All Chapters of เกิดใหม่เป็นเมียยักษ์ในวรรณคดี: Chapter 31 - Chapter 40

กายแกร่งประจันอยู่ตรงหน้าร่างเล็กที่ยืนเต็มความสูง หากแต่ก็ยังอยู่ได้แค่เพียงไหล่แกร่งของเขาเท่านั้น ดวงตาสีชาดที่ฉายแววลึกซึ้งสบกับดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน ที่เวลานางกระพริบตาทีหนึ่ง... ก็ช่างชวนให้หลงใหลเหลือคณา“เช่นนั้น...” สุวรรณราพณ์ยักษาสบตามธุรสนิ่งงัน อย่างต้องการถามหาความในใจจากสาวเจ้า “เจ้าเป็นใคร”แม้แต่สรรพนามที่เปลี่ยนไปก็พาลทำให้หญิงสาวสะอึกอึ้ง มิรู้จักตอบอันใดไปเลย ทั้งที่ก่อนหน้ามีถ้อยคำมากมายที่อยากจักพูดกับเขา“หนู... ชื่อมธุรส”“บ้านเกิดเมืองนอนที่ดวงจิตเจ้าจากมาเล่า”“กะ... กรุงเทพมหานคร โลกในอนาคตหลังจากนี้อีกหลายร้อยหลายพันปีค่ะ”ท้ายประโยคนั้น กษัตริย์อสุราเม้มกลีบปากเข้าหากันแน่นขนัด เขามิรู้จักอธิบายความรู้สึกในตอนนั้นเช่นไรดี ราวกับโลกทั้งใบพังทลาย เจ้าดวงใจที่รอคอยมาตลอดนับร้อยปี จนค้นหานางพบว่าเป็นลูกสาวกษัตริย์แห่งเมืองใกล้เคียงอโยธยา ทำพิธีนำหญิงสาวที่เกี่ยวข้องจากอดีตชาติมาดูแลใกล้ตัวจนดูเหมือนชายมากเมีย แลพยายามทำความดี อดทนรอนั้น... นางจักมิอยู่ในร่างนี้เสียแล้วหรือว่าเจ้าจันทร์นั้น... จักมอดมรณาไปเมื่อยามได้พิษไข้ประหลาดนั่นเสียแล้วงั้นหรือ หากแต่ยัง

“ข้าจักทานทนความกำหนัดนี้มิไหวอีกแล้ว” สุ้มเสียงแหบพร่ากระซิบเย้าข้างริมหู สุวรรณราพณ์เร่งนำสุราป้อนเข้าปากเธอ คว้าแก่นกายใหญ่โต รูดอย่างเร่งรีบเพื่อบริกรรมคาถาให้ธุลีในน้ำของตนออกเร็วกว่าปรกติเขาต้องการสอดใส่เข้าไปอบอุ่นท่อนกายในร่างน้อยๆ ของเธอให้เร็วที่สุดปลายลึงค์กระตุกถี่เมื่อถึงจุดหมาย หากแต่ยังไม่สมปรารถนา บุรุษยักษายกฝ่ามือที่ชุ่มน้ำสีขาวขุ่นตรงหน้าหล่อนที่หายใจอย่างต้องการ และให้นางงับปลายนิ้วที่ชุ่มไปด้วยน้ำปรารถนาของเขา“อึก... อะไรคะ”“ดื่มมันเถิด แล้วเจ้าจักมิรู้สึกเจ็บปวด”มธุรสกลัวในทีแรก แต่เพราะเธอเองก็อยากรู้อยากลอง จึงค่อยๆ ดูดเลียปลายนิ้วใหญ่ แลกุมฝ่ามือชุ่มน้ำคาวขุ่นของเขาลงไป แต่รสมันกลับไม่เหมือนที่เคยได้ยินมาเลย น้ำของสุวรรณราพณ์นั้นมันหอมหวาน เหมือนกับสุราฝรั่งที่เธอเคยรับประทานกับรุ่นพี่ที่ทำงานในร้านเหล้านั่งชิวก่อนที่จะประสบอุบัติเหตุอร่อยจัง“อื้ม” เสียงหวานครางครวญแสดงความพึงพอใจในรสธุลีในน้ำของเขา สุวรรณราพณ์ยกร่างแน่งน้อยของนาง วางอย่างเบามือให้นอนราบลงบนพื้นหญ้าเขียว ฝ่ามือหนาคว้าเรียวขางาม ค่อยๆ แยกขาของเธอออก เพื่อสำรวจความเปียกชื้นตรงบริเวณแอ่งเก

