All Chapters of จ้าวเยว่ สตรีเกียจคร้านของท่านแม่ทัพ: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 32 อย่ามายุ่งกับข้าอยู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงจ้อกแจ้กจอแจของเหล่าหญิงสาวดังมาแต่­ไกล โชคดีที่เสียงนี้ขัดจังหวะการสนทนาของหลี่ซิ่วกับจ้าวเยว่เอาไว้ จึงทำให้จ้าวเยว่สงบลงและยั้งมือไม่ลงมือกับหลี่ซิ่ว“ซื่อจื่อ ไฉนจึงได้มาอยู่ที่นี่เล่า” ซูหลิงเจียวเดินมาแล้วเอ่ยปากถามสามีของตนพร้อมกับมองไปยังจ้าวเยว่อย่างไม่พอใจ“ข้าเพียงแต่มาทักทายสหายเก่านิดหน่อย น้องสาวของเจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วย” หลี่ซิ่วเอ่ยตอบและยกเอาซูหนิง ที่ก่อนหน้านั้นเขาทำเหมือนนางไม่มีตัวตนขึ้นมาเป็นข้ออ้างกับภรรยาบรรดาหญิงสาวที่มาด้วยกันกับซูหลิงเจียวพากันแสยะปากเมื่อเห็นจ้าวเยว่กับหลี่ซิ่วยืนตัวแทบจะติดกัน พวกนางไม่รู้ว่าทั้งสองคนปะทะคารมกันอยู่ และไม่มองว่ายังมีซูหนิงยืนอยู่ข้าง ๆ จ้าวเยว่ แต่เลือกที่จะคิดไปเป็นอย่างอื่น“จ้าวเยว่ พอสามีของตัวเองไม่อยู่ ก็มาเกาะแกะชายอื่นแล้วหรือ” หวังเว่ยเถียนเอ่ยขึ้นอย่างเหยียดหยามจ้าวเยว่“นั่นน่ะสิ หรือว่าคงหมดหวังแล้วว่าสามีจะได้กลับมา ก็เลยหาที่พึ่งสำรองเอาไว้ ซื่อจื่ออย่าได้หลงกลนางเชียวนะเจ้าคะ”หญิงสาวจากตระกูลสูงศักดิ์ผู้หนึ่งกล่าวอย่างอ่อนหวานกับห­ลี่ซิ่ว โดยไม่สนใจเลยว่าภรรยาขอ

บทที่ 34 จับผิดพ่อบ้านเช้าวันนี้ จ้าวเยว่ไปไม่ต้องไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่าและเสวี่ย ฮูหยิน เนื่องจากว่าเป็นคำสั่งของเสวี่ยฮูหยินให้พ่อบ้านยวนมาที่­เรือนบูรพาเพื่อสอนงานให้กับจ้าวเยว่ จ้าวเยว่ยังกินอาหารเช้าไม่­ทันเสร็จ พ่อบ้านยวนก็เดินยิ้มร่ามาจากด้านหน้าจวนเสียแล้ว“ฮูหยินน้อย” พ่อบ้านยวนกล่าวทักทาย“ท่านพ่อบ้านรอสักครู่ได้หรือไม่ ข้าเตรียมตัวใกล้จะเสร็จแล้ว” จ้าวเยว่เอ่ยบอก ในปากยังเคี้ยวอาหารอยู่“ฮูหยินเชิญตามสบาย ไม่ต้องรีบ” พ่อบ้านยวนตอบกลับมากิริยาท่าทางที่แช่มช้อยเกินงามของพ่อบ้านยวน ทำให้เขาดู­ท่าทางเป็นมิตรมากเป็นพิเศษ เขาดูราวกับว่ารู้ใจทุกคนในจวนนี้และเป็นบุคคลที่เสวี่ยฮูหยินไว้ใจมากที่สุด ไม่ว่าจะทำอะไร คนแรกที่เสวี่ยฮูหยินเรียกใช้ ก็จะเป็นพ่อบ้านยวนเสมอ ไม่ว่างานใหญ่ งานเล็ก หรือแม้แต่งานที่ไม่มีใครอาสาทำ เขาก็จะเป็นคนรับไปทำอย่างไม่อิดออด“พ่อบ้านยวน ท่านเข้ามาเถอะ” ผิงผิงเรียกให้พ่อบ้านยวนเข้าไปนั่งที่ห้องโถงของเรือนบูรพาไม่พูดพร่ำทำเพลง พ่อบ้านยวนก็เริ่มสอนขั้นตอนของงานที่จ้าวเยว่ต้องทำทันที จ้าวเยว่นั่งฟังอย่างตั้งใจ เพียงแต่ว่าคนที่จด­บันทึกทุกอย่างก็คือผิงผิง

บทที่ 36 พลาดท่าเสวี่ยช่างเจิ้นมองที่กระบะทรายสำหรับวางกลยุทธ์แล้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมา“ข้ารู้ว่าถ้าหากพวกเราปล่อยให้พวกมันล้อมจนเสบียงหมดก็จะแย่เอาได้ แต่ตอนนี้เราแบ่งกำลังพลไม่ได้ พวกเราไม่รู้กำลังพลที่­แท้จริงของพวกมัน”จากนั้นจึงหันไปหาหัวหน้าหน่วยสอดแนมที่ยืนอยู่ด้านข้างแล้วถาม “แล้วเจ้าล่ะ ใช้เวลาสอดแนมอยู่หลายวัน ได้ความมาว่า­อย่างไรบ้าง”“กำลังพลของพวกมันจากที่ประมาณดูคร่าว ๆ ก็น่าจะหก­หมื่นคนตามที่สายรายงานขอรับ ในระยะร้อยลี้ ไม่มีทัพเสริมหรือกองกำลังใด ๆ ซุ่มอยู่ ที่น่าจะช่วยพวกมันได้ แล้วก็หัวหน้ามันคือซื่อเก่อ เขาเคยเป็นหัวหน้าของกองโจรที่มาลักพาตัวจ่างกงจู่ (พระขนิษฐาของฮ่องเต้) เมื่อหลายปีก่อนขอรับ”หัวหน้าหน่วยสอดแนมตอบแม่ทัพเสวี่ยช่างเจิ้น ตามสิ่งที่เขาได้ไปสืบข่าวมา“ซื่อเกอผู้นี้จิตใจหยาบช้านัก ข้าจะต้องจัดการมันให้ได้”เสวี่ยช่างเจิ้นเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง“ซื่อเก่อผู้นี้เจ้าเล่ห์ อีกทั้งยังไร้คุณธรรม ท่านแม่ทัพต้องระวังตัวให้มากนะขอรับ” รองแม่ทัพเว่ยกล่าวอย่างเป็นกังวล เขาพอจะรู้เกี่ยวกับผู้นี้มาบ้างว่าเป็นคนเช่นไรเมื่อเหล่าแม่ทัพนายกองภายในกระโจม

บทที่ 38 ข่าวการบาดเจ็บของสามีแม่­ทัพใหญ่เหยียนโหวเดินออกจากท้องพระโรง แล้วเรียกหาทหารองครักษ์นายหนึ่ง เขากำชับกับทหารองครักษ์นั้นสองสามคำ ก่อนทั้งสองจะเดินแยกกันคนละทาง ทหารองครักษ์ผู้นั้นเร่งรีบวิ่งไปทางประตูวัง เดินทางมุ่งไปยังจวนของแม่ทัพเสวี่ย ส่วนแม่­ทัพใหญ่ไปรวมตัวกับขบวนของหมอหลวง