All Chapters of ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21ตอนนี้ปิงปิงยืนอยู่ที่ห้องคุณครูประจำชั้นเพื่อมายื่นเอกสารไปสอบชิงทุน เธอไม่แน่ใจว่าจะทำได้ไหมเพราะไม่ได้แข่งกันแค่ในโรงเรียนเท่านั้น ความจริงเธออยากสอบชิงทุนนี้นานแล้ว แต่เพราะอายุและระดับชั้นของเธอยังไม่ถึงตามที่เขากำหนดเลยไม่ได้เข้าร่วม แต่ตอนนี้เธอสามารถเข้าร่วมได้แล้ว เธอหวังว่าการที่เธอได้ทุนเรียนฟรีหรือได้เงินสนับสนุนมามันจะช่วยครอบครัวเธอได้บ้าง"ปิงปิง... แผลเธอหายไวมาก ยังไม่ถึงอาทิตย์เลย ยาที่พี่จุนหานให้มามันได้ผลดีมาก" เล่อเล่อเพิ่งสังเกตเห็นว่าแผลของปิงปิงแทบมองไม่เห็นแล้ว"แต่มันก็ยังคัน ๆ " ปิงปิงตอบเพื่อนออกไปเธอไม่ได้บอกความจริงกับเพื่อน พี่สาวที่อยู่ในห้องหนังสือได้เอาน้ำมาให้เธอกินและบอกว่ามันจะช่วยรักษาแผลที่มีตามร่างกาย เธอก็กินตามที่บอก รสชาติมันก็เหมือนน้ำเปล่า แต่น่าแปลกใจที่อาการปวดตามตัวกลับลดลงทันที"คนโตบอกว่าถ้าคันคือใกล้หาย" เล่อเล่อจำได้ เธอได้ยินคนพูดบ่อย ๆ"ปิงปิง จะมีสอบคัดเลือกในวันจันทร์หน้า ถ้าสอบผ่านถึงจะไปสอบชิงทุนที่เขตได้" คุณครูประจำชั้นเป็นคนบอกและแนะนำ"สอบวันจันทร์ตอนไหนเหรอคะ""เข้ามาหาครูในช่วงเช้า ส่วนนี่คือเอกสารที่ครูเตรียมไ

บทที่ 23ตอนนี้ที่บ้านของปิงปิงกำลังเตรียมทำลิปสติกส่งให้ญาติของป้าลี่อิงที่ทำสัญญาซื้อขายกันเป็นที่เรียบร้อย ในช่วงแรก เธอกับเล่อเล่อช่วยกันทำแค่สองคน มีบางครั้งที่พี่สาวและพี่ชายมาช่วย แต่ตอนนี้มียอดสั่งซื้อเข้ามาจำนวนมาก ทำให้เธอทำไม่ทันจนต้องให้แม่ของเธอออกจากงานมาช่วย แต่ดูเหมือนว่าคนช่วยงานก็ยังไม่พออยู่ดี พ่อของเธอบอกว่าจะออกมาช่วย แต่รอให้พ่อของเล่อเล่อหาคนมาทำงานแทนให้ได้ก่อน ตอนนี้ทุกคนในบ้านต่างก็ยุ่งกันหมด แต่ทุกคนดูมีความสุขเพราะเงินที่ได้มาก้อนแรกก็เยอะพอสมควร ปิงปิงดีใจจนไม่รู้จะพูดยังไง เพราะเธอสามารถช่วยครอบครัวของเธอหาอาชีพที่ทำเงินได้แต่ตอนนี้เธอกำลังจะเดินทางไปสอบชิงทุน เนื่องจากเธอผ่านการทดสอบจากที่โรงเรียนแล้ว และคนที่อาสาพาเธอไปสอบก็คือพี่ชายหาน"ขอให้โชคดีนะตัวแสบ" หลิวชวนอวยพรให้ลูกสาวคนเล็ก"ขอบคุณค่ะพ่อ""ตั้งใจและผลมันจะออกมาดีแน่นอน""ขอบคุณค่ะแม่"ปิงปิงบอกลาพ่อกับแม่แล้วเดินไปขึ้นรถทันที เธอต้องรีบไปแต่เช้ามืดเพราะมันต้องใช้เวลาในการเดินทาง ตอนที่นั่งรถ ปิงปิงนึกถึงฝันของเธอ ตอนที่ได้กลับไปคุยกับพี่สาวคนสวย เธอก็ได้รู้ว่าจี้กิเลนที่เธอได้มาไม่ใช่อันเดีย

บทที่ 25"มาแล้วเหรอเด็กน้อย""ทำไมหนูถึงมาอยู่ที่นี่บ่อย ๆ " เธอรู้แค่ว่าเธอร้องไห้จนเหนื่อยและน่าจะหลับไป"ในเมื่อหนูรู้ตัวตนที่แท้จริงแล้ว หลาย ๆ อย่างจะเปลี่ยนไป" "พี่สาวรู้อยู่แล้วเหรอคะว่าจริง ๆ หนูเป็นใคร" ปิงปิงถามกลับทันทีพี่สาวพยักหน้าตอบ"แล้วทำไมไม่บอกหนูล่ะคะ... แล้วพี่สาวรู้ได้ยัง" "หนูไม่ได้ถามเรื่องนี้... ถามแต่เรื่องที่มันยังไม่เกิด พี่สาวคนนี้ก็ตอบหนูไม่ได้ไงล่ะ... ส่วนรู้ได้ยังไง ก็อ่านจากในนี้" หญิงสาวหยิบหนังสือส่งมาให้เธอปิงปิงรับมันมาเปิดดู ก่อนจะมองหน้าคนที่ยื่นหนังสือให้เธอ"จะถามก่อนค่อยอ่านก็ได้นะ" พี่สาวพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา"พี่สาวควรเล่าทุกเรื่องให้หนูได้รู้ทุกอย่าง" ปิงปิงบอกทันที"อืม... วันนี้พี่สาวไม่แกล้ง… จะบอกก็ได้ เป็นการปลอบใจที่เด็กน้อยร้องไห้จนหลับ...""ขอบคุณค่ะ" ปิงปิงรีบขอบคุณทันที เพราะปกติพี่สาวจะไม่ค่อยบอกอะไรเธอ แม้แต่คำถามง่าย ๆ ยังตอบวกวนจนเธอไม่รู้คำตอบเลย"โลกมันก็คล้ายหนังสือ แต่ละเล่มแตกต่างกันออกไป แต่ละที่ไม่เหมือนกัน แต่ที่เหมือนกันคือมีมนุษย์อาศัยอยู่ เรื่องราวของแต่ละคนก็เหมือนในหนังสือพวกนี้ แต่อาจไม่เป็นไปตามนี้ทั้งหมด

