Semua Bab ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ: Bab 41 - Bab 50

“ท่านแม่คงจะมิได้หมายความว่า...” โหดเหี้ยมและเลือดเย็นแค่ไหนถึงลงมือทำร้ายญาติพี่น้องได้! ท่านแม่ทัพคงจะมิได้เป็นคนเช่นนั้นหรอกนะ แม้จะพยายามทำความเข้าใจ มิว่าที่แห่งใด ก็ย่อมมีกฎของที่เหล่านั้น แม้สิ่งที่เกิดขึ้นมันจะโหดร้าย หากทุกอย่างย่อมมีสองด้าน เมื่อมีดำย่อมมีขาว มีกลางวันก็ย่อมมีกลางคืน ตรงเกินไปก็อยู่ยาก คดเคี้ยวมากไปก็อยู่มิได้อีก เพราะอาจจะไปสร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่นโดยมิรู้ตัว แต่การทำร้ายทำลายชีวิตคน...เขาว่ามันร้ายเกินไป“หากจะกล่าวว่ามิมี ก็คงเป็นไปมิได้ แต่แม่ก็คิดว่าหนทางนั้นคงจะเป็นทางเลือกสุดท้ายที่ท่านแม่ทัพเลือกใช้ เพราะถึงจะมิถูกกัน มิรักใคร่ปรองดองกัน อย่างไรก็สายเลือดเดียวกัน คงพอจะมีทางพูดคุยและตกลงกันได้...เอ้อร์เอ๋อร์ยังคิดจะฟังเรื่องนี้จนจบหรือไม่”เก้าเทียนรุ่ยใช้เวลาคิดอยู่เล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับ อย่างไรก็ควรรู้เรื่องให้ได้มากที่สุด เพื่อจะได้เป็นแนวทางในการตัดสินใจของตนเอง...จะรักษาท่านแม่ทัพต่อไป หรือจะยุติการรักษาไว้เพียงแค่นี้“ในวันที่พื้นดินและต้นไม้ รวมถึงบ้านเรือนทุกหลังจะมีหิมะปกคลุมจนขาวไปหมด หากในวัง...หิมะเหล่านั้นถูกย้อมด้วยสีของเลือด”“ม

ในดวงตาที่เต็มไปด้วยความรัก ความอาลัยอาวรณ์ต่อมารดาผู้ให้กำเนิด ความเจ็บปวดและคับแค้นใจที่อัดแน่นอยู่ภายในเหมือนจะถ่ายทอดมาให้เขารับรู้ถึงความรู้สึกเหล่านั้น ก่อนจะมีเสียงหนึ่งก็ดังมากระทบหู…...ฝากดูแลท่านแม่ข้าด้วย!ครั้งนั้นเขาเป็นเพียงแค่คนดู หากยามนี้กลับกลายเป็นว่าเขาคือเก้าเทียนรุ่ยที่ข้างกายก็มีมารดายกสองแขนกางปีกปกป้องเขาจากโจรร้าย...มิใช่ ๆ เขากล่าวผิดไป ผู้ที่ล้อมรอบกายเราสองแม่ลูกอยู่ในยามนี้ มิใช่โจรร้ายหากคือนักฆ่าที่ถูกจ้างมาเพื่อสังหารเราสองคน ฆ่าทิ้งอย่าให้เหลือแม้แต่ศพกลับไปยังเรือนตระกูลเก้าได้อีก“มิเป็นไรขอรับท่านแม่ ข้ามิเป็นไร” ก็มิรู้หรอกนะว่ามันเกิดสิ่งใดขึ้น จะเป็นเรื่องจริง หรือภาพลวงตาที่ทำให้เขามึนงง หากเมื่ออยู่ตรงนี้แล้วก็จะต้องรับมือกับสิ่งที่เกิดขึ้นให้ดีที่สุด...ปกป้องท่านแม่อย่างที่เจ้าของร่างนี้เคยขอร้องไว้“เจ้ามิต้องหลบซ่อน ออกมาเถอะ...ซิงเยียน” เพียงกล่าวนามนั้นออกไป ท่านแม่ก็สะดุ้งด้วยความหวาดผวาและหันมามองเขาอย่างรวดเร็ว “ข้ารู้มานานแล้วขอรับท่านแม่ สตรีผู้นี้นิสัยไม่ซื่อตรง เจ้าเล่ห์เหลี่ยมจัด สตรีหน้าตางดงามแต่จิตใจโหดร้าย คอยหาทุกวิถีทางรังแ

