Semua Bab ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ: Bab 91 - Bab 100

“จ้าเหมิ่ง (ตั๊กแตน) นี่ เหตุใดถึงได้มีมากมายเช่นนี้” จางเหว่ยกล่าวด้วยความตกใจ เพราะเขามิเคยเห็นฝูงจ้าเหมิ่งมากมายถึงเพียงนี้มาก่อนเลย มันบินมาอย่างมืดฟ้ามัวดินจนแทบมองไม่เห็นท้องฟ้า“ที่พื้นก็มีอู๋กง[1]เต็มไปหมดเลย” สงเป้าเอ่ยขึ้นบ้าง เยอะจนเขาคิดว่าหากถูกพวกมันรุมโจมตี คงยากที่จะมิถูกทำร้าย“พวกมันมาจากไหนกันนี่เป็นเช่นนี้นะเองข้าถึงว่า เหตุใดที่หมู่บ้านถึงได้มีตั๊กแตนและตะขาบมากมาย มิว่ามองไปทางใดก็พบเจอได้จนชาวบ้านมิคิดว่ามันเป็นเรื่องแปลกแต่อย่างใด“หรือที่ชาวบ้านถูกพิษ รักษาอย่างไรก็ไม่หายเป็นเพราะจ้าเหมิ่งแล้วก็อู๋กงพวกนี้หรือเปล่าพี่ใหญ่”เมื่อคิดตามที่น้องชายกล่าวมา เฮยต้าเกอก็คิดว่ามันน่าจะเป็นไปได้ ในเมื่อชาวบ้านสัตว์แปลงทั้งหลายที่มิว่าจะเป็นตัวเล็กตัวใหญ่ จะเป็นเด็กหรือแก่ชราล้วนแล้วแต่มีผิวหนังที่หนาจนสามารถทนทานกับเรื่องพิษมากกว่ามนุษย์เช่นจางเหว่ยและสหายที่หากสัตว์เหล่านี้แต่ต้องถูกตัวย่อมจะต้องเป็นอันตรายแน่นอนสองพี่น้องกระทิงหันมองหน้ากัน เฮยต้าเกอรู้ดียามนี้ไม่ว่าตนเองหรือน้องชายล้วนแล้วแต่บาดเจ็บภายในมิอาจสู้รบตบมือกับเสี่ยวพ่างที่ฝีมือย่อมมิธรรมดาที่ยังจะมีผู้ช

“ข้ากับซูเหอคิดกันว่า หากยังเดินทางมุ่งตรงไปยังที่นัดหมาย ต่อให้มียาดีแค่ไหน แต่ถูกเล่นงานซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่าว่าแต่ของที่จะเก็บรักษาเอาไว้มิได้เลย แม้ชีวิตก็มิอาจพากลับมาพบพวกเจ้าเช่นกัน เลยเปลี่ยนเส้นทางเดินจนได้พบกับอี้หานกับซื่อเตาที่ถูกพวกชาวยุทธ์เล่นงานอยู่” “ข้าสองคนก็มิต่างจากเจียวมิ่งกับซูเหอ ทะเลหมอกคือบึงขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็นฝั่งที่เต็มไปด้วยหิมะปกคลุมไปจนทั่ว แม้ข้ากับอี้หานจะมีวรยุทธ์สูง แต่ก็ยังได้รับผลกระทบจากหิมะเหล่านั้นมิน้อย เพียงแค่สายลมพัดก็ทำให้มีบาดแผลได้แล้ว ที่ยิ่งต้องระวังคือไอเย็นที่จะทำให้เลือดภายในกายแข็งตัว ยังจะมีระวังชาวยุทธ์ที่คอยลอบโจมตีมิยอมหยุด” “หากมันก็แปลกอยู่อย่างหนึ่งนะ” ซื่อเตาเอ่ยขึ้นอย่างที่พอจะคิดขึ้นมาได้ “ยังไง” ทุกคนไถ่ถามพร้อม ๆ กัน“ชาวยุทธ์ที่ข้ากับอี้หานพบเจอ รวมถึงเจ้าหนุ่มน้อยที่เล่นงานกลุ่มของจางเหว่ย ล้วนแล้วแต่มีอะไรบางอย่างที่คล้ายกัน...หากข้าก็ยังมิอาจบอกให้ได้”“ข้าคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องวรยุทธ์ที่พวกเรามิรู้จักกับวิธีที่คนเหล่านั้นใช้ มี่เฟิง[1]เล่นงานข้ากับซูเหอ” เจียวมิ่งเอ่ยอย่างที่คิดว่าน่าจะใช่“ข้ากับซื่อเตาก็เจอหวงเฟ

