LOGINShare
บทที่ 15
Last Updated:
2025-01-06 22:50:31Related chapters
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 16
บทที่ 16หลังจากที่ทั้งคู่กลับมาห้องเรียนก็ถูกลงโทษตามระเบียบ แต่ครั้งนี้ครูตีพวกเธอทั้งสองคนจนน่องขาว ๆ กลายเป็นรอยแดงจากการถูกไม้เรียวฟาด หลังจากถูกทำโทษแล้ว ทั้งสองต้องรีบทำงานเพื่อที่จะได้ส่งให้ทันเวลา สองสาวหัวชนกัน ช่วยกันทำงานอย่างขยันขันแข็งจนกระทั่ง..."ปิงปิง... มีรุ่นพี่มาหา" เพื่อนคนหนึ่งตะโกนบอกเธอแล้วรีบวิ่งหนีออกจากห้องไปทันที"เธอไปก่อเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า" เล่อเล่อรีบถามเพื่อนทันทีพร้อมกับชะเง้อมองไปทางระเบียงหน้าต่างเพื่อเตรียมพร้อม"ไม่... เป็นเธอเองหรือเปล่า" ปิงปิงรีบปฏิเสธทันที ไม่รู้ว่าเธอก่อเรื่องหรือเปล่า แต่บอกปัดไปก่อนดีที่สุด"นั่นสิ... เราก่อเรื่องอะไรไหม" เล่อเล่อเกาหัวแกรก ๆ พร้อมเดินไปที่ระเบียง"เดี๋ยวฉันไปดูเอง... ถ้าสถานการณ์ไม่ดีเตรียมโดดหนีได้เลย" ปิงปิงบอกเพื่อนทันที ชั้นเรียนของเธออยู่แค่ชั้นสองโดดได้อยู่แล้ว สูงกว่ากำแพงนิดเดียวเอง"บ้าหรือไง! ไปด้วยกันนั่นแหละ ท่าไม่ดีก็แค่วิ่ง" เล่อเล่อเอาสมุดเคาะหัวเพื่อนทันทีทั้งสองยังไม่ทันได้ออกไปนอกห้องเรียน... ก็มีคนเดินเข้ามาหาเธอทั้งสองคนเสียก่อน พอรู้ว่าเป็นใครมาหาจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะไม่ต้องอ
Last Updated : 2025-01-08ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 17
บทที่ 17ตอนนี้ที่บ้านเธอกำลังต้อนรับแขกที่ไม่น่าต้อนรับ เพราะคนที่มาคือเถ้าแก่โรงไม้ เธอนึกว่าเรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นเพราะเธอถามพ่อกับแม่แล้ว ทั้งสองตอบว่าได้ปฏิเสธเถ้าแก่โรงไม้ไปแล้ว และบอกกับคนที่บ้านแล้วว่าไม่ยอมให้พี่สาวเธอแต่งกับเถ้าแก่โรงไม้เด็ดขาด ปิงปิงมองไปที่พี่สาวที่ตอนนี้กำลังยืนหน้าซีดและพี่ชายที่ดูยังไงก็รู้ว่ากำลังโมโหกับเรื่องนี้ "อิงอิง... อยู่ก่อน ส่วนคนอื่นออกไปได้แล้ว" ย่าหลิ่งเป็นคนสั่งปิงปิงมองหาพ่อกับแม่ของเธอ ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ไหนจึงได้แต่มองหน้าพี่ชายที่ไม่ยอมขยับไปไหนพร้อมกับเอาตัวมายืนบังพี่สาวที่เหมือนกำลังจะร้องไห้ ปิงปิงภาวนาให้ความสามารถของเธอใช้ได้ในครั้งนี้ ปิงปิงเอามือไปแตะลุงใหญ่ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ และได้เห็นเหตุการณ์ที่ลุงใหญ่บอกอะไรบางอย่างกับพ่อแม่ของเธอ ก่อนที่ทั้งสองจะออกจากบ้านไป ปิงปิงมองหน้าลุงใหญ่ทันที ไม่ใช่ว่าเขาหลอกให้พ่อแม่เธอออกไปข้างนอก แล้วให้ผู้ใหญ่ทางนี้ตกลงกันเองโดยที่ไม่รอพ่อแม่ของเธอ แล้วเอาปู่ย่ามาอ้างหรอกนะ... พอคิดได้ดังนั้น ปิงปิงก็วิ่งออกไปข้างนอกทันทีปิงปิงวิ่งไปตามทางที่เธอเห็นว่าพ่อแม่เดินไป สายตาก็สอดส่องมองหาพ่อกับแม่
