All Chapters of จ้าวเยว่ สตรีเกียจคร้านของท่านแม่ทัพ: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 22 ข้อตกลงการอยู่ร่วมกันจ้าวเยว่มองหน้าเสวี่ยช่างเจิ้นอย่างจริงจัง ก่อนจะยกนิ้วชี้ข้างหนึ่งขึ้นมาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ประการแรก ข้าจะเป็นภรรยาของท่านแต่เพียงในนามเท่านั้น เนื่องจากการแต่งงานครั้งนี้เป็นพระราชโองการของฮ่องเต้ ข้ามิได้เลือกที่จะแต่งเอง อีกทั้งท่านกับข้าก็ไม่ได้รักกัน เพราะฉะนั้นพวกเราจะไม่ลึกซึ้งต่อกัน เพราะข้าเองก็ไม่อยากจะฝืนใจตนเอง และข้าก็คิดว่าท่านเองก็คงจะไม่อยากฝืนใจตนเองเช่นกัน”“....”เสวี่ยช่างเจิ้นฟังแล้วก็ถึงกับงงงันวูบ แต่เขายังไม่ได้ตอบรับอันใดกับสิ่งที่นางเอ่ยจ้าวเยว่ชูนิ้วกลางเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งนิ้วแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่ต่างกับคราแรกนัก“ประการที่สอง ข้าจะไม่หลับนอนกับท่าน เพราะว่าข้าเป็นเพียงภรรยาแต่ในนามของท่านเท่านั้น หากเป็นไปได้ เราสองคนสามารถแยกเรือนนอนได้ ข้าจะยินดีมาก”พอฟังประโยคนี้ เสวี่ยช่างเจิ้นก็ถึงกับขมวดคิ้วมุ่น ในใจพลันคิดว่าต้องห้ามถึงเพียงนี้เชียวหรือ แต่เขาก็ยังไม่เอ่ยอะไรออกมาจ้าวเยว่จึงเพิ่มนิ้วนางขึ้นมาอีกหนึ่งนิ้ว ตอนนี้นางชูสามนิ้วแล้ว “ประการที่สาม หากว่าท่านทนไม่ไหว ท่านก็สามารถแต่งอนุได้ ข้าเข้าใจว่าชาย

บทที่ 24เป็นที่รักใคร่“เจ้าเพิ่งจะแต่งเข้าจวนมา อาจจะยังมีอะไรที่ไม่พร้อมหรือว่าไม่สะดวกอยู่บ้าง เจ้าเอาเงินนี้ไปซื้อ หากอยากได้อะไรก็สามารถหาซื้อมาได้เลย”จ้าวเยว่รับถุงเงินนั่นมาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย นาง­ไม่คิดว่าคนในตระกูลเสวี่ยจะดีกับนางถึงเพียงนี้ ทั้งท่านย่าและท่านแม่ต่างก็ใจดี คอยหยิบยื่นสิ่งของต่าง ๆ ให้นางอยู่ตลอด“ขอบคุณท่านแม่เจ้าค่ะ”จ้าวเยว่ตอบอย่างนอบน้อม ก่อนที่นางทำตาโต เหมือนกับว่าจะนึกอะไรขึ้นมาได้จึงเอ่ยต่อ “ถ้าหากว่าลูกจะขออนุญาตออกไปซื้อของบ่ายนี้ จะได้หรือไม่เจ้าคะ”“ย่อมได้ ก่อนจะไปก็มาบอกแม่ แม่จะได้ให้บ่าวตามไปช่วยถือของให้สักคนสองคน” เสวี่ยฮูหยินตอบอย่างใจดี“ขอบคุณท่านแม่เจ้าค่ะ” จ้าวเยว่กล่าวขอบคุณอีกครั้งแม่สามีกับลูกสะใภ้สนทนากันต่อสักพัก ก่อนที่จ้าวเยว่จะขอ­ตัวกลับไปที่เรือนของตนแต่ก่อนจะเดินออกจากห้องมาเสวี่ยฮูหยินก็เอ่ยขึ้นมาว่า“แม่ลืมบอกเจ้าเรื่องหนึ่ง”จ้าวเยว่ที่กำลังจะหมุนตัวจากไปแล้ว ก็หยุดชะงักแล้วถามขึ้นอย่างสงสัย “เรื่องอันใดหรือเจ้าคะ”เสวี่ยฮูหยินส่งยิ้มให้นาง จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“แม่สั่งให้คนมาขุดบ่อปลาให้เจ้าแล้วที่ข้างเ

