Lahat ng Kabanata ng วางแผนลับจับเพื่อนพี่ชาย: Kabanata 51 - Kabanata 60

"คุณรามน่าจะกลับมาแล้วนะคะ แต่คุณรามเขามีแขกมาที่บ้านด้วยค่ะ"แม่นมวาดบอกฉัน ฉันรีบลุกขึ้นยืนอย่างไว"ผู้หญิงหรือผู้ชายคะ"ฉันรีบถามแม่นมวาดไปอย่างสงสัยและนึกไม่พอใจ ฉันคิดถึงเขาทั้งวันและดีใจว่าเขาจะต้องมาหาฉันแต่ก็เปล่าเลย เขาไม่ได้มาหาฉัน ไม่ให้ความสนใจฉัน"ผู้หญิงค่ะ แถมยังสาวและสวยด้วยนะคะ คุณรามขับรถพาเธอมาที่บ้าน"แม่นมบอกฉัน ที่เขาไม่โทรหาฉันและเมื่อเช้าที่เขาบอกว่าให้ฉันกลับบ้าน เพราะเขามีผู้หญิงคนอื่นมาที่บ้านเหรอ ทำไมพี่รามทำแบบนี้กับฉัน!"หนูจะไปบ้านพี่รามค่ะแม่นม"ฉันบอกแม่นมวาดแล้วก็รีบเดินออกจากห้องนั่งเล่นวิ่งไปยังบ้านพี่รามอย่างไว ถ้าวันนี้พี่รามพาผู้หญิงคนอื่นมาบ้านแทนฉันและเมินฉันไม่ทักหาฉันเพราะผู้หญิงคนนั้น ฉันจะเลิกยุ่งกับพี่รามเด็ดขาดแล้วฉันก็จะไปอยู่อเมริกาถาวรเลย"คุณหนูอย่าไปเลยคะ"แม่นมวาดที่วิ่งตามฉันมาตะโกนบอกฉัน "ทำไมคะแม่นมผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับพี่ราม?"ฉันหยุดแล้วหันไปถามแม่นมวาดด้วยความสงสัย_"นมก็ไม่รู้ค่ะ เห็นคุณรามเดินจูงมือเธอเข้าไปในบ้าน"แม่นมวาดบอกฉันด้วยสีหน้าเศร้าๆ ทำไมพี่รามทำแบบนี้กับฉัน ฉันจะไปคุยกับพี่รามให้รู้เรื่อง ว่าเรื่องของเราจะเอายังไงต

"ฮันนี่ ไม่จำเป็นที่จะต้องโกหกพี่รามหนิคะ"ฉันตอบพี่รามไปพลางยิ้มมุมปากขึ้นนิดหนึ่ง พี่รามมองหน้าฉันแล้วเขาก็ค่อยๆถอยหลังไป ชนเข้ากับเก้าอี้ที่วางอยู่ตรงนั้น"พี่รามมีอะไรจะบอกฮันนี่อีกไหมคะ เสียเวลาฮันนี่มามากแล้ว"ฉันยังคงทำหน้านิ่งๆและนำ้เสียงเบื่อๆส่งไปให้เขาอยู่ พี่รามก็มองหน้าฉันด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด "พี่แค่อยากจะบอกว่า พี่รักฮันนี่นะครับ รักมานานแล้ว รักตั้งแต่ฮันนี่ลืมตามาดูโลกนี้ วันที่อาหทัยคลอดหนูพี่ก็ไปเฝ้าหน้าห้องคลอดกับอาเฮสตลอด จนถึงตอนที่พี่ได้ยินเสียงหนูร้องออกมาจากห้องคลอดพี่กระโดนกอดอาเฮสอย่างดีใจ แล้วพอหนูโตมาพี่ก็ไปเล่นกับหนูทุกวัน จนกระทั้งหนูเข้าโรงเรียนพี่ก็ไปรอรับหนูเพื่อจะได้เดินกลับบ้านกับหนูทุกๆวัน และพอหนูโตเป็นสาวหนูก็มาสารภาพรักกับพี่ ตอนนั้นพี่มันขี้ขลาดเกินไปที่จะคบกับหนู ทำให้หนูหนีพี่ไป ตั้งแต่หนูไปไม่มีวันไหนที่พี่ไม่คิดถึงหนูเลย จนกระทั้งพี่ตัดสินใจสืบเรื่องที่อยู่ของหนู แล้วพี่ก็ตามไปแอบดูหนูทุกๆๆเดือน เดือนละหลายๆวัน พี่เห็นว่าหนูมีความสุขดีในที่ที่ไม่มีพี่ พี่ก็คิดว่าหนูคงจะไม่ชอบพี่อีกแล้ว จนหนูกลับมาที่เมืองไทย พี่ดีใจมากวันที่หนูมาขอนอนกับพี่