Last Updated : 2025-01-08ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 18
บทที่ 18จากเหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งบ้านทะเลาะกันนั้น ทำให้แต่ละครอบครัวหน้าตึงใส่กันไม่พูดคุยกันเหมือนแต่ก่อน และปัญหาก็มีมาเรื่อย ๆ บ้านลุงใหญ่มีปัญหาเรื่องหนี้สินและงานแต่งลูกชายคนโตที่ดูเหมือนจะล่ม เพราะลูกชายไปมีอะไรกับพี่สาวเหริน และพี่สาวเหรินบอกว่าเธอน่าจะกำลังตั้งท้อง ตอนนี้รอผลตรวจจากโรงพยาบาลก่อนถึงจะรู้ผลแน่ชัด ทำให้ย่าหลิ่งปิดห้องไม่พูดคุยกับใคร ส่วนบ้านลุงรองก็มีปัญหาเพราะลุงรองมีเมียอีกคน และที่หนักกว่านั้นคือมีลูกชายวัย 5 ขวบด้วยกันแล้ว เมื่อเรื่องมันพร้อมใจกันเกิดขึ้น ปู่ของเธอจึงบอกให้ไปจัดการปัญหาของแต่ละคนกันเอง เพราะแต่ละครอบครัวมีปัญหาใหญ่ ๆ เกิดขึ้น จึงทำให้ครอบครัวของเธอย้ายออกได้ง่ายและที่สำคัญไม่มีเสียงบ่นเสียงด่าของย่า เพราะย่าคิดว่าตอนนี้คนในบ้านเยอะเกินไป ถ้ามีคนย้ายออกน่าจะประหยัดได้มากกว่า"อย่ามัวแต่นั่งเท้าคางมองดูคนอื่นเขา รีบไปกันได้แล้ว" ฟางเหนียงรีบไล่ลูก ๆ ให้รีบออกไปวันนี้เป็นวันเสาร์ เธอต้องไปทำความสะอาดบ้านเช่าหลังใหม่เพื่อที่จะได้ย้ายไปอยู่ในวันพรุ่งนี้ บ้านหลังนี้เป็นบ้านของครอบครัวป้าลี่อิงนั่นเอง อยู่ห่างจากที่นี่ไปอีกด้านหนึ่งของเมือง หรือที
Last Updated : 2025-01-08ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 19
บทที่ 19พอทุกคนแยกย้ายกันแล้วก็เหลือแต่บ้านเธอที่ตอนนี้ทยอยจัดของบางส่วนจนเรียบร้อยแล้ว พ่อของเธอบอกว่าจะไปหางานใหม่สำรองไว้ เพราะตอนนี้เขาไม่อยากไปทำงานที่โรงไม้แล้ว และเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะตามมา ทั้งพ่อและแม่เลยแยกย้ายกันไปอีกทาง ส่วนพวกเธอสี่คนก็ตรงกลับบ้าน"ว่าไง... ลิงน้อย" อยู่ ๆ ก็มีเสียงดังทักทายมา ปิงปิงไม่ได้สนใจเพราะคำนี้ไม่มีใครเรียกพวกเธอแน่นอน แต่เล่อเล่อกลับมีปฏิกิริยาตอบสนองทันทีที่ได้ยินคำนี้...ปิงปิงที่หันไปมองตามเสียงก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร คนนี้คือ หวังซีห่าว หรือก็คือพี่ชายของยัยป้าลี่อิงนั่นเอง และที่สำคัญคือเขาเรียกใครลิงน้อย ถ้าให้ปิงปิงเดาคงหนีไม่พ้น...ยังไม่ทันที่จะได้ถามเพื่อนเลย มือเธอก็ถูกดึงกระชากแล้ววิ่งออกไปทันที ในเมื่อเพื่อนเธอยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้า เธอก็ต้องหนีเป็นเพื่อนเล่อเล่อ ทั้งสองวิ่งกันอย่างไม่คิดชีวิตและพากันไปหลบที่ร้านซาลาเปาเจ้าดัง นั่งกินซาลาเปาไปด้วย และฟังเรื่องราวของเล่อเล่อกับพี่ซีห่าวไปด้วย"ฉันกระโดดลงจากต้นไม้แล้วลงมาทับเขา... วันนั้นฉันใส่กระโปรง มันเลยเปิดไปคลุมหน้าเขาพอดีก็แค่นั้น" เล่อเล่อที่กำลังกินซาลาเปาก็เล่าให้เพ
Last Updated : 2025-01-08ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 20
