All Chapters of ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ: Chapter 81 - Chapter 90

“เราทำสิ่งใดมิได้ ช่วยพวกเขามิได้ สิ่งที่ทำได้คือมิให้ผู้ใดหลงเข้ามาที่นี่อีก”ชิงชวนพยักหน้ารับเมื่อรู้ความหมาย...มิต้องการให้ผู้ใดมาที่นี่อีก สิ่งที่ต้องทำก็คือ กำจัดสตรีปีศาจเหล่านี้และทำลายหอโคมเขียวแห่งนี้ให้หมดสิ้นไป!“ถ้าอย่างนั้นเราก็รีบจัดการกันเถอะ ก่อนที่พวกนางจะรู้ตัวกันมากกว่านี้”อ้ายฉีและชิงชวนใช้พลังที่ตนเองมีหลบหลีกนางปีศาจทั้งหลายเข้าไปในถ้ำที่พอมีแสงเรือง ๆ จากปากถ้ำที่อยู่ด้านในไกล ๆ ไป ทำให้ได้เห็นว่าภายในถ้ำแห่งนี้เต็มไปด้วยนางผีเสื้อที่ใช้สองเท้าทาบกับผนังถ้ำห้อยหัวลงมาและใช้ปีกสีสันสวยงามห่อตัวเองเอาไว้จำนวนมากมายอย่างระมัดระวังตัวมากที่สุด เพราะหากพวกนางทุกตัวตื่นขึ้นมา...แม้วรยุทธ์เขาสองคนจะสูงมากเพียงใด ก็คงมิอาจสู้พวกนางทั้งหมดได้แน่นอน หากยังมิถึงปากถ้ำชั้นที่สอง ชิงชวนกับอ้ายฉีก็สัมผัสได้ถึงสายลมที่พัดมาอย่างแรง เมื่อหันมองก็ได้เห็นว่า...นางปีศาจผีเสื้อส่วนหนึ่งได้ฟื้นขึ้นมาแล้วและมองมายังเขาสองคนด้วยดวงตาสีแดงที่วาวจ้า ใบหน้าแม้จะอ่อนเยาว์และงดงามหากเมื่อแย้มยิ้มกลับเห็นฟันซี่ใหญ่ที่มีปลายแหลมคมก็ให้ความรู้สึกชวนสะอิดสะเอียน“สู้กับพวกนางไป มีแต่จะทำให้

“ไหนเจ้าบอกว่าจะคอยดูแลข้า ในเมื่อเรื่องนี้เจ้ายังจะปกปิดมิยอมบอกความจริงให้รู้ อย่างนี้แล้วข้าจะเชื่อได้อย่างไรว่าเจ้าจะ...”ถึงยามนี้ร่างกายจะอ่อนแรงและเจ็บปวดเพราะพิษที่คิดว่ากำจัดออกไปจากร่างกายจนหมดสิ้นแล้วกลับกำเริบขึ้นมา แต่วาจาของชิงชวนก็ทำให้เขายิ้มได้“มิได้คิดจะปกปิด แต่คิดว่าหายดีแล้ว...ถูกพิษที่ไม่ได้ร้ายแรง แต่ด้วยว่ามันสะสมอยู่ในร่างกายมายาวนาน ยากกำจัดมันออกจากร่างกายก็ย่อมต้องใช้เวลาเช่นกัน”“ถ้าเช่นนั้น ที่เจ้าหายไป...ก็ด้วยเหตุนี้ใช่หรือไม่”“ฮื่อ...พิษที่ข้าได้รับกำเริบ กว่าจะรู้ว่าถูกพิษอะไร แล้วจะทำการรักษาให้หายดี ให้พิษสลายลมปราณนั่นหายไปจนหมดสิ้นโดยมิกระทบกับตัวข้าก็เสียเวลาไปมิน้อย ระหว่างนั้นข้าทำได้เพียงแค่นอนพักอย่างเดียว...คิดถึงเจ้ามากเลยรู้ไหม”“แล้วเหตุใดถึงมิยอมส่งข่าวให้รู้”“ข้ามิอยากให้เจ้าเป็นกังวล ที่ดูแลอาหลางก็หนักหนามากพอแล้ว หากรู้เรื่องข้าเข้าไปอีก เจ้าย่อมจะต้องร้อนใจ”“หากยามเมื่อเจอกันก็ควรบอกมิใช่หรือ แล้วเจ้ายังจะปกป้องข้าจนบาดเจ็บซ้ำอีก”“มิเป็นไร แค่กินยาที่รุ่ยเอ๋อร์ให้มา แล้วเดินลมปราณปรับอีกเล็กน้อย ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ” อ้ายฉีบอกพร้อมก

