Semua Bab เกิดใหม่เป็นเมียยักษ์ในวรรณคดี: Bab 41 - Bab 50

“พี่จักรักน้องให้เต็มที่ทุกวี่วันเลยดีหรือไม่ รักจนกว่าน้องจักขาดใจ” ดวงใจสาวน้อยสั่นไหว กษัตริย์อสุราที่ปกติดูเหมือนพวกแข็งกระด้าง แถมยังเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย บัดนี้ร้อนแรงเหลือเกิน เขารั้งหล่อนเข้าไปชิดกับดวงหน้า กดจูบหนักๆ ที่ข้างแก้มผ่องใส เขี้ยวเย็นๆ ชนกับแก้มของเธอจนรู้สึกจั๊กจี้“อ๊ะ” เสียงหวานหวีดหวิวเมื่อถูกกดจูบตรงลาดไหล่มน ความสวยงามของนางทำให้ยักษาตาฝ้าฟาง รู้สึกเหมือนตนเองกำลังจมลึกลงไปในห้วงแห่งความปรารถนา แยกมิออกว่าเขากำลังหลงใหลใคร่ในจิตต่อใครกันแน่ แต่มั่นใจเหลือเกินว่าต้องเป็นเจ้าจันทร์ที่รักยิ่งของเขาแน่นอน เพราะมักเห็นเป็นภาพของนางซ้อนทับอยู่เสมอการหลอกตัวเองไปวันๆ นั้นทำให้จิตใจของเขาพองโต ราวกับได้ชำระล้างจากความทุกข์นางไม่ใช่ตัวจริงหรือ ลืมมันไปเสียก่อนเถิด รู้แค่ว่าในเพลานี้เขามีความสุขกับนาง แม้นมิใช่ตัวจริงก็ยินดีกายาใหญ่ปลดผ้ารัดอกขนาดพอดีตัวของนางออก เพียงไม่นานปมของมันก็ถูกปลดออกอย่างง่ายดาย อวดโฉมความงดงามของทรวงที่มิเคยเห็นจากหญิงใดมาก่อน กลิ่นหอมจากปทุมถันราวกับน้ำผึ้งรสหวาน ชักชวนให้ภมรตัวโตเช่นเขาต้องการจักลิ้มชิ้มรสอย่างมิรู้จักหยุดเคยเสวยมาหลายครา

สุวรรณราพณ์ยักษานิ่งชะงักงันไปชั่วอึดใจ แววตาที่ว่างเปล่านั้นเสียดแทงดวงใจเหลือเกิน นางสบตามองเขา ไม่คุ้นเคยชายผู้นี้เลย เขาคือใครกัน รู้แค่ว่าตัวเองนั้นคือเจ้าจันทร์ ถือกำเนิดมาจากเมืองจันทร์ พระบิดาคือกษัตริย์ศรีจันบาล แลตอนนั้นตนเองก็ยังบรรทมอยู่ในห้องนอนของตนอยู่ดีๆ แท้ๆพอหรี่ตาลงมองเรือนร่างของตนเอง เนื่องจากชายตรงหน้าเปลือยท่อนบน สวมสังวาลทับทรวง แลมีเขี้ยวราวกับยักษ์ นางเห็นว่าตัวเองนั้นเปลื้องผ้า จึงผวารีบยกผ้าแพรขึ้นมาห่มบังทรวงเอาไว้ หน้าตาแตกตื่น“ทะ... ท่านคือใครกัน ไฉนข้าถึงได้เปลือยเปล่าเช่นนี้”ฝ่ายสุวรรณราพณ์ยังคงมิเข้าใจที่อยู่ดีๆ ดวงจิตแปลกหน้าที่พร่ำบอกรักเขา จักกลับกลายเป็นหญิงความจำเสื่อมได้ในข้ามคืน เขาพยายามเอื้อมมือเพื่อบริกรรมคาถาสำรวจจิตของหล่อน แต่สาวเจ้ากลับหลบหน้าหนีไม่มีท่าทียินยอม“อะ... ออกไปนะ”“น้องจำพี่มิได้หรือ เราเป็นผัวเมียกันอย่างไรเล่า” ฝ่ายกษัตริย์อสุราพยายามคืนสติให้สาวเจ้า เนื่องว่าไม่สามารถทายใจได้ว่านางในตอนนี้คือใคร ทำท่าทางราวกับมิรู้จัก มีความเรียบร้อยไว้เนื้อไว้ตัวมิต่างจากพระสนมคนอื่นๆ เหมือนว่านี่คือเจ้าจันทร์คนเก่า“ท่านคือใคร ข้ามิ