บทที่ 20หลิวชวนกลับมาเล่าให้ฟางเหนียงฟังถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น หลังจากที่เธอพาลูกออกไป แม่ขอร้องว่าอย่าไปแจ้งเจ้าหน้าที่ ให้มันจบอยู่แค่ในบ้านเท่านั้น หลิวชวนบอกทุกคนว่าขออย่ายุ่งเกี่ยวกันอีก และไม่ต้องขอร้องเขาว่าห้ามแจ้งเจ้าหน้าที่ เพราะเรื่องนี้อาจทำให้ลูกสาวคนเล็กของเขาตายได้ เขาถามพี่ชายกลับไปว่าถ้าลูกสาวของพวกเขาถูกกระทำจะยังอยู่เฉยไหม และยังจะมองคนที่ทำร้ายลูกสาวของตัวเองด้วยความรักและเอ็นดูเหมือนเดิมไหม คนอื่นอาจทำได้ แต่เขาทำไม่ได้ ทำร้ายลูกเมียเขาก็เหมือนทำร้ายเขาเหมือนกันหลังออกจากบ้านนั้น หลิวชวนก็แวะแจ้งเจ้าหน้าที่ก่อนเพื่อให้เจ้าหน้าที่ลงบันทึกไว้ ทั้งเรื่องแยกบ้านและเรื่องที่ถงเหนียนผลักปิงปิงตกจากระเบียงด้วย ต่อไปไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบ้านนั้นอีก ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกัน และให้ลงเป็นลายลักษณ์อักษรไว้ทั้งหมด เขากับลูกชายจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ใบรับรองจากหมอที่ต้องเอามายืนยันกับเจ้าหน้าที่ก็ถือว่าทุกอย่างเสร็จสิ้น และเรื่องนี้เขาได้คุยกับลูกชายแล้วว่าอาจต้องให้เพื่อนลูกชายที่ชื่อจุนหานคอยช่วย เพราะจากที่ลูกชายเล่าให้ฟัง เพื่อนคนนี้ค่อนข้าง
Last Updated : 2025-01-08ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 1 อุบัติเหตุปิงปิง
บทที่ 1 อุบัติเหตุปิงปิงหลิวปิงปิง กำลังนั่งมองตัวเองในกระจก บนหัวมีผ้าพันแผลพันไว้รอบหัว ตอนแรกปิงปิงคิดว่ามันคือความฝัน แต่มันจะเป็นฝันได้ยังไงในเมื่อเธอยังรู้สึกเจ็บหัวปวดหัวมากขนาดนี้ ความฝันมันต้องไม่เจ็บสิ แต่ตอนนี้เธอทั้งเจ็บทั้งปวดหัวไปหมด มองไปที่แขนก็มีรอยช้ำ เธอมั่นใจว่ามันคือเรื่องจริงแน่นอนต้องกล่าวย้อนกลับไป... ก่อนที่เธอจะมีผ้าพันแผลพันรอบ ๆ หัวแบบนี้ เธอตกบันไดลงมาตั้งสองชั้น ทำให้เธอหัวแตกและสลบ ดีที่มีคนมาช่วยพาเธอไปส่งโรงพยาบาล ช่วงเวลาที่เธอไม่รู้สึกตัวเธอได้ไปสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งเป็นเหมือนห้องหนังสือที่มีชั้นหนังสือวางเรียงรายเต็มไปหมด เธอเดินดูตามชั้นหนังสือเรื่อย ๆ แต่ไม่ได้หยิบเล่มไหนออกมาดูปิงปิงเดินไปที่โต๊ะที่มีหนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่ เธอลองเปิดดูว่าคือหนังสืออะไร เธอสุ่มเปิดดู ไม่ได้ระบุว่าจะเปิดหน้าไหนเพียงสุ่มไปเรื่อย ๆ จนไปสะดุดกับชื่อที่เหมือนชื่อของเธอ หลิวปิงปิง ในหนังสือบอกว่าเธอตายเพราะตัวร้าย ปิงปิงก็สงสัยว่าตัวร้ายแบบไหนที่ทำให้ตายได้ เหมือนพวกคนใจร้ายไหม เหมือนพวกที่ด่าเก่ง ๆ พอจะเป็นตัวร้ายที่ทำให้ตายได้ไหม เธอเลยตัดสินใจอ่านหนังสือต่อ และบรร
Last Updated : 2025-01-01ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 2 ครอบครัวปิงปิง
