All Chapters of จ้าวเยว่ สตรีเกียจคร้านของท่านแม่ทัพ: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 42 สังหารโจรป่า จ้าวเยว่กินซาลาเปาหนึ่งลูก แล้วดื่มน้ำที่กรอกมาจากบ้านของชายชราเข้าไปสองสามอึก แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับอาหารเช้า นางควบม้าออกจากหมู่บ้านกลับสู่เส้นทางเดิม เมื่อเข้าสู่เส้นทางตามแผนที่แล้ว นางจึงเร่งม้าให้วิ่งเร็วขึ้น นางวางแผนเอาไว้แล้ว ว่าจะให้ม้าหยุดพักวันละสองครั้ง เพื่อไม่ให้มันเหนื่อยจนเกินไปเป้าหมายของวันนี้คือไปให้ถึงชายเขตของแค้วนฉางอัน ก่อนที่จะถึงป่าหวงหยางป่าหวงหยางเป็นเขตแดนขั้นกลางระหว่างแค้วนฉางอัน กับเทือกเขาเทียนชี่ ถ้าเดินทางด้วยความเร็วตามที่จ้าวเยว่ประมาณเอาไว้ ในวันนี้ตอนเย็นจะถึงชายเขตก่อนเข้าป่าหวงหยาง นางวางแผนว่าจะนอนที่นั่นหนึ่งคืน เช้าวันถัดไปจึงจะเดินทางเข้าสู่ ป่าหวงหยางป่าหวงหยางไม่ได้มีขนาดใหญ่มาก ใช้เวลาเดินทางแค่ประมาณสามถึงสี่วัน ก็จะพ้นเขตป่าออกไปอีกฟากหนึ่ง แต่ช่วงที่ยาวไกลที่สุดของการเดินทาง กลับเป็นเทือกเขาเทียนชี่ ที่มีเส้นทางคดเคี้ยว อีกทั้งยังหนาวเย็นเป็นอย่างยิ่งในฤดูเหมันต์จ้าวเยว่จะต้องใช้เวลาราวห้าถึงหกวัน กว่าที่จะขี่ม้าผ่านพ้นเทือกเขาเทียนชี่ไปได้คืนแรกจ้าวเยว่เลือกที่จะพักแรมท

บทที่ 44 รักษาตัวในขณะที่จ้าวเยว่กำลังยิ้มทั้งน้ำตาอยู่นั้น เสวี่ยช่างเจิ้นกลับทำหน้าดุใส่นาง ชายหนุ่มรู้ว่านางมาที่นี่เพื่อเขา แต่ที่นี่อันตรายเกินไปที่­จะให้นางอยู่ด้วย เนื่องจากการศึกยังไม่จบสิ้น เขายังปราบโจรได้ไม่­หมด ซึ่งแน่นอนว่าต้องมีการทำศึกอีกครั้งเป็นแน่ และครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นศึกที่หนักหนาสาหัสเพียงใด ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามสุด­ความสามารถที่จะรักษาเมืองเซี่ยงตงแห่งนี้เอาไว้ให้ได้ แต่ก็ไม่มีใครรับประกันได้ ว่าจะไม่มีอันตรายเกิดขึ้น“เจ้ามาได้อย่างไร” เสวี่ยช่างเจิ้นเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงของเขาอย่างอยากรู้ เพราะการเดินทางมาถึงที่นี่ก็อันตรายเกินไปสำหรับสตรีเพียงผู้เดียว“ข้าก็ขี่ม้ามา” จ้าวเยว่ตอบด้วยความภาคภูมิใจในตัวเอง“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าตลอดเส้นทางที่เจ้ามานั้นอันตรายเพียงใด ที่ผ่านมาได้นั้น ก็เพราะความโชคดีของเจ้า แต่คนเราก็ใช่ว่าจะโชคดีเสมอไป” เสวียช่างเจิ้นเอ่ยดุขึ้นเมื่อเห็นนางยิ้มอย่างภูมิใจอย่างนั้นจ้าวเยว่เพียงคิดในใจ ว่าตลอดทางที่ผ่านมานั้น ไม่ใช่เพราะความโชคดีของนางหรอก เป็นเพราะความสามารถของนางล้วน ๆ ที่นางสามารถเอาชนะโจรป่าสองคนนั้นมาได้ ถ้าหากเขาได้

บทที่ 46 วางแผนปราบโจรกระโจมท่านแม่ทัพภายในกระโจมของเสวี่ยช่างเจิ้น ตอนนี้เต็มไปด้วยฝุ่นเกาะตามสิ่งของเต็มไปหมด เนื่องจากเขาไปรักษาตัวอยู่ที่จวนเจ้าเมืองเสียนาน และเหล่าทหารที่นี่ ก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับการวางแผนและฝึก­การรบ จึงไม่มีผู้ใดมาทำความสะอาดกระโจมให้“เจ้าไปเตรียมถังน้ำกับผ้ามาให้ข้าที” จ้าวเยว่หันไปบอกกับทหารที่พานางมาที่กระโจม“ขอรับ” ทหารนายนั้นตอบรับ ก่อนจะวิ่งหายไปมองไปที่พื้นก็เห็นข้าวของก็วางระเกะระกะเต็มไปหมด อาจจะเพราะตอนที่เสวี่ยช่างเจิ้นได้รับบาดเจ็บกลับมา คงจะวุ่นวายกันน่าดู จ้าวเยว่หยิบของพวกนั้นขึ้นมา แล้ววางไว้ที่โต๊ะก่อนนายทหารนั้นวิ่งกลับมาพร้อมของที่จ้าวเยว่สั่ง พร้อมกับ เอ่ยขึ้นว่า “ให้ข้าเป็นคนทำดีกว่าขอรับ ฮูหยินนั่งรออยู่ตรงนี้ดีกว่า”“ไม่เป็นไร เจ้าไปเถอะ เดี๋ยวข้าจัดการที่นี่เอง” จ้าวเยว่บอกพร้อมโบกไม้โบกมือให้เขาออกไปจากนั้นนางก็ลงมือทำความสะอาด ใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วยาม จ้าวเยว่ก็ทำความสะอาดกระโจมของเสวี่ยช่างเจิ้นเป็นที่เรียบร้อยภายในกระโจมดูสะอาดจนเหมือนกับว่าเพิ่งกางกระโจมขึ้นมาใหม่เลยทีเดียว นางมองไปรอบกระโจมอย่างภาคภูมิใจเพราะ­นี่คืองานทำความ

