้"ปิงปิง เงินใคร" หลิวชวนถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ทุกคนรับรู้ได้ทันทีเพราะปกติพ่อจะเรียกปิงปิงว่าตัวแสบมากกว่าเรียกชื่อ นอกจากเวลาที่ต้องคุยจริงจังเท่านั้นที่จะเรียกชื่อนี้"เงินที่ปิงปิงจะให้พ่อกับแม่ค่ะ... เงินนี้ปิงปิงได้มาเพราะ... " ปิงปิง อ้ำอึ้งเพราะเหมือนทุกคนจ้องจับผิดเธอ มันเลยทำให้เธอประหม่าที่จะพูดออกไป"ปิงปิงเห็นป้าใหญ่ลับ ๆ ล่อ ๆ ที่สวนหลังบ้านบ่อย ๆ ... พอไม่มีใครอยู่ ปิงปิงเลยไปดูตรงนั้นก็เจอเข้ากับเงินจำนวนนี้ค่ะ"ปิงปิงตัดสินใจบอกไปแบบนั้น ที่ต้องพูดแบบนี้เพราะเธอยังไม่แน่ใจว่าความสามารถพิเศษที่เธอมีมันใช้ได้ตลอดไหม เพราะบางทีก็มองเห็น บางทีก็มองไม่เห็น ถ้าบอกไปแล้วมันไม่เป็นแบบที่พูดล่ะ... เธอเลยคิดว่าบอกแบบนี้แหละดีที่สุดแล้

บทที่ 16หลังจากที่ทั้งคู่กลับมาห้องเรียนก็ถูกลงโทษตามระเบียบ แต่ครั้งนี้ครูตีพวกเธอทั้งสองคนจนน่องขาว ๆ กลายเป็นรอยแดงจากการถูกไม้เรียวฟาด หลังจากถูกทำโทษแล้ว ทั้งสองต้องรีบทำงานเพื่อที่จะได้ส่งให้ทันเวลา สองสาวหัวชนกัน ช่วยกันทำงานอย่างขยันขันแข็งจนกระทั่ง..."ปิงปิง... มีรุ่นพี่มาหา" เพื่อนคนหนึ่งตะโกนบอกเธอแล้วรีบวิ่งหนีออกจากห้องไปทันที"เธอไปก่อเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า" เล่อเล่อรีบถามเพื่อนทันทีพร้อมกับชะเง้อมองไปทางระเบียงหน้าต่างเพื่อเตรียมพร้อม"ไม่... เป็นเธอเองหรือเปล่า" ปิงปิงรีบปฏิเสธทันที ไม่รู้ว่าเธอก่อเรื่องหรือเปล่า แต่บอกปัดไปก่อนดีที่สุด"นั่นสิ... เราก่อเรื่องอะไรไหม" เล่อเล่อเกาหัวแกรก ๆ พร้อมเดินไปที่ระเบียง"เดี๋ยวฉันไปดูเอง... ถ้าสถานการณ์ไม่ดีเตรียมโดดหนีได้เลย" ปิงปิงบอกเพื่อนทันที ชั้นเรียนของเธออยู่แค่ชั้นสองโดดได้อยู่แล้ว สูงกว่ากำแพงนิดเดียวเอง"บ้าหรือไง! ไปด้วยกันนั่นแหละ ท่าไม่ดีก็แค่วิ่ง" เล่อเล่อเอาสมุดเคาะหัวเพื่อนทันทีทั้งสองยังไม่ทันได้ออกไปนอกห้องเรียน... ก็มีคนเดินเข้ามาหาเธอทั้งสองคนเสียก่อน พอรู้ว่าเป็นใครมาหาจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะไม่ต้องอ

