Semua Bab ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ: Bab 51 - Bab 60

“ดูเหมือนว่าอาซวงจะชื่นชอบเจ้าตัวขาวนี่มากเลยนะ”“ท่านพี่อย่าน้อยใจสิขอรับ” เก้าเทียนรุ่ยรีบเอ่ยพลางทาบมือบนหลังมือที่ยามนี้ผิวหนังยังแห้งติดกระดูกลูบไล้แผ่วเบา“ข้าแค่รู้สึกว่าสงสารที่เห็นมันถูกคนไม่ดีรังแกเอา เลยอยากจะรีบช่วยรักษาให้มันหายดี ให้มันได้กลับบ้านไปหาพี่น้องโดยเร็ว...ข้าคิดว่าท่านพี่คงจะรู้สึกไม่ค่อยดีกับกลิ่นเลือดที่ยังคงติดอยู่บนขนของมันนะขอรับ” จะว่าไปมันก็น่าแปลกใจยิ่งนักที่บาดแผลของไป๋เล่อดีขึ้นอย่างรวดเร็ว...มาก ยามนี้บนร่างกายของมันหลงเหลือร่องรอยว่ามันเคยบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเอง“ก็ไม่ได้รู้สึกไม่ดีนะ เพียงแค่คิดว่ามัน...น่าสนใจมากเท่านั้นเอง” น่าสนใจมาก หากอยู่ไม่เป็นก็...ขนของเจ้าไป๋เล่อฟูขึ้นเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงรัศมีเย็นยะเยือกบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างรุนแรงจากคนตัวใหญ่ที่หิ้วคอมันอยู่ มันเหลือบตาขึ้นมองผู้ที่จับคอหิ้วเอาไว้ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งเพื่อทำการรักษาตัวต่อไป หากว่า...หูของมันกลับตั้งขึ้นพร้อมกับเสียงขู่คำราม สองขาหน้ารวมถึงสองขาหลังเริ่มกวัดแกว่งเช่นเดียวกับลำตัวเพื่อให้หลุดจากมือที่จับต้นคอไว้ตอนแรกคิ้วของเก้าเทียนรุ่ยขมวดเข้าหากันด้ว

“มันคือสหายสนิทที่ท่านผู้นี้มอบให้ข้า มันจะเป็นของผู้ใดไปมิได้ เพราะมันมีชีวิตที่เป็นของมันเอง แม้แต่ตัวข้าเองก็เป็นได้เพียงแค่สหายของมันเท่าไหร่ พวกเจ้า...” เก้าเทียนรุ่ยมิรู้เลยว่ายามที่ตนเองมองไปยังเหล่าคนตรงหน้า ใบหน้านั้นเรียบเฉยจนติดจะเย็นชา อีกทั้งดวงตาก็เหมือนจะเปล่งประกายสีเขียวเรืองรองที่สามารถสังหารผู้คนได้เช่นกัน“อย่าคิดจะเอามันไปจากข้าอีก ยิ่งคิดจะทำร้ายมัน ไม่ว่าเมื่อไหร่ ที่ใด...ข้ามิปล่อยพวกเจ้าไว้แน่!” เก้าเทียนรุ่ยแอบผ่อนลมหายใจออกจากปอดอย่างโล่งอกเมื่อกล่าวไปอย่างที่ใจคิดได้แล้ว เขารู้เลยว่าตนเองกลัวมาก สองขาถึงได้สั่นเทาเช่นเดียวกับมือที่เย็นจัด“หากมันไม่มีขาหน้า...พวกเจ้าก็ไร้แขน หากมันไม่มีขาหลัง...พวกเจ้าก็ไร้ขาไว้เดิน หรือหากมันไม่มีชีวิต...หัวและตัวของพวกเจ้าก็จะแยกห่างออกจากกันเช่นเดียวกับมัน” หรือหากคิดจะเอามันไป ก็อย่าให้เหลือร่องรอยแล้วกันไป๋เล่อรีบมุดตัวเองกับอกของบุรุษน้อยที่กล่าวว่ามันคือสหายอย่างรวดเร็วเมื่อรับรู้ถึงสายตาที่ประสงค์ร้ายของเจ้าตัวใหญ่ที่มองมา ขณะที่พวกอันธพาลเจอคำขู่เช่นไปก็รีบลุกขึ้นวิ่งหนีกันอย่างรวดเร็ว“มิมีสิ่งใดแล้ว เราไปเดินเที

“ถ้าเช่นนั้นเราไปกันเถอะขอรับ” หากเพียงแค่เดินออกจากห้องพักของเสวียนลิ่วหลาง เก้าเทียนรุ่ยก็รู้สึกมิค่อยดีเอาเสียเลย มันเหมือนกับว่าเขาถูกจับตามอง หากเมื่อกวาดสายตามองไปจนทั่วแล้วก็มิเห็นว่าจะมีผู้ใดยืนอยู่ในบริเวณนั้น ยิ่งเมื่อขึ้นขี่หลังอาชาสีดำตัวใหญ่ความรู้สึกนั้นก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นที่มาพร้อมกับกลิ่นกายหอมเอียน ๆ ชวนให้รู้สึกวิงเวียนศีรษะที่มาจากร่างของท่านแม่ทัพความจริงแล้วเก้าเทียนรุ่ยควรจะบอกกล่าวแล้วให้ท่านแม่ทัพอยู่ที่จวน รอเขานำเอาสมุนไพรมาปรุงโอสถมารักษาให้หาย แต่เมื่อเหตุเป็นเช่นนี้การไปด้วยกันย่อมดีกว่า นอกจากเขาจะได้สังเกตทุกอย่างเกี่ยวกับท่านแม่ทัพ จะได้ถือโอกาสนี้ล่อหลอกผู้ที่ทำร้ายท่านแม่ทัพให้ออกมาด้วย จะได้รู้ว่าใครกันแน่ที่ทำเรื่องเลวร้ายนี้ แล้วทำลงไปด้วยเหตุใด“ข้ามิเป็นอันใด แค่รู้สึกอ่อนเพลียเท่านั้นเอง” เสวียนลิ่วหลางบอกออกไป การปกปิดอาการทางร่างกายของตนเองกับเก้าเทียนรุ่ยมิเป็นผลดี ยิ่งยามนี้เขาก็สัมผัสได้ถึงความมิชอบมาพากล อย่างตอนนี้เพิ่งจะผ่านยามเซิน[1] มาเพียงแค่สองสามเค่อ[2] แต่ท้องฟ้าเบื้องบนกลับมืดครึ้มราวกับเป็นยามซวี[3] ยังจะสิงสาราสัตว์ที่ควรมีอ

