All Chapters of ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ: Chapter 61 - Chapter 70

“อยากให้ข้าสนใจมากกว่าลิ่วหลางก็บอกมาเถอะ อยากเล่าเรียนเขียนอ่าน...ฝึกยุทธ์กับข้าเพื่อปกป้องลิ่วหลางก็บอกมาเถอะ ข้าสามารถช่วยให้เจ้าได้ในสิ่งที่เจ้าต้องการได้นะ...คิดดี ๆ ละ ข้าจะฟังคำตอบครั้งเดียวเท่านั้นนะ” อ้ายฉียิ้มใส่ดวงตากลมใสของเด็กน้อยที่เต็มไปด้วยมุ่งมั่นตั้งใจด้วยความพึงพอใจ หากได้ขัดเกลาอย่างเข้มงวดชิงชวนจะเป็นทั้งองครักษ์ฝีมือฉกาจและผู้ช่วยมือดีของเสวียนลิ่วหลางอยากจะบอกว่า...ไม่! ไม่มีเจ้า ข้าก็เก่งได้ เป็นองครักษ์ติดตามปกป้องคุ้มครองคุณชายได้ แต่เพราะเขาประจักษ์ถึงฝีมือของอ้ายฉีที่แม้จะยังเป็นเพียงแค่ซาลาเปาแก้มแดงแต่สามารถเอาชนะผู้ใหญ่หลาย ๆ คนโดยที่ตนเองมิบาดเจ็บแม้แต่น้อย เขาก็เลยเกิดลังเลใจ แต่ขณะเดียวกันก็คาดมิถึงว่าอีกฝ่ายจะยินยอมสอนวรยุทธ์เขาจริง“เจ้า...เจ้าพูดจริงเหรอ เจ้า...จะสอนข้าจริงเหรอ” ชิงชวนเอ่ยถามเสียงเบาอย่างมิมั่นใจในสิ่งที่ได้ยิน ด้วยว่าเขามีแต่จะทำเรื่องให้อีกฝ่ายวุ่นวายรำคาญใจมิเคยหยุดหย่อน เมื่อมิรู้ว่าจะทำอย่างไรดีก็คิดจะหลอกอีกฝ่ายไปเล่นน้ำแล้วกดให้จมน้ำด้วยซ้ำ เพียงแค่ยังมิได้ทำเท่านั้นเอง หากยามนี้อ้ายฉีกลับบอกว่า จะ...สอนหนังสือและฝึกยุทธ์ให

“เท่าที่เห็น ชาวบ้านก็เป็นปกติดี มิมีท่าทางว่าใครจะป่วยเป็นไข้เลย” แต่ถึงจะกล่าวออกไปอย่างนั้นชิงชวนก็พยายามขบคิดทบทวนอย่างละเอียดรอบคอบที่สุด ต้องมิมีสิ่งใดหลุดรอดความสามารถที่มีอันน้อยนิดของตนเองไปได้ชาวบ้าน...ก็เหมือนปกติ มิได้มีสิ่งใดให้น่าสงสัย นอกจากที่บางคนบอกกล่าวมาอย่างมิมั่นใจ...ก่อนที่จะควบคุมตนเองมิได้ทำร้ายผู้อื่นไปทั่วนั้น หลายคนนอกจากจะคันตามเนื้อตามตัวแล้วยังจะมีตุ่มขึ้นทั่วทั้งตัว ใบหน้าก็แดงเหมือนว่าเลือดจะไหลออกมา ดวงตากลายเป็นสีขาวขุ่น หากก็มีไม่น้อยที่นอนหลับพักผ่อนก่อนจะตื่นมายามพระอาทิตย์ขึ้นกับดวงตาที่ปิดอยู่ ทำร้ายคนที่อยู่ใกล้ตัว ก่อนจะออกมาอาละวาดทำร้ายทุกคนที่ได้พบชิงชวนพยายามย้อนคิดว่าก่อนที่เขากับทุกคนจะถูกโจมตี ยังมีอะไรอีกบ้างที่เขามองข้ามไป แล้วเหมือนมีอะไรบางอย่างสะดุดใจที่ทำให้เขารีบหันหน้าไปหาอ้ายฉีเพื่อจะได้ไถ่ถามว่า...‘คิดอย่างเดียวกับตนไหม ยามเกิดเรื่องทุกครั้งล้วนแล้วแต่มาจากบุรุษที่มีร่างกายแข็งแรงทั้งสิ้น’หากเขาเพียงแค่หันไป อ้ายฉีก็ตะโกนออกมาเสียก่อน...“ระวัง!”อ้ายฉีจับแขนเขาดึงเข้าหาตนเองพร้อมกับพาร่างกายที่เพรียวและสูงกว่าถอยห่างจากที

