All Chapters of ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ: Chapter 101 - Chapter 110

แรกเมื่อพบเจอเขาก็สัมผัสได้ว่าบุรุษผู้นี้แฝงความน่ากลัวบางอย่างเอาไว้ ที่ยิ่งใกล้ชิดก็ยิ่งอยากจะรีบอยู่ให้ห่าง หากแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้น แม้หลายอย่างจะชี้ชัดว่าที่เขาคิดนะใช่แต่ก็มิแน่ใจว่ามันจะเป็นไปได้ ทว่าเมื่อร่วมเดินทางด้วยกัน สิ่งที่ได้เห็นได้สัมผัสได้ทำให้อานฉวนมั่นใจ เสวียนลิ่วหลางคนก่อนหน้าที่จะถูกพิษเพลิงพิรุณกับบุรุษที่อยู่ตรงหน้า ผู้ที่ได้รับการรักษาจนเท้าที่เหยียบย่างเข้าสู่ปรโลกไปเกือบจะทั้งตัวแล้วนั้น...มิเหมือนกันอีกแล้วแม้ยามนี้จะยังมิได้รับยาถอนพิษเพลิงพิรุณ หากใบหน้านิ่งเรียบกับดวงตาสีออกแดงของเสวียนลิ่วหลางก็ทำให้ผู้ที่พบเจอออกอาการหวาดผวา ทำให้การเดินทางราบรื่นขึ้นมามิน้อย ด้วยไม่ว่าจะผ่านไปที่แห่งใด ยามเมื่อเอ่ยปากไถ่ถามก็มักจะได้รับคำตอบที่ต้องการในทันที ยิ่งยามนี้ใกล้ป่าที่เป็นที่อยู่ของผลกวางเถา อานฉวนก็ยิ่งรู้สึกถึงแรงกดดัน พลังความน่ากลัวที่ออกมาจากกายเสวียนลิ่วหลาง จนเขาเผลอมองเก้าเทียนรุ่ยด้วยความหวัง หากเมื่อใดที่เสวียนลิ่วหลางกินยาถอนพิษแล้วกลายเป็นปีศาจทั้งร่างกายและจิตวิญญาณ เมื่อนั้นเขาก็หวังว่าบุรุษหนุ่มน้อยผู้ที่ความสามารถมากล้นจะสามารถดูแล...ควบค

สองรอบก็ยังไม่พบว่ามันจะมีอะไรให้สะกิดใจว่าเป็นผลกวางเถาที่ต้องการ...กระทั่งรอบที่สามเก้าเทียนรุ่ยใช้สัมผัสพิเศษที่ตนเองพอจะมีอยู่อย่างคาดหวังว่าจะทำให้ค้นพบผลกวางเถา หากดูเหมือนว่าทุกอย่างจะยังคงนิ่งเงียบ...“ข้า...” เก้าเทียนรุ่ยหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าตรงหน้ามีอะไรบางสิ่งบางอย่างที่เขาคิดว่านั้นคือสิ่งที่ต้องการ ที่ทำให้เขาต้องรีบเดินเข้าไปดู ทว่า… "ข้าคิดว่านั่นคือสิ่งที่เรากำลังค้นหาอยู่ เหตุใดท่านพี่ถึงได้ห้ามข้าล่ะ” "รอบกายมัน...มิมีแมลงหรือสัตว์ใด ๆ มาทำรังเช่นนี้ อีกทั้งไม้ใหญ่ก็มิอยู่ใกล้ มีเพียงแค่ต้นหญ้าต้นเล็ก ๆ จนอดคิดมิได้ว่านี่คือวิธีปกป้องตนเองของเจ้าต้นนี้ ที่คงมิดีหากว่าอาซวงจะเร่งรีบเข้าไปหามันโดยมิระมัดระวังตนเองเช่นนี้” เสวียนลิ่วหลางเอ่ยด้วยเขาสัมผัสได้ถึงแรงกดดันและสายตาที่มุ่งร้ายที่อยู่รายรอบได้“ข้าขอโทษที่รีบมากเกินไป” เก้าเทียนรุ่ยเอ่ยอย่างรู้สึกผิด หากเสวียนลิ่วหลางมิตักเตือนให้คิด...อันตรายคงอยากที่จะคาดเดาได้ เพียงคิดไปเช่นนั้นเขาก็ใจหายวาบขึ้นมาทันที“ข้ามิได้โกรธ หากรู้สึกดีที่อาซวงเป็นห่วง หากข้าก็เป็นห่วงอาซวงเช่นกัน” เสวียนลิ่วหลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ

