บททั้งหมดของ รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง: บทที่ 51 - บทที่ 60

เพราะเป็นแอคเค้าที่มีผู้ติดตามมากไอดีของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่งจึงมีรูปมงกุฎปรากฏอยู่เวลาเขาไลฟ์สตรีมก็มีคนดูเข้ามาอย่างล้นหลามเพราะก่อนหน้าโหมทำงานอย่างหนักเลยไม่มีเวลามานั่งเม้ามอยกับแฟนคลับอันดารันเลยมานั่งทาครีมแต่งหน้าไปตามสเต็ปที่สำคัญจะทำยังไงให้คนดูไม่รู้สึกรำคาญและไม่รู้สึกว่าขายผลิตภัณฑ์อยู่ตลอดเวลาก็ใช้ให้เห็นกันไปเลยสิจ๊ะมือก็ทาปากก็เม้ามอยเจียอีก็นั่งหลบมุมเหมือนเดิมผู้สนับสนุนหลักก็ต่างโดเนทกันเข้ามาอย่างล้นหลามโดยที่ไม่ต้องเอ่ยปากขอ“โหยโดเนทมาให้กันขนาดนี้อย่าลืมดูแลตัวเองกันด้วยนะอย่าลืมซื้อขนมให้ตัวเองกันด้วย”“ขอบคุณครับขอบคุณทุกคนเลยน้า” อันดารันไม่เอ่ยชื่อไอดีของใครเป็นพิเศษเพราะไม่อยากให้คนอื่นๆรู้สึกว่าตัวเองไม่พิเศษและเข้าถึงได้ไม่เท่ากันแม้แต่เพจแฟนคลับอะไรก็ตามเขาแทบไม่เอ่ยถึงเพราะมากคนก็มากความและเอ่ยเตือนเสมอไม่อยากให้บรรดาคนที่ชื่นชอบเขาต้องเสียเงินทองเยอะๆเพื่อดาราศิลปินอย่างเขาที่หาเงินได้มากกว่าอยากให้การมีอยู่ของเขาให้ทุกคนได้จอยและยอมรับในผลงานฝีมือของเขามากกว่าเขาไม่เปิดมีตติ้งคู่จิ้นอะไรทั้งนั้นไม่ได้หยิ่งแต่แค่ไม่อยากให้ทุกคนที่ชื่นชอบเขาต้องลงแรงล

“เห็นใจผมเหรอครับ”“เปล่านะครับพี่รันพูดแบบนี้ผมใจเสียหมด” อันดารันหัวเราะพลางใช้แขนข้างซ้ายเท้ากับกระจกเหม่อมองในยังถนนเบื้องหน้าจะว่าไปรถสปอร์ตคันนี้ก็เหมือนกับเจ้าบับเบิ้ลบีของเขาป่านนี้จอดจนฝุ่นเกรอะอยู่ในโรงรถแล้วละมั้งแม้จะมีใบขับขี่แต่เขาก็ไม่อยากขับรถในเมืองที่รถติดแถมยังต้องคอยหลบเลี่ยงรถเมล์รถมอเตอร์ไซค์ที่ไม่รู้ว่าจะโผล่ออกจากซอกซอยมาเมื่อไหร่“แต่ว่าพี่รันเก่งจริงผมนับถือเลย” เป่าเป้ยเว้นจังหวะก่อนจะพูดต่อ“ผมนับถือพี่จากใจจริงเลยนะครับเอาจริงๆน้อยคนที่จะเป็นเหมือนพี่แบบ…ไม่เฟคเมคประวัติขึ้นมาอะไรทำนองนั้น”“คุณเลยเข้าหาผมงั้นเหรอ”“เห้ยไม่ใช่แบบนั้นครับ” เป่าเป้ยพูดพลางลูบพวงมาลัยไม่หยุด“ก็แค่ถูกชะตาน่ะครับ” อันดารันยิ้มขำ “ไม่น่าเชื่อว่าหน้าอย่างผมมีคนถูกชะตาด้วย”“โอ้โหพี่ไม่รู้อะไรซะแล้วไอดีโอเมก้าอันดับหนึ่งคนติดตามหลายล้านแล้วนะครับผมก็เป็นหนึ่งในนั้น” เป่าเป้ยยืดอกบอกอย่างภูมิใจบทสนทนาระหว่างคนทั้งสองไหลลื่นเป่าเป้ยเองก็ทำหน้าที่เป็นเซลล์ขายให้เองแบบเสร็จสรรพสมกับเป็นลูกเจ้าของบริการประนึงญาติจริงๆ “ถ้าเป็นพี่ผมลดให้เลย 20 เปอร์เซ็นต์ถ้าซื้อสดส่วนค่าโอนทางเราออก

