บททั้งหมดของ รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง: บทที่ 11 - บทที่ 20

“เพิ่มอีกห่อนะนะนะ” อันดารันเหมือนลืมตัวสมัยก่อนพอเขาอยากซื้ออะไรอยากทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้อาร์ชินก็เหมือนกับเจียอีตอนนี้หากใช้ไม้แข็งไม่มีทางโน้มน้าวได้ก็ต้องใช้ลูกอ้อนใส่จริตจะก้านเข้าไปเพื่อให้ได้มาและทำตามใจตัวเองถือบะหมี่พร้อมทำหน้าแมวอ้อนในสายตาเจียอีเหมือนแมวตัวน้อยที่ส่งสายตาอ้อนวอนให้ทาสทำตามหรือรับไปเลี้ยงงั้นแหละวิ่งอ้อมหน้าอ้อมหลังจนชายหนุ่มรู้สึกรำคาญ“ก็บอกไม่ได้ไง” เสียงอ่อนลงโดยไม่รู้ตัว“ใจร้ายก็แค่อีกแพ็คเดียวเองนะนะ” “งั้นก็ต้องแบ่งส่วนห้าร้อยของคุณออกมา” อันดารันหน้าตึงทันทีไอ้หมอนี่ “ได้ไงแค่นี้ไม่รู้จะพอหรือเปล่าเลย”“ก็ใช่ไงผมมีงบสำหรับปากท้องพวกเราเดือนนี้เพียงสามพันกว่าๆรวมกับของใช้อื่นๆในบ้านด้วยก็สี่พันบาทเท่านั้น”“ทำไมแกจนอย่างนี้!!!” อันดารันแหวใส่อย่างหมดความอดทนนั่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้ “เออผมมันจนคุณก็ไปหาคนที่รวยๆแล้วไปเกาะเขาสิคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง” เจียอีหัวเสียเป็นอย่างมากเดินเข็นรถเข็นเดินออกมาโดยไม่สนใจคนข้างหลังอีกพวกเขาทะเลาะกันคล้ายคู่รักคู่หนึ่งในสายตาของสาววายที่มองมาแถมยังกระซิบกระซาบอมยิ้มกันใหม่อันดารันไม่มีทางเลือกมากนักได้แต่วิ่งตามอี

อั๊ก อีกฝ่ายลงไปนอนกุมท้องหน้าดำหน้าเขียวอยู่กับพื้น สีหน้าทุรนทุรายเป็นที่สุด“ถึงฉันจะทุรนทุรายจากการฮีทแค่ไหนก็ไม่หน้ามืดตามัวขอร้องแกหรอกย่ะอย่าหวังว่าจะได้แอ้ม” อันดารันพูดเสร็จก็เดินข้ามอีกฝ่ายไปยังห้องครัวรื้อหาของกินอย่างสบายใจเฉิบใกล้ช่วงฮีทแล้วต้องบำรุงสักหน่อยเพราะโลกเดิมเป็นโอเมก้าที่เคร่งครัดเรื่องอาหารการกินรวมไปถึงครีมสารพัดเน้นการบำรุงภายในสู่ภายนอกแม้อาร์ชินคนรักจะเป็นเบต้าไม่รับรู้ถึงกลิ่นฟีโรโมนใดๆแต่ก็ช่วยปลอบประโลมเขาจนผ่านสภาวะฮีทมาได้แม้ว่าอาร์ชินกับเขาจะมีความเข้ากับไข่และอสุจิต่ำมากก็ไม่สำคัญอันดารันคิดว่าทั้งชั่วชีวิตของเขาไม่มีใครจะรักและเข้าใจเขาไปมากกว่าอาร์ชินอีกแล้วแต่พอนึกถึงตอนที่อีกฝ่ายถูกดาเมียนลากออกไปลางสังหรณ์อันเฉียบคมบอกเขาว่าระหว่างดาเมียนและอาร์ชินจะต้องเป็นคู่ที่มีการเข้ากันของไข่และอสุจิสูงอย่างแน่นอนอาร์ชินเปรียบเสมือนภูเขาลูกใหญ่ที่คอยเป็นที่กำบังรวมไปถึงเป็นที่พักพิงโอเมก้าที่หยิ่งทะนงภายนอกแข็งกร้าวแต่ความจริงเป็นเพียงเปลือกหนาที่อันดารันสร้างขึ้นมาปกป้องตัวตนที่อ่อนแอและบอบบางของตัวเองเขารู้สึกสะใจทุกครั้งที่ได้เห็นใบหน้าบิดเบี้ยวของผู้

“ดิ้นให้ตายยังไงก็ไม่หลุดหรอก” ลมหายใจร้อนเป่ารดที่ใบหูขาวทำเอาคนใต้ร่างขนลุกซู่ “อื้อเจ็บซี้ด” แขนขวาที่หักก็ถูกอีกฝ่ายกดเอาไว้เช่นกันอันดารันเจ็บจนน้ำตาซึมหางตาเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตาเจียอีเงยหน้าขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงร้องพร้อมกับคลายวงแขนออกพลันสายตาหยุดชะงักกับหน้าตาเหยเกของอีกฝ่ายมันไม่ได้ดูน่าสงสารแต่มันดูน่ากลั่นแกล้งเข้าไปอีกจิตใต้สำนึกของชายที่โสดมายาวนานอย่างเจียอีจู่ๆก็มีภาพคุณสรพงษ์ร่ำไห้น้ำตาไหลร้องแทบขาดใจโดยร่างบางโยกคลอนไปตามแรงกระแทกเสียงครวญครางกระเส่าที่ดังออกมาจากริมฝีบางไม่หยุด“เชี่ย!” เจียอีสะบัดหน้าอย่างแรงเพื่อไล่ภาพอกุศลนั้นออกไปแต่สีหน้าคล้ายเว้าวอนของคนใต้ร่างทำเอาเจียอีตกอยู่ในภวังค์ “ทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไง” “อะไร!”“อย่าไปทำหน้าแบบนี้ให้ใครเห็นอีกเข้าใจไหม”“เฮอะ! เบต้ากระจอกอย่างแกอย่าใฝ่สูงให้มากโอเมก้าอันดับหนึ่งอย่างฉะ—”เสียงถูกกลืนคงไปในลำคออย่างรวดเร็วรู้ตัวอีกทีริมฝีปากของเขาก็แนบชิดสนิทกับอีกฝ่ายจนไม่เหลือช่องว่างอันดารันตะลึงจนสองตาเบิกกว้างแทบจะถลนออกมาอันดารันเบี่ยงหน้าหนีสุดกำลังแต่กลับถูกล็อกไว้ด้วยฝ่ามือหนาตรึงหน้าไว้ไม่ให้หันหนีไ

