All Chapters of ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 31ปิงปิงกับเล่อเล่อกำลังเตรียมตัวเข้าสอบแข่งขันเพื่อให้ตัวเองมีสิทธิ์สอบจบชั้นต้น มันคือการสอบเทียบให้จบเร็วขึ้นกว่าเดิม ถ้าเธอผ่านตรงนี้ไปได้ เธอก็จะสอบเทียบจบชั้นปลายได้ ที่ปิงปิงรีบเพราะเธอคิดจะไปทวงสมบัติในส่วนของแม่เธอ และในเมื่อจะไปเธอก็ต้องย้ายเมือง เธอไม่อยากเสียเวลาไปหาที่เรียนใหม่หรือปรับตัวใหม่ แค่ไปทำลายความหวังของยัยป้านั่นเธอก็แทบไม่มีเวลาแล้ว เธอเลยคิดสอบเทียบจบชั้นปลายให้เรียบร้อย พ่อแม่พี่น้องจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง และที่เล่อเล่อมาด้วยเพราะยัยนี่ต้องการไปกับเธอด้วย เล่อเล่อต้องทำให้ที่บ้านมั่นใจว่าลูกของตัวเองเรียนจบชั้นปลายแล้วจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้เล่อเล่อผู้ที่ไม่ชอบการอ่านหนังสือสอบ ยอมที่จะนั่งอ่านหนังสือกับเธอเพื่อมาสอบ เพราะยัยนี่บอกว่าจะปล่อยให้เธอไปสนุกคนเดียวได้ยังไง ดังนั้นพวกเธอเลยต้องมานั่งที่ห้องสอบพร้อมกันแบบนี้แหละเล่อเล่อที่ไม่ค่อยมั่นใจในตอนแรก พอมาอ่านแบบทดสอบก็ทำให้เธอยิ้มได้ มันเป็นแบบที่ปิงปิงสรุปไว้ทั้งหมด เธอเลยรีบทำทันที ทั้งสองสาวใช้เวลาในการสอบแข่งขันตามเวลาที่กำหนด ที่บอกว่าสอบแข่งขันเพราะมันไม่ใช่ว่าทุกคนสอบผ่านแล้

บทที่ 33ตอนนี้ปิงปิงอยู่ในอาการตกใจอ้าปากค้าง นั่งนิ่งกับคำพูดของพี่ชายหาน ทำไมเธอจะไม่เข้าใจประโยคนี้ เพราะเธอซ้อมประโยคนี้บ่อยมาก เธอวางแผนว่าถ้าเจอพี่ชายหาน เธอจะขอหมั้น แต่พอมาเจอปัญหากับเล่อเล่อเธอเลยไม่กล้า แต่ที่ไม่รู้คือเขาอยากหมั้นกับเธอเพราะรู้สึกแบบไหนกับเธอกันแน่ ในเมื่ออยากรู้ก็ต้องถามเพื่อให้ได้คำตอบ"พี่ชายหานคะ... พี่รักปิงปิงเหรอคะ""พี่แสดงออกชัดเจนนะ แต่ถ้าเด็กอ้วนอยากได้ยิน พี่ก็พร้อมจะบอก""พี่รักปิงปิง... รักมานานมาก" จุนหานบอกพร้อมกับก้มลงมาจูบที่ริมฝีปากนุ่มเบา ๆ แล้วถอยกลับไปนั่งท่าเดิม เพราะเด็กอ้วนยังเด็ก และตอนนี้เขายังไม่ใช่คู่หมั้น ถ้าเขาได้ตำแหน่งนั้นมาเมื่อไร เขาไม่ทำแค่นี้แน่นอนปิงปิงที่ถูกบอกรักและยังจะเอาปากมาชนปากเธออีกเลยทำให้เธออยู่ในอาการตกตะลึง มือจับที่หน้าอกข้างซ้ายเพราะตอนนี้หัวใจเธอเต้นแรงมาก เหมือนมันจะทะลุออกมาข้างนอกให้ได้ ปิงปิงรีบคว้ามือพี่ชายหานให้มาจับดูว่าหัวใจของเธอมันเต้นจนจะทะลุออกมาแล้ว โดยไม่มองดูหน้าจุนหานที่แดงระเรื่อขึ้นทันที เพราะบริเวณที่จับมันคือหน้าอกด้านซ้ายของเด็กอ้วน ซึ่งจากที่สัมผัส มันไม่เด็กเลย มันค่อนข้างโตกว่าอา