บทที่ 26 ตอบแทนด้วยการพาไปเที่ยวอาหารมื้อเย็นถูกจัดเตรียมเข้ามาไว้ที่โต๊ะในห้อง ผิงผิงเมื่อตรวจดูอาหารเรียบร้อยแล้ว ก็ยืนคอยรอรับคำสั่งอยู่ด้านนอก จ้าวเยว่ปรนนิบัติสามีรับประทานจนเสร็จ ยังไม่ได้เก็บสำรับอาหารออกจากโต๊ะ ก็มีสาวใช้นางหนึ่งถือกล่องใส่อาหารเดินเข้ามาในห้อง สาวใช้นางนี้เป็นสาวใช้ประจำกายของฮูหยินผู้เฒ่า นางวางกล่องอาหารลงบนโต๊ะแล้วกล่าว“ท่านแม่ทัพ ฮูหยินน้อย ฮูหยินผู้เฒ่าให้นำยาบำรุงมาให้ เจ้าค่ะ”“ยาบำรุงอันใด” ทั้งคู่ถามขึ้นพร้อมกันยังไม่ทันได้คำตอบ ฮูหยินผู้เฒ่าก็มาถึงหน้าเรือนบูรพาแล้ว ระยะทางจากเรือนประจิมมายังเรือนบูรพามิใช่ใกล้ ๆ ฮูหยินผู้เฒ่าจึงได้มาช้ากว่าสาวใช้ประจำกายของตน“ท่านย่า” ทั้งสองเอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน จ้าว­เยว่รีบมาประคองนางทันที“พวกเจ้าออกไปก่อน”ฮูหยินผู้เฒ่าโบกไม้โบกมือเป็นสัญญาณให้สาวใช้ทุกคนออกไป ภายในห้องบัดนี้จึงมีเพียงคนสามคน ฮูหยินผู้เฒ่าใช้ไม้เท้าพยุงตนเองไปนั่งยังเก้าอี้ตัวที่เหลือตรงโต๊ะกินข้าว“เหตุใดท่านย่าถึงมาด้วยตนเองเล่า มีเรื่องอันใดให้หลานไปหาที่เรือนก็ได้ขอรับ ไม่เห็นต้องลำบากถึงเพียงนี้” เสวี่ยช่างเจิ้นกล่าวขึ้นมา สีหน้าของเ

บทที่ 28 ความสัมพันธ์ที่ดีขึ้น“จะไม่ช่วยได้อย่างไร ในเมื่อเจ้าเป็น...”เขาหยุดเอ่ยเพียงเท่านี้ เพราะเกรงว่าประโยคที่เขาจะเอ่ยต่อไปนั้น อาจจะกระทบกับข้อตกลงที่เขาและนางได้คุยกันไว้“เป็นอะไรหรือเจ้าคะ” จ้าวเยว่เอียงคอถามอย่างสงสัย“ก็เป็นภรรยาของข้า จะให้ข้าทำใจเห็นเจ้าได้รับอันตรายได้อย่างไร” ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเอ่ยออกมาจ้าวเยว่ได้แต่ก้มหน้าไม่ต่อปากต่อคำ อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่าใบหน้าของตนเองร้อนผ่าวขึ้นมา จะว่าเป็นอาการเขินอายก็ใช่ หรือว่าเป็นอาการที่กำลังปลาบปลื้มใจอยู่ก็ใช่เช่นกันเมื่อถึงจวนเสวี่ยช่างเจิ้นก็ยืนยันที่จะอุ้มนางกลับไปที่เรือน ถึงแม้ว่าจ้าวเยว่จะบอกไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ว่านางสามารถเดินเองได้ แต่­ทว่าเสวี่ยช่างเจิ้นก็ไม่ฟังท่ามกลางสายตาของบ่าวไพร่ในจวนจำนวนมากต่างก็เห็นว่า เสวี่ยช่างเจิ้นอุ้มภรรยาของตนเข้าเรือนไปตั้งแต่เหตุการณ์ที่น้ำตกผิงอันวันนั้นเป็นต้นมา ความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาของจ้าวเยว่และเสวี่ยช่างเจิ้นก็ดีขึ้น พวกเขาเอ่ยคุยกันมากกว่าเดิม ถามไถ่กันมากขึ้น บางครั้งถึงกับทำกิจกรรมร่วมกันจ้าวเยว่กำลังนั่งมองปลาที่นางเพิ่งซื้อมาลงในบ่อเมื่อเช้านี้อย่างอารมณ์ดี ก

บทที่ 30 โดนดูหมิ่น“ปกติแล้วเวลาท่านแม่ทัพเดินทาง จะติดต่อกับหัวหน้าองครักษ์หยางมู่มู่เป็นการส่วนตัว เนื่องจากเขาเป็นห่วงฮูหยินผู้เฒ่ากับฮูหยินใหญ่มาก จึงให้หัวหน้าองครักษ์หยางรายงานสถานการณ์ที่จวนไปทางจดหมายทุก ๆ สิบวันเจ้าค่ะ แล้วท่านแม่ทัพเองก็ตอบจดหมายกลับมาเช่นกัน”“ข้าว่าแล้ว ว่าเจ้ากับหัวหน้าองครักษ์หยางต้องมีอะไรกันเป็นแน่ เห็นจากสายตาที่พวกเจ้าทั้งสองมองกันตั้งแต่วันที่ไปน้ำตกผิงอันแล้ว แสดงว่าที่ข้าคาดเดาไว้ไม่ผิด ใช่หรือไม่” จ้าวเยว่ถาม สายตาก็มองสาวใช้ของตนอย่างหยอกเย้าเมื่อได้ฟังคำของคุณหนูแล้ว ผิงผิงก็ได้แต่เขินอายก้มหน้างุด แล้วอยู่ ๆ ก็เปลี่ยนประเด็นเป็นเอ่ยถึงเรื่องของเสวี่ยช่างเจิ้นต่อ“ตอนที่ท่านแม่ทัพส่งจดหมายมาถึงนั้น เป็นเมื่อสองวันก่อน เขาบอกว่าอยู่ที่เขาเทียนชี่ แสดงว่าต้องเขียนจดหมายนี้ ตั้งแต่สี่หรือห้าวันที่แล้ว พอคำนวณดูสี่วันบวกกับสองวันเป็นหกวัน จากเขา­เทียนชี่ไปเมืองเซี่ยงตง ใช้เวลาราวแปดถึงเก้าวัน เพราะฉะนั้นอีกไม่เกินสามสี่วันก็คงถึงเจ้าค่ะ”“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ข้าจะเขียนจดหมายหาเขาสักหน่อย หากว่าใช้ม้าเร็วส่งข่าวจากเมืองหลวงไปยังเมืองเซี่ยงตงต้องใช้