“มีพิษแล้วอย่างไร เจ้าคิดว่าหากเรามินำไปให้คุณชายเอ้อร์เอ๋อร์แต่โดยดี ลิ่วหลางจะยอมหรือไง...ทั้งหวงทั้งห่วงเสียขนาดนั้น” ใครจะคิดละว่าคนที่เย็นชาไร้หัวใจ มิเคยไยดีสตรีทั้งหลาย ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความขัดแย้ง คมหอกและคมดาบ ยามจะกินก็ต้องตรวจสอบก่อน มียาพิษอยู่ในนั้นไหม แม้กระทั่งยามนอนก็มิเคยได้หลับสนิท ต้องอยู่กับความหวาดระแวงและระวังตัวทุกฝีก้าวจนไม่กล้าที่จะเปิดใจรับใครเข้ามาในชีวิต หากบาดเจ็บเจียนสิ้นชีพในครั้งนี้ เมื่อได้สติก็ตามติดคอยดูแลคุณชายเอ้อร์เอ๋อร์มิยอมห่าง“ข้ามิได้อยากจะคิดในแง่ร้ายหรอกนะอ้ายฉี แต่ถึงตอนนี้นอกจากแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับท่านแม่ทัพแล้ว ข้ายังรู้สึกว่าท่านแม่ทัพเปลี่ยนแปลงไป...มากด้วย”หากจะบอกว่าชิงชวนคิดมากไปก็มิถูกต้อง ด้วยอ้ายฉีเองก็ต้องยอมรับ แม้รูปกายที่เห็นจะเหมือนเดิม หากเขาสัมผัสถึงแรงกดดันและความน่ากลัวที่แฝงอยู่ในกายของเสวียนลิ่วหลางเพิ่มมากขึ้น อีกทั้งสายตาคู่นั้น...จะว่าเหมือนเดิมก็ใช่แต่ก็มีเหมือนกันที่มันเป็นประกายลุกโชนราวกับเพลิงไฟพร้อมที่จะเผาไหม้คนที่อยู่ใกล้ทุกคนจะยกเว้นก็เพียงแค่คุณชายเอ้อร์เอ๋อร์ผู้นั้นที่ถูกมองด้วยความรักและห่วงใย

“นอกจากชาขาข้างที่ถูกกัดกับปวดศีรษะแล้วก็มิมีอะไร เป็นห่วงแต่เจ้านั่นแหละ มิรู้ว่าเกสรฮวาพวกนั้นจะมีพิษทำให้เจ้าเป็นอันตรายหรือเปล่า”อ้ายฉีอดที่จะยิ้มมิได้เมื่อสัมผัสได้ถึงความเป็นห่วงเป็นใยที่ดังมาจากปากชิงชวน “เจ้าว่าไหมอาชวน หากมิได้เกิดเรื่องร้ายกับลิ่วหลาง ข้ากับเจ้าคงจะมิได้ใกล้ชิดกันเช่นนี้”ความใกล้ชิดที่มันทำให้เขาได้เห็นถึงความเหนื่อยล้าจากใบหน้าของชิงชวนที่มันทำให้รู้สึกผิดที่คิดน้อยจนเกินไป ที่ปล่อยให้ชิงชวนต้องตรากตรำต่อสู้กับข้าศึกศัตรูโดยมิมีเขาอยู่คอยระวังหลังให้ แต่อ้ายฉีตั้งใจไว้แล้ว ถึงจะต้องบังคับกัน หากเขาก็จะมิปล่อยให้คนในอ้อมแขนอยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกแล้ว“ข้ามิผิด เป็นเจ้าที่มิยอมกลับมาอยู่เคียงข้างข้า” ท่านแม่ทัพและสหายสำคัญก็จริง หากสิ่งใดจะสำคัญเท่ากับการมีคนที่พึงพอใจอยู่เคียงข้างคอยให้กำลังใจกันเล่า ที่โกรธหนักก็เมื่อมองย้อนกลับไปแล้วมิเห็นตัวนั่นแหละ พอเจอหน้ากันเขาถึงได้ทำเป็นมิสนใจใส่ใจแล้วยังจะพาลหาเรื่องชวนประฝีมือด้วยเสมอ“ข้าผิดไปแล้ว แต่คนที่ผิดก็เป็นเจ้านะอาชวน” อ้ายฉียิ้มใส่ตาชิงชวนที่อ้าปากค้างคล้ายกำลังจะถามว่าตนเองผิดอันใด “หากข้าอยู่ใกล้เจ้ามา

“ฮื่อ” อ้ายฉีตอบกลับด้วยน้ำเสียงแหบพร่า มือหนาจับลำคอชิงชวนบังคับให้หันมาหาตนเอง“แต่หากยังมีสตรีเหล่านี้กับเรายังมิได้ของที่ต้องการ ข้าก็ให้เจ้ากอด...จูบมิได้นะสิ” “อย่างนั้นหรอกหรือ” อ้ายฉีพึมพำพลางตวัดสายตาเข้มดุมองสตรีที่ร่ายรำพร้อมกับโปรยผงสีทองใส่เขาทั้งสองคนมิยอมหยุดไปจนถึงก้อนแมงมุมหิมะที่ยังคงดื่มด่ำอยู่กับการดูพลังปราณจากเหล่าชาวยุทธ์จำนวนมิน้อยที่มีอยู่ในห้องโถงนี้ “อาชวนมิได้โป้ปดข้าใช่หรือไม่” “ฮื่อ...จะยอมเป็นหมอนให้เจ้ากอดรัดทุกค่ำคืน...มิห่างเลย” เคยคิดว่ายังมีเวลาที่จะอยู่ด้วยกันอีกนาน หากความเป็นจริงแล้ว เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับท่านแม่ทัพกับการเดินทางในครั้งนี้ทำให้เขารู้ว่าควรรักษาสิ่งที่มีค่าไว้กับตัวให้นานที่สุดหากมิอยากเสียใจในภายหลังยามที่คิดได้ก็สายจนเกินไปแล้ว “ถ้าเช่นนั้น...” มุมปากอ้ายฉียกขึ้นเล็กน้อย นัยน์ดวงตาแวววาวระยับด้วยความสนุกสนานกวาดมองไปทั่วห้องโถงที่มิได้กว้างขวางมากนัก “อาชวนรอข้าก่อนนะ ไม่ถึงหนึ่งจิบชา ข้าจะเอาใยแมงมุมหิมะมาให้เจ้า” ว่าแล้วอ้ายฉีก็ค้นหายาที่คุณชายเอ้อร์เอ๋อร์มอบให้พร้อมกับบอกเอาไว้ “ในเลือดของท่านยังคงมีพิษหลงเหลืออยู่ ข้าก็