All Chapters of รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง: Chapter 21 - Chapter 30

“ซื้อมาแล้วก็ต้องกินให้หมดนะ”“กินไม่หมดนายก็กินที่เหลือสิไม่งั้นก็ทิ้ง” อันดารันตอบตามความเคยชิน“ว่าละ…” เจียอีไม่ผิดหวังกับคำตอบที่ได้รับ“เงินที่ซื้อไม่ได้ได้มาฟรีๆนะคุณต้องทำงานถึงจะได้มามากินเหลือทิ้งขว้างแบบนี้ได้ไง”“งั้นก็เก็บไว้กินมื้อต่อไป”“ไอ้เก็บน่ะเก็บอยู่แล้วแต่อย่างน้อยคุณควรจะใช้เงินอย่างรู้คุณค่าและไม่กินทิ้งกินขว้างแบบนี้”“นั่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้นายทำตัวน่ารำคาญจริงๆงั้นก็กินไปคนเดียวเลยไป” อันดารันไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมากลุกออกจากโต๊ะไปนั่งที่โซฟากำลังจะหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดทีวีเป็นอันชะงัก “นี่จะลุกไปไหน”“นายจะเอายังไงกะฉันฮะนั่นนี่ก็ไม่ได้เอะอะบ่นทำตัวเหมือนคนแก่ไม่มีผิด”“ถ้าคุณทำตัวดีใครเขาจะอยากบ่นโตเป็นควายขนาดนี้ยังคิดไม่ได้”“แกว่าฉันเป็นควายเหรอ”“จะด่าว่าควายยังสงสารควายเลยเอาจริง”“แก!”“แกอะไรพูดให้ดีๆ”“แกมันไอ้คนเฮงซวยหยาบคายเพราะแกฉันต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้”“แล้วไงอีก” เจียอีทำท่าท่างแคะขี้หูเพื่อกวนประสาทอีกฝ่าย“นี่ถ้าผมมันเฮงซวยกระจอกขนาดนั้นก็เชิญคุณไสก้นไปอยู่ที่อื่นเลยไป” เจียอีผายมือไปทางประตูตอนแรกชายหนุ่มคิดว่าคุณสรพงษ์ที่พึ่งฟื้นจากอุบัต

เจียอีเขาไม่ชอบไปสถานที่ที่เบียดเสียด อันดารันยิ่งแล้วใหญ่สองคนเท้าแขนมองดูผู้คนขวักไขว่ที่บ้างเดิน บ้างกินดื่มอย่างสนุกสนานอยู่ที่ระเบียง เสียงเพลงดังกระหึ่มจนกระจกสั่นครืดคราดเหมือนจะแตกออกมาได้ทุกเมื่อ“ดื่มหน่อยไหมคุณ”“อะไร”“ก็เบียร์ไงอ้อลืมไปคุณต้องกินยา”“เฮ้ยเดี๋ยว!” อันดารันยกกระป๋องเบียร์ในมือเจียอีมากระดกดื่มอย่างเอาเป็นเอาตายอึกอึกเสียงกลืนลงคอทำเอาเจียอีเผลอจ้องมองลูกกระเดือกที่เคลื่อนขึ้นลงยามกลืนน้ำเมาลงคออันดารันส่งกระป๋องเปล่าให้พร้อมเช็ดมุมปากอย่างลวกๆ “รสชาติไม่ได้เรื่อง”“ฮ่าๆข้อนี้ผมไม่เถียงเอาน่าดื่มเพื่อบรรยากาศ” “ใครอยากจะดื่มกับนายกัน” อันดารันว่าพร้อมเชิดหน้าไปอีกทาง“เฮ้อคุณนี่น้าวันนี้วันท้ายปีวันพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันใหม่ปีใหม่คุณควรจะเป็นคนใหม่ได้แล้วนะทิ้งคนเดิมนิสัยเดิมๆไปกับปีเก่าแล้วเริ่มต้นใหม่เป็นคนใหม่ไม่ดีกว่าเหรอ”“ฉันเปลี่ยนไม่ได้”“หรือเพราะคุณไม่อยากจะเปลี่ยน”“…”“แล้วไง”“ก็ไม่แล้วไงบางทีคุณแค่ไม่ไว้ใจผมเลยสร้างตัวตนที่หยาบกระด้างออกมาปกป้องตัวเองผมพูดถูกไหม”“ผิด”“…ผิดยังไง”“นั่นแหละตัวตนที่แท้จริงของฉัน”เบียร์ที่ว่ารสชาติแย่บัดนี้กระป๋อ