คิ้วของจางเหว่ยขมวดเข้าหากัน เมื่อคิดได้ว่าการมาที่นี่ของพวกเขามิได้เป็นความลับแล้วยังจะถูกจับตามองโดยใครก็มิรู้อีกด้วย หากเมื่อได้รู้อย่างนี้เขาก็คิดว่าจะต้องบอกให้สงเป้าและหลิวหลางรู้ จะได้ระมัดระวังตัวกันมากขึ้น หากมันก็มิทัน เขารู้สึกว่ามีอะไรแตะที่หลังต้นคอแล้วทุกอย่างมันดับวูบไป ตื่นมาอีกครั้งก็พบว่าตอนนี้อยู่ในถ้ำที่ความสว่างมาจากคบเพลิงที่จุดอยู่จนทั่วไปหมด ใกล้กับที่เขาถูกมัดอยู่ก็มีบุรุษนามว่า...เฮยต้าเกอนั่งเอนตัวแนบไปกับเก้าอี้หินตัวใหญ่ที่กำลังกัดกินผูเถา[1] อย่างเอร็ดอร่อย เมื่อรับรู้ว่าเขาฟื้นแล้วก็เร่งรุดมายืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างรวดเร็วจนเขามองมิทัน“เจ้าสลบไปเสียนานเลยนะ”“เจ้าจับข้ามาด้วยเหตุใด” จะมิให้เขาถามออกไปอย่างนี้ได้ยังไงกันละ ก็สภาพของเขายามนี้ แม้จะได้นั่งอยู่บนเก้าอี้ หากสองแขนก็ถูกจับไพล่ไปด้านหลังและถูกมัดด้วยเชือกที่เหนียวมาก เพราะเขาพยายามใช้พลังภายในที่มีเพื่อทำให้มันขาดแต่ก็มิเป็นผลเลย“สหายข้าล่ะ เจ้าทำอะไรสองคนนั้นหรือเปล่า” จางเหว่ยเอ่ยถามออกไปด้วยความร้อนอกร้อนใจเมื่อเห็นว่าที่แห่งนี้มีเพียงแค่เขากับเฮยต้าเกอเท่านั้น แล้วสหายเขาล่ะ ยามนี้อยู่ที่ไห

“หากเจ้าตัดสินใจอย่างแน่วแน่ที่จะเป็นคู่ชีวิตของข้าทั้งสอง อายุขัยเจ้าย่อมยืนยาวตามพันธสัญญาที่ให้กับข้าทั้งสอง” “คือข้า…” จางเหว่ยยอมรับเลยว่าตนเองลังเลกับการต้องเลือกเส้นทางเดินในครั้งนี้ เส้นทางให้เมื่อเขาเลือกเดินไปจะมิรู้สึกผิดกับตนเอง เฮยต้าเกอและจวินต้าเกอ รวมถึงเจ้านายและสหายสนิทที่ร่วมกินนอนมาด้วยกันแต่เยาว์วัย ที่เมื่อคิดถึงเรื่องครั้งเก่าก่อน ยามฝึกฝนวรยุทธ์ ท่องตำราเรียนแล้วมิตั้งใจ ชวนกันแอบหลบหนีออกไปเที่ยวเล่น ที่โดนลงโทษก็ยังจะทำด้วยกัน ยามร่วมทำศึกก็คอยดูแลช่วยเหลือปกป้องกันและกัน มิว่าผู้ใดจะต้องมิบาดเจ็บกลับไป กับอีกเส้นทางที่เป็นชีวิตของเขาเองที่อยากจะทำสิ่งใดก็ย่อมได้ เพราะจมอยู่กับความคิดของตนเอง จางเหว่ยจึงมิเห็นว่าสองพี่น้องได้มองสบสายตากัน บนใบหน้าปรากฎความเคร่งเครียดขึ้นมาชั่วขณะหนึ่งก่อนจะจางหายไป จวินต้าเกอวางมือบนไหล่จางเหว่ย “ข้าก็มิค่อยจะล่วงรู้เรื่องราวของพวกมนุษย์เช่นเจ้าสักเท่าใด หากมิว่าผู้ใดย่อมจะต้องมีเส้นทางเดินชีวิตของตนเอง เจ้ามิอาจผูกชีวิตไว้กับสหายและผู้เป็นนายได้ตลอดไปหรอกนะ หากสหายและนายของเจ้ารู้ว่าเจ้าทำเช่นนี้เพื่อพวกเขา ล้วนมิมีใครยิน

"เสี่ยวพ่าง!" สองพี่น้องกระทิงร้องเรียกเมื่อเห็นว่าเบื้องหน้ามีบุรุษหนุ่มน้อยนามว่าเสี่ยวพ่างยืนเอนกายแผ่นหลังอิงกับต้นไม้ใหญ่และในมือเสี่ยวเอ้อร์ร่างอวบก็ยังจะมีอาวุธด้วย“เหตุใด เจ้าถึงได้...” จวินต้าเกอเอ่ยมิออก “เหตุใดถึงเป็นข้ามิได้” เสี่ยวพ่างเอ่ยทั้งที่ก็แปลกใจอยู่มิน้อย เหตุใดสองพี่น้องผู้มีหน้าที่เก็บรักษาเขากวางเจ็ดชั้นถึงมิได้มีท่าทางแปลกใจที่เห็นเขาในยามนี้เลยสักนิด“ผิดที่เจ้าสองพี่น้องไม่เคยเห็นพวกข้าทั้งหลายอยู่ในสายตาอยู่แล้วนี่” เสี่ยวพ่างมองเลยไปด้านหลังร่างสูงใหญ่ด้วยสายตาที่แข็งกร้าวและดุร้าย ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างคนที่กำลังหงุดหงิดรำคาญใจ “หากมันก็ดีสำหรับพวกข้า ที่มิว่าทำสิ่งใด เจ้าสองพี่น้องก็มิเคยรับรู้” หากบางครั้งเสี่ยวพ่างก็อยากให้จวินต้าเกอและเฮยต้าเกอรู้เรื่องนะ เขาอยากรู้สองพี่น้องกระทิงแปลงจะทำยังไง จะยังคงทำเป็นเฉยชามิสนใจสิ่งใดอย่างที่เคยเป็นมาตลอด หรือจะช่วยเหลือพวกสัตว์แปลงทั้งหลายนั่นโดยการมอบเขากวางเจ็ดชั้นให้เขา“ข้าคิดว่าเจ้าเข้าใจผิดแล้วเสี่ยวพ่าง” จางเหว่ยเอ่ยออกมาอย่างที่พอจะคิดได้ เขาคิดว่าเป็นไปมิได้ที่เฮยต้าเกอกับจวินต้