บทที่ 48ลูกธนูปริศนาค่ายกลแปดทิศนั้น เป็นค่ายกลการตั้งรับที่มีอยู่ในตำราพิชัย­สงคราม มีลักษณะตั้งเป็นวงกลม โดยมีทหารตั้งกองกำลังย่อยเป็นกลุ่มอยู่ทั้งหมดแปดทิศ ซ้อนกันเป็นชั้น ๆ เมื่อกองกำลังย่อย­แปดทิศนี้เชื่อมต่อกัน ก็จะกลายเป็นกำแพงทหารที่เป็นวงกลมล้อมรอบจุดยุทธศาสตร์สำคัญที่อยู่ตรงกลาง ผู้ที่เป็นทหารจะต้องเข้าใจค่ายกลนี้เป็นอย่างดี เนื่องจากเป็นค่ายกลที่ดีที่สุดในการตั้งรับ ไม่ว่าจะยุคสมัยไหน ค่ายกลนี้มักจะได้ผลเสมอ หากกำลังของทั้ง­สองฝ่ายไม่แตกต่างกันมากเกินไป“พลทหารหนึ่งหมื่นแปดพันนาย ล่อพวกมันมาที่ทุ่งกว้างนี้แล้วให้อีกสามหมื่นนาย ตั้งค่ายกลแปดทิศรอรับพวกมันที่กลางทุ่ง ที่เหลืออีกสามหมื่นสองพันนาย แบ่งออกเป็นสองกอง กองละหนึ่ง­หมื่นหกพันนาย ซ่อนตัวอยู่ในป่าด้านข้าง เตรียมเข้าโจมตีขนาบพวกมัน” เสวี่ยช่างเจิ้นเอ่ยแผนการทั้งหมดออกมา“น้อมรับคำสั่ง” นายกองต่าง ๆ ก้าวออกจากกระโจมไปเพื่อที่จะไปสั่งการทหารของตน ในกระโจมบัญชาการเหลือเพียงแค่เสวี่ยช่างเจิ้น รองแม่ทัพเว่ย แล้วก็หลิวเส้าหลงเท่านั้น“พวกเราก็ไปกันเถอะ” เสวี่ยช่างเจิ้นกล่าวพร้อมก้าวนำทั้ง­สองออกมาขึ้นม้า ควบขี่ไปยังทิศทางที

บทที่ 50 ถูกทอดทิ้ง“เนินกว้างหน้ากำแพงเมืองก็ใช้ไปแล้ว ล่อข้าศึกมาโจมตีที่­ทุ่งกว้างก็ทำไปแล้ว ต่อไปคงต้องหาสมรภูมิรบใหม่ ใช่หรือไม่”นายกองผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น จากนั้นเขาก็เสนอความคิดอีกว่า “ส่งหน่วยสอดแนมออกไปสำรวจหาพื้นที่อีก ดีหรือไม่ขอรับ”แต่ความคิดนี้ก็ถูกสกัดโดยหลิวเส้าหลง เขากล่าวออกมาว่า “ต่อให้พวกเราหาสมรภูมิรบใหม่ได้ แต่จะแน่ใจได้อย่างไร ว่าจะหลอกล่อพวกมันมาได้อีก ครั้งที่แล้วพวกเราใช้วิธีนี้ไปแล้ว ไม่อาจใช้เป็นครั้งที่สองได้อีกต่อไป”“จริงอย่างที่ท่านหัวหน้าทหารราบถือทวนกล่าวมา พวกเราคงต้องคิดหาวิธีใหม่แล้วล่ะ” นายกองอีกผู้หนึ่งกล่าวเห็นด้วยกับหลิวเส้าหลงจากนั้นทุกคนต่างก็ก้มหน้าลงคิดหาหนทางอีกครั้ง บางคนถึงกับเดินไปเดินมารอบกระโจม แต่ก็ยังไม่มีใครคิดออกอยู่ดีเวลาผ่านไปร่วมชั่วยาม เสวี่ยช่างเจิ้นกำลังจะบอกให้ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อน ก็มีเสียงของรองแม่ทัพเว่ยเอ่ยขึ้น“หากพวกเราตามเข้าไปจัดการมันในป่าตอนนี้จะดีหรือไม่ ไปตั้งแต่ตอนที่พวกมันยังไม่ทันได้ฟื้นตัว”เสวี่ยช่างเจิ้นเองก็คิดไว้เช่นนี้ แต่ทว่ากำลังพลของตนเองตอนนี้นั้นยังไม่พร้อมจึงปฏิเสธออกไปก่อน“เดิมทีข้าเองก็คิดเห