เข้าสู่ระบบแชร์
chapter 59
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-12 12:20:45
บทที่เกี่ยวข้อง
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 60
“เป็นอย่างสงเป้าว่ามา คุณชายเอ้อร์เอ๋อร์...อาฉวน จะจัดกับศพพวกนี้ยัง” อี้หานถามน้ำเสียงเต็มไปด้วยโทสะ สำหรับพวกเขาแล้ว ต่อสู้กับศัตรูนับสิบ...นับร้อย ก็มิเคยกลัวเลยสักนิด เพราะอย่างไรก็ยังมีโอกาสชนะ แต่มิใช่กับการต่อสู้ในครั้งนี้...ที่ต้องทำร้ายคนที่เคยนอนกลางดินกินข้าวหม้อเดียวกัน“พอจะมีวิธีจัดการกับคนพวกนี้ไหมอาฉวน” เก้าเทียนรุ่นถาม ด้วยในที่นี้เห็นจะมีเพียงแค่อานฉวนเท่านั้นที่รู้เรื่องพิษเพลิงพิรุณ“แค่ต้องหาให้เจอ...เจ้าหนอนเพลิงพิรุณฝังตัวคอยชักใยอยู่ตรงไหน”“ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหน้าตามันเป็นยังไง จะหาเจอได้ยังไง” สงเป้าพูดด้วยความหงุดหงิด“ด้านหลังคอ” เก้าเทียนรุ่ยตะโกนบอกทุกคน แม้จะแตกต่างหากทหารเหล่านี้ก็ถูกพิษเพลิงพิรุณเช่นเดียวกับท่านแม่ทัพ ที่นอกจากกลิ่นซึ่งทหารเหล่านี้ไม่มี ส่วนอย่างอื่น...เส้นเลือดที่มันปูดโปนจากส่วนต่าง ๆ ของร่างกายถือว่าเป็นจุดเชื่อมโยงกันได้ ที่แขนท่านแม่ทัพยามนั้นมีจุดกึ่งกลางก่อนเส้นเลือดจะกระจายตัวออกไป ซึ่งทหารตรงหน้ามีจุดนั้นที่มาจากด้านหลังของต้นคอไปทั่วร่าง“น่าจะเป็นจุด...ต้าจุย” แต่หากถามว่าเขารู้ได้ยังไง เขาก็มิอาจบอกออกไปได้เช่นกัน รู้เพียงแค่เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 61
“อยากให้ข้าสนใจมากกว่าลิ่วหลางก็บอกมาเถอะ อยากเล่าเรียนเขียนอ่าน...ฝึกยุทธ์กับข้าเพื่อปกป้องลิ่วหลางก็บอกมาเถอะ ข้าสามารถช่วยให้เจ้าได้ในสิ่งที่เจ้าต้องการได้นะ...คิดดี ๆ ละ ข้าจะฟังคำตอบครั้งเดียวเท่านั้นนะ” อ้ายฉียิ้มใส่ดวงตากลมใสของเด็กน้อยที่เต็มไปด้วยมุ่งมั่นตั้งใจด้วยความพึงพอใจ หากได้ขัดเกลาอย่างเข้มงวดชิงชวนจะเป็นทั้งองครักษ์ฝีมือฉกาจและผู้ช่วยมือดีของเสวียนลิ่วหลางอยากจะบอกว่า...ไม่! ไม่มีเจ้า ข้าก็เก่งได้ เป็นองครักษ์ติดตามปกป้องคุ้มครองคุณชายได้ แต่เพราะเขาประจักษ์ถึงฝีมือของอ้ายฉีที่แม้จะยังเป็นเพียงแค่ซาลาเปาแก้มแดงแต่สามารถเอาชนะผู้ใหญ่หลาย ๆ คนโดยที่ตนเองมิบาดเจ็บแม้แต่น้อย เขาก็เลยเกิดลังเลใจ แต่ขณะเดียวกันก็คาดมิถึงว่าอีกฝ่ายจะยินยอมสอนวรยุทธ์เขาจริง“เจ้า...เจ้าพูดจริงเหรอ เจ้า...จะสอนข้าจริงเหรอ” ชิงชวนเอ่ยถามเสียงเบาอย่างมิมั่นใจในสิ่งที่ได้ยิน ด้วยว่าเขามีแต่จะทำเรื่องให้อีกฝ่ายวุ่นวายรำคาญใจมิเคยหยุดหย่อน เมื่อมิรู้ว่าจะทำอย่างไรดีก็คิดจะหลอกอีกฝ่ายไปเล่นน้ำแล้วกดให้จมน้ำด้วยซ้ำ เพียงแค่ยังมิได้ทำเท่านั้นเอง หากยามนี้อ้ายฉีกลับบอกว่า จะ...สอนหนังสือและฝึกยุทธ์ให
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 62