บทที่ 18จากเหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งบ้านทะเลาะกันนั้น ทำให้แต่ละครอบครัวหน้าตึงใส่กันไม่พูดคุยกันเหมือนแต่ก่อน และปัญหาก็มีมาเรื่อย ๆ บ้านลุงใหญ่มีปัญหาเรื่องหนี้สินและงานแต่งลูกชายคนโตที่ดูเหมือนจะล่ม เพราะลูกชายไปมีอะไรกับพี่สาวเหริน และพี่สาวเหรินบอกว่าเธอน่าจะกำลังตั้งท้อง ตอนนี้รอผลตรวจจากโรงพยาบาลก่อนถึงจะรู้ผลแน่ชัด ทำให้ย่าหลิ่งปิดห้องไม่พูดคุยกับใคร ส่วนบ้านลุงรองก็มีปัญหาเพราะลุงรองมีเมียอีกคน และที่หนักกว่านั้นคือมีลูกชายวัย 5 ขวบด้วยกันแล้ว เมื่อเรื่องมันพร้อมใจกันเกิดขึ้น ปู่ของเธอจึงบอกให้ไปจัดการปัญหาของแต่ละคนกันเอง เพราะแต่ละครอบครัวมีปัญหาใหญ่ ๆ เกิดขึ้น จึงทำให้ครอบครัวของเธอย้ายออกได้ง่ายและที่สำคัญไม่มีเสียงบ่นเสียงด่าของย่า เพราะย่าคิดว่าตอนนี้คนในบ้านเยอะเกินไป ถ้ามีคนย้ายออกน่าจะประหยัดได้มากกว่า"อย่ามัวแต่นั่งเท้าคางมองดูคนอื่นเขา รีบไปกันได้แล้ว" ฟางเหนียงรีบไล่ลูก ๆ ให้รีบออกไปวันนี้เป็นวันเสาร์ เธอต้องไปทำความสะอาดบ้านเช่าหลังใหม่เพื่อที่จะได้ย้ายไปอยู่ในวันพรุ่งนี้ บ้านหลังนี้เป็นบ้านของครอบครัวป้าลี่อิงนั่นเอง อยู่ห่างจากที่นี่ไปอีกด้านหนึ่งของเมือง หรือที

บทที่ 20หลิวชวนกลับมาเล่าให้ฟางเหนียงฟังถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น หลังจากที่เธอพาลูกออกไป แม่ขอร้องว่าอย่าไปแจ้งเจ้าหน้าที่ ให้มันจบอยู่แค่ในบ้านเท่านั้น หลิวชวนบอกทุกคนว่าขออย่ายุ่งเกี่ยวกันอีก และไม่ต้องขอร้องเขาว่าห้ามแจ้งเจ้าหน้าที่ เพราะเรื่องนี้อาจทำให้ลูกสาวคนเล็กของเขาตายได้ เขาถามพี่ชายกลับไปว่าถ้าลูกสาวของพวกเขาถูกกระทำจะยังอยู่เฉยไหม และยังจะมองคนที่ทำร้ายลูกสาวของตัวเองด้วยความรักและเอ็นดูเหมือนเดิมไหม คนอื่นอาจทำได้ แต่เขาทำไม่ได้ ทำร้ายลูกเมียเขาก็เหมือนทำร้ายเขาเหมือนกันหลังออกจากบ้านนั้น หลิวชวนก็แวะแจ้งเจ้าหน้าที่ก่อนเพื่อให้เจ้าหน้าที่ลงบันทึกไว้ ทั้งเรื่องแยกบ้านและเรื่องที่ถงเหนียนผลักปิงปิงตกจากระเบียงด้วย ต่อไปไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบ้านนั้นอีก ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกัน และให้ลงเป็นลายลักษณ์อักษรไว้ทั้งหมด เขากับลูกชายจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ใบรับรองจากหมอที่ต้องเอามายืนยันกับเจ้าหน้าที่ก็ถือว่าทุกอย่างเสร็จสิ้น และเรื่องนี้เขาได้คุยกับลูกชายแล้วว่าอาจต้องให้เพื่อนลูกชายที่ชื่อจุนหานคอยช่วย เพราะจากที่ลูกชายเล่าให้ฟัง เพื่อนคนนี้ค่อนข้าง