บทที่ 2 ครอบครัวปิงปิงในช่วงเย็น พ่อ แม่ และพี่ชายก็มาหาเธอ ครอบครัวของเธอมีทั้งหมด 5 คน ไม่นับรวมปู่ย่าลุงป้าทั้งหลาย นับแค่ครอบครัวของเธอจริง ๆ พ่อของเธอคือ หลิวชวน อายุ 38 ปี แม่เธอคือ ลู่ฟางเหนียง อายุ 36 ปี นี่คือครอบครัวของเธอที่หนังสือไม่ได้กล่าวถึงเลย กล่าวถึงแค่พวกเธอสามคนพี่น้องที่พอจะมีชื่ออยู่ในหนังสือเล่มนั้น แต่ไม่มีบทบาทอย่างอื่น มีหน้าที่แค่ตายเท่านั้น…"ยังปวดหัวอยู่ไหม... หมอบอกพรุ่งนี้ก็กลับได้แล้วนะ""ไม่ปวดแล้วค่ะ แต่ยังเจ็บหัวและเจ็บตัว" ปิงปิงตอบแม่ของเธอ"ต่อไปก็ระวังให้มาก อย่าวิ่งจนตัวเองต้องเจ็บตัว จำที่พ่อบอกด้วยล่ะ" หลิวชวนพูดแล้วเข้ามาลูบหัวของลูกสาวเบา ๆลูกสาวคนเล็กของเขาชอบวิ่งชอบซนทั้งที่เริ่มโตแล้ว แต่ก็ยังทำตัวและเล่นแบบเด็ก ๆ เขาต้องคอยห้ามปรามอยู่ตลอด"พ่อ... วันนี้เหนื่อยไหมคะ" ปิงปิงรู้ตัวว่าต้องโดนบ่นแน่ ๆ เลยต้องออดอ้อนไว้ก่อนเผื่อจะช่วยได้"หึ... ช่างรู้จักเอาตัวรอด" หลิวชวนหัวเราะกับท่าทางลูกสาวคนเล็ก"ต้องโดนไม้ถึงจะเข็ด" ฟางเหนียงเริ่มขู่ลูกสาวที่ซนจนตัวเองเจ็บตัวพอทุกคนเห็นท่าทางของปิงปิงก็อดยิ้มและหัวเราะไม่ได้ อาจเพราะลูกสาวคนเล็กของ
Last Updated : 2025-01-01ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 3 ความสามารถพิเศษปิงปิง
บทที่ 3 ความสามารถพิเศษปิงปิงชีวิตก็ต้องรักษา เงินก็ต้องหา แล้วตอนนี้เธออายุแค่ 14 จะไปหาเงินได้จากไหนเยอะ ๆ ถึงไปทำงานก็ต้องแอบทำไม่ให้คนในบ้านรู้ เพราะถ้ารู้ก็ถูกยึดเงินแน่นอน ตอนที่พี่สาวเธอแอบสอนพิเศษเด็กเล็ก พอย่ารู้เข้า เงินก็ถูกยึด ทั้งถูกด่าและถูกตีอีกด้วย เธอต้องหาเงินแบบไม่ให้ย่ารู้และต้องปิดไม่ให้ทุกคนรู้"พ่อคะ... พ่ออยากแยกบ้านไหม" "ถามทำไม... หืมม... " หลิวชวนถามกลับลูกสาวจะให้เขาพูดได้ยังไงว่าอยากแยกบ้านเหมือนกัน เพราะเขาสงสารเมียกับลูกสาวคนโตที่ต้องทำงานบ้านกันแค่สองคน ทั้งที่คนในบ้านอยู่กันตั้งเยอะแต่ไม่มีใครคิดจะช่วยทำเลย ตอนนี้เขาก็แอบเก็บเงินเพื่อที่จะได้มีเงินไปเช่าบ้าน แต่เพราะต้องใช้เงินเยอะและลูก ๆ ยังต้องเรียนกัน อีกไม่ถึงปีลูกชายและลูกสาวก็จะเรียนจบแล้ว ถ้าออกไปตอนนี้ เงินที่แอบเก็บไว้อาจไม่พอ ถ้าหากลูก ๆ ของเขาอยากเรียนต่อวิทยาลัย"ปิงปิงรู้ว่าแยกบ้านต้องใช้เงินเยอะ ปิงปิงอยากช่วยหาเงินค่ะ" ปิงปิงบอกพ่อไปตามความจริง"ตัวแสบ... เพิ่งกลับมาก็หาเรื่องซุกซน" หลิวชวนคิดว่าลูกสาวอยากออกไปเล่นซนมากกว่า เพราะตอนนี้ถูกสั่งให้อยู่แต่ในบ้าน คงรู้สึกเบื่อแน่ ๆ"จริง
Last Updated : 2025-01-01
Latest chapter
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 20
