chapter 103

“ท่านพี่...”

“ข้ามิได้เป็นอันใด แค่ยามนั้นมันหงุดหงิดรำคาญใจมิน้อยเท่านั้นเอง แต่เพียงแค่ได้อยู่ใกล้กับอาซวง...” เสวียนลิ่วหลางหันไปมองหน้าคนตัวเล็กพลางยกนิ้วขึ้นสัมผัสแก้มนุ่มที่แดงระเรื่อ “ก็มิมีสิ่งใดทำให้ข้าเจ็บปวดได้เลย”

เก้าเทียนรุ่ยยกมือขึ้นทับบนมือเสวียนลิ่วหลางพลางเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “ตอนนี้ท่านพี่ยังหงุดหงิดรำคาญใจอีกหรือไม่ขอรับ” เมื่อเห็นว่าเสวียนลิ่วหลางส่ายศีรษะก็ค่อยโล่งอกขึ้น “แต่หากเป็นอีก ท่านพี่จะต้องรีบบอกข้านะขอรับ ข้าได้ตรวจดู”

ฮื่อ...เสวียนลิ่วหลางรับคำ “ในเมื่อเรารู้ว่าป่าแห่งนี้เต็มไปด้วยผลกวางเถา...ถ้าอย่างนั้นเราก็ควรจะต้องค้นหาว่าต้นไหนจะมีผลที่เราต้องการ”

เก้าเทียนรุ่ยพยักหน้ารับ ในเมื่อผลกวางเถาเป็นตัวยาที่สำคัญ อีกทั้งร้อยปีออกผลหนึ่งครั้ง ต้นและผลของมันจะต้องมีลักษณะพิเศษ อีกทั้งจะต้องอยู่ในที่มิดชิดที่เขาคิดว่าตรงจุดที่ยืนอยู่ ย่อมจะไม่พบเจอสิ่งที่ต้องการแน่นอน

“ข้าคิดว่า...”

หากเก้าเทียนรุ่ยยังกล่าวมิทันจะจบเขาก็ถูกเสวียนลิ่วหลางดึงให้มาประจันหน้าด้วย จากนั้นก็จับเอาสองแขนเล็กขึ้นมาพาดบนบ่า พร้อมจับสองขาเก้าเทียนรุ่ยให้ขึ้นมาพำนักบนเอวของตนเองก่อน