“เจ้ากล่าวเรื่องบ้าอะไรอยู่ ข้าเพียงแค่กำลังคิด...เรื่องราวที่เกิดขึ้น” วาจาและน้ำเสียงที่มิอาจปกปิดความน้อยใจ เจ็บปวดระคนสิ้นหวังของอ้ายฉีทำให้เขารู้สึกมิดีเลย มันเหมือนอีกฝ่ายท้อแท้จนมิรู้ว่าจะเดินทางไปทางใดดี“ข้ายังมิได้กล่าวสิ่งใด...มิต้องห่วงหรอก ไม่ว่าอย่างไรเจ้าพวกนั้นมิยอมให้ผู้ใดทำอันตรายลิ่วหลางกับเอ้อร์เอ๋อร์แน่...ยามนี้เจ้าควรเป็นห่วงตัวเองนะชิงชวน”“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วง”หากอ้ายฉีก็มิกล่าวอันใดออกไป หากในหัว...ห่วงแล้วอย่างไรเล่า ในเมื่อเจ้ามิต้องการความห่วงใยของข้า...ชิงชวน“เจ้าก็รู้ ทั้งเจ้าและข้าต่างก็มีงานสำคัญที่มิอาจหยุดมือได้”“นั่นสิ ข้าเองก็...เห็นงานดีกว่าเจ้าเช่นกัน”“อ้ายฉี” ชิงชวนเอ่ยเรียกบุรุษสูงเพรียวที่ยามนี้พากายมาเดินเคียงข้าง รอยยิ้มแต้มบนใบหน้าเช่นเดียวกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยที่ทำให้ชิงชวนรู้สึกเจ็บปวด‘อย่ามองด้วยสายตาเช่นนี้ได้หรือไม่...เจ้าก็รู้ว่าข้ามิอาจทำอย่างที่เจ้าต้องการได้’“ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดหาคำตอบเรื่องที่เกิด แต่การมุ่งหาคำตอบมากจนเกินไป อาจทำให้เจ้าละเลยในบางเรื่องไปได้นะ” เพียงพริบตาเดียวร่างสูงเพรียวก็ก้าวไปประชิดตัวชิงชว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 63
“เท่าที่เห็น ชาวบ้านก็เป็นปกติดี มิมีท่าทางว่าใครจะป่วยเป็นไข้เลย” แต่ถึงจะกล่าวออกไปอย่างนั้นชิงชวนก็พยายามขบคิดทบทวนอย่างละเอียดรอบคอบที่สุด ต้องมิมีสิ่งใดหลุดรอดความสามารถที่มีอันน้อยนิดของตนเองไปได้ชาวบ้าน...ก็เหมือนปกติ มิได้มีสิ่งใดให้น่าสงสัย นอกจากที่บางคนบอกกล่าวมาอย่างมิมั่นใจ...ก่อนที่จะควบคุมตนเองมิได้ทำร้ายผู้อื่นไปทั่วนั้น หลายคนนอกจากจะคันตามเนื้อตามตัวแล้วยังจะมีตุ่มขึ้นทั่วทั้งตัว ใบหน้าก็แดงเหมือนว่าเลือดจะไหลออกมา ดวงตากลายเป็นสีขาวขุ่น หากก็มีไม่น้อยที่นอนหลับพักผ่อนก่อนจะตื่นมายามพระอาทิตย์ขึ้นกับดวงตาที่ปิดอยู่ ทำร้ายคนที่อยู่ใกล้ตัว ก่อนจะออกมาอาละวาดทำร้ายทุกคนที่ได้พบชิงชวนพยายามย้อนคิดว่าก่อนที่เขากับทุกคนจะถูกโจมตี ยังมีอะไรอีกบ้างที่เขามองข้ามไป แล้วเหมือนมีอะไรบางอย่างสะดุดใจที่ทำให้เขารีบหันหน้าไปหาอ้ายฉีเพื่อจะได้ไถ่ถามว่า...‘คิดอย่างเดียวกับตนไหม ยามเกิดเรื่องทุกครั้งล้วนแล้วแต่มาจากบุรุษที่มีร่างกายแข็งแรงทั้งสิ้น’หากเขาเพียงแค่หันไป อ้ายฉีก็ตะโกนออกมาเสียก่อน...“ระวัง!”อ้ายฉีจับแขนเขาดึงเข้าหาตนเองพร้อมกับพาร่างกายที่เพรียวและสูงกว่าถอยห่างจากที
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 64