บทที่ 20หลิวชวนกลับมาเล่าให้ฟางเหนียงฟังถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น หลังจากที่เธอพาลูกออกไป แม่ขอร้องว่าอย่าไปแจ้งเจ้าหน้าที่ ให้มันจบอยู่แค่ในบ้านเท่านั้น หลิวชวนบอกทุกคนว่าขออย่ายุ่งเกี่ยวกันอีก และไม่ต้องขอร้องเขาว่าห้ามแจ้งเจ้าหน้าที่ เพราะเรื่องนี้อาจทำให้ลูกสาวคนเล็กของเขาตายได้ เขาถามพี่ชายกลับไปว่าถ้าลูกสาวของพวกเขาถูกกระทำจะยังอยู่เฉยไหม และยังจะมองคนที่ทำร้ายลูกสาวของตัวเองด้วยความรักและเอ็นดูเหมือนเดิมไหม คนอื่นอาจทำได้ แต่เขาทำไม่ได้ ทำร้ายลูกเมียเขาก็เหมือนทำร้ายเขาเหมือนกันหลังออกจากบ้านนั้น หลิวชวนก็แวะแจ้งเจ้าหน้าที่ก่อนเพื่อให้เจ้าหน้าที่ลงบันทึกไว้ ทั้งเรื่องแยกบ้านและเรื่องที่ถงเหนียนผลักปิงปิงตกจากระเบียงด้วย ต่อไปไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบ้านนั้นอีก ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกัน และให้ลงเป็นลายลักษณ์อักษรไว้ทั้งหมด เขากับลูกชายจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ใบรับรองจากหมอที่ต้องเอามายืนยันกับเจ้าหน้าที่ก็ถือว่าทุกอย่างเสร็จสิ้น และเรื่องนี้เขาได้คุยกับลูกชายแล้วว่าอาจต้องให้เพื่อนลูกชายที่ชื่อจุนหานคอยช่วย เพราะจากที่ลูกชายเล่าให้ฟัง เพื่อนคนนี้ค่อนข้าง
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 19
บทที่ 19พอทุกคนแยกย้ายกันแล้วก็เหลือแต่บ้านเธอที่ตอนนี้ทยอยจัดของบางส่วนจนเรียบร้อยแล้ว พ่อของเธอบอกว่าจะไปหางานใหม่สำรองไว้ เพราะตอนนี้เขาไม่อยากไปทำงานที่โรงไม้แล้ว และเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะตามมา ทั้งพ่อและแม่เลยแยกย้ายกันไปอีกทาง ส่วนพวกเธอสี่คนก็ตรงกลับบ้าน"ว่าไง... ลิงน้อย" อยู่ ๆ ก็มีเสียงดังทักทายมา ปิงปิงไม่ได้สนใจเพราะคำนี้ไม่มีใครเรียกพวกเธอแน่นอน แต่เล่อเล่อกลับมีปฏิกิริยาตอบสนองทันทีที่ได้ยินคำนี้...ปิงปิงที่หันไปมองตามเสียงก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร คนนี้คือ หวังซีห่าว หรือก็คือพี่ชายของยัยป้าลี่อิงนั่นเอง และที่สำคัญคือเขาเรียกใครลิงน้อย ถ้าให้ปิงปิงเดาคงหนีไม่พ้น...ยังไม่ทันที่จะได้ถามเพื่อนเลย มือเธอก็ถูกดึงกระชากแล้ววิ่งออกไปทันที ในเมื่อเพื่อนเธอยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้า เธอก็ต้องหนีเป็นเพื่อนเล่อเล่อ ทั้งสองวิ่งกันอย่างไม่คิดชีวิตและพากันไปหลบที่ร้านซาลาเปาเจ้าดัง นั่งกินซาลาเปาไปด้วย และฟังเรื่องราวของเล่อเล่อกับพี่ซีห่าวไปด้วย"ฉันกระโดดลงจากต้นไม้แล้วลงมาทับเขา... วันนั้นฉันใส่กระโปรง มันเลยเปิดไปคลุมหน้าเขาพอดีก็แค่นั้น" เล่อเล่อที่กำลังกินซาลาเปาก็เล่าให้เพ
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 18
บทที่ 18จากเหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งบ้านทะเลาะกันนั้น ทำให้แต่ละครอบครัวหน้าตึงใส่กันไม่พูดคุยกันเหมือนแต่ก่อน และปัญหาก็มีมาเรื่อย ๆ บ้านลุงใหญ่มีปัญหาเรื่องหนี้สินและงานแต่งลูกชายคนโตที่ดูเหมือนจะล่ม เพราะลูกชายไปมีอะไรกับพี่สาวเหริน และพี่สาวเหรินบอกว่าเธอน่าจะกำลังตั้งท้อง ตอนนี้รอผลตรวจจากโรงพยาบาลก่อนถึงจะรู้ผลแน่ชัด ทำให้ย่าหลิ่งปิดห้องไม่พูดคุยกับใคร ส่วนบ้านลุงรองก็มีปัญหาเพราะลุงรองมีเมียอีกคน