“ท่านบอกข้าหน่อยได้หรือไม่ หนอนพิษเพลิงพิรุณมาจากไหนแล้วมีวิธีการใดรักษาผู้ที่ถูกพิษนี้ได้บ้าง เป็นผู้ใดที่อำมหิตยิ่งนักที่ใช้พิษนี้ในการทำร้ายผู้คน”“ล้วนแล้วแต่มิมีใครรู้”ใจเก้าเทียนรุ่ยรู้สึกเจ็บอย่างรุนแรง มือเล็กเย็นจัดจับมือเสวียนลิ่วหลางเอาไว้ ความมั่นใจที่มีหดหายไปเมื่อรับรู้ว่าอาการของคนใกล้ตัวเริ่มรุนแรงขึ้น“แม้พิษจะรุนแรง การรักษาจะยากมาก หากข้าเชื่อว่าเมื่อมีพิษย่อมมีหนทางแก้พิษ ขอเพียงมีสมุนไพรของอาซวงยับยั้ง ร่างกายนี้อดทนได้ ต่อให้พิษจะร้ายแรงเพียงใด อาซวงก็จะรักษาจนหายได้”“ท่านกล่าวถูกต้อง พิษนี้สามารถรักษาได้ หากมีสมุนไพร อีกทั้งตัวครบทั้งเก้าชนิดก็มีโอกาสรักษาคนที่ได้รับพิษนี้ให้หายได้” หากอานฉวนก็ยังมิแน่ใจ ด้วยเขายังมิเคยได้ยินว่ามีใครทำการรักษาผู้ที่ถูกพิษนี้จนหายเลยสักครั้ง“สมุนไพรอย่างรากบัวหิมะพันปีถึงจะหาได้มิยากแต่ก็มิง่ายนัก แต่ว่านเกร็ดมังกร...เขากวางเจ็ดชั้น เมล็ดกุหลาบเพลิง ผลกวางเถาที่ในหนึ่งร้อยปีจะออกผลหนึ่งครั้งและจะเป็นในคืนที่ท้องฟ้ามืดมิดเท่านั้น ใยแมงมุมหิมะ ว่านวารีไหลกับเลือดสุนัขจิ้งจอกพันปี ล้วนแล้วแต่หาได้ยากทั้งสิ้น แต่นั่นก็มิเท่ากับตัว

“เป็นอย่างสงเป้าว่ามา คุณชายเอ้อร์เอ๋อร์...อาฉวน จะจัดกับศพพวกนี้ยัง” อี้หานถามน้ำเสียงเต็มไปด้วยโทสะ สำหรับพวกเขาแล้ว ต่อสู้กับศัตรูนับสิบ...นับร้อย ก็มิเคยกลัวเลยสักนิด เพราะอย่างไรก็ยังมีโอกาสชนะ แต่มิใช่กับการต่อสู้ในครั้งนี้...ที่ต้องทำร้ายคนที่เคยนอนกลางดินกินข้าวหม้อเดียวกัน“พอจะมีวิธีจัดการกับคนพวกนี้ไหมอาฉวน” เก้าเทียนรุ่นถาม ด้วยในที่นี้เห็นจะมีเพียงแค่อานฉวนเท่านั้นที่รู้เรื่องพิษเพลิงพิรุณ“แค่ต้องหาให้เจอ...เจ้าหนอนเพลิงพิรุณฝังตัวคอยชักใยอยู่ตรงไหน”“ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหน้าตามันเป็นยังไง จะหาเจอได้ยังไง” สงเป้าพูดด้วยความหงุดหงิด“ด้านหลังคอ” เก้าเทียนรุ่ยตะโกนบอกทุกคน แม้จะแตกต่างหากทหารเหล่านี้ก็ถูกพิษเพลิงพิรุณเช่นเดียวกับท่านแม่ทัพ ที่นอกจากกลิ่นซึ่งทหารเหล่านี้ไม่มี ส่วนอย่างอื่น...เส้นเลือดที่มันปูดโปนจากส่วนต่าง ๆ ของร่างกายถือว่าเป็นจุดเชื่อมโยงกันได้ ที่แขนท่านแม่ทัพยามนั้นมีจุดกึ่งกลางก่อนเส้นเลือดจะกระจายตัวออกไป ซึ่งทหารตรงหน้ามีจุดนั้นที่มาจากด้านหลังของต้นคอไปทั่วร่าง“น่าจะเป็นจุด...ต้าจุย” แต่หากถามว่าเขารู้ได้ยังไง เขาก็มิอาจบอกออกไปได้เช่นกัน รู้เพียงแค่เ