chapter 47

“เท่ากับสิ่งที่ข้าอยากรู้ก็ยังมิได้รับคำตอบนะสิ”

“มีอะไรหรือเปล่าอาซวง” เสวียนลิ่วหลางเอ่ยถามเมื่อเห็นใบหน้าของคนตัวเล็กดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

“ข้ากลัวนะขอรับ หากมีเรื่องวุ่นวายให้ขบคิด ข้าก็คงจะลืม จดจำมิได้ว่าจะไถ่ถามเรื่องใดจากท่านรองแม่ทัพ” ก็ความจำเขามันมิค่อยจะดีเอาเสียเลย ผ่านไปเพียงมินานก็ลืมแล้ว

“มิเป็นไร จำได้ก็ดี จำไม่ได้ก็ช่าง”

“แต่มันเกี่ยวกับอาการป่วยของท่านพี่นะขอรับ หากมิเร่งคิดหาต้นสายปลายเหตุ ก็กลัวจะรักษาได้ล่าช้า” มันจะมิเป็นการดีกับบ้านเมืองในด้วยนะสิ หากมีศัตรูล่วงรู้ข่าวคราว ท่านแม่ทัพของแผ่นดินป่วยไข้ มิอาจเป็นผู้นำกองทัพในการปกป้องแผ่นดินและมิอาจนำกองทัพไปปราบปรามศัตรูได้ ถึงการสู้รบจะไม่ได้ทำให้ผู้ใดมีความสุข มิมีผู้ใดเป็นผู้มีชัย หากทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นปราชัย เป็นฝ่ายสูญเสียชีวิตและทรัพย์สินด้วยกันทั้งสิ้น...

“ข้ารู้ว่าอาซวงมีความตั้งใจจริง ปรารถนาดีกับข้าเพียงใด” เสวียนลิ่วหลางจับมือเล็กเอาไว้พลางบีบเบา ๆ “แต่เชื่อว่าสวรรค์ย่อมมิโหดร้ายกับคนดี อาซวงจะต้องค้นพบวิธีรักษาข้าจนหายได้แน่นอน”

“ถ้าเช่นนั้น...ข้าจะไปร้านยา” อย่างน้อยถึงเขาจะมิล่วงรู้...ยังหาสาเหต