“ข้ารู้ หากแต่เมื่อเห็นอ้ายฉีเป็นเช่นนี้ก็อดห่วงมิได้” แต่หากเป็นเขาก็ทำเช่นอ้ายฉีที่ยอมทำทุกทางเพื่อปกป้องคนใกล้ตัวมิให้ได้รับอันตราย เสวียนลิ่วหลางจับมือเล็กเอาไว้ขณะมองตามสายตาเก้าเทียนรุ่ย“อย่างน้อยก็ยังระวังตัวอยู่นะ” สำหรับเขาแล้ว...ทุกคนไว้วางใจได้ หากเจ้าสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ต่อให้ได้รับการช่วยเหลือก็ยังมิไว้วางใจอยู่ดีนั่นแหละ“อานฉวน...คงจะมิได้บาดเจ็บนะขอรับ” เก้าเทียนรุ่ยเอ่ยเสียงแผ่วเบา ยามที่ทุกคนกำลังต่อสู้กับทหารที่ไร้สติ อานฉวนคอยบอกกล่าวหากมิได้ร่วมรับมือ ดูเหมือนจะคอยหลบอยู่ด้านหลังด้วยซ้ำ ยามที่เขากำลังทำการรักษาและฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากชิงชวน อานฉวนก็นอนเอนกายอิงต้นไม้ใหญ่...เหมือนมิใส่ใจหากความจริงแล้วอีกฝ่ายน่าจะใช่ช่วงเวลานั้นรักษาอาการบาดเจ็บของตนเอง นั่นสิ...เขาลืมไปได้ยังไง ก่อนหน้านั้นอานฉวนบาดเจ็บอย่างหนักเก้าเทียนรุ่ยทรุดตัวลงนั่งใกล้กับอานฉวน จะยื่นมือไปแตะแต่ก็ยังกังวลกลัวจะรบกวนอีกฝ่ายฟื้นฟูร่างกาย หรืออาจจะทำให้คิดว่ากำลังโดนศัตรูรบกวนอยู่ แต่หากมิทำก็มิได้ เพราะเขาต้องให้อานฉวนได้กินยาผสมผักที่ตนเองปรุงแล้วอัดเป็นเม็ด หากบาดเจ็บหนักอาการจะได้ทุเล
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 65
“หากคาดเดามิผิด ที่ท่านพี่ไถ่ถามมา หมายถึงผู้ที่ปรุงพิษเพลิงพิรุณคงจะหลบซ่อนกายอยู่มิไกลจากที่แห่งนี้เพื่อดูผลงานของตนเอง เกิดอะไรขึ้นกับชาวบ้านที่โดนพิษบ้าง อยู่ได้ยาวนานเพียงใด ยิ่งเมื่อได้รู้ว่าชิงชวนกับอ้ายฉีไปที่นั่น จากที่คิดว่าจะคอยสังเกตการณ์ก็เลือกที่จะลงมือด้วยตนเอง…ใช่หรือไม่”เสวียนลิ่วหลางพยักหน้ารับ “ที่ชิงชวนบอกมา...ผู้ที่สามารถทำร้ายอ้ายฉีได้ วรยุทธ์ย่อมมิด้อยแน่นอน แล้วการที่มุ่งเน้นทำร้ายทั้งสองคน...”“หากมิใช่คนผู้นั้นล่วงรู้ อ้ายฉีกับชิงชวนมีส่วนเกี่ยวข้องกับท่านพี่ ก็จะต้องอยากรู้เรื่องท่านพี่ฟื้นมาได้อย่างไร ไม่ก็...อ้ายฉีกับชิงชวนอาจจะมีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้คนผู้นั้นสนใจจนอยากจะได้ตัวไป...ทำเช่นเดียวกับท่าน”“พวกเจ้ากล่าวถึงเรื่องใดกัน”“ก็เรื่อง...”“ข้าลืมไป...เรามิควรรบกวนคนป่วยด้วยการบอกกล่าวเรื่องนี้ให้รู้” ยามเอ่ยกับเก้าเทียนรุ่ย น้ำเสียงของเสวียนลิ่วหลางเต็มไปด้วยความอบอุ่นอ่อนโยน หากเมื่อเอ่ยถึงอานฉวน...ทุกคำกลับแฝงไว้ด้วยความเกรี้ยวกราด ยังจะเน้นน้ำหนักยามเมื่อกล่าวว่า...คนป่วยอีกด้วย “บอกไปก็ช่วยอะไรมิได้ ข้าคิดว่าเราค่อยไถ่ถามหลังจากที่อ้ายฉีฟื้นน่า
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 66