“ข้ามิได้เป็นอะไรมากแล้ว เพียงแค่...ร้อนมากไปหน่อย เท่านั้นเอง” เก้าเทียนรุ่ยรีบบอกก่อนจะหัวเราะเสียงใส “แล้วรู้สึกหิว...ด้วย” ที่เขารับรู้ว่ามิได้หิวอาหาร หากมันเป็นอะไรสักอย่างที่เขาก็ยังมิอาจบอกได้“ในลำธารคงจะพอมีปลาให้ข้าจับมาให้อาซวงย่างกินได้นะ”“ไม่อยากได้ปลา...จะเนื้อหรือผักก็ไม่อยากได้”“แล้วอาซวงอยากกินอะไรล่ะ ข้าจะเร่งรีบหามาให้”“จะกินอะไรดีนะ” เก้าเทียนรุ่ยพึมพำเสียงแผ่วเบา ขณะปลายนิ้วลากไล้ผิวเนื้อต้นคอเสวียนลิ่วหลาง “เอาเป็น...อะไรก็ได้ที่จะช่วยดับกระหายคลายความร้อนในกายของข้าให้หายไปเสียที ข้า...ร้อนมากเลยขอรับท่านพี่” มิเพียงแค่วาจาหากคนที่เอ่ยยังจะดึงเอาชายเสื้อของตนเองให้ร่วงหล่นจากบ่าพลางลูบไล้ผิวกายเพื่อระบายความร้อนภายในกายให้มันทุเลาเบาบางลงเสวียนลิ่วหลางเร่งรีบพาเก้าเทียนรุ่ยไปจนถึงริมลำธาร เขาปล่อยร่างเล็กที่ยามนี้มีเพียงแค่กางเกงตัวในติดกายเพียงตัวเดียว “ถึงปรารถนาจะลงไปแช่น้ำดับร้อนมากเพียงใด หากข้าอยากให้อาซวงอดทนไว้ก่อนนะ...น้ำมันเย็นมาก”เก้าเทียนรุ่ยเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับเอียงคอเล็กน้อยขณะยื่นมือไปสัมผัสกับน้ำ “เย็นจริง ๆ ด้วย เย็นเช่นนี้ข้ามิควรแช่เพียง

“อาซวงยินดีจะเป็นฟูเหรินของข้าหรือไม่”“ขอรับ...ข้ายินดีเป็นฟูเหรินของท่านพี่ขอรับ” เพียงแค่เขาตกปากรับคำ เสวียนลิ่วหลางก็กดจูบกลีบปากอิ่มนุ่มอย่างแผ่วเบา ขบกัดย้ำไปมาอยู่หลายครั้งก่อนจะเปิดกลีบปากนุ่มสอดเรียวลิ้นเข้าไปกวาดไล้ความหวานที่อยู่ภายใน ขณะที่ท่อนแขนกำยำก็โอบรัดกายเพรียวบางพร้อมฝ่ามือลูบไล้แผ่นหลัง“ท่านพี่ขอรับ” เก้าเทียนรุ่ยร้องเรียกเสียงสั่นเมื่อมีแสงสว่างบางอย่างผ่านแวบเข้ามาในดวงตา ไหนจะเสียงร้องเรียกที่คุ้นหูเขาเป็นอย่างมาก...“นั่นแกใช่ไหมไอ้สอง!”มันเหมือนเสียงของคุณเป็นหนึ่งเลย...แต่เขาจะได้ยินเสียงคุณเป็นหนึ่งที่นี่และตอนนี้ได้ยังไงกันล่ะ ไม่ว่าอย่างไรคนที่ตอนนี้คงจะมีความสุขกับการได้กำจัดเขาในออกไปจากชีวิตคงจะมีความสุขอยู่กับการนั่งทำงานในตำแหน่งรองประธานบริษัท รวมถึงได้แต่งงานกับหญิงสาวหน้าตางดงาม เหมาะสมทั้งฐานะและชาติตระกูลสิ“เรา...เข้ากันไปในถ้ำกันก่อนไหมขอรับ” ถึงจะอยากได้สัมผัสของเสวียนลิ่วหลางขับไล่ความร้อนภายในกายออกไปให้หมด แต่การได้ยินเสียงที่เขามั่นใจว่าเป็นเสียงของคุณเป็นหนึ่ง ทำให้คิดได้ว่ามันอาจจะเป็นลางเตือนถึงเรื่องมิดีที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้

ไม่รู้ว่าผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่…ไม่รู้ว่าจะสักกี่ครั้งกันแล้วที่สองบุรุษต่างกระโจนเข้าหาด้วยความปรารถนาซึ่งกันและกัน เก้าเทียนรุ่ยยังเว้าวอนขอร้องเสวียนลิ่วหลางด้วยการกดรับแท่งหยกร้อนที่ถาโถมเข้ามาภายในกายอย่างหนักหน่วงและรุนแรงสัมผัสกับกระแสความร้อนไหลพุ่งเข้าสู่ร่างกายครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ยังมิเพียงพอ“ท่านพี่...” เก้าเทียนรุ่ยร้องเรียกด้วยความพึงพอใจเมื่อรับรู้ว่าเจ้าแท่งใหญ่ยักษ์ได้ขยายในร่างกายของเขาอย่างรวดเร็วอีกครั้ง กลีบปากอิ่มที่เจ่อบวมคลี่ยิ้มขณะขยับโยกร่างกายรับแท่งหยกร้อนที่ถูกสอดดันเข้ามาในร่าง“อาซวง...” เสวียนลิ่วหลางร้องคำรามก่อนจะขบกัดปากอิ่มสลับสอดแทรกเข้าไปในโพรงปาก เกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กพร้อมกายแกร่งที่ยังคงเคลื่อนไหวมิหยุดนิ่งครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความพึงพอใจอย่างที่สุด จวบจนสัมผัสได้ความปรารถนาที่จะต้องสิ้นสุดเพื่อมิให้ร่างกายของเก้าเทียนรุ่ยบอบช้ำอย่างรุนแรง เสวียนลิ่วหลางจึงเร่งส่งแท่งหยกร้อนพร้อมปล่อยของเหลวที่ร้อนผ่าวเข้าไปในพื้นที่ซ่อนเร้นพร้อมกอดกระชับร่างเล็กเพรียวแนบชิดเก้าเทียนรุ่ยรับรู้ว่าความร้อนในกายเริ่มลดลงพร้อมกับแสงสีเหลืองเหมือนกับทองพาดผ่า