"มีอะไรคะคุณฮันนี่?"แม่นมวาดและบรรดาสาวใช้ต่างพาหันมามองฉันแทนละครด้วยความสงสัย"แม่นมช่วยอะไรฮันนี่หน่อยได้ไหม นะพลีสสส"ฉันยกมือไหว้แม่นมวาดพลางทำหน้าอ้อนให้ท่าน"ช่วยอะไรคะ?"แม่นมหันมาถามฉันอย่างงุนงง"ถ้าพี่รามมา ช่วยบอกว่าฮันนี่ไม่อยู่นะคะ ฮันนี่ไปเที่ยว"ฉันบอกแม่นมวาดไปท่านมีสีหน้าคิดหนัก เพราะท่านไม่อยากจะโกหกใครน่ะสิ แล้วท่านก็มักจะสอนฉันเสมอว่าห้ามโกหกมันไม่ดี แต่ฮันนี่ขอนุญาตโกหกพี่รามนิดหนึ่งนะคะแม่นม"นะคะๆๆๆแม่นมนะๆๆๆครั้งนี้ครั้งเดียวจริงๆค่ะ"ฉันอ้อนแม่นมวาดไปให้หนักกว่าเดิม คราวนี้ท่านจึงพยักหน้าแทนคำตอบ ท่านใจอ่อนแล้ว^_^"ขอบคุณค่ะแม่นม"ฉันหอมแก้มแม่นมไปพลางเอ่ยขอบคุณท่าน"แม่นมครับอยู่ไหนครับ?"ฉันหันไปมองทางที่มาของเสียงเรียกนั้น เสียงพี่รามหนิทำไมเขามาไวจัง? เขาขับรถมาหรือเหาะมาเนี่ยเร็วมาก พี่รามเอ่ยเรียกหาแม่นมวาดอยู่ที่ห้องโถงบ้านถ้าเลี้ยวซ้ายเข้ามาจะเจอห้องนั่งเล่นที่ฉันอยู่นี้"หนูไปก่อนนะคะแม่นม บอกพี่รามว่าหนูไปเที่ยวนะคะขอบคุณค่ะ"พอฉันพูดกับแม่นมวาดเสร็จ ฉันก็รีบวิ่งออกทางประตูหลังห้องนั่งเล่นวิ่งขึ้นบันไดไปบนห้องนอนของฉันแล้วปิดไฟขึ้นไปนอนบนที่นอนเอาผ้านวมคลุ