ที่เตรียมการใกล้จะเสร็จแล้ว“ท่านหมอหลวง นี่เป็นของสำคัญ ให้ท่านรีบนำไปใช้รักษาแม่­ทัพเสวี่ย” แม่­ทัพใหญ่เหยียนโหวเอ่ยขึ้น พร้อมยื่นกล่องไม้สีแดงใบนั้นให้กับหมอหลวง“คาดว่าจะเป็นนอแรดที่ฝ่าบาทประทานมาสินะ”หมอหลวงรับกล่องไม้มาแล้วเอ่ยขึ้น ก่อนจะทอดถอนใจเล็กน้อย แล้วเอ่ยต่อ“จะอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของแม่ทัพเสวี่ยแล้วตอนนี้ นอแรดนี้ ก็เป็นแต่เพียงบางตำราว่าไว้เท่านั้น ว่ารักษาพิษเจิ้นตู๋ได้”“ช่างเถอะท่านหมอหลวง มีมันไว้ อย่างน้อยก็มีความหวัง”แม่­ทัพใหญ่เหยียนโหวกล่าวด้วยความกังวลใจไม่ต่างกัน“แล้วนี่ผ่านมากี่วันแล้วที่เขาได้รับพิษ” หมอหลวงเอ่ยถามอาการของแม่ทัพเสวี่ยหลิวเส้าหลงที่ยืนอยู่ด้านข้างเอ่ยตอบ “จากวันที่ข้าออกมาจากเมืองเซี่ยงตง นี่ก็สิบวันแล้วขอรับ”การควบขี่ม้าเร็วมาจากเมืองเซี่ยงตง

บทที่ 40 ภายในใจนั้นเป็นกังวล“เรื่องที่แม่ทัพเสวี่ยได้รับบาดเจ็บ ไม่รู้ว่ามีคนมาแจ้งข่าวแก่พวกเจ้าแล้วหรือยัง ข้าก็เลยจะมาบอกด้วยตัวเอง เพื่อไม่ให้ข่าวลือทำให้พวกเจ้าเข้าใจผิด” จ้าวหลู่เจินกล่าวขึ้นเมื่อมานั่งพร้อมกันแล้ว“สรุปแล้วเรื่องนี้เป็นความจริงหรือ” จ้าวเยว่เอ่ยถามขึ้นอย่างตื่นตกใจ“น้องพี่ เจ้าทำใจให้ดี เรื่องนี้เป็นความจริง แม่ทัพเสวี่ยได้รับพิษเจิ้นตู๋ ตอนนี้ยังไม่ฟื้นคืนสติ” จ้าวหลู่เจินบีบมือจ้าวเยว่เพื่อปลอบใจ และแจ้งข่าวที่เขาได้รับมาให้นางได้รับรู้“ก่อนหน้านี้ราวหนึ่งชั่วยาม ก็มีคนจากในวังหลวงมาแจ้ง เสวี่ยฮูหยินเมื่อได้ทราบข่าวก็ถึงกับเป็นลมหมดสติไปเลยขอรับ”หยางมู่มู่ก็เอ่ยบ้างจ้าวเยว่ได้ยินหยางมู่มู่บอกก็ถึงกับไม่พอใจขึ้นมาทันที “แล้วเหตุใดท่านจึงไม่บอกข้า ปล่อยให้ข้ายืนกังวลอยู่ตั้ง­นานสองนาน” จ้าวเยว่เอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ“ข้าก็นึกว่าฮูหยินน้อยรู้แล้ว” หยางมู่มู่ตอบกลับเสียงเบา“ท่านนี่! พี่ใหญ่แล้วอย่างไรต่อ เล่าให้ข้าฟังทั้งหมดเถอะ”จ้าวเยว่ได้ยินคำตอบก็ยิ่งโมโห แต่ไม่คิดจะเถียงกับหัวหน้าองครักษ์ประจำจวนคนนี้ให้­เสียอารมณ์ เนื่องจากเรื่องที่จ้าว­หลู่เจินนำมาบ