All Chapters of จ้าวเยว่ สตรีเกียจคร้านของท่านแม่ทัพ: Chapter 51 - Chapter 60

บทที่ 52 กวาดล้างให้สิ้นซากตรงเนินกว้างหน้ากำแพงเมืองกลาดเกลื่อนไปด้วยซากศพของพวกโจรมากมายก่ายกอง เหล่าทหารที่เพิ่งผ่านศึกมาหมาด ๆ มีเวลาพักผ่อนเพียงเล็กน้อย ก่อนที่จะต้องทำความสะอาดสนามรบร่างไร้วิญญาณของโจรสามหมื่นกว่าคน ได้ถูกขนไปกองรวมกันทางทิศตะวันออกเพื่อที่จะเผา ทว่าการเผาศพมากมายขนาดนี้ คงต้องใช้เวลาหลายวัน เสวี่ยช่างเจิ้นจึงได้มอบหมายงานนี้ให้เจ้าเมืองและทหารรักษาเมืองแทนผู้ที่ทำหน้าที่ควบคุมการจัดการสนามรบนี้ ก็คือหัวหน้าหน่วยย่อยของทหารทั้งหลาย ส่วนแม่ทัพ รองแม่ทัพ และเหล่านายกองนั้น ต้องเข้ากระโจมบัญชาการเพื่อไปหารือและสรุปผลการ­ศึกครั้งนี้ส่งให้กับทางราชสำนักครั้งนี้ไม่เพียงแต่สรุปผลการศึกเท่านั้น แต่ยังมีเรื่องราวที่ใหญ่โตกว่าให้ต้องหารืออีก ซึ่งก็คือเรื่องกบฏจิ้นอ๋องหลี่เพ่ยเหยียนเสวี่ยช่างเจิ้นเดินนำทุกคนเข้าสู่กระโจม เขาวางหมวกเกราะลงบนโต๊ะทำงาน แล้วหันหน้ามาเปิดฉากการสนทนาทันที“ก่อนที่จะรายงานการผลการรบ ข้ามีเรื่องสำคัญที่จะบอกกับทุกท่านก่อน”ทุกคนเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของท่านแม่ทัพก็พากันตั้งใจฟังรวมทั้งจ้าวเยว่ด้วยตอนนี้จ้าวเยว่เหมือนเป็นรองแม่ทัพภายใต้­บังคั

บทที่ 54 ข่าวลือที่ยากจะเชื่อครานี้หลี่เพ่ยเหยียนเงยหน้าขึ้นมามองฮ่องเต้ ก่อนเขาจะกล่าววาจาอย่างโกรธแค้นออกมาว่า“ท่านพี่...ท่านไม่เข้าใจและไม่มีวันเข้าใจ ตั้งแต่พวกเราเกิด­มา ท่านรู้หรือไม่ ว่าเสด็จพ่อลำเอียงยิ่งนัก ตั้งแต่เด็กจนโต อะไรเสด็จพ่อก็ยกให้ท่านหมด ทั้งของกิน ของเล่น ของขวัญ กระทั่งบัลลังก์นี้ และที่สำคัญ คนรักของข้า เสด็จพ่อก็ยกให้แต่งกับท่าน ข้า­คับแค้นใจเสมอมา ทว่าไม่อาจทำอะไรได้ ทุกอย่างที่ข้าต้องเสียไปก็เพียงเพราะข้าเป็นน้องชายของท่าน เพียงเพราะข้าเกิดทีหลังท่านอย่างนั้นหรือ”“ขอบพระทัยฝ่าบาท”ฮ่องเต้ได้ฟังความคับแค้นใจของหลี่เพ่ยเหยียนแล้วก็อดที่จะสงสารไม่ได้ พระองค์ทรงยอมรับว่าที่ผ่านมาพระองค์เป็นผู้ที่ได้ทุก­อย่างมาหมด ส่วนหลี่เพ่ยเหยียนนั้นต้องกล้ำกลืนฝืนทนมาจนถึงทุกวันนี้ แต่ถึงอย่างไรกบฏก็ย่อมเป็นกบฏ พระองค์จำเป็นต้องประหารหลี่เพ่ยเหยี่ยน ถึงแม้ว่าจะทรงเสียพระทัยมาก แต่ก็ไม่ได้ตรัสอะไรออกมาอีก“จิ้นอ๋องหลี่เพ่ยเหยียนสมคบคิดกับพวกซยงหนูก่อการกบฏ ให้ลงโทษประหารชีวิต ส่วนชายาและบุตร ให้เนรเทศออกจากเมือง­หลวงเป็นเวลายี่สิบปี” หงกงกงประกาศพระราชโองการจากนั้นทหารองค