“ท่านพี่” เก้าเทียนรุ่ยร้องเรียกด้วยความตกใจและรีบจับชีพจรของเสวียนลิ่วหลางก็พบว่าเสียงมันดังเหมือนกับรัวกลองในสนามรบ...หนักหน่วง รัวเร็วและรุนแรงเพื่อปลุกขวัญทหารให้ฮึดสู้ แต่อยู่ดี ๆ ทุกอย่างก็หยุดชะงักลงไปราวกับมิเคยเกิดสิ่งใดขึ้น รอบกายล้วนแล้วแต่ว่างเปล่าไปจนหมดสิ้นเก้าเทียนรุ่ยได้แต่กะพริบตามองเสวียนลิ่วหลางที่ยังคงมีชีวิตอยู่หากเขากลับมิอาจสัมผัสได้ถึงชีพจรที่ควรจะเต้นอยู่ ไหนจะใบหน้าที่เขาได้เห็นอีกที่มันซีดขาวราวกับในร่างมิมีเลือดอยู่เลย ดวงตาข้างหนึ่งเป็นสีปกติ หากอีกข้างนั้น...เป็นสีแดงราวกับมีเพลิงไฟลุกไหม้ออกมาเลย“ข้ามิได้เป็นอะไร” เสวียนลิ่วหลางบอกทั้งที่รู้สึกมิค่อยสบายกายสักเท่าไหร่ มันอึดอัดและร้อนรุ่มจนหงุดหงิด “เพียงแค่รู้สึกว่าร้อนกับกระหายน้ำนิดหน่อยเท่านั้นเอง ได้กินสมุนไพรที่อาซวงปรุงกับพักผ่อนเล็กน้อยก็ดีขึ้นแล้วล่ะ” รอยยิ้มแต้มบนใบหน้าคนตัวใหญ่พร้อมกับมือที่มันเย็นจัดแนบไปบนแก้มพลางลูบไล้ปลายนิ้วบนผิวเนื้อเนียนเรียบ“ข้ายังมีอีกหลายอย่างที่อยากจะทำกับอาซวง แล้วเรื่องอันใดจะยอมแพ้หนอนพิษเพลิงพิรุณทำร้ายกันเล่า” เสวียนลิ่วหลางดึงคนตัวเล็กให้เดินตามไปนั่งใต้ร่ม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 67
“มิได้ขัด แต่...ที่นี่มิเหมาะสมนะขอรับ” ยามเอื้อนเอ่ยเก้าเทียนรุ่ยก็มิรู้เหมือนกันว่าในสมองนั้นคิดอะไรอยู่ คิดว่าตนเองอยากลองหรือ...ก็มิใช่ หากยามนี้เขายังตอบกับตนเองมิได้จริง ๆ หากอย่างหนึ่งที่รู้คือ มิได้รังเกียจสัมผัสของเสวียนลิ่วหลาง มันยังคล้ายจะพึงพอใจเสียด้วยซ้ำ“อาซวง” เสวียนลิ่วหลางคลี่ยิ้มมองคนตัวเล็กที่ยามนี้ริมฝีปากช้ำเพราะถูกเขาขบกัดด้วยความรุนแรงอย่างคนที่คาดมิถึง...การที่บุรุษสองคนมีใจตรงกัน มิใช่จะยอมรับกันได้ง่าย ๆ หากเก้าเทียนรุ่ยกลับคลี่ยิ้มอย่างเขินอายจนเขาถึงกับหัวใจเต้นแรงสองมือเล็กยกขึ้นทาบบนใบหน้าเข้ม มองสบกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความต้องการที่เรียกร้อง...นิ้วยาวเรียวจะลากไล้ทั่วโครงหน้าเข้มหยุดลงบนริมฝีปากหนาที่เมื่อสัมผัสลงไปในหัวเขาก็เกิดมีภาพหยาบโลนผุดขึ้นมา ทำให้ใจสั่น ในท้องก็คลายจะมีพายุโถมเข้ามาจนเขาร้อนไปหมด“ข้ารู้เพียง...มิได้รังเกียจท่าน”“ข้าจะจัดการกับทุกปัญหาให้หมดสิ้นลงโดยเร็วไว” มิเพียงแค่วาจาที่เต็มไปด้วยความแข็งกร้าว หากในดวงตาของเสวียนลิ่วหลางก็เต็มไปด้วยเพลิงแห่งโทสะและมุ่งมั่นที่จะค้นหายามารักษาตนเองให้หายและตามล่าหาตัวผู้ที่ทำร้ายเขาในครั้ง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12
บทล่าสุด
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 124 - จบ
“แล้วเด็กสองคนนั้น” เสวียนลิ่วหลางเอ่ยถามเพราะหนานชวนส่งข่าวให้รู้บ้างแล้ว“ดูเป็นเด็กดีอยู่ขอรับ” นับตั้งแต่ที่เขาอยู่กับเสวียนลิ่วหลางมา มิเพียงแค่ร่างกายที่เปลี่ยนไป หากรับรู้ว่าภายในกายเริ่มมีพลังลมปราณมากพอที่จะสัมผัสได้ว่าใครมีวรยุทธ์และพอจะมองออกว่าผู้ใดมาดีหรือร้าย ทำให้มองออกว่าเด็กน้อยสองคนเป็นเด็กดีจริง ๆ จึงยินดีเป็นอย่างมากที่มารดามีคนดี ๆ มาคอยดูแล“แล้วท่านพี่ละขอรับ พบเจอเรื่องใดหรือไม่”หากเสวียนลิ่วหลางมิทันจะได้บอกกล่าวเรื่องที่ได้ไปตรวจสอบมา...มิได้มีสิ่งใดร้ายแรง ก็เป็นพวกมารปลายแถวกับเผ่าปีศาจที่มิชอบหน้ากันมาทะเลาะกัน แล้วกลุ่มจอมยุทธ์รุ่นใหม่เขาอยากแสดงว่าตนมีฝีมือเท่านั้น ก็มีบางคนเดินเข้ามา“มาทำไม” เสวียนลิ่วหลางเอ่ยเสียงเข้มดุ หากเด็กน้อยตรงหน้ากลับมิสนใจแล้วยังจะส่งยิ้มให้กับเก้าเทียนรุ่ยเพื่อยั่วโทสะยักษ์ใหญ่ตรงหน้าอีกด้วย“มิได้มาหาเจ้าเสียหน่อย มาหานั่น...” ปากเล็กสีแดงสดบุ้ยใบ้ไปทางเก้าเทียนรุ่ย “ต่างหากล่ะ...คิดถึงมากเลย”“ที่นี่เรือนข้า...ไปคิดถึงไกล ๆ หากมิอยากถูกจับโยนออกไป”“กล้ารึ...ข้าพี่ชายสองนะ เจ้ากล้าทำร้ายพี่ชายเมียเจ้ารึ”“ฮึ! พี่ชายที่นอก
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 123
“อึก...อ้ายฉี!” ชิงชวนร้องเรียกด้วยความเกรี้ยวกราดเพราะยังมิทันได้เตรียมกายรับอ้ายฉีก็แทรกแท่งใหญ่ร้อนเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วยังจะหัวเราะร่าพร้อมกับกลั่นแกล้งเขาด้วยการขยับกายออกแล้วเคลื่อนกลับเข้าไปใหม่จนสุด“ไอ้เจ้าบ้าอ้ายฉี!”“อา...ข้ามันคนบ้านี่น่า เขาว่าคนบ้าทำอะไรก็มิผิด” ว่าแล้วอ้ายฉีก็เร่งเคลื่อนกายจู่โจมเข้าในพื้นที่เร้นลับของชิงชวนอย่างหนักหน่วงซ้ำแล้วซ้ำเล่า...จากนุ่มนวลกลับเป็นรุนแรงเมื่อถูกผนังอ่อนนุ่มบีบรัด“เจ้าว่า...ข้าจะบ้าได้มากกว่านี้ไหมอาชวน”“หยุดทำอย่างที่เจ้าคิดเลยนะอ้ายฉี” ชิงชวนห้ามปรามเมื่อพอจะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดทำการสิ่งใด เขามิอยากเดินออกจากห้องพักอย่างอับอายเพราะถูกอีกฝ่ายจับกดจนเตียงพังอย่างเช่นโรงเตี้ยมที่ก่อนหน้าอ้ายฉีเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยขณะกล่าวออกไป “ข้ายังมิได้คิดอะไรสักหน่อย”“ฮึ! เจ้าอย่าคิดว่าข้าจะมิล่วงรู้ ข้าอยู่กับเจ้ามานานเท่าใดแล้ว ยามนี้หากมิใช่เพราะคิดว่าเดินทางกันพอแล้วกับในยุทธภพมีเรื่องมากมายชวนปวดหัว คิดว่าเจ้ากับข้าจะคิดกลับไปหาท่านแม่ทัพ...นายท่านกับคุณชายหรือไงกัน”“ครั้งนี้ข้ายอมก็ได้” หากมิใช่เพราะจะทำให้ชิงชวนอับอาย แต่เขาสัมผัสได้ว
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 122
“ใบหน้าเมียข้ายามนี้ช่างงดงามเหลือเกิน เร่งอีกหน่อยสิท่านพี่ ข้าอยากได้ยินเสียงร้องของอาเหว่ย” จวินต้าเกอเอ่ยยามทอดสายตามองใบหน้าที่แสดงออกถึงความสุขสมยามถูกกระแทกด้วยความต้องการ“ได้สิน้องข้า” เฮยต้าเกอตอบรับ ผนังอ่อนนุ่มช่างบีบรัดเสียจนเขาถึงหายใจหอบแรงทำให้เขาขยับโยกกายด้วยความหนักหน่วงรุนแรงตามความต้องการที่มันเพิ่มมากขึ้น...