All Chapters of เกิดใหม่เป็นเมียยักษ์ในวรรณคดี: Chapter 51 - Chapter 60

“น้องเป็นของพี่มาไม่รู้กี่คราแล้วเจ้าจันทร์” ยักษ์หนุ่มว่า พลางเดินไปต่อหน้าหล่อน คว้าปลายคางมนขึ้นมาสบตาด้วย “หรือว่าเจ้ากับขุนพิทักษ์เทพ จักเป็นผัวเมียกันแล้วหรือไร ถ้ามิใช่ พี่ก็มีสิทธิ์ในตัวเจ้า”“หยาบช้าเหลือเกิน ข้าจักมีหรือมิมี เจ้าก็มิสมควร...”“เจ้ารักมนุษย์หรือ มนุษย์ที่เคยเข่นฆ่าเจ้าตายตกไปตามพี่ในอดีตชาติ เจ้ารักสิ่งมีชีวิตเช่นนั้นลงหรือ”“... เจ้าพูดกระไร”“เจ้าคือคู่ชะตาของพี่ เจ้าเป็นเมียพี่มาทุกภพทุกชาติ กาลก่อนที่เจ้าเป็นอัปสรนามมธุรสวดี เจ้าครองรักกับพี่ที่เป็นอสุรกายรูปชั่ว หากแต่เทพยดารังเกียจเผ่าพันธุ์ของพี่ เทวดานามว่านิมมานเทพพรากเจ้าไปจากอกพี่ แลเจ้าก็ฆ่าตัวตายด้วยหอกของมัน ยามเมื่อไอ้เทวดาตนนั้นต้องการขืนใจเจ้า”“...”“นิมมานเทพเป็นเทพยดาที่เสวยสุขอยู่บนสวรรค์ มันรักเจ้าแต่เจ้าเป็นของพี่ มิรู้ว่ามันพยายามบิดเบือนความคิดเจ้าหรือไม่ เพราะมันเคยชี้ชะตาให้เจ้าตายมาครั้งหนึ่งหลังจากเจ้าลงไปเกิดเป็นสาวชาวบ้าน”“...”“เจ้าเข้าใจพี่หรือไม่ พี่เพียงต้องการคู่ชะตาของพี่กลับคืนมา แม้นน้องจักเป็นของใคร พี่ก็ยอมได้”“...”“พี่ทำทุกอย่างเพื่อเจ้า พี่ยอมอดเนื้อมนุษย์เพื่อรอเ

มันเป็นหน้าที่ที่ติดตัวมาตั้งแต่อดีตชาติ เมียที่ถูกฆ่าตายในทุกชาติ เขาตามหาเธอจนเจอในที่สุด จึงมิอยากเสียเธอไป แม้ว่าจักต้องบังคับขู่ใจให้เป็นเมียก็ตาม“ข้าจักมิร่วมรักกับใครอื่น นอกเสียจากเจ้าจันทร์อีกแล้ว” กายใหญ่หยัดลุกขึ้นยืนท่ามกลางความตัดสินใจที่มืดบอด ท่ามกลางความเย็นเยียบของหมอกเที่ยงคืน เขาทำเพียงแค่ถอยห่างออกจากกรรณิกาอย่างเย็นชา “ข้าได้เลือกนางเป็นมเหสี แลข้ามิอยากทรยศจากคนที่ข้ารัก”“... ที่ท่านทำอยู่ มิได้ถูกต้องเลยสักนิด” กรรณิกาอัปสรโพล่งขึ้นมา เธอน้อยเนื้อต่ำใจที่เขายังคงตามืดบอดอยู่เรื่อยไป ไม่ว่าจะชาติไหนๆ “เมียสิบเอ็ดคน มิได้จำเป็นต่อท่านเลยเพียงนิด ไยท่านถึงมองมิเห็นความหวังดีจากข้า”“ดวงใจข้ามอบให้เพียงมธุรสวดีอัปสร อีขวัญ แลเจ้าจันทร์”“...”“ข้าอาจจักพลาดพลั้งไปเสียบ้าง เนื่องจากข้ามีถึงสองดวงจิตในร่างเดียว สังวรีราพณ์มักออกมาในคราวที่ข้าอ่อนแอ แต่บัดนี้ข้าเข้มแข็ง แลข้าเลือกแล้ว”“...”“เจ้าเป็นเพียงแค่... สิ่งของที่ท่านสมเด็จส่งมาเป็นของรางวัล มิว่าท่านจักตลบตะแลงข้าด้วยวิธีใด ข้าเชื่ออยู่เสมอ...” ท้ายประโยคมือหยาบใหญ่กำหมัดแน่น ใยถึงเจ็บปวดที่ได้เห็นแววตาสีมอ