บทที่ 56ความสามารถที่แท้จริงการประลองเริ่มตามลำดับ การประลองแรกคือธนู ต่อด้วยหมัด กระบี่ ดาบ และสุดท้ายคือทวน ซึ่งจ้าวเยว่ต้องขึ้นประลองธนู จึงต้องเตรียมตัวให้พร้อมก่อนผู้อื่นข่าวลือที่ว่าจ้าวเยว่มีความสามารถยิงธนูที่ยอดเยี่ยม ยิ่งแพร่สะพัดไป­ทั่วเมืองหมิงเว่ยตั้งแต่วันที่นางกลับมา ดังนั้นวันนี้ทุกคนต่างก็รอ­คอยที่จะดู ว่านางมีความสามารถดังที่ข่าวลือนั้นว่าจริงหรือไม่ หรือว่าเป็นเพียงแค่เรื่องโกหกพกลมที่กองทัพสร้างขึ้นมา เพื่อที่จะเยินยอสตรี­เกียจคร้านนางหนึ่งเท่านั้นกติกาของการประลองธนู คือผู้เข้าร่วมประลองจะต้องยิงธนูจากระยะที่กำหนดให้ หากผู้ใดยิงพลาด จะถูกคัดออกทันที ระยะทางจะไกลขึ้นเรื่อย ๆ ในรอบถัดไป การยิงอยู่กับที่ มีทั้งหมดสี่­รอบ เริ่มจากระยะสามจั้ง ห้าจั้ง สิบจั้ง และสิบสองจั้ง ส่วนรอบสุดท้าย จะเป็นการยิงธนูบนหลังม้า โดยผู้เข้าร่วมประลอง จะต้องยิง­ธนูขณะที่ขี่ม้าผ่านจุดยิงธนู ในระยะยี่สิบจั้ง“ได้ยินมาว่านางยิงธนูผ่าลูกธนูของศัตรูออกเป็นสองซีกเชียวนา” บุรุษหนุ่มผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น“เราจะได้เห็นกัน ว่านางเก่งกาจถึงเพียงนั้นหรือไม่” บุรุษที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กันเอ่ยตอบกลับ อย่างไ

บทที่ 58ชัยชนะที่สง่างามเกณฑ์การตัดสินในการแข่งขันล่าสัตว์ในครั้งนี้มีอยู่ว่า หากล่าได้สัตว์เล็กจำพวกกระต่าย กระรอก ไก่ป่า จะได้ตัวละหนึ่งแต้ม หากล่าได้สัตว์ใหญ่จำพวกเก้ง กวาง หมูป่า จะได้ตัวละสามแต้ม หากล่าได้สัตว์ใหญ่จำพวกที่อยู่บนท้องฟ้าอย่างเช่นนกอินทรี เหยี่ยว จะได้ตัวละห้าแต้ม และหากล่าได้สัตว์ดุร้ายจำพวกเสือ แรด จะได้ตัวละสิบแต้ม ผู้ที่ได้คะแนนรวมมากที่สุดถือเป็นผู้ชนะทางด้านทิศตะวันออกของป่า มีบึงน้ำอยู่แห่งหนึ่ง เป็นบึงขนาดไม่ใหญ่นัก ที่เสวี่ยช่างเจิ้นรู้ว่ามี ก็เพราะว่าเขามาออกศึกทาง­เหนือบ่อยครั้ง และทุกครั้งก็ต้องผ่านเทือกเขาเทียนชี่แห่งนี้ จึงได้รู้จักภูมิประเทศของเทือกเขาเทียนชี่เป็นอย่างดีเสวี่ยช่างเจิ้นแยกกันกับจ้าวเยว่ เขาให้จ้าวเยว่ไปล่าสัตว์­เล็กไม่ไกลจากบึง ส่วนตัวเขานั้นเฝ้ารอสัตว์ใหญ่ที่จะมาดื่มน้ำที่บึง แต่ก็ยังรักษาระยะห่างไม่ให้ไกลกันนัก เนื่องจากเป็นห่วงความปลอดภัยของภรรยาจ้าวเยว่ที่ขี่ม้าย่างเหยาะอยู่ในป่านั้น ก็พยายามเคลื่อนไหวให้เบาที่สุดเพื่อที่จะไม่ทำให้สัตว์ป่าแตกตื่น สักพักก็เห็นกระต่ายป่าตัวหนึ่งขนาดไม่ใหญ่มาก มีขนปุกปุยสีขาวน่ารักน่าเอ็นดู กระต่

บทที่ 60ท่องเที่ยวเสวี่ยช่างเจิ้นเองก็อยากมีบุตรสืบสกุลแล้วเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงเอาใจภรรยาทุกวัน เพื่อที่จะได้สานสัมพันธ์กันให้แนบแน่นยิ่งขึ้น ฮูหยินผู้เฒ่าเองก็ไม่น้อยหน้า ถึงขั้นลงมือต้มยาบำรุงให้หลานสะใภ้ด้วยตัวเอง ส่วนเสวี่ยฮูหยินก็เดินทางขอพรตามวัดต่าง ๆ เพื่อให้ตนมีบุตรหลานที่น่ารักน่าเอ็นดูในเร็ววันตระกูลเสวี่ยมีเสวี่ยช่างเจิ้นเป็นบุตรชายเพียงคนเดียว หากว่าเขายังไม่มีบุตรสืบทอดล่ะก็ เห็นทีว่าตระกูลเสวี่ยคงต้องคิดหนักแล้ว แต่เสวี่ยช่างเจิ้นไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นไปได้หรอก เขาจะต้องสานสัมพันธ์กับจ้าวเยว่ทุกวัน จนกว่าจะมีบุตรชายตัวอ้วน ๆ ออกมาเสวี่ยช่างเจิ้นรักใคร่ภรรยายิ่งนัก ไม่ว่านางต้องการสิ่งใด เขาก็ล้วนแต่หามาให้ เว้นก็เสียแต่ดวงจันทร์และดวงดาวบน­ฟากฟ้า ที่ไม่อาจเอามาให้นางได้จริง ๆแต่ถึงอย่างไร พวกเขาก็ชมท้องฟ้ายามค่ำคืนกันอยู่แล้วไม่­เห็นต้องเอามาเป็นของตนเองเสียหน่อย“พรุ่งนี้ข้าว่างไม่ต้องเข้าไปที่ค่ายฝึก เจ้าอยากไปเที่ยวไหนหรือไม่” เสวี่ยช่างเจิ้นถามภรรยาอย่างเอาใจจ้าวเยว่ครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะเรียงลำดับสถานที่ที่เคยไปมาแล้ว “น้ำตกผิงอันก็ไปบ่อยแล้ว ถนนหนิวหลางยิ่ง