โอเมก้าหลงยุคอย่างอันดารันเริ่มเรียนรู้และปรับตัวให้เข้ากับผู้คนที่นี่อย่างรวดเร็วประการแรกหากเขาสวมผ้าพันคอมนุษย์ร่างยักษ์ตรงหน้าไม่มีวันให้เขาก้าวเท้าออกจากห้องไปช็อปปิ้งเป็นอันขาดและเป็นอย่างแรกที่อันดารันต้องทำตัวให้ชินแต่มันก็คงจะไม่ใช่เร็วๆนี้อย่างแน่นอนปลอกคอเปรียบเสมือนอวัยวะที่ 33 ของโอเมก้าใส่ตั้งแต่ตื่นยันนอนจะให้ไม่ใส่เลยก็ออกจะรู้สึกแปลกๆ “นี่คุณจะเดินกุมต้นคออะไรนักหนา”“ก็มันระแวงนี่” “ระแวงอะไรของคุณ” “ก็—” เมื่อเห็นสายตารวมถึงใบหน้าสุดกวนถามออกมาแบบนั้นอันดารันก็พูดไม่ออกจะว่าไงดีล่ะแบบว่ากลัวเจออัลฟ่าที่กำลังรัทแบบนั้นน่ะเหรอหรือว่ากลัวตัวเองจะถูกทำพันธะโดยไม่ยินยอม “จะพูดไม่พูด” เจียอีกอดอกมองอีกฝ่ายที่มัวแต่ทำตัวแปลกประหลาดพร้อมเดินกุมคอตัวเองไปด้วยความหวาดระแวง“ต้นคอคุณเป็นอะไรปวดเจ็บหรือยังไง” “เปล่า”“เปล่าแล้วเดินกุมทำไมงั้นก็ส่งมือมา”“อะไร”“ก็จะจับไว้แบบนี้แหละจะได้ไม่ต้องเดินกุมคอแบบนั้นอีก” อันดารันทำตัวไม่ถูกเมื่ออีกฝ่ายยื่นมือมากุมมือซ้ายเอาไว้สองมือสอดประสานกันจับจูงกันไป“อีกอย่างคนเยอะคุณจะได้ไม่หลง”“อ้อ” “สวมแมสดีๆอย่างดึงลงคนยิ่งเยอะอยู่ด้วย

“ฉันอยากจะขายเสื้อผ้า” “เอาจริงเหรอคุณ”“ก็จริงนะสิอีกอย่างมันเป็นงานขายที่ลูกค้าต้องเป็นฝ่ายเข้าหา” “เข้าใจคิดแต่คุณอย่าลืมว่าลูกค้าจะเดินเข้าร้านหรือไม่อยู่ที่การจัดร้านเลือกวางสินค้าด้วยตลาดนัดที่เราเดินผ่านเมื่อกี้มีร้านเสื้อผ้าตั้งหลายร้านแฟชั่นพวกนี้มาไวไปไวไม่เหมาะที่จะลงไปแย่งตลาดด้วยขายเป็นแนวที่คุณชอบจะดีกว่า “แนวที่ฉันชอบงั้นเหรอ” อันดารันครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะยิ้มกริ่มเมื่อนึกไอเดียอะไรดีๆออก อันดารันเดิมเป็นคนคิดไวทำไวพอบอกว่าจะทำจะขายก็ปุบปับลงมือทำทันทีจนเจียอีเองก็ตั้งตัวไม่ทันเหมือนเป้าหมายมีไว้พุ่งชนแต่สำหรับชายหนุ่มที่ผ่านการทำงานมาหลากหลายรูปแบบก็กลัวว่าอีกฝ่าย ‘จะมั่นใจไร้สติ’ การจะลงทุนทำอะไรสักอย่างเราไม่สามารถจะมองที่ผลลัพธ์ได้เพียงอย่างเดียวแน่ล่ะ! ขายของใครก็อยากจะได้กำไรกันทั้งนั้นไหนจะเงินลงทุนแต่อย่างว่าเราไม่ควรจะลงทุนอะไรในสิ่งที่เรายังไม่รู้จักดีพอยิ่งในสภาวะเศรษฐกิจแบบนี้พอเห็นสีหน้าของคุณเขาแล้วก็แอบหวั่นใจเล็กๆเอาจริงเหรอวะ! เอ้าขายก็ขายลองดูสักตั้งแม้ว่าวิกฤตการณ์ของโควิดจะยังไม่รุนแรงงานอีเว้นท์งานเปิดท้ายขายของรวมไปถึงตลาดนัดต่างๆก็ยังคงมีเหมื