All Chapters of ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ: Chapter 71 - Chapter 80

ที่นี่ที่ไหน...เก้าเทียนรุ่ยได้แต่เหลียวมองไปรอบบริเวณที่ยืนอยู่ด้วยจำได้ว่าเมื่อครู่เขาถูกเสวียนลิ่วหลางอุ้มไว้นี่น่า หากด้วยการเดินทางที่ต้องรีบเร่งและหนทางที่ยาวไกล เมื่อได้พัก...เขาก็เผลองีบหลับไปโดยไม่รู้ตัว แต่หากจำมิผิดมันก็ไม่ได้นานมากจนเขาจะทำอะไรลงไปโดยไม่รู้ตัวแล้วมาอยู่ที่แห่งนี้โดยไม่รู้ตัวย่อมเป็นไม่ได้สิที่แห่งนี้เต็มไปด้วยม่านหมอกสีขาวที่กระจายไปจนทั่ว หากไม่ไกลจากจุดที่เขายืนอยู่นั้นเหมือนจะมีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ หากมันถูกปกป้องแต่ดูอีกครั้งก็เหมือนกับว่ามันห้อมล้อมด้วยม่านหมอกที่มีสีดำที่เก้าเทียนรุ่ยคิดว่ามันจะต้องเป็น...หมอกพิษ!เมื่อยังมิมั่นใจว่าใช่อย่างที่คิดหรือเปล่า เก้าเทียนรุ่ยรีบเดินเข้าไปหา แต่กลับยกเท้าไม่ได้และเมื่อก้มลงไปมองก็พบว่าที่ข้อเท้าของเขามีบางอย่างรัดอยู่นี่มันอะไรกัน ทำไมเขาถึงไม่รู้ตัว...หากเก้าเทียนรุ่ยยังมิทันจะได้ก้มลงไปแกะเถาวัลย์เชือกที่รัดขา หูก็ได้ยินคล้ายกับเสียงของงูที่ส่งเสียงขู่ศัตรูฟ่อ ๆ แล้วเมื่อเงยหน้าขึ้นเขาก็พบว่าตรงจุดที่เมื่อครู่รู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่นั้น แม้จะมีหมอกควันพิษห้อมล้อมแต่เขาก็เห็นว่า

อีกทั้งยามนี้เจ้าตัวร้ายที่อยู่ในร่างกายของเขาก็ยังมีประโยชน์อยู่มาก ถึงมันจะคอยดูดเลือดและพลังปราณจากกายเขาไปล่อเลี้ยงเพื่อให้มีชีวิตอยู่ หากการเคลื่อนไหวของมันก็ช่วยทะลวงจุดลมปราณที่ติดขัดให้เขา อีกทั้งยังจะให้พลังปราณแก่เขาด้วยเช่นกัน“ให้มันอยู่ในกายข้าไปอีกสักหน่อย ก็คงจะมิเป็นอันใดมาก เอาไว้เมื่อถึงเวลา ข้าจะให้อาซวงเอามันออกไปนะ” คนป่วยที่รู้ตัวว่าป่วยจะเร่งรีบหาทางรักษาตนให้หาย แต่คนป่วยที่รู้ว่าตนเองป่วยหากมิยอมทำการรักษา มันยากที่เขาจะคิดหาเหตุผลมาบอกกล่าวให้เร่งรีบ เก้าเทียนรุ่ยคิดจนหัวหมุนแล้วก็ยังมิรู้ว่าจะยกเหตุผลใดขึ้นมา ยิ่งเมื่อถูกเสวียนลิ่วหลางแนบจูบลงมาพร้อมกับมือใหญ่ที่ลูบไล้สัมผัสผิวกายทำให้เขาปั่นป่วนจนสมองมันเบลอไปหมด“จะว่าไป วิธีที่จะทำให้ข้ารีบรักษาตนเองให้หายโดยเร็ว ก็มีอยู่นะ”“อย่างใดหรือขอรับ” ทั้งที่รู้ เสวียนลิ่วหลางหมายความอย่างไร หากเก้าเทียนรุ่ยก็ยินดีที่จะกระโดดลงไปในหลุมกับดักนั้นโดยมิคิดจะหลบเลี่ยงหนี“หากอาซวงจะเป็นของข้า”ถึงเขาจะยอมรับว่ารู้สึกดีกับเสวียนลิ่วหลางจนคิดได้ว่ามีใจให้อีกฝ่ายไปแล้ว มากเพียงพอที่จะอยู่เคียงข้างอีกฝ่ายไปทั่วทุกหนแห่ง

“ท่านพี่!” เก้าเทียนรุ่ยจับแขนเสวียนลิ่วหลางที่เมื่อเดินใกล้กับสถานที่ซึ่งชาวบ้านบอกมาว่าลมหายใจของเสวียนลิ่วหลางก็หอบแรง ไหนจะใบหน้าที่เริ่มจะมีสีดำคล้ำ หากดวงตากลับเปล่งประกายลุกโชนราวกับเพลิงไฟ แล้วยังจะสะบัดศีรษะอยู่บ่อย ๆ เหมือนกับจะขับไล่ความมึนงงออกไป เพราะคนตัวใหญ่ตวัดแขนโอบรอบเอวเล็กดึงเข้าหาตัวก่อนจะเอนศีรษะลงมาวางบนไหล่เขา“ข้ามิเป็นไร เพียงแค่รู้สึกอึดอัด...ร้อนนิดหน่อย” อาภรณ์ที่สวมใส่มันรัดรึงจนอึดอัด หิวกระหายอย่างที่รับรู้ได้ว่า...มิได้ต้องการน้ำหากต้องการอย่างอื่นจากคนที่อยู่ใกล้ตัวที่หูเขาได้ยินเสียงเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในกาย กลิ่นหอมอย่างรุนแรงที่กำลังกระตุ้นให้เขาอยากดูดกลืนจนหมดทั้งตัว เสวียนลิ่วหลางยื่นปลายลิ้นออกมาไล้เลียริมฝีปากก่อนจบแนบมันลงบนผิวเนื้อเนียนเรียบและขบกัดเบา ๆ“อื้อ...” เก้าเทียนรุ่ยจะผลักใบหน้าเข้มออก แต่ถ้าทำอย่างนั้น...ท่านแม่ทัพอาจจะล้มก็ได้ เขาก็เลยจำยอมให้อีกฝ่ายคลอเคลียใบหน้ากับซอกคอต่อไปด้วยความแปลกใจ“ข้าคิดว่า...หมอกควันพิษคงจะไปปลุกให้เจ้าหนอนตัวร้ายนั่นตื่นเป็นแน่ ไอ้เจ้านี่ถึงได้ออกอาการร้อนรุ่มจนแทบมิเหลือสติแล้ว” อานฉวนบอกกล่าวให้เ