“ไม่หรอก ไม่เป็นไรเลย ฉันเข้าใจ”ทั้งสองคนที่ก้มลงคุกเข่าขอขมานางถึงกับเงยหน้าขึ้นมามอง เมื่อเห็นว่ามธุรสเองแม้มีสีหน้าตกใจนัก แต่ก็ไม่ได้คิดจะถือโทษอะไรพวกเขา ศิรบาลและบุศยาหันมามองหน้ากัน ปรี่ผละออกห่างจากกันโดยเร็วไว ในขณะที่มธุรสเองก็รู้สึกว่าไม่ว่าใครที่โดนลักพามาที่นี่ ก็ล้วนต้องมีสนมบางคนที่ไม่ได้รักชอบพอกับสุวรรณราพณ์อยู่แล้ว ความรักนั้นควรจะให้เราเลือกเองสิ ไม่ใช่จะมาบังคับขู่ใจกันแต่จะไปว่าใครก็ไม่ได้ เพราะเราเองก็ไหวหวั่นให้กับเขา“แม่หญิง... จักมิไปบอกท่านสุวรรณราพณ์ใช่หรือไม่” จนศิรบาลที่นิ่งอึ้งไปนานตัดสินใจโพล่งขึ้นมาแทนความรู้สึกของทั้งตนแลบุศยาหญิงที่รัก ว่ากันว่าแม่หญิงเจ้าจันทร์ผู้นี้คือคนที่นายเหนือหัวต้องใจจนถึงกับเมินเฉยพระสนมคนอื่นๆ เพราะนาง แลเพราะท่านเอาแต่วิ่งเร่หาเธอ เขาจึงหาโอกาสเข้าใกล้พระสนมบุศยา หวังเพียงอยู่เคียงข้างนาง จนเลยเถิดเป็นสัมพันธ์ผูกกันเช่นนี้มธุรสพยักหน้ารับ“อื้อ ใช่แล้ว”“ขอบพระคุณขอรับพระสนม!” เขาแทบจะกราบเธอเลยทีเดียวหลังจากที่มธุรสให้คำมั่น คนตัวเล็กรีบยกมือห้าม พลางเดินไปย่อตัวลงตรงหน้าบุศยาสาวตัวจ้อยที่ก้มลงคุกเข่าสั่นสะอื้นอยู่“เธ

“ออกไปก่อน” เขาเลือกที่จักหันไปพูดกับทหารอารักขาทั้งสองนายที่ยืนมองหน้ากันไปมาอยู่ท่ามกลางบรรยากาศที่กระอั่กกระอ่วน พวกเขาปิดประตูให้ตามรับสั่ง แลเหลือเพียงเขาแลนางอยู่ในห้องนี้เพียงสองคน“หนูมีเรื่องจะคุยกับคุณ” ด้านมธุรสเองก็เก้ๆ กังๆ เหลือเกิน ยิ่งเห็นชายคนแรกในชีวิตอย่างเขาอยู่ตรงหน้า กลับทำให้ใจสั่นจนไม่กล้าสบตา “ระ... เรื่องเมื่อคืน”กษัตริย์ยักษานิ่งไปเล็กน้อย ก่อนที่เขาจักถอนหายใจ พาลทำให้สาวเจ้าหวั่นใจยิ่งกว่าเก่า ด้วยกลัวคำตอบของเขา“ถ้าเป็นเรื่องนั้น... ข้าขอลุแก่โทษเจ้าจริงๆ ข้าเพียงแค่เมามายจนเผลอพลั้งกระทำมิถูกมิควรกับเจ้า” ฝ่ายอสุราหนุ่มเองก็พูดไปตามความจริง ที่แม้มธุรสจะรู้ความจริงข้อนี้อยู่แล้ว แต่เมื่อชายตรงหน้ายอมรับมันออกมาตรงๆ ใจนางก็ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มแพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มเลยสินะ“มะ... มันคือครั้งแรกของหนู”“...”“จะไม่ให้มารับผิดชอบหรอก แต่แค่อยากรู้ว่าคุณ... คิดยังไงกับเรื่องเมื่อคืนเหรอคะ”สุวรรณราพณ์มิเข้าใจว่านางต้องการจักสื่อกระไรถึงถามเช่นนี้ แต่ถ้าตามที่โหรหลวงทำนายทายทักนั้นเป็นความจริง เขาก็คงจักต้องเลี้ยงดูนางเอาไว้อยู่แล้วมิสามารถทิ้งร่างกายของเ

มธุรสกลับมาที่หอนอนของนางในยามค่ำ หลังจากที่สุวรรณราพณ์เร้าหรือให้อยู่ข้างกันจนแสงตะวันรอนและฟ้าเริ่มมืด จนเผลอคิดไปเองในบางเวลาว่าเขาอาจจะกำลังคลั่งรักเรา แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องรีบเตือนสติตนเองในทันที ว่านี่มันก็แค่การทำแทนตัวเจ้าจันทร์ทั้งหมดเขามองเพียงแค่เจ้าของกายเนื้อ หาใช่ดวงจิตของเราคืนนี้ช่างเหน็บหนาว สาวเจ้าห่มผ้าแพรขดตัวอยู่ในผ้าห่มสีงาช้าง นางค่อยๆ ปรือตาหลับลง และในขณะเดียวกันเมื่อหัวถึงหมอน มธุรสก็ผล็อยหลับไปและจมลงสู่ห้วงนิทราในทันที ราวกับทุกอย่างประจวบเหมาะไปหมดในความฝันอันเลือนราง นางเห็นเทวดาและนางอัปสรสองตนบินเคียงคู่กันอยู่บนฟากฟ้า แต่ความรู้สึกในนิมิตนั้นทั้งสองไม่ใช่คู่รักกันอย่างที่ใครต่อใครคิด แต่ดูราวกับพี่น้องฝาแฝดกันเสียมากกว่า เนื่องจากเมื่อพวกเขาบินลงมาจากฟากฟ้าด้านบนตรงหน้านางที่ยืนกึ่งแห้งกึ่งเปียกอยู่ในสระบัวกว้างใหญ่ ใบหน้าของทั้งสองดูละม้ายคล้ายคลึงกันมาก“พวกเราขอมอบสิ่งนี้ให้แก่ท่าน” ทั้งสองพูดขึ้นมาพร้อมเพรียงกัน พร้อมกับวางดอกบัวสีเผือกลงบนมือของมธุรส นางมองดอกบัวดอกนั้นค่อยๆ เบ่งบานในมือ มีแสงสว่างทอประกายจนจ้าสายตา ก่อนที่ทั้งสองจะหายไปอยู่ใน