เมื่อตอนที่อันดารันเป็นโอเมก้าอยู่ที่เดอะแกรนด์ซิตี้ แกนกลางกายจะไม่ชูชันเหมือนอย่างของอัลฟ่าโดยไม่มีสาเหตุ หากไม่ใช่ช่วงฮีทหรือช่วงอ่อนไหวก็ไม่ตั้งโด่ชูชันในทุกเช้าอย่างตอนนี้ อันดารันในโลกที่อาศัยอยู่ที่นนทบุรีความรู้เรื่องร่างกายของเราเป็นศูนย์ ก่อนหน้านี้ที่แกนกลางกายของเขาไม่ชูชันเพราะเพิ่งผ่านช่วงอุบัติเหตุไป ไหนจะยาต่าง ๆ ร่างกายบอบช้ำไม่แข็งแรง เมื่อร่างกายฟื้นฟูได้เต็มที่ ช่วงล่างก็กลับมาปกติแข็งแรงและจะต้องตื่นมาเคารพธงชาติทุกเช้า ผู้ชายทุกคนรู้…แต่อันดารันที่ยังติดหล่มกับโลกเดิม ร่ากายโอเมก้าของตัวเองกลับไม่รู้ เขาคิดว่าช่วงนี้คือช่วงฮีทของตัวเอง ไหนจะฝันเปียกร่างสองร่างที่เปลือยเปล่าอยู่ที่ฟูกข้างล่างเตียงกำลังจูบอย่างดูดดื่มต่างเล้าโลมลูบคลำกันอย่างหลงใหลเสียงจูบที่ดังจุ๊บจั๊บอยู่ข้างหูต่างทำให้อารมณ์พรึงเพริดแกนกลางของอันดารันสั่นหงึกหงักจนหลั่งน้ำเมือกสีใสออกมาเจียอีชันขาข้างนึงของอันดารันขึ้นค่อยๆส่งนิ้วไปสำรวจดอกเบญจมาศนั้นที่ขมิบราวกับเชิญชวนน้ำเมือกสีใสที่ร่างบางหลั่งออกมาถูกใช้ในการเบิกทางช่องทางนั้นรวมไปถึงน้ำเมือกของเขาด้วยแม้ปากจะจูบแลกลิ้นกันอย่างนั้นแต่ร่างกา

กว่าจะได้ออกจากคอนโดก็เกือบบ่ายสามโมงเข้าไปแล้วปีใหม่ของเมืองกรุงและปริมณฑลกลับเงียบเหงาไม่ครึกครื้นเหมือนอย่างต่างจังหวัด “ทำไมมันดูเงียบเหงาจังไม่เห็นครึกครื้นเหมือนวันก่อนเลย”“คนส่วนใหญ่ไม่ใช่คนกรุงเทพฯและเดินทางกลับบ้านเกิดเพื่อฉลองปีใหม่กับครอบครัวไงล่ะ”“อ่อ…แล้วนายไม่มีครอบครัวเหรอ” “ก็…มีน่ะมีแต่ไม่กลับก็ไม่เป็นไร”“นายก็เป็นเด็กมีปัญหาเหมือนกันสินะ” “คุณไม่จิกกัดผมสักประโยคคงจะนอนไม่หลับสินะ” เจียอีส่ายหน้าอย่างระอาก่อนจะจับจูงมืออีกฝ่ายเดินไปยังหน้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่มีการจัดไฟและแสงสีเสียงเอาไว้ให้คนมาเที่ยวชมและถ่ายรูปสำหรับอันดารันภาพวิวและทิวทัศน์ที่จัดงานไม่ได้ดึงดูดสายตาเท่ากับโปสเตอร์แผ่นยักษ์และภาพชายหนุ่มที่ขึ้นจอ LED ฉายอยู่ตรงหน้าห้างมากกว่าที่ดึงดูดสายตาเขา“จ้องตาไม่กะพริบเชียวหล่อละสิ”“ก็ไม่เท่าไหร่” “ขนาดไม่เท่าไหร่นะเนี่ย” “สักวันจะเป็นรูปฉันที่แปะอยู่ตรงนั้น” อันดารันเชิดหน้าพร้อมกับชี้นิ้วไปยังภาพจอ LED ที่ปรากฏภาพของศิลปินชายคนหนึ่งที่กำลังหยอกล้อกับดาราชายอีกคนอย่างสนิทสนม“นั่นน่ะระดับซุปตาร์เชียวนะ”“แล้วไงโอเมก้าอันดับหนึ่งอย่างฉันน่ะไม่

“พอหายอยากแล้วถีบหัวส่งกันเลยนะ” เจียอีเย้าแหย่เขาให้วันสองวันก่อนยังทำตัวติดเขายังกะตังเมออดอ้อนคลอเคลียเหมือนไม่อยากห่างเหินพอตอนนี้เหมือนแมวน้อยที่กางกรงเล็บพร้อมกับข่มขู่นายทาสยังไงยังงั้น“อะไร!”อันดารันทำไขสือ “ก็วินวินไม่ใช่เหรอไงจะมาทำตัวเหมือนลูกหมาที่ถูกเจ้าของทอดทิ้งแบบนี้ให้ได้อะไรขึ้นมา”“ก็อยากให้คุณพอใจ”“…”“ตกลง…ผมทำเป็นไม่เป็น”“แล้วนายอยากได้คำตอบแบบไหนล่ะ” อันดารันนั่งกอดอกเชิดหน้าถามอยู่ที่โซฟา“เอาเถอะผมต้องไปทำงานแล้วอีกไม่กี่วันแล้วเสื้อผ้าพวกนี้ล่ะจะทำยังไง” เจียอีหันไปมองเสื้อผ้าในถุงกระสอบกองโตสองถุงใหญ่ที่กินพื้นที่จนแทบไม่มีทางเดิน “ก็ขายไง”“ผมรู้ว่าจะขายแต่มันวิธีไหนล่ะ” เจียอีครุ่นคิดสักพักเพราะสิ่งที่เขากังวลคือสถานการณ์โรคติดต่อที่ระบาดตอนนี้มากกว่าเหมือนว่าที่เมืองไทยเองก็พบผู้ป่วยเพิ่มขึ้นมากเช่นกันนั่งเคลียร์อีเมลในคอมอยู่สักพักก็ได้รับเมลจากบริษัทว่าต้องเปลี่ยนแพลนการทำงานยกใหญ่นั่นก็คือการ Work from home สายงานของเขาขอแค่มีคอมฯและมีอินเทอร์เนตก็สามารถทำงานได้ทุกที่แต่อย่างน้อยก็โล่งอกไปได้หนึ่งเรื่อง เจียอียอมรับกับตัวเองเลยว่าเขาไม่อยากทิ้งคน