เก้าเทียนรุ่ยรีบยื่นมือไปขอผ้าทั้งสองผืนที่เขาบอกให้อานฉวนนำมาด้วยเมื่อก่อนออกเดินทางมาปูบนพื้นดิน ผืนแรกนำเอาไม้แก้พิษไปวางแล้วห่อไว้อย่างดี ส่วนอีกผืนเขาก็ส่งยิ้มให้กับเสวียนลิ่วหลางพร้อมกับรับมาวางไว้พร้อมกับห่อเก็บไว้อย่างดีที่สุด“ถ้าอย่างนั้น...เรากลับเข้าไปในหมู่บ้านกันเถอะ ตอนนี้ทุกคนคงจะรอฟังข่าวกันอย่างร้อนอกร้อนใจแล้วล่ะ” เก้าเทียนรุ่ยออกเดินนำอานฉวนและเสวียนลิ่วหลางกลับหมู่บ้านแต่คนหลังกลับเดินมาเคียงข้างพลางจับมือเขาไว้ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง“ยังไม่ปลอดภัย”หือ...“ถึงหมอกพิษเหล่านั้นจะจางหายไปบ้างแล้ว แต่มันก็น้อยมาก มันยังทำอันตรายอาซวงได้ อยู่ใกล้ข้าไว้ก่อนจะดีกว่านะ”นั่นสิ...เมื่อครู่เขาก็รู้สึกอยู่ว่ามีบางอย่างแปลกไป เมื่อเสวียนลิ่วหลางเอ่ยออกมาแล้วเขาก็กวาดสายตามองก็ได้เห็นว่าพื้นดินที่ถูกม่านหมองพิษสีคล้ำซึ่งกระจายตัวอยู่ทั่วจนสุดสายตาเริ่มจางไปบ้างแล้วจริง ๆ นั่นแหละ ตอนนี้ถึงจะยังมิชัดเจนมากแต่เห็นร่องรอยว่าที่นี่เคยเกิดเรื่องมิดีขึ้นด้วยว่าพื้นดินไร้ต้นหญ้าและต้นไม้ทั้งหลายก็แห้งเหี่ยวเฉา“ขอรับ” เก้าเทียนรุ่ยพยักหน้ารับขณะเดินกลับหมู่บ้านพร้อมกับพยายามขบคิดว่

“ความจริง...ตั้งแต่เริ่มต้นหรือจวบจนบัดนี้ ข้าก็มิใช่ผู้สืบทอดตำแหน่งประมุข” อ้ายฉียกนิ้วขึ้นทาบบนปากหนาบอกให้ชิงชวนรู้ว่า ห้ามขัด...ฟังที่เขาจะบอกกล่าวให้รู้จนหมดสิ้นก่อน“ด้วยว่ามันเป็นเรื่องภายใน ผู้ที่รู้ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกผู้ใหญ่ในพรรค เรื่องประมุขของพรรคที่จะต้องเป็นสตรีเท่านั้น”“เจ้า...หมายความว่ายังไง” ชิงชวนเอ่ยถามด้วยความงุนงง“มันก็มิได้เป็นกฎเกณฑ์ที่ตายตัวอะไร แต่เพราะเคยเกิดเรื่องพี่น้องแย่งชิงอำนาจจนทำร้ายกันเอง เพื่อป้องกันเหตุร้าย การมีประมุขเป็นสตรีดูจะเป็นทางเลือกทางออกที่ดีที่สุด หากเมื่อท่านแม่ข้าขึ้นเป็นประมุข ก็มีเหตุให้ไปพัวพันกับคนที่เจ้าก็ล่วงรู้ว่ามิควร...”ถึงเขาจะมิอยากยอมรับหากบุรุษผู้แสนจะเจ้าเล่ห์ที่คิดว่าการได้มารดาของเขาเป็นเมียแล้วจะสามารถควบคุมพรรคเจี้ยซินผู้นั้นเป็นบิดา หากเมื่อมิได้ดังใจต้องการก็คิดจะกำจัดพวกเราทิ้ง แต่เพราะความเฉลียวฉลาดมากพอ อีกทั้งวรยุทธ์ของท่านแม่และทุกคนล้วนแล้วแต่สูงมาก จึงนำพาพรรคเจี้ยซินผ่านเรื่องร้ายไปได้ แต่ถึงจะอย่างนั้นก็มิอาจประมาทได้ เพื่อให้ทางคนผู้นั้นมั่นใจว่าท่านแม่กับทุกคนจะมิเป็นปรปักษ์กับราชสำนัก เขาเลยถูกเลี้ยง