และมากขึ้นจางเหว่ยสัมผัสได้ถึงกระแสความร้อนที่ไหลพุ่งเข้าสู่ร่างกายพร้อมกับเสียงครางของเฮยต้าเกอ ก่อนคลื่นความร้อนครั้งใหม่จะถาโถมเข้าหา“ข้าถูกพี่ใหญ่กลั่นแกล้ง แล้วยังจะต้องพาหมูป่ากลับมา ระหว่างทางก็ยังจะพลัดตกลงไปในแม่น้ำด้วย กว่าจะถึงบ้านก็เหนื่อยมิใช่น้อย เมียข้าช่วยปลอบโยนข้าหน่อยนะ” จวินต้าเกอเอ่ยขณะสองมือใหญ่ลูบคลำไปทั่วร่างกายพร้อมกับใช้แท่งใหญ่ยักษ์ของตนเองกดรุกล้ำเข้าไปในร่องทางด้านหลังของจางเหว่ยยามถูกผนังอบอุ่นห่อหุ้มและรัด ความต้องการของจวินต้าเกอก็เพิ่มมากขึ้น เขาขยับกายตัวราวกับพายุฝนที่กำลังกระหน่ำสาดซัดอย่างรุนแรง“หากเมียข้ายังจะทำสีหน้าเช่นนั้น...วันนี้เราคงจะมิได้ไปหานายท่านกับคุณชายเป็นแน่” เฮยต้าเกอกล่าวขณะวางมือลูบไล้บนอกเมียรัก“ข้า
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 121
“ท่าน...ท่านพี่” จางเหว่ยเอ่ยทักสองบุรุษที่เดินเข้ามาในบ้านเสียงแผ่วเบา ด้วยอย่างไรเขาก็ยังมิชินกับการเป็นฟูเหรินของบุรุษด้วยกัน แต่มิใช่เพราะเขาจำต้องผูกพันธสัญญาหรือมิเต็มใจอยู่กับกระทิงสองพี่น้องหรอกนะ แต่เพราะใจของเขาก็รู้สึกดีกับทั้งสองคนอยู่มิน้อย ยิ่งเมื่อผ่านพ้นค่ำคืนผูกพันธสัญญาไปแล้ว เฮยต้าเกอและจวินต้าเกอก็ดูแลเขาอย่างดี“มิสบายหรือเมียข้า” เฮยต้าเกอเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง“ข้ามิได้เป็นอะไร หากแต่ท่านพี่กับท่านพี่จวิน เหตุใดถึงได้กลับมาเรือนเร็วเช่นนี้ ยังมิทันจะเที่ยงเลย ท่านมิสบาย...บาดเจ็บใช่หรือไม่” จางเหว่ยเอ่ยถามพลางมองดูว่าบุรุษตรงหน้ามีบาดแผลที่ส่วนใดของร่างกายบ้าง“มิได้เป็นเช่นนั้น วันนี้โชคดี ได้หมูป่าตัวใหญ่มา เลยคิดกันว่ารีบกลับบ้านจะดีกว่า หมูป่าตัวใหญ่เช่นนี้ถ้าได้นั่งล้อมวงกินกันหลาย ๆ คนคงจะดีมิใช่น้อย อาเหว่ยอยากพามันไปกินกับนายท่านกับคุณชายหรือไม่” เฮยต้าเกอกล่าวถึงเสวียนลิ่วหลางกับเก้าเทียนรุ่ย“แต่กว่าท่านพี่จะจับมันได้...มิง่ายเลยนะขอรับ” แม้จะดีใจที่กระทิงสองพี่น้องยังคิดถึงความรู้สึกของเขา“สัตว์มีอยู่เต็มป่า จะจับเมื่อไหร่ก็ได้ แต่นายที่ดีอย่างนายท่
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 120
“อ่า...รอค่ำคืนนี้ก่อนนะเมียรักของข้า รุ่งสางแล้วเราต้องเร่งทำเวลา” ยามนี้จวนแม่ทัพยังมีงานให้เขาทำอยู่ อีกทั้งยังบางคนที่มิอยากให้เขาออกไปใช้ชีวิตที่อื่นก็มาคอยอ้อนวอนขอร้อง“อื้อ...” เก้าเทียนรุ่ยรับคำก่อนจะยกตนเองขึ้นเพื่อตอบรับเจ้ายักษ์ใหญ่ที่ค่อย ๆ สอดดันเข้ามาในร่างก่อนจะถอนออกอย่างเชื่องช้า แล้วย้อนกลับเข้ามาอีกครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกครั้งจะลึกขึ้นเรื่อย ๆร่างเล็กบางไหวโยกตามแรงเคลื่อนไหว ผนังด้านในรับรู้สึกแท่งร้อนที่บุกรุกเข้ามาในกายครั้งแล้วครั้งเล่า บ้างก็เชื่องช้า บ้างก็รวดเร็ว“ท่านพี่”ใบหน้าแดงระเรื่อของเก้าเทียนรุ่ย ดวงตากลมใสที่ยามนี้ฉายแววปรารถนาอย่างชัดเจนทำให้เสวียนลิ่วหลางยิ่งถาโถมแท่งร้อนบุกรุกเข้าไปในพื้นที่หวงห้ามด้วยความปรารถนาที่รุนแรง เสียงสะท้อนของร่างกายที่กระทบกันดังทั่วห้องเช่นเดียวกับเสียงหอบของสองคนที่ดำดิ่งกับความใกล้ชิดเสวียนลิ่วหลางพลิกกายบางให้ลงนอนคว่ำ ใบหน้าเก้าเทียนรุ่ยแนบกับหมอนหนุน แขนแกร่งสอดรัดเอวเล็กขณะกดสะโพกพาแท่งเหล็กร้อนให้ดำดิ่งสอดแทรกไปในช่องทางที่อ่อนนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนเสียงคำรามจะแผดดังขึ้นพร้อมกระแสความร้อนไหลพุ่งเข้าสู่