เสียงนี้...มันเหมือนกับเป็นเสียงของใครสักคนที่เขาคุ้นเคยกำลังร้องเรียกเขาอยู่...“อาซวง! เจ้าเป็นอะไรไป อาซวง!”ใช่แล้ว เสียงนี้กำลังร้องเรียกเขาอยู่ เป็นเสียงของคนที่เขาคุ้นเคย แต่...แม้อยากจะไปหาเจ้าของเสียงที่ร้องเรียกด้วยความห่วงใย หากยามนี้รอบกายของเขาเปลี่ยนแปลงไป...ต้นไม้ที่เคยยืนต้นตระหง่านและมีใบเขียวชอุ่มกลับเหลือเพียงแค่ลำต้นที่ไร้ใบ พื้นดินที่เคยชุ่มชื่นยามนี้กลับแตกระแหง บางส่วนมีควันพวยพุ่งออกมา หากความร้อนที่อยู่รอบกายยังมิเท่ากับเสียงหัวเราะที่เป็นประหนึ่งมดที่ถูกเผาไฟกัดบนผิวกายจนมีแผลพุพอง“เจ้าช่างมิประมาณฝีมือตนเองเอาเสียเลยนะเก้าเทียนรุ่ย ถึงกับกล้าทำร้ายคนของข้า”เสียงเข้มที่แสนจะเยือกเย็นจนหนาวเหน็บไปทั้งกายดังมาก่อนที่จะมีบุรุษผู้หนึ่งในอาภรณ์สีแดงเข้มจนเกือบจะดำยืนอยู่บนสัตว์ตัวใหญ่ที่แรกเห็นทำให้นึกถึงแมงมุม เพราะว่ามันมีขาอยู่หลายขา แต่...มันก็มีหางที่กำลังฟาดลงบนพื้นดินเหมือนกับจระเข้ แล้วยังจะมีเกล็ดสีเขียวเข้มมันวาว ส่วนหน้าสั้นและมีเขี้ยวไม่สั้นแต่ก็ไม่ยาวมากที่แหลมคมขยับเข้าหากันจนมีเสียงแหลมเล็กที่ทำให้ปวดแสบแก้วหู“วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าให้รู้สำนึก ว

“เท่ากับสิ่งที่ข้าอยากรู้ก็ยังมิได้รับคำตอบนะสิ”“มีอะไรหรือเปล่าอาซวง” เสวียนลิ่วหลางเอ่ยถามเมื่อเห็นใบหน้าของคนตัวเล็กดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่“ข้ากลัวนะขอรับ หากมีเรื่องวุ่นวายให้ขบคิด ข้าก็คงจะลืม จดจำมิได้ว่าจะไถ่ถามเรื่องใดจากท่านรองแม่ทัพ” ก็ความจำเขามันมิค่อยจะดีเอาเสียเลย ผ่านไปเพียงมินานก็ลืมแล้ว “มิเป็นไร จำได้ก็ดี จำไม่ได้ก็ช่าง”“แต่มันเกี่ยวกับอาการป่วยของท่านพี่นะขอรับ หากมิเร่งคิดหาต้นสายปลายเหตุ ก็กลัวจะรักษาได้ล่าช้า” มันจะมิเป็นการดีกับบ้านเมืองในด้วยนะสิ หากมีศัตรูล่วงรู้ข่าวคราว ท่านแม่ทัพของแผ่นดินป่วยไข้ มิอาจเป็นผู้นำกองทัพในการปกป้องแผ่นดินและมิอาจนำกองทัพไปปราบปรามศัตรูได้ ถึงการสู้รบจะไม่ได้ทำให้ผู้ใดมีความสุข มิมีผู้ใดเป็นผู้มีชัย หากทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นปราชัย เป็นฝ่ายสูญเสียชีวิตและทรัพย์สินด้วยกันทั้งสิ้น...“ข้ารู้ว่าอาซวงมีความตั้งใจจริง ปรารถนาดีกับข้าเพียงใด” เสวียนลิ่วหลางจับมือเล็กเอาไว้พลางบีบเบา ๆ “แต่เชื่อว่าสวรรค์ย่อมมิโหดร้ายกับคนดี อาซวงจะต้องค้นพบวิธีรักษาข้าจนหายได้แน่นอน”“ถ้าเช่นนั้น...ข้าจะไปร้านยา” อย่างน้อยถึงเขาจะมิล่วงรู้...ยังหาสาเหต

“ใช่ขอรับ...แม้มือเราจะเลอะดินโคลนไปบ้าง ถึงจะเหนื่อยกับการที่ต้องขุดดินยกร่อง ต้องใส่ปุ๋ยและตักน้ำมารดผัก กำจัดหนอนและแมลงที่จะมากินใบ แต่พอเห็นผักที่เราปลูกไว้เจริญเติบโตจนเก็บกินได้...มันดีมากเลยขอรับ”นั่นสินะ...ดูท่าจะมีความสุขมากจริง ๆ ใบหน้าของคนตัวเล็กถึงฉายความสุขจนล้นออกมา เสวียนลิ่วหลางยกมือแตะที่แก้มนุ่ม“เอาไว้...อาซวงสอนข้าปลูกผักบ้างนะ”“ได้สิขอรับ...ข้าเชื่อว่าท่านพี่จะต้องสนุกและมีความสุขเช่นเดียวกับข้า” เก้าเทียนรุ่ยเอ่ยขณะยื่นมือไปรับเนื้อที่ย่างจนส่งกลิ่นหอมมากิน แต่ท่านแม่ทัพกลับยื่นมันมาที่ปากเขา“เอ่อ...” เก้าเทียนรุ่ยได้แต่มองท่านแม่ทัพตาปริบ ๆ ยิ่งเมื่อถูกมือใหญ่ทาบมาระหว่างแก้มและใบหู ก็ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงเร็วจนแทบจะทะลุออกมาจากอก ไหนจะความรู้สึกวูบวาบในช่องท้อง มันเหมือนกับว่า...มีความรักที่อบอวลอยู่รายรอบกายอันตราย! ใจของเก้าเทียนรุ่ยบอกเช่นนั้น หากเขายังมิทันจะได้คิดอะไรก็มีสายลมแรงพัดมาพร้อมกับเศษไม้“อาซวง!”เก้าเทียนรุ่ยได้แต่งุนงง เมื่อถูกท่านแม่ทัพดึงเข้าหาและโอบกอดเอาไว้อย่างรวดเร็วเกินที่เขาจะตั้งตัวได้ทัน“มิบาดเจ็บใช่หรือไม่”“เอ่อ...”“อาซวง!”