และที่หนักกว่านั้นคือมีลูกชายวัย 5 ขวบด้วยกันแล้ว เมื่อเรื่องมันพร้อมใจกันเกิดขึ้น ปู่ของเธอจึงบอกให้ไปจัดการปัญหาของแต่ละคนกันเอง เพราะแต่ละครอบครัวมีปัญหาใหญ่ ๆ เกิดขึ้น จึงทำให้ครอบครัวของเธอย้ายออกได้ง่ายและที่สำคัญไม่มีเสียงบ่นเสียงด่าของย่า เพราะย่าคิดว่าตอนนี้คนในบ้านเยอะเกินไป ถ้ามีคนย้ายออกน่าจะประหยัดได้มากกว่า"อย่ามัวแต่นั่งเท้าคางมองดูคนอื่นเขา รีบไปกันได้แล้ว" ฟางเหนียงรีบไล่ลูก ๆ ให้รีบออกไปวันนี้เป็นวันเสาร์ เธอต้องไปทำความสะอาดบ้านเช่าหลังใหม่เพื่อที่จะได้ย้ายไปอยู่ในวันพรุ่งนี้ บ้านหลังนี้เป็นบ้านของครอบครัวป้าลี่อิงนั่นเอง อยู่ห่างจากที่นี่ไปอีกด้านหนึ่งของเมือง หรือที
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 17
บทที่ 17ตอนนี้ที่บ้านเธอกำลังต้อนรับแขกที่ไม่น่าต้อนรับ เพราะคนที่มาคือเถ้าแก่โรงไม้ เธอนึกว่าเรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นเพราะเธอถามพ่อกับแม่แล้ว ทั้งสองตอบว่าได้ปฏิเสธเถ้าแก่โรงไม้ไปแล้ว และบอกกับคนที่บ้านแล้วว่าไม่ยอมให้พี่สาวเธอแต่งกับเถ้าแก่โรงไม้เด็ดขาด ปิงปิงมองไปที่พี่สาวที่ตอนนี้กำลังยืนหน้าซีดและพี่ชายที่ดูยังไงก็รู้ว่ากำลังโมโหกับเรื่องนี้ "อิงอิง... อยู่ก่อน ส่วนคนอื่นออกไปได้แล้ว" ย่าหลิ่งเป็นคนสั่งปิงปิงมองหาพ่อกับแม่ของเธอ ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ไหนจึงได้แต่มองหน้าพี่ชายที่ไม่ยอมขยับไปไหนพร้อมกับเอาตัวมายืนบังพี่สาวที่เหมือนกำลังจะร้องไห้ ปิงปิงภาวนาให้ความสามารถของเธอใช้ได้ในครั้งนี้ ปิงปิงเอามือไปแตะลุงใหญ่ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ และได้เห็นเหตุการณ์ที่ลุงใหญ่บอกอะไรบางอย่างกับพ่อแม่ของเธอ ก่อนที่ทั้งสองจะออกจากบ้านไป ปิงปิงมองหน้าลุงใหญ่ทันที ไม่ใช่ว่าเขาหลอกให้พ่อแม่เธอออกไปข้างนอก แล้วให้ผู้ใหญ่ทางนี้ตกลงกันเองโดยที่ไม่รอพ่อแม่ของเธอ แล้วเอาปู่ย่ามาอ้างหรอกนะ... พอคิดได้ดังนั้น ปิงปิงก็วิ่งออกไปข้างนอกทันทีปิงปิงวิ่งไปตามทางที่เธอเห็นว่าพ่อแม่เดินไป สายตาก็สอดส่องมองหาพ่อกับแม่
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 16
บทที่ 16หลังจากที่ทั้งคู่กลับมาห้องเรียนก็ถูกลงโทษตามระเบียบ แต่ครั้งนี้ครูตีพวกเธอทั้งสองคนจนน่องขาว ๆ กลายเป็นรอยแดงจากการถูกไม้เรียวฟาด หลังจากถูกทำโทษแล้ว ทั้งสองต้องรีบทำงานเพื่อที่จะได้ส่งให้ทันเวลา สองสาวหัวชนกัน ช่วยกันทำงานอย่างขยันขันแข็งจนกระทั่ง..."