“เป็นอะไรไปหืม…” ก็ตั้งแต่ร้องไห้กอดกับม๊าของเขาคุณเขาพอกลับเข้ามาในห้องก็ดูหงอยๆผิดปกติตอนนี้พวกเขาทั้งสองต่างอาบน้ำเสร็จเตรียมเข้านอนแค่การได้นอนด้วยกันตื่นพร้อมกันเป็นเรื่องง่ายๆที่คู่รักต่างพึงกระทำแต่เขากับอันดารันต่างก็หาเวลาเจอกันได้ยากนักเพราะเวลาว่างไม่ตรงกันโดยเฉพาะคุณดาราคนนี้เนี่ยคิวทองจริงๆกว่าจะเจอตัวได้กะว่าจะได้กอดให้หายคิดถึงเสียหน่อยแต่กลายเป็นมานอนจ้องตากันเสียอย่างนั้น“มีอะไรก็บอกผมได้นะ” เจียอีพูดพร้อมกับลูบหัวทุยนั้นไปด้วยเหมือนลูบไลล่าเลยแฮะนิสัยหยิ่งเหมือนกันไม่มีผิดเสียดายที่แมวเปอร์เซียแสนสวยของพี่สาวป่วยคุณเขาเลยไม่ได้เจอ“ก็แค่…คิดอะไรนิดหน่อย”“คิดอะไรเหรอเล่าให้ผมฟังได้ไหม”“ก็อดคิดถึงที่ที่จากมาไม่ได้”“คุณคิดถึงได้…แต่ว่าไปกลับไปไม่ได้แล้วนะ”“ที่นี่ไม่มีใครไม่มีครอบครัวของฉันสักหน่อย”“คุณลืมไปหรือเปล่าว่ายังมีผมมีม๊าป๊าแล้วก็เจ๊ผมคุณไม่ได้ตัวคนเดียวเสียหน่อยว่าที่สะใภ้คนเล็กของนรเศรษฐ์เชียวนะ” อันดารันเบะปาก“แหวนก็ใส่แล้วจองก็จองแล้วบ้านก็พามาแล้วคุณยังไม่เชื่อใจผมอีกเหรอคุณเป็นคนแรกนะที่ผมพามาไม่งั้นม๊าไม่ดีใจจนโอเว่อร์อย่างนั้นหรอกอีกอย่างผมรักใคร

แล้วอันดารันก็ตัดสินใจรับเล่นเรื่องรักไม่ประกอบ เขาเป็นนักแสดงนำเช่นเดียวกับศราวุธ เมื่อผู้จัดเห็นกระแสคู่จิ้นของเขาไม่มีตกเลยติดต่อมาทันที แต่ตัวละครที่เขาได้รับหนักเอาเรื่อง ทั้งเรื่องตรรกะ และความคิดไม่สามารถอยู่บนพื้นฐานของคนปกติได้ อันดารันทำการบ้านอย่างหนักเพื่อสวมบทตัวละครนี้ ตัวละครที่หลงรักศราวุธอย่างหัวปักหัวปำแม้จะฟิตติ้ง ซ้อมกับหลายครั้งต่อหลายครั้ง อีกทั้งมีซีนที่ต้องใช้อารมณ์เพื่อแสดงสีหน้าและท่าทางของคนที่จมดิ่งไปกับห้วงรักจนทำร้ายคนรอบข้างและตัวเองอย่างแสนสาหัส เรียกได้ว่าทุลักทุเลพอสมควร ทางศราวุธเองก็สงบปากสงบคำไปมากเมื่อเทียบกับช่วงก่อนที่เล่นด้วยกันช่วงแรก ซีรีส์วายก่อนหน้ามันเป็นเรื่องสั้น แต่ทว่าเรื่องนี้ยาวแถมยังต้องถ่ายถึงสามเดือนด้วยกันอีก พวกเขาต้องทิ้งความโกรธเกลียดที่มีก่อนหน้าสวมบทตัวละครที่ต่างก็บิดเบี้ยวพักเบรกก็หลายครั้งในเรื่องของการแสดงสีหน้าที่ยังไม่เป็นที่พอใจของผู้กำกับมือทองที่ต่างก็กวาดรางวัลหลายรายการในงานลูกโลกทองคำและเขาเป็นผู้กำกับที่ไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้นเขาโฟกัสที่งานเบื้องหน้าหากมีปัญหาทำให้การถ่ายทำล่าช้าเพราะเหตุผลที่ไม่เข้าท่าส่วนตัวแสต

ทางเดินกลับห้องผ่านสวนหย่อมเล็ก ๆ ที่ทางรีสอร์ตจัดไว้อย่างสวยงาม เป็นมุมพักผ่อนหย่อนใจให้แขกที่มาพัก นักแสดงน้องใหม่ได้รับผลกระทบกับบทที่ได้รับมาพอสมควร หลาย ๆ ครั้งเขามักจะดำดิ่งไปกับตัวละครจนสภาพจิตใจไม่ค่อยดีเท่าไหร่ “พี่ว่าช่วงนี้ก็พักหน่อยละกัน” อันดารันเหล่ตามองแซนดี้พี่ผู้จัดการที่เหมือนจะเป็นพี่สาวมากกว่าผู้จัดการนักแสดงในสังกัด “ทำไมมองพี่อย่างนั้นละคะช่วงก่อนน้องรันรับงานเยอะจนพี่อดเป็นห่วงเรื่องสุขภาพไม่ได้จริงๆน้องรันก็รู้นี่คะนักแสดงหน้าตาและร่างกายสำคัญแค่ไหนไม่ไหวก็อย่าฝืนค่ะ”“ไหนบอกว่าน้ำขึ้นให้รีบตักไงครับ”“แหมใครบ้างไม่อยากได้เงินกันแต่เหนือสิ่งอื่นใดคือการมีสุขภาพที่ดีต่างหากละคะไม่ตายก็ยังหาเงินได้อีกอย่างฝีมือน้องรันผู้กำกับใบเถาที่มาตรฐานสูงมากๆเอ่ยชมไม่หยุดปากโดยเฉพาะคุณ FALLIN”“คนที่สวมแมสน่ะเหรอครับ”“ใช่ๆคนนั้นแหละ”“บางทีผมยังคิดว่าเขาเขียนเรื่องตัวเองอยู่หรือเปล่า”“ทำไมน้องรันคิดอย่างงั้นละคะ”“ก็ตอนที่ผมมีปัญหาเรื่องการปรับอารมณ์ฉากในห้องที่ถูกพิพัฒน์ขอให้หย่าตอนนั้นผมไม่ได้มองศราวุธเป็นพิพัฒน์พี่คงจะเข้าใจแบบว่า…แต่ตอนพักคุณ FALLIN แกเข้ามาคุยกับผม”