บทที่ 27หลังกลับมาจากไหว้หลุมศพแม่ของเธอแล้ว พ่อของเธอก็กลับตระกูลจ้าวเพื่อไปจัดการปัญหาระหว่างสองตระกูล ปิงปิงไม่รู้ว่าจัดการของพ่อเป็นแบบไหน เพราะทุกคนบอกให้เธอใช้ชีวิตแบบเดิม แต่ให้เธอยกเลิกเรื่องขอทุน เพราะถ้าเธอจะรับทุนต้องเดินทางไปอีกเมือง และเมืองที่ต้องเดินทางไปคือเมืองเกิดของแม่แท้ ๆ ของเธอ ซึ่งคนตระกูลกู้และป้าของเธออาศัยอยู่ที่เมืองนั้น พ่อขอให้เธออยู่แต่เมืองนี้ก่อน จนกว่าพ่อเธอจะจัดการปัญหาให้เรียบร้อย ปิงปิงก็ทำตามที่ทุกคนต้องการ...วันนี้เป็นวันแต่งงานของพี่ไท่เป่ากับพี่สาวเหริน ซึ่งเป็นวันที่ครอบครัวเธอต้องกลับไปบ้านปู่กับย่า ตั้งแต่มีเรื่อง ปิงปิงไม่เคยกลับไปอีกเลย แต่วันนี้เธอต้องไป เธอใส่ชุดสีแดงทั้งชุด และไม่ใช่แค่เธอที่ใส่ชุดสีแดง ทั้งแม่และพี่สาวก็ใส่สีแดงเหมือนกัน รวมถึงคนข้าง ๆ ที่ไม่ได้เป็นญาติแต่จะไปด้วย ทั้งยังใส่ชุดสีแดงเข้าชุดกับเธออีก..."เป็นแขกแต่งสวยเกินเจ้าภาพ" ปิงปิงเบะปากมองเล่อเล่อที่วันนี้ทำผมทาปากสีชมพู"แหม... ยัยขี้เหร่ เธอก็แต่งสวยเหมือนกันไหม! " เล่อเล่อตอบกลับทันที"เราน่าจะแต่งแบบเล่นงิ้วเนอะ... จะได้มองเห็นตั้งแต่ปากซอย" ปิงปิงพูดจบก็หัวเ

บทที่ 29ตอนนี้ปิงปิงและเล่อเล่อกำลังทดลองใช้ครีมบำรุงและกันแดดตัวใหม่ ในหนังสือบอกว่ามีคุณสมบัติป้องกันแสงแดดและป้องกันน้ำ พวกเธอสองคนเลยจะไปพิสูจน์แถวริมแม่น้ำ ในเมื่อคนอื่นยุ่งกับการทำลิปสติกส่งลูกค้า เธอสองคนเลยอาสาทดลองครีมตัวนี้เอง"ปิงปิง วันจันทร์ก็ต้องไปแข่งแล้ว เธอยังจะมาทดลองครีมวันนี้เนี่ยนะ" เล่อเล่อบ่นไปด้วย ละเลงครีมทาตัวไปด้วย"ครีมมันดีไม่ต้องกลัวหรอก ฉันทดลองมาก่อนแล้ว เหลือแต่กันแดดกันน้ำเนี่ยแหละ" ปิงปิงบอก"เออ... เชื่อก็ได้"ทั้งสองพากันเดินไปที่ริมน้ำซึ่งเป็นทางน้ำไหลและสามารถเดินลงไปนั่งเล่นได้ บางคนก็เอาผ้ามาซักที่บริเวณนี้ ทั้งสองตัดสินใจเดินขึ้นไปทางต้นน้ำจะได้ไม่ต้องมานั่งเล่นน้ำที่เขาซักผ้าล้างผ้ากัน"ทำไมช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นพี่ชายหานเลย""เห็นบอกว่าไปทำงานต่างเมือง""เขาไม่เรียนแล้วเหรอ" "ไม่รู้เหมือนกัน ไม่อยู่ก็คงไม่เรียนละมั้ง" ปิงปิงก็ไม่เคยถาม รู้แต่ว่าเขาต้องไปทำงานให้ครอบครัวต่างเมือง ไม่ค่อยได้กลับมา"เธอไม่คิดถึงพี่ชายหานเหรอ ปกติเขาต้องมาตามเธอต้อย ๆ " "ก็มีคิดบ้าง" ตอนนี้ขนมแบบที่เคยได้กินทุกวันกลับได้กินน้อยลงกว่าเดิม เพราะเธอไม่อยากใช้เงินตัว