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 119
“เอาเป็นข้า...” เด็กน้อยเคลื่อนไหวกายเพียงเล็กน้อยแต่กลับรวดเร็วเสียจนแทบจะมองมิทัน เพียงแค่มิถึงหนึ่งจิบชาดูเหมือนว่าทุกคนที่ยังคงอ่อนแรงยกเว้นเสวียนลิ่วหลางก็ดีขึ้น“ข้าช่วยพวกเจ้าได้เพียงแค่นี้ ส่วนที่เหลือก็เป็นเรื่องของพวกเจ้าเองแล้ว”“เดี๋ยว!” เก้าเทียนรุ่ยร้องเรียกเด็กน้อยตรงหน้าที่หันกายจะจากไป“มีอะไรอีก ข้ามิได้คิดร้ายกับพวกเจ้านะ”“เปล่า ข้ามิได้คิดเช่นนั้น แต่...” เก้าเทียนรุ่ยขบเม้มปากเข้าหากัน มิรู้ว่ามันเป็นความรู้สึกของเขาเองหรือเปล่าที่รู้สึกคุ้นเคยกับเด็กน้อยตรงหน้าประมาณหนึ่ง จนมันอดที่จะคิดมิได้“หากเจ้ามิพูดอะไร ข้าจะไปแล้วนะ”“เจ้า...คุณเป็นหนึ่ง” เก้าเทียนรุ่ยเอ่ยเสียงแผ่วเบา“หือ...” คิ้วของเด็กน้อยเลิกขึ้น“ใช่หรือไม่”เด็กน้อยคลี่ยิ้ม ก่อนจะเอ่ยออกไปว่า “จะใช่หรือมิใช่ จะมีสิ่งใดแตกต่างไปล่ะ ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างมิอาจย้อนกลับไปแก้ไขสิ่งใดได้แล้ว เจ้านั่นแหละ...ได้โอกาสแล้วก็ใช้ชีวิตนับจากนี้ไปให้มีความสุขเถอะ” กล่าวจบเด็กน้อยที่มิบอกกล่าวให้ทุกคนรู้เป็นผู้ใดจากไปพร้อมกับร่างของเสวียนลิ่วหลางที่ทรุดล้มลงศีรษะแนบชิดกับลำคอเก้าเทียนรุ่ย“ท่านพี่!”“ท่านแม่ทัพ!”
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 118
“พวกท่านทุกคนต่างก็ทำกันอย่างดีที่สุดแล้ว นับจากนี้ก็ปล่อยให้ท่านพี่เป็นคนลงมือเถอะขอรับ...ฤทธิ์จากยาที่ท่านพี่กินเข้าไป...พลังที่มากเกินหากมิได้ถ่ายเทออกเพื่อปรับให้เหมาะสมจะทำร้ายเจ้าของร่าง ยามนี้หากท่านพี่ได้โคจรพลังรับมือกับคนพวกนั้น...ย่อมจะเป็นการดีมากขอรับ”เมื่อเก้าเทียนรุ่ยบอกเช่นนั้น ชิงชวนก็ปล่อยอาวุธในมือและทรุดกายลงเคียงข้างกับสหายทุกคนที่ต่างก็บาดเจ็บจนยืนมิไหวแต่มิวายเอ่ยกับเสวียนลิ่วหลางไปว่า “แต่หากท่านมิไหว ต้องรีบบอกพวกข้านะขอรับ” เสวียนลิ่วหลางพยักหน้ารับพลางกางอาณาเขตพลังปกป้องคนที่อยู่เบื้องหลังมิให้ได้รับผลกระทบ ก่อนที่ตนเองจะเข้าห้ำหั่นกับคนที่ถูกควบคุมอย่างรวดเร็วจนแม้กระทั่งซูเหย้าที่กว่าจะรู้ตัวก็ยามที่ได้เห็นลูกน้องฝีมือสูงของตนถูกปราณของเสวียนลิ่วหลางแยกร่างกายออกจากกัน“เจ้า!” ซูเหย้าโกรธจนหน้าเป็นสีเลือด เพราะมิว่าเขาจะสั่งการอย่างไร ลูกน้องของเขาก็มิอาจลุกมาเคลื่อนไหวร่างกายได้อย่างที่เคยเป็น“เกิดอะไรขึ้น เหตุใดถึงได้เป็นเช่นนี้เจ้าคะนายท่าน” ซิงเยียนที่มั่นใจเสมอมา มิว่าอย่างไรก็จะมิมีผู้ใดจัดการกับคนที่ถูกหนอนพิษเพลิงพิรุณได้ถามอย่างตื่นตระหนก จะเป