“ข้ามิอยากรู้ คู่ชะตากระไรกัน ข้ามีคนที่ข้ารักอยู่แล้ว เจ้ามิมีสิทธิ์พรากข้าจากผู้ใด โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับอมนุษย์ต่ำช้าเช่นเจ้า” นางตั้งทิฐิกับชายตรงหน้า ตามที่ว่าว่านางนั้นมีคนที่นางหลงรักอยู่แล้ว นั่นคือขุนพิทักษ์เทพมิตรสหายของพระบิดาในวังอันแสนสุขุมอ่อนโยน เขาเคยเป็นแค่ชายชาวบ้านธรรมดา แต่เพราะความหาญกล้าในการรบจนชนะ จึงตีต้นขึ้นมาเป็นขุนในวัง แลหัวใจนางจักรักมั่นแค่เพียงเขาผู้เดียวเท่านั้น “พาข้ากลับไปที่เมืองจันทร์เถิด ข้ามิได้นึกใคร่รักเจ้าเลยแม้แต่นิด”สุวรรณราพณ์นั้นแสนเจ็บปวดดวงใจ เขานั้นรู้ดีว่านางมีใจใฝ่รักในขุนพิทักษ์เทพที่ในวันที่เขาพากองทัพยักษามาตีเมืองจันทร์ ชายผู้นั้นได้ไกล่เกลี่ยไพร่พลยักษ์อย่างชาญฉลาด แต่เมื่อพูดคุยกันมิได้ เลยตั้งการทำการสงครามจนมีพรรคพวกของเขาจำนวนหนึ่งล้มตายไป แม้นสุดท้ายจักชิงเจ้าจันทร์มาจากตาแก่ที่เห็นแก่ตัวนั้นได้อยู่ดี เนื่องจากมนุษย์ก็คือมนุษย์ แม้นมีคาถาอาคม ก็สู้กับคนที่มีพลังมิได้รู้ดีว่านางรักมั่นต่อชายผู้นั้น จนมิมีแม้แต่ใครในดวงใจอีกต่อไปหากแต่ในเพลานี้ นางเป็นของเขา นางตั้งครรภ์บุตรชายแลบุตรสาวของเขาคงปล่อยนางให้กลับไปมิได้“อย่างไร

“... มาหาพี่ถึงที่ มิกลัวหรือ” เสียงทุ้มทวนถาม ดวงตาสีครามราวกับท้องฟ้ายามเช้าสบตากับหล่อน พาลให้หัวใจสั่นระรัว เทวดาหนุ่มหยัดกายลุกขึ้น เมื่อขยับมาก็ชิดใกล้กันเกินจำเป็น“คะ... คุณปู่” เสียงหวานสั่นระริก ทำไมต้องหน้าตาดีขนาดนี้ก็ไม่รู้ ถึงไม่รักก็จริง แต่ใกล้ขนาดนี้เป็นใครก็หวั่นไหว“เลิกเรียกว่าคุณปู่ได้หรือไม่ ถึงอายุอานามกว่าพันปี แต่พี่ก็มีรูปกายดังหนุ่มสาว”“...”“ลืมมันผู้นั้นได้แล้วหรือ” เธอกลั้นก้อนสะอึกลงคอ พลางสั่นหน้าไหวๆ“ถึงลืมไม่ได้ ก็ต้องลืมไม่ใช่หรือคะ”“แล้วหากมิว่าทำเช่นไรน้องก็ยังลืมมิได้ จักทำอย่างไรต่อ” เทพยดาหนุ่มต้องการล่วงรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของมธุรสของเขา หากแต่นางกลับสั่นหน้าไปมาอีกครั้ง เธอตกหลุมรักสุวรรณราพณ์ไปเต็มใจอย่างมิต้องสงสัย “จักมิมีคำตอบให้พี่เลยหรือ”หยาดน้ำตาใสรื้นขึ้นบนดวงตากลมโต มธุรสสะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้น“หนูไม่รู้ว่ารักเขาขนาดนี้ได้อย่างไรเลยค่ะ”“...”“มันตลกร้ายดีนะคะ ทั้งที่คุณปู่ปลาดีกับหนูทุกอย่าง แต่ใจหนูกลับเรียกหาแต่คนที่ใจร้ายกับตัวเอง” เธอว่าอย่างอดสู ทั้งๆ ที่คนตรงหน้าเพียบพร้อมเสียขนาดนี้ แต่หัวใจเจ้ากรรมกลับนึกถึงแต่หน้ายั

เพราะเมื่อได้รู้ว่าเขาจำเธอที่เป็นคู่ชะตาที่รักมากไม่ได้ เธอก็ไม่อยากรีบเฉลยตนให้เขาได้รู้ และได้รับความรักอย่างไม่เป็นธรรมมาเธอจะทำให้เขาลุ่มหลง และบอกทุกสิ่งทุกอย่างออกมา หลอกเขาว่าเธอเป็นคนอื่น ให้เขาได้รู้ซึ้งว่าความเจ็บปวดที่ถูกหลอกมันเป็นอย่างไรพระสุวรรณราพณ์นั้นผละอ้อมแขนออกจากนางโดยทันที หลังจากที่นางอัปสรสวรรค์คิดที่จะเข้ามาแทนที่เจ้าจันทร์ที่เขารัก“อย่าคิดเผยอตนนักกรรณิกา เจ้าก็เป็นแค่หนึ่งเมียที่ทำให้ข้าได้รู้ว่าข้าได้กระทำกระไรพลาดพลั้งลงไป”“ข้าเพียงเอ่ยตามที่อธิบดีท่านเคยตรัสไว้ อาจจักเป็นท่านเองก็ได้ที่มิได้รู้กระไรเลย”“ข้าจักต้องทำตามบัญชาเจ้าเท่านั้นรึ เจ้าที่เป็นเพียงแค่นางอัปสร” เขาเหยียดหยันเธอ หากแต่ในใจนั้นเริ่มสั่นไหว สมเด็จท่านท้าวปรินิมมิตสวัสตีเทวาธาชต้องการจักให้นางมาบอกกระไรเขากันแน่ ไฉนถึงส่งนางลงมา ไฉนนางถึงทำให้เขารู้สึกผูกพัน“ข้าลงมาตามคำสั่งของท่านสมเด็จ ถ้าท่านมิต้องการความจริง ข้าจักกลับไป” นางว่าอย่างมีเชิง กำชับผ้าแพรบางเบานั้นแนบทรวงที่เปียกชุ่ม พลางทำท่าจะโบยบินไปบนนภาลัย หากแต่พระสุวรรณราพณ์รั้งชายสไบของนางไว้“ประเดี๋ยวก่อน”“ว่ากระไรเจ้าค