บททั้งหมดของ The Secret of His Obsession (POSSESSIVE BOYS SERIES 2): บทที่ 81 - บทที่ 90

Aiden sat in his car, gripping the steering wheel so tightly that his knuckles turned white. His jaw was clenched, his mind running in circles, replaying every conversation, every detail that could lead him to Zephyrine.She was gone.Wala kahit anong bakas.At alam niya kung sino lang ang may kakayahang gawin iyon.Azriel Dela Vega.Napatingin siya sa hawak na larawan ni Zephyrine, kuha noong huling beses silang nagkita. Nakangiti ito, pero sa likod ng ngiting iyon ay ang pagod at takot na hindi nito kayang itago mula sa kanya.He had to find her. Before it was too late.---“No records, sir. Not even a trace.”Aiden’s contact in immigration delivered the news in a hushed voice.“They didn’t leave the country?” Aiden pressed, his tone sharp.“No. But there are no travel records, no credit card activity, nothing under Zephyrine Rivera’s name.”Aiden cursed under his breath. Alam niyang magaling si Azriel sa pagtatago, pero hindi niya akalaing magiging ganito kahirap hanapin si Zephyri

Lumipas ang mga linggo, pero kahit anong gawin ni Azriel—kahit ilang beses niyang subukang kausapin, galitin, o hawakan si Zephyrine—hindi pa rin bumabalik si Zarraeah.At unti-unting bumibigat ang pakiramdam niya. Parang may kumakain sa loob niya, isang apoy na hindi niya kayang patayin. Every single day felt like torture. Hindi siya mapakali, hindi makatulog nang maayos. Minsan, nagigising siya sa madaling-araw, pawis na pawis, na parang may kung anong bumubulong sa kanya.What if she’s gone forever?The thought alone made his chest tighten.Nasa opisina siya ng mansion, malalim ang kunot ng noo habang hawak ang isang basong alak. Half-empty na, at parang hindi pa rin sapat para patigilin ang pag-iisip niya. Nagkalat ang mga papel sa lamesa—reports, business contracts, documents na hindi niya magawang tapusin. For the first time in his life, wala siyang pakialam sa trabaho. Wala siyang pakialam sa kahit ano.Tanging isang bagay lang ang nasa isip niya—si Zarraeah.Pero kahit anong g

Sa bawat araw na lumilipas, tahimik na inoobserbahan ni Zephyrine ang paligid. Wala siyang ibang choice kundi ang magpanggap—magpanggap na sumusunod, na tinatanggap ang sitwasyon, habang unti-unting inaalam ang bawat detalye ng estate.Napansin niyang may partikular na oras kung kailan nagpapalit ng shift ang mga guwardiya. Mula alas-dos hanggang alas-tres ng madaling araw, may ilang minutong pagitan bago tuluyang makaposisyon ang bagong set ng security. It was a small window of opportunity, but it was enough.Kada gabi, dahan-dahan niyang sinusuri ang bawat pinto at bintana ng mansion. May ilan na mahigpit na nakakandado, ngunit may isang bahagi sa likod—isang lumang storage room—na tila hindi na masyadong binabantayan. It was risky, but it was her best shot.Kailangan lang niyang hintayin ang tamang pagkakataon.Hindi siya pwedeng magmadali.Hindi siya pwedeng magkamali.Lalo na’t hindi niya alam kung ano ang gagawin ni Azriel kapag nalaman nitong muli siyang nagtangkang lumaya.___

Nanigas si Zephyrine sa kinatatayuan niya nang marinig ang malamig na boses ni Azriel sa likuran niya."Who were you calling?"Dahan-dahan siyang humarap, pilit na pinapanatili ang kalmado niyang ekspresyon. "Wala. Wala akong tinawagan."Pero hindi tanga si Azriel.Mabilis niyang inabot ang kamay ni Zephyrine, hinawakan ito ng mahigpit bago siya nakalayo. Inisang tingin lang niya ang maliit na cellphone na hawak nito—isang lumang modelo, pero sapat para makatawag ng tulong.Napamura siya sa inis at walang sabi-sabing inagaw iyon mula kay Zephyrine."Ano 'to, Zephyrine?" bumigat ang tono niya, puno ng panunuya. "Nagpaplano ka na naman tumakas?""Ibaba mo 'yan, Azriel," mariing sagot niya, pilit na hindi nagpapahalata ng takot. "Hindi mo alam kung anong ginagawa mo."Pero ang galit sa mukha ng lalaki ay isang malinaw na babala.Nang makitang nagri-ring ang cellphone sa kanyang kamay, bahagyang sumilay ang iritasyon sa mukha ni Azriel. Napatingin siya kay Zephyrine, na halatang nagpipigi

Hindi pa rin siya makapaniwala. Si Zarraeah. Nakaharap niya, buhay, humihinga. Matagal na niyang inasam ang sandaling ito—ang muli itong makita, ang marinig ang boses nito, ang maramdaman ang presensya nito sa harapan niya. Ilang buwan na siyang nabubuhay sa paghihintay, sa pag-aasam, sa pangungulila. Ngunit ngayon… wala nang dahilan para maghintay pa. “Azriel—” Hindi pa man natatapos ang pangalan niya sa labi ni Zarraeah, mabilis na ginapang ng mainit na palad ni Azriel ang kanyang pisngi, saka marahas ngunit puno ng pananabik na hinila siya palapit. Bago pa siya makapagsalita, lumapat ang labi nito sa kanya. Hindi iyon isang banayad na halik. Hindi iyon isang tanong kung maaari ba siyang mahalikan—hindi, dahil kailanman ay hindi na siya tinanong ni Azriel. Ang halik nito ay isang paghahabol, isang pag-angkin, isang pahayag. Zarraeah was his. And he wasn’t letting go. Napakapit siya sa dibdib nito, ramdam ang mabilis na pintig ng puso nilang dalawa. Sinubukan niyan