บทที่ 35บทเรียนที่กู้ม่านชิงได้รับดูไม่หนักเท่าหลิวหยางที่ต้องสูญเสียคนรัก สูญเสียหลาย ๆ อย่างตลอดสิบกว่าปี สิ่งที่จุนหานมอบให้มันเล็ก ๆ น้อย ๆ แค่ให้โรงพิมพ์ พิมพ์เรื่องอื้อฉาวของกู้ม่านชิงออกแจกประชาชนทั่วไป รวมถึงติดประกาศรอบเมืองจนตอนนี้ลามไปหลายเมืองที่รู้จักตระกูลกู้แล้ว งานนี้จุนหานไม่ได้ทำแค่เมืองใดเมืองหนึ่ง เขาแจกหนังสือให้ทั่วพร้อมทั้งติดภาพของกู้ม่านชิงให้ประชาชนทั่วไปได้รู้จักด้วย ตอนนี้กู้ม่านชิงกลายเป็นคนดังที่ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวออกนอกห้องนอนตัวเอง คนตระกูลกู้เริ่มตัดขาดไม่นับญาติด้วยหลายคน ไม่ใช่แค่กู้ม่านชิงที่ใช้ชีวิตลำบาก แม้แต่กู้ฟางเซียนก็ไม่กล้าแม้แต่จะออกนอกบ้าน เธอถูกเพื่อนตัดขาด จากที่เคยมีเพื่อนเยอะตอนนี้เหลือแค่ไม่กี่คน คนที่กล้าออกนอกบ้านก็มีแค่กู้เฟยหลงที่เขาไม่สนใจและไม่ใส่ใจว่าคนอื่นจะมองเขายังไง ทางด้านผู้อาวุโสตระกูลกู้ก็ไม่มีเวลามาใส่ใจกู้ม่านชิงเพราะมัวแต่ยุ่งกับการดูแลธุรกิจที่เกิดความเสียหายจากข่าวของกู้ม่านชิง ในสังคมตอนนี้เน้นเรื่องชื่อเสียงดีงามจึงจะทำธุรกิจร่วมกันได้ แต่ถ้ามีชื่อเสียงไม่ดี เน่าเฟะ คนอื่น ๆ ก็ไม่คิดจะร่วมทำธุรกิจด้วย"นายน้อย.

บทที่ 37วันนี้ปิงปิงและเล่อเล่อมีสอบอีกเช่นเคย ถ้าสอบครั้งนี้ผ่าน พวกเธอสองคนก็จะจบชั้นปลายแล้ว คนที่ตื่นเต้นที่สุดคงเป็นเล่อเล่ออีกเช่นเคย จะไม่ให้ตื่นเต้นได้ไง วันนี้เป็นวันรวมความตื่นเต้นของเล่อเล่อก็ว่าได้ มีสอบเทียบจบชั้นปลายในช่วงเช้า พอตอนเย็น ครอบครัวพี่ชายห่าวก็จะมาคุยเรื่องหมั้นกับครอบครัวของเล่อเล่อเช่นกัน ที่ตลกกว่านั้นคือ พอพ่อกับแม่ของเล่อเล่อรู้ว่าจะมีคนมาขอหมั้นลูกสาว พวกเขาก็แทบปิดชุมชนเลี้ยงเพราะไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าลูกสาวคนเล็กจะมีคนมาขอหมั้น พวกเขาแสนจะดีใจที่มีคนหลงผิดมาชอบลูกสาวคนเล็ก แทบไม่ต้องคุยเรื่องค่าสินสอด มีแต่จะแถมข้าวสารเพิ่มให้อีกด้วย"ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นลมเลยปิงปิง" เล่อเล่อนอนหนุนตักปิงปิงเพื่อรอเวลาสอบ เธอยกขาดิ้นไปมาจนคนที่อยู่แถวนั้นหนีหายทั้งหมด คงกลัวโดนเล่อเล่อถีบแน่ ๆ"เรื่องสอบหรือเรื่องอะไร" ปิงปิงที่กำลังอ่านทบทวน ลดสมุดโน้ตลง"ตอนที่พ่อแม่พี่ชายหานมาคุยเรื่องเธอ เป็นยังไงบ้าง เล่ามาเร็ว ๆ ""เล่าเป็นร้อยรอบแล้ว... อ่านทบทวนเถอะ อย่าเพิ่งคิดเรื่องนั้น ตั้งสติให้ดี ๆ มาถึงขั้นนี้แล้ว อย่าให้เสียโอกาสที่ได้มายากแสนยาก" ปิงปิงพยายามชักจูงเพ

บทที่ 39จุนหานยืนอยู่ที่ห้องหนังสือขนาดใหญ่ จากที่สำรวจคร่าว ๆ ดูเหมือนไม่มีใครอยู่ในห้องนี้เลย เขากำลังสงสัยว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เพราะก่อนหน้านี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องทำงาน แค่พักสายตาแป๊บเดียว แต่พอลืมตาตื่นกลับมาอยู่ที่ห้องหนังสือนี้แล้ว"ยินดีต้อนรับเจ้าค่ะ" เสียงแว่วหวานเอ่ยต้อนรับจุนหานยังคงเงียบไม่ตอบอะไร เพราะเขาคิดว่านี่อาจเป็นความฝัน แค่มันเหมือนจริงมากเท่านั้น"ท่านคงกำลังสงสัย แต่สายน้ำไม่คอยท่า กาลเวลาไม่คอยใคร... หากอยากช่วยคนรัก... ท่านต้องเอาหนังสือเล่มนี้ไปเจ้าค่ะ ทุกอย่างที่ท่านตามหาอยู่ในนั้นแล้วเจ้าค่ะ"จุนหานรับหนังสือจากหญิงสาวแปลกหน้ามาถือไว้และก้มลงดู มันเป็นหนังสือเล่มสีแดงที่มีตัวอักษรสีทองบนปกหนังสือ 'ร้อยดวงจิตหวนคืน' เขามองหน้าหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง"กิเลนเลือดกลืนกิน มังกรดำคืนชีพ ท่านคือคนเดียวที่ช่วยนายหญิงได้เจ้าค่ะ" ก่อนที่ปลายนิ้วของหญิงสาวจะยื่นเข้ามาหาจุนหาน ทุกอย่างกลับมืดมิดลงจุนหานลืมตาตื่นขึ้นมาทันที เขามองดูรอบ ๆ ห้อง เขายังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ มีหนังสือเล่มสีแดงที่หญิงสาวในห้องหนังสือให้เขามา มันวางอยู