เจ้าจันทร์ชะงักไป นางกอดร่างตนเอง ในยามค่ำคืนมืดมิดโพล้เพล้เช่นนี้ นางมีอัตลักษณ์บุปผาคลั่งที่ดึงดูดปีศาจเข้ามาใกล้อยู่แล้ว ยิ่งนางอัปสรตรงหน้าต้องการบุตรในครรภ์ ย่อมแสดงว่านางอาจเป็นปีศาจที่ต้องการทารกคิดได้กระนั้นเจ้าจันทร์ก็คลี่ยิ้มอ่อน นั่นคือความต้องการของนางมาตั้งแต่แรก“อยากได้พวกมันนักหรือ มาเอาไปเลยสิ มาเอาไป เรามิต้องการเด็กในครรภ์นี้อยู่แล้ว”“...”“เอาพวกมันไปกิน ไปฆ่าเสียได้ยิ่งดี!” นางยินดีเหลือเกินหากเอาไอ้ก้อนเนื้อน่ารังเกียจนี่ออกไปได้ นางมิได้รักอสูร แลนางมิได้รู้สึกปรีดากับทารกที่กำลังจะเกิด อันเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของกษัตริย์ยักษ์ผู้ต่ำช้าเช่นเขากรรณิกาอัปสรชะงักงันไปกับสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้ ไฉนนางถึงพูดราวกับสิ้นเยื่อสิ้นใยต่อกษัตริย์ยักษ์ผู้นั้นกัน“ข้ามิเข้าใจ มิใช่ว่าพระสุวรรณราพณ์กับท่านรักกันหรอกหรือ?” เมื่อเห็นว่านางแสนรังเกียจเดียดฉันท์ทารกที่อยู่ในครรภ์เสียเหลือเกิน อัปสรผู้หลงทางอยู่ในวังวนแห่งความรักแลโชคชะตาโพล่งถามขึ้นมาอย่างถือวิสาสะ “ท่านเป็นนางในดวงใจของเขา แลเขาผู้นั้นคลั่งไคล้ท่านเหลือเกิน”“ไอ้กษัตริย์ยักษ์นั่นมันย่ำยีชำเราข้า จักให้ไปหลงรักอสู

พระพักตร์ใหญ่มิได้ผุดรอยยิ้มออกมา เจ้าจันทร์คลี่ยิ้มจางๆ เหลียวมองเด็กทั้งสอง พร้อมกับเหลือบมองไปนอกบานหน้าต่าง พบนกการเวกตัวหนึ่งร่ำร้องเสียงแหลม มันจ้องมองนาง ก่อนที่จักบินจากไปไกลแสนไกลนางยังคงทรมาน แต่กลับรู้สึกแปลกประหลาดหลังจากได้เห็นบุตร หมอตำแยในพระราชวังว่าว่าคือคู่แฝดบุตรชายบุตรสาว เด็กทั้งสองเมื่อเข้าอ้อมอกเธอ กลับกระจองอแงออกมาเนื่องจากทรวงอกไม่คัดน้ำนม เหมือนเด็กทั้งสองจักรู้ความว่านี่มิใช่มารดาของตนทั้งสองเจ้าจันทร์แสร้งเป็นเจ็บเต้ามิกล้าให้นมลูก ดีที่บ่าวยักษีตนหนึ่งอยู่ในช่วงเพิ่งคลอดบุตรสาวเช่นกันแลคัดน้ำนมออกมาก บ่าวอื่นจึงเอาเครื่องถ้วยทองรองน้ำนมจากเต้าบ่าวยักษีตนนั้น เพื่อนำเป็นน้ำนมไปป้อนให้พระโอรสแลพระธิดาทั้งสองแทนน้ำนมของพระมเหสีพระสุวรรณราพณ์รู้เรื่องนี้หากแต่มิได้สงสัย เพราะมิรู้ว่าหญิงสาวจักคัดน้ำนมหลังจากคลอดลูกได้อย่างไร เขาเป็นเพียงกษัตริย์อสุราผู้ไม่เคยผ่านการตบแต่งหรือมีบุตรมาก่อน จึงไม่ได้นึกสงสัยกับเรื่องนี้ ทั้งๆ ที่เป็นข่าวซุบซิบกันทั่วราชวังเนื่องจากมิใช่เจ้าจันทร์ตัวจริงจึงใช้เวลาพักฟื้นมินานนัก สามสี่วันต่อมานางก็เดินเหินได้เกือบเป็นปกติ อิง

ทำเป็นไม่รู้ต่อไป เพื่อรักษานางไว้ รวมถึงรักษาสัมพันต่อสรวงสวรรค์ มิเช่นนั้นทุกอย่างจักยากขึ้นเกือบเท่าตน ทั้งการสัญจร รวมถึงพันธะสงบศึกที่มีมาตั้งแต่อดีตชาติระหว่างสรวงสวรรค์แลโลกอสูรเป็นเพียงอสูร มีอำนาจมากมายเพียงไหน สุดท้ายยังถูกชิงไปได้ด้วยเทวดาอยู่ดีส่วนเด็กสาวผู้มิรู้ประสากระไรทั้งนั้น ได้แต่สั่นสะเทือนอยู่บนกายใหญ่เนื่องจากร่างกายเล็กจ้อยแสนเปราะบาง นางครางครวญเสียงสะท้านหวามไหว กอบโกยอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด ท่าทางนี้มองเห็นดวงหน้าของยักษาได้ถนัด เขากำลังจ้องมองหล่อนอย่างเปรมปรีดิ์ รบกวนจิตใจเหลือเกินทำมาเป็นจ้องมองเหมือนรักเหมือนหลงยิ่งนัก จักทำให้ร่างน้อยๆ นี่เป็นของโปรดของเจ้าให้ได้เลยเชียวว่าพลางก็พยายามขยับบั้นเอวน้อยเพื่อคลึงความใหญ่โต แต่กลับรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจ ถึงร่างกายจะแปลงตนเป็นอัปสร แต่ก็รับความรู้สึกได้ทุกอณูไม่ต่างกับร่างกายมนุษย์จนเริ่มชักไม่แน่ใจ ว่าตนเองเป็นอัปสร หรือมนุษย์กันแน่หรือนางหลอมรวมกับร่างเจ้าจันทร์ไปแล้ว?คิดเพ้อฝันพลางส่ายหัว ร่างนั้นจำแลงเป็นการเวกกลับสู่เมืองจันทร์ไปแล้ว สุวรรณราพณ์ตกเป็นของนางแทนที่เจ้าจันทร์แล้ว นี่ล่ะค