ปิงปิง... มีรุ่นพี่มาหา" เพื่อนคนหนึ่งตะโกนบอกเธอแล้วรีบวิ่งหนีออกจากห้องไปทันที"เธอไปก่อเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า" เล่อเล่อรีบถามเพื่อนทันทีพร้อมกับชะเง้อมองไปทางระเบียงหน้าต่างเพื่อเตรียมพร้อม"ไม่... เป็นเธอเองหรือเปล่า" ปิงปิงรีบปฏิเสธทันที ไม่รู้ว่าเธอก่อเรื่องหรือเปล่า แต่บอกปัดไปก่อนดีที่สุด"นั่นสิ... เราก่อเรื่องอะไรไหม" เล่อเล่อเกาหัวแกรก ๆ พร้อมเดินไปที่ระเบียง"เดี๋ยวฉันไปดูเอง... ถ้าสถานการณ์ไม่ดีเตรียมโดดหนีได้เลย" ปิงปิงบอกเพื่อนทันที ชั้นเรียนของเธออยู่แค่ชั้นสองโดดได้อยู่แล้ว สูงกว่ากำแพงนิดเดียวเอง"บ้าหรือไง! ไปด้วยกันนั่นแหละ ท่าไม่ดีก็แค่วิ่ง" เล่อเล่อเอาสมุดเคาะหัวเพื่อนทันทีทั้งสองยังไม่ทันได้ออกไปนอกห้องเรียน... ก็มีคนเดินเข้ามาหาเธอทั้งสองคนเสียก่อน พอรู้ว่าเป็นใครมาหาจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะไม่ต้องอ
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 15
บทที่ 15เช้านี้ปิงปิงตื่นมาด้วยอาการเหมือนคนนอนไม่พอ นั่งกินข้าวไปก็อ้าปากหาวไปด้วย ตอนนี้เธออยากกินน้ำคาเฟยที่คนโตชอบกินเพื่อไม่ให้ง่วงนอน แต่พ่อของเธอเคยบอกว่าเด็กกินไม่ดี เธอเลยไม่เคยได้ลิ้มลองคาเฟยสักที...สภาพเดินไปเรียนก็เหมือนศพเดินได้จนพี่สาวต้องคอยจูงมือไป เธอมีหน้าที่แค่หลับตาแล้วเดินตาม ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนเธอหลับฝัน แต่ทำไมพอตื่นขึ้นมามันเหมือนคนไม่ได้นอนเลยแม้แต่นิดเดียว "ปิงปิง พี่ว่าเธอไม่น่าจะไหว... เมื่อคืนนอนดึกใช่ไหม! " อิงอิงเห็นสภาพน้องสาวแล้วว่าไม่ไหว เมื่อคืนก็เข้านอนพร้อมกัน แต่ทำไมน้องสาวถึงมีสภาพแบบนี้"เรานอนพร้อมกันนะพี่อิงอิง... แต่ทำไมมันง่วงแบบนี้" ปิงปิงก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน"เด็กอ้วน... " เสียงดังมาจากทางด้านหลังปิงปิงไม่สนใจเสียงนั้น ตอนนี้เธอจะหลับให้ได้เลย หรือว่าเธอหลุดเข้าไปในห้องหนังสือนั่นทั้งตัวจริง ๆ ไม่ใช่แค่หลับฝันไปอย่างที่เธอเข้าใจ"ลุกขึ้น ปิงปิง! " เฉินเฉินมาช่วยลากน้องสาวให้ยืนขึ้นจากการนั่งยองๆ หลับตาอยู่บนถนน"เกิดอะไรขึ้น" คนมาใหม่ถามขึ้นทันทีที่เห็น"ง่วงจะหลับ" เฉินเฉินเป็นคนตอบคำถามนี้"อิงอิง... กินนี่ก่อน" เสียงผู้ชายอีกคนที่ฟัง
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 14
บทที่ 14ทั้งสามคนที่มาใหม่ตกใจที่เห็นปิงปิงถือเงินจำนวนมากยื่นออกไป ส่วนแม่เอามือปิดปากท่าทางตกใจ ส่วนปิงปิงนั้นตกใจมากกว่า ไม่คิดว่าพ่อกับพี่จะกลับมาเร็วขนาดนี้ คิดจะให้แม่ช่วยพูด กลายเป็นว่ามาเห็นตอนที่เธอกำลังยื่นเงินให้แม่พอดี...หลิวชวนตั้งสติได้เป็นคนแรก เขารีบปิดประตูห้องทันทีพร้อมกับหันไปมองหน้าภรรยา เหมือนกับกำลังกังวลกับเงินจำนวนนี้"ปิงปิง เงินใคร" หลิวชวนถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ทุกคนรับรู้ได้ทันทีเพราะปกติพ่อจะเรียกปิงปิงว่าตัวแสบมากกว่าเรียกชื่อ นอกจากเวลาที่ต้องคุยจริงจังเท่านั้นที่จะเรียกชื่อนี้"เงินที่ปิงปิงจะให้พ่อกับแม่ค่ะ... เงินนี้ปิงปิงได้มาเพราะ... " ปิงปิง อ้ำอึ้งเพราะเหมือนทุกคนจ้องจับผิดเธอ มันเลยทำให้เธอประหม่าที่จะพูดออกไป"ปิงปิงเห็นป้าใหญ่ลับ ๆ ล่อ ๆ ที่สวนหลังบ้านบ่อย ๆ ... พอไม่มีใครอยู่ ปิงปิงเลยไปดูตรงนั้นก็เจอเข้ากับเงินจำนวนนี้ค่ะ"ปิงปิงตัดสินใจบอกไปแบบนั้น ที่ต้องพูดแบบนี้เพราะเธอยังไม่แน่ใจว่าความสามารถพิเศษที่เธอมีมันใช้ได้ตลอดไหม เพราะบางทีก็มองเห็น บางทีก็มองไม่เห็น ถ้าบอกไปแล้วมันไม่เป็นแบบที่พูดล่ะ... เธอเลยคิดว่าบอกแบบนี้แหละดีที่สุดแล้