"พี่ตั้งใจทำไว้ให้หนู หนูอย่าถอดนะครับ พี่ก็จะไม่ถอดเหมือนกัน^_^"พี่รามบอกฉันพลางยื่นแหวนของเขามาให้ฉันดู"ทำไมเหรอคะ"ฉันงงที่พี่รามยื่นแหวนของเขามาให้ฉันไหนเขาบอกว่าเขาจะไม่ถอดมันไง"ให้หนูสวมให้พี่ไง พี่ยังสวมให้หนูเลย^_^"พี่รามพูดขึ้นพลางยื่นนิ้วนางข้างซ้ายของเขามาให้ฉันสวมแหวนให้เขา ฉันจึงสวมแหวนให้เขา เมื่อฉันสวมให้เขาเสร็จ เขาก็หอมแก้มฉันอย่างอ่อนโยน แหวนสองวงที่พี่รามใส่สร้อยห้อยคอติดตัวไว้ตลอดคือแหวนที่เขาตั้งใจให้ฉ้นอย่างนั้นเหรอ น่ารักจริงๆเลยแฟนฉัน^_^"ขอบคุณนะคะที่รักหนู"ฉันหอมแก้มพี่รามไปแล้วเอนหัวซบไหล่กว้างของพี่ราม พี่รามก็เอามือมาโอบไหล่ฉันและลูบผมฉันอย่างแผ่วเบาอบอุ่นจัง ฉันรักผู้ชายคนนี้จังเลย"พี่ก็ขอบคุณหนูนะที่รักพี่"พี่รามเอ่ยบอกฉันพลางจูบผมฉันเบาๆ"พี่รามหนูอยากกินไอติมง่ะ"ฉันผละตัวออกจากพี่ราม แล้วมองไปยังร้านไอติมร้านเดิมที่ตอนเด็กๆฉันกับพี่รามจะกินกันประจำก่อนกลับบ้าน พี่รามก็หันไปมองร้านไอติมที่อยู่อีกฝั่งของถนน"เหมือนเด็กเลยเรา เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้นะครับ รสเดิมเนอะ?"พี่รามถามฉัน ฉันจึงพยักหน้าตอบเขา พี่รามจำได้ด้วย รสไอติมที่ฉันชอบคือรสมะนาวเปรี้ยวๆส่วนพี่

เมื่อประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออกพร้อมหมอที่ทำการช่วยชีวิตฮันนี่ ผมกับคุณน้าผู้หญิงรีบวิ่งเข้าไปหาหมออย่างไวเพื่อจะรอฟังข่าวดีจากคุณหมอ ขอให้เป็นข่าวดีนะครับฮันนี่"แฟนผมเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ?"ผมรีบร้อนรนถามหมอไปหมอยิ้มน้อยๆให้ผมเป็นสัญญาณที่ดีใช่ไหม"คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ ที่นี้ก็คงรอแค่ให้เธอฟื้น"หมอตอบผมมา ฮันนี่หนูเก่งมาก ผมก็รีบวิ่งเข้าไปกอดรอนอย่างดีใจ"แต่หัวสมองของคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนักหมอคิดว่า คนไข้น่าจะมีปัญหากับความทรงจำนิดหน่อยครับ"ผมที่กอดรอนอยู่นั้นรีบหันกลับไปหาหมอทันที"คุณหมอหมายความว่าแฟนผมจะความจำเสื่อมเหรอครับ?"ผมเอ่ยถามหมอไปด้วยความตกใจอะไรกัน เธอจะจำผมไม่ได้อย่างงั้นเหรอ?"ใช่ครับ ตอนนี้เราคงต้องรอดูอาการตอนคนไข้ฟื้นขึ้นมาอีกที เพื่อจะดูว่าความทรงจำของเธอหายไปแค่ไหน แต่ถ้าโชคดีอาจจะหายไปแค่บางส่วน แต่ถ้าโชคไม่ดีอาจจะหายทั้งหมดครับ"หมอตอบผมมาด้วยนำ้เสียงเห็นใจเขาตบไหล่ผมเพื่อให้กำลังใจ แล้วหมอก็เดินผ่านร่างผมไป ผมทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างคนหมดแรง ฮันนี่หนูจะจำพี่ไม่ได้เหรอคะ "นาย"รอนเดินมาพยุงร่างของผมให้ลุกขึ้นยืนแล้วพาผมมานั่งบนเก้าอี้ยาวที่