“หากคาดเดามิผิด ที่ท่านพี่ไถ่ถามมา หมายถึงผู้ที่ปรุงพิษเพลิงพิรุณคงจะหลบซ่อนกายอยู่มิไกลจากที่แห่งนี้เพื่อดูผลงานของตนเอง เกิดอะไรขึ้นกับชาวบ้านที่โดนพิษบ้าง อยู่ได้ยาวนานเพียงใด ยิ่งเมื่อได้รู้ว่าชิงชวนกับอ้ายฉีไปที่นั่น จากที่คิดว่าจะคอยสังเกตการณ์ก็เลือกที่จะลงมือด้วยตนเอง…ใช่หรือไม่”เสวียนลิ่วหลางพยักหน้ารับ “ที่ชิงชวนบอกมา...ผู้ที่สามารถทำร้ายอ้ายฉีได้ วรยุทธ์ย่อมมิด้อยแน่นอน แล้วการที่มุ่งเน้นทำร้ายทั้งสองคน...”“หากมิใช่คนผู้นั้นล่วงรู้ อ้ายฉีกับชิงชวนมีส่วนเกี่ยวข้องกับท่านพี่ ก็จะต้องอยากรู้เรื่องท่านพี่ฟื้นมาได้อย่างไร ไม่ก็...อ้ายฉีกับชิงชวนอาจจะมีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้คนผู้นั้นสนใจจนอยากจะได้ตัวไป...ทำเช่นเดียวกับท่าน”“พวกเจ้ากล่าวถึงเรื่องใดกัน”“ก็เรื่อง...”“ข้าลืมไป...เรามิควรรบกวนคนป่วยด้วยการบอกกล่าวเรื่องนี้ให้รู้” ยามเอ่ยกับเก้าเทียนรุ่ย น้ำเสียงของเสวียนลิ่วหลางเต็มไปด้วยความอบอุ่นอ่อนโยน หากเมื่อเอ่ยถึงอานฉวน...ทุกคำกลับแฝงไว้ด้วยความเกรี้ยวกราด ยังจะเน้นน้ำหนักยามเมื่อกล่าวว่า...คนป่วยอีกด้วย “บอกไปก็ช่วยอะไรมิได้ ข้าคิดว่าเราค่อยไถ่ถามหลังจากที่อ้ายฉีฟื้นน่า

“มิได้ขัด แต่...ที่นี่มิเหมาะสมนะขอรับ” ยามเอื้อนเอ่ยเก้าเทียนรุ่ยก็มิรู้เหมือนกันว่าในสมองนั้นคิดอะไรอยู่ คิดว่าตนเองอยากลองหรือ...ก็มิใช่ หากยามนี้เขายังตอบกับตนเองมิได้จริง ๆ หากอย่างหนึ่งที่รู้คือ มิได้รังเกียจสัมผัสของเสวียนลิ่วหลาง มันยังคล้ายจะพึงพอใจเสียด้วยซ้ำ“อาซวง” เสวียนลิ่วหลางคลี่ยิ้มมองคนตัวเล็กที่ยามนี้ริมฝีปากช้ำเพราะถูกเขาขบกัดด้วยความรุนแรงอย่างคนที่คาดมิถึง...การที่บุรุษสองคนมีใจตรงกัน มิใช่จะยอมรับกันได้ง่าย ๆ หากเก้าเทียนรุ่ยกลับคลี่ยิ้มอย่างเขินอายจนเขาถึงกับหัวใจเต้นแรงสองมือเล็กยกขึ้นทาบบนใบหน้าเข้ม มองสบกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความต้องการที่เรียกร้อง...นิ้วยาวเรียวจะลากไล้ทั่วโครงหน้าเข้มหยุดลงบนริมฝีปากหนาที่เมื่อสัมผัสลงไปในหัวเขาก็เกิดมีภาพหยาบโลนผุดขึ้นมา ทำให้ใจสั่น ในท้องก็คลายจะมีพายุโถมเข้ามาจนเขาร้อนไปหมด“ข้ารู้เพียง...มิได้รังเกียจท่าน”“ข้าจะจัดการกับทุกปัญหาให้หมดสิ้นลงโดยเร็วไว” มิเพียงแค่วาจาที่เต็มไปด้วยความแข็งกร้าว หากในดวงตาของเสวียนลิ่วหลางก็เต็มไปด้วยเพลิงแห่งโทสะและมุ่งมั่นที่จะค้นหายามารักษาตนเองให้หายและตามล่าหาตัวผู้ที่ทำร้ายเขาในครั้ง

เก้าเทียนรุ่ยวางมือบนท่อนแขนกำยำ “ที่ทุกคนทำลงไป มิใช่เพื่อท่านเพียงผู้เดียว แต่ยังจะมีชาวบ้านอีกมากมายที่ต้องมาประสบกับเคราะห์กรรมในครั้งนี้ หากรักษาท่านได้ ก็ย่อมรักษาทุกคนได้” เมื่อเห็นว่าเสวียนลิ่วหลางเคร่งเครียดกับเรื่องนี้มาก เก้าเทียนรุ่ยจึงคิดว่าตนเองควรจะหาเรื่องอื่นมาทำการสนทนาเพื่อดึงความสนใจของอีกฝ่ายไปจากเรื่องนี้ เขาจึงเอ่ยขึ้นมาว่า...“ข้ามีเรื่องสงสัย” เมื่อเห็นว่าเสวียนลิ่วหลางมิกล่าวอันใด เก้าเทียนรุ่ยก็เอ่ยออกไปว่า “จำตอนที่ข้าแนะนำตัวกับท่านได้หรือไม่” เขาเหมือนกับสะกิดใจอยู่มิน้อย รู้สึกเหมือนกับว่าเสวียนลิ่วหลางมิแปลกใจยามที่เขาเอ่ยแนะนำตัว“มิรู้ว่าข้าคิดไปเองหรือเปล่า ข้ารู้สึกเหมือนกับว่าท่านล่วงรู้อยู่ก่อนแล้ว ข้ากับคนผู้นั้น...ซูเหย้าเป็นอะไรกัน” เก้าเทียนรุ่ยรู้สึกไม่ดีเอามาก ๆ ยามที่ต้องเอ่ยนามบุรุษผู้นั้นออกมา “ถึงจะมิสนใจ หากข่าวที่ว่าบุตรชายและฮูหยินของซูเหย้าหายตัวไปในป่า ที่หลายคนเชื่อว่าทั้งคู่มิมีชีวิตอยู่แล้วถูกกล่าวถึงอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง ด้วยมีผู้คนมิน้อยที่เมื่อได้รู้ข่าวก็ต่างก็เห็นใจ สงสารในชะตากรรมของทั้งสองคนที่สามีและผู้เป็นบิดามิสนใจ มิคิดท