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 13
บทที่ 13หลังจากที่พี่จุนหานรับปากว่าจะช่วยแล้ว จึงไล่เธอสองคนกลับตึกต้น เรื่องที่เกิดขึ้นนั้นพวกเขาจะจัดการเอง แล้วยังขู่เธอว่าถ้าก่อเรื่องอีก เขาฆ่าเธอแน่ ตอนนี้เธอเลยต้องกลับมานั่งเรียนในสภาพที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไร เพื่อน ๆ ในห้องต่างก็ว่าพวกเธอแอบปีนกำแพงไปกินซาลาเปาร้านดังมาแน่ ๆ เพราะสภาพเธอสองคนเหมือนตอนที่แอบปีนกำแพงหรือต้นไม้ออกไปนอกโรงเรียน ทุกคนไม่ค่อยตกใจ เพราะสภาพนี้คือสภาพปกติของเธอสองคน เธออยากจะบอกเพื่อนร่วมห้องเหลือเกิน ถ้าออกนอกโรงเรียนตอนนี้ พวกเธอไม่มีสภาพแบบนี้แล้ว เพราะเธอมีช่องทางลับ แต่ต้องเก็บเงียบไว้หลังเลิกเรียน พี่ชายกับพี่สาวมารอรับเธอกับเล่อเล่อเพื่อที่จะได้กลับบ้านพร้อมกัน โดยเดินไปอีกทาง ไม่ได้ตรงกลับบ้าน เพราะพี่ทั้งสองคนรู้ดีว่าควรบอกน้องในเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน น้องสาวจะได้สบายใจ"แวะซื้อของกินก่อนค่อยไปนั่งริมน้ำ" พี่ชายเธอพูดจบแล้วลากเล่อเล่อให้ตามไปซื้อของด้วยกันทันทีตอนนี้เลยเหลือแค่เธอกับพี่สาวที่กำลังเดินนั่งที่ริมน้ำ พออยู่สองคน เธอก็มองหน้าพี่สาวเพื่อเป็นสัญญาณว่าเธอรอฟังอยู่นะ พูดมาได้เลย"พี่คิดว่ามันจะไม่มีปัญหา เพราะพี่ก็ทำงานนี
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 12
บทที่ 12ทั้งสองยืนดูอยู่ห่าง ๆ เพราะยังไม่แน่ใจว่าคนกลุ่มนั้นจะเข้าไปหาพี่สาวของเธอหรือเปล่า ปิงปิงจ้องตาไม่กะพริบ และในช่วงจังหวะนั้น สายตาของเธอก็ปะทะเข้ากับบางอย่าง "คิดว่าเราไหวไหม" เล่อเล่อไม่คิดหนี แต่ก็ไม่แน่ใจว่าสู้ไหวไหม"ไม่ไหว... ดูคนก่อน ถ้ามีเรื่องจริง ๆ จะเอาอะไรไปสู้ และมองดูรอบ ๆ คนดูต้นทางเว้นระยะขนาดนั้น มีคนเดียวที่จะช่วยเราได้ในตอนนี้ ไปตามพี่จุนหานมาให้เร็วที่สุด ฉันจะถ่วงเวลาเอง" เขาคนเดียวที่น่าจะช่วยเธอได้ในตอนนี้"อือ... ฉันจะรีบให้สุดชีวิต" พูดจบ เล่อเล่อก็รีบวิ่งออกไปทันที ใจก็ภาวนาให้กลุ่มพี่จุนหานอยู่ที่เดียวกับที่เธอเจอเมื่อวานเมื่อรู้ว่าคนกลุ่มนั้นเดินเข้าไปหาพี่สาวของเธอจริง ๆ แม้จะยังไม่ทำอะไรแต่มันก็คิดดีไม่ได้เลย ปิงปิงเดินยิ้มกว้างเข้าไปหาด้วยท่าทางสบายอารมณ์"พี่อิงอิง! " เธอตะโกนดังลั่น พร้อมทั้งส่งยิ้มหวานให้พี่สาวทุกคนที่ได้ยินเสียงเธอต่างหันมามองเป็นตาเดียว แต่ปิงปิงไม่ได้สนใจใคร เธอชำเลืองมองไปที่มุมหนึ่งของตึก แล้วก็ละสายตากลับมามองพี่สาวกับผู้ชายที่ยืนอยู่ด้วยกัน"ปิงปิงมีเรื่องจะให้พี่ช่วย... ไปด้วยกันหน่อยนะคะ" ปิงปิงดึงแขนพี่สาวให้รีบ