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 117
“เจ้าสองคนฉลาดมิใช่น้อย หากเป็นสหายกัน งานที่ข้าทำคงจะสำเร็จไปแล้ว น่าเสียดายยิ่งนักที่คนฉลาดเช่นเจ้าสองคนจะต้องสิ้นชีพในวันนี้” ซูเหย้ามองเสวียนลิ่วหลางตาวาว หากเขาดึงเอาหนอนพิษอีกสองตัวที่อยู่ในร่างอีกฝ่ายออกมาได้ ยามนั้นท่านประมุขก็จะต้องแข็งแกร่งจนมิอาจมีใครทำอันตรายได้อีกแล้ว“ผิดแล้วละซูเหย้า วันนี้หากจะมีคนไหนต้องจากไป ต้องเป็นเจ้าเท่านั้น”ยามแรกซูเหย้าจะถกเถียงว่า...เจ้าที่ร่างกายยังอ่อนแอจากการถูกหนอนพิษเล่นงาน กับเจ้าเด็กน้อยที่ถือตนว่าเก่งกล้าแต่ไร้วรยุทธ์จะสู้ข้าได้อย่างไร...หากเมื่อเขาได้เห็นประกายในดวงตาเป็นสีแดงเจิดจ้ากับพลังปราณอย่างรุนแรงที่แผ่ซ่านมาของเสวียนลิ่วหลางทำให้คิดไปว่า...หากมิใช่หนอนพิษที่ยังหลงเหลืออยู่ในกายเสวียนลิ่วหลางได้ถูกกำจัดออกไปจนหมดสิ้นแล้ว ก็แสดงว่าอีกฝ่ายได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับมัน...เป็นไปมิได้!เสวียนลิ่วหลางหัวเราะก่อนจะเอ่ยออกมาว่า “คิดว่าเจ้าก็คงจะพอคาดเดาได้แล้ว...ข้าสามารถบังคับเจ้าหนอนร้ายนั้นได้แล้ว”“แล้วอย่างไรเล่า เจ้าก็ทำได้เพียงแค่ในยามนี้เท่านั้น อีกประเดี๋ยวทุกสิ่งทุกอย่างก็จะเป็นของข้าเช่นเดิม” มิใช่ว่าหนอนพิษของเขาใครจะบัง
ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ chapter 116
“อาซวง!” เสวียนลิ่วหลางร้องเรียกสติเก้าเทียนรุ่ยที่ปล่อยให้เสียงจากภายนอกมามีผลกระทบกับการปรุงยาที่ใกล้จะสำเร็จอยู่มิช้ามินานนี้แล้ว “หากอยากช่วยทุกคนเจ้าจะต้องปรุงยาให้เสร็จนะ อีกมินานแล้ว...เราจะได้ไปดูด้วยอย่างไรเล่า ใครเป็นคนทำเรื่องเลวร้ายนี้”ถึงเขาจะพยายามข่มใจทำตามคำบอกกล่าวของเสวียนลิ่วหลาง เบื้องหน้าเตาปรุงยาลอยอยู่ระดับเดียวกับอก ภายในถูกปราณที่ถูกส่งจากสองกายก่อเกิดเป็นไฟเพื่อหลอมตัวยาทั้งหลายให้รวมเป็นหนึ่ง หากในหัวกลับได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดและขอความช่วยเหลือดังมิยอมหยุด“ด้านนอกอาจไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดอยู่ก็ได้นะ ในเมื่อทุกคนทุ่มเทปกป้องเราอย่างเต็มกำลัง…หากอยากช่วยทุกคน อาซวงก็ต้องปรุงโอสถให้สำเร็จ...ข้าเชื่อมั่นในตัวอาซวงนะ” เสวียนลิ่วหลางบีบกระชับมือเล็กดึงเก้าเทียนรุ่ยให้หลุดออกมาจากความกังวล“อาซวงสัญญากับข้าแล้วมิใช่หรือ จะเป็นฟูเหรินของข้า หากปรุงยารักษาข้ามิสำเร็จ แล้วจะเป็นฟูเหรินของข้าได้อย่างไรเล่า” เพราะวาจาของเสวียนลิ่วหลางที่ทำให้เก้าเทียนรุ่ยก็คิดขึ้นมาได้ มิใช่เพียงแค่บุรุษที่ยืนเคียงข้างในยามนี้ หากเขายังมีสหายที่ดีและท่านแม่ที่จะต้องดูแลด้ว
