LINE LINE(เสียงแจ้งเตือนไลน์)เสียงแจ้งเตือนไลน์ของฉันดังขึ้น ฉันที่กำลังนอนดูซีรี่ย์เกาหลีอยู่ที่ห้องนอนของฉันเอง มือก็รีบควานหาโทรศัพท์อย่างไว ใครไลน์มาMYBOY:หนูคร๊าบคิดถึงพี่ไหมเมื่อฉันเจอโทรศัพท์ก็เอามาเปิดดูก็พบว่าเป็นไลน์ของมายบอยของฉันเอง หลังจากวันที่พี่รามของฉันเป็นแฟนนี่ก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้ว พี่รามมานอนกับฉันทุกวัน แต่เขาไม่ทำอะไรฉันหรอกนะ เราไปทำงานพร้อมกันกินข้าวด้วยกันทุกมื้อ ไม่รู้ว่าฉันหรือพี่รามใครติดใครกันแน่ แต่วันนี้ฉันไม่ได้ไปทำงานที่บริษัทหยุดพี่รามมานอนที่บ้านฉันทั้งวัน แต่ตอนเย็นเพื่อนเขาโทรมาชวนไปฟิตเนส ตอนแรกพี่รามเขาจะไม่ไป แต่ฉันบอกให้เขาออกไปเจอเพื่อนๆบ้าง เขาก็เลยงอนฉันหาว่าฉันไล่เขา เขาก็เลยออกจากบ้านฉันไปฟิตเนสเลย แล้วตอนนี้ทักมาถามว่าคิดถึงไหมฮ่าๆพี่รามน่ะพี่รามMYBOY:พี่คิดถึงหนูจังเลยMYBOY:Send picture.พี่รามส่งรูปซิกซ์แพ็กแน่นๆของเขามาให้ฉันดูMYBOY:พี่เซ็กซี่ไหมครับ ใจเต้นแรงอ่ะป่าวอะไรของพี่รามเขาน่ะฮ่าๆน่ารักจริงๆแฟนใครเนี่ย ฉันอ่านไลน์พี่รามแต่ฉันไม่ตอบเขาดูดิเขาจะทำยังไงMYBOY:พี่เพิ่งออกกำลังกายเสร็จกำลังจะไปอาบนำ้นะครับMYBOY:ทำไมหนูฮันไ
"มีอะไรคะคุณฮันนี่?"แม่นมวาดและบรรดาสาวใช้ต่างพาหันมามองฉันแทนละครด้วยความสงสัย"แม่นมช่วยอะไรฮันนี่หน่อยได้ไหม นะพลีสสส"ฉันยกมือไหว้แม่นมวาดพลางทำหน้าอ้อนให้ท่าน"ช่วยอะไรคะ?"แม่นมหันมาถามฉันอย่างงุนงง"ถ้าพี่รามมา ช่วยบอกว่าฮันนี่ไม่อยู่นะคะ ฮันนี่ไปเที่ยว"ฉันบอกแม่นมวาดไปท่านมีสีหน้าคิดหนัก เพราะท่านไม่อยากจะโกหกใครน่ะสิ แล้วท่านก็มักจะสอนฉันเสมอว่าห้ามโกหกมันไม่ดี แต่ฮันนี่ขอนุญาตโกหกพี่รามนิดหนึ่งนะคะแม่นม"นะคะๆๆๆแม่นมนะๆๆๆครั้งนี้ครั้งเดียวจริงๆค่ะ"ฉันอ้อนแม่นมวาดไปให้หนักกว่าเดิม คราวนี้ท่านจึงพยักหน้าแทนคำตอบ ท่านใจอ่อนแล้ว^_^"ขอบคุณค่ะแม่นม"ฉันหอมแก้มแม่นมไปพลางเอ่ยขอบคุณท่าน"แม่นมครับอยู่ไหนครับ?"ฉันหันไปมองทางที่มาของเสียงเรียกนั้น เสียงพี่รามหนิทำไมเขามาไวจัง? เขาขับรถมาหรือเหาะมาเนี่ยเร็วมาก พี่รามเอ่ยเรียกหาแม่นมวาดอยู่ที่ห้องโถงบ้านถ้าเลี้ยวซ้ายเข้ามาจะเจอห้องนั่งเล่นที่ฉันอยู่นี้"หนูไปก่อนนะคะแม่นม บอกพี่รามว่าหนูไปเที่ยวนะคะขอบคุณค่ะ"พอฉันพูดกับแม่นมวาดเสร็จ ฉันก็รีบวิ่งออกทางประตูหลังห้องนั่งเล่นวิ่งขึ้นบันไดไปบนห้องนอนของฉันแล้วปิดไฟขึ้นไปนอนบนที่นอนเอาผ้านวมคลุ
"อ๋อ พี่ลืมยกจากไข่เจียวมาด้วยแปปหนึ่งนะครับ"พี่รามทำท่านึกอะไรได้แล้วเขาก็รีบวิ่งเข้าไปในครัวพร้อมกับถือจากไข่เจียวมาวางไว้ แล้วเขาก็เทนำ้ในเหยือกที่วางอยู่บนโต๊ะใส่แก้วฉันให้ฉัน พ่อบ้านพ่อเรือนจริงๆแฟนของฉัน^_^"ทานเลยค่ะ"พี่รามบอกฉัน ฉันจึงพยักหน้าแล้วลงมือชิมอาหารที่ฉันทำ พี่รามเขาก็กินเช่นกัน"อร่อยไหมคะ?”ฉันเอ่ยถามพี่รามไปพลางทำหน้าลุ้นสุดขีดกับคำตอบของพี่ราม พี่รามตักอาหารเข้าปากคำแล้วคำเล่าแล้วเขาก็นั่งทำหน้าพิจารณาอยู่นานกว่าเขาจะตอบฉัน"อร่อยมากครับ เก่งที่สุดเลยแฟนพี่^_^"พี่รามพูดพลางเอามือของเขามาหยิกแก้มทั้งสองข้างของฉันอย่างหมั่นเขี้ยว ฉันจึงยิ้มไปให้เขา เขาน่ารักจริงๆเลยแฟนฉันฉันโล่งอกไปทีกับคำตอบของพี่ราม"พี่ขอนอนด้วยได้ไหมคะ"พี่รามหันมาอ้อนฉันทันทีที่เราสองคนช่วยกันล้างจานเสร็จ"ไม่ได้ค่ะ พรุ่งนี้เราจะต้องไปเดทกันนะคะ พี่รามต้องกลับไปนอนที่บ้านค่ะมันจะได้ตื่นเต้นไงคะ"ฉันบอกพี่ราม เขาเบะปากมองมาที่ฉัน น่ารักอีกแล้ว"เห้อ พี่อยากนอนกับหนูง่ะ นะๆๆๆ"พี่รามยังคงตื๊อฉันอยู่ ฉันจึงดันหลังเขาให้เดินออกมาจากห้องครัว เดินตรงไปยังประตูหน้าบ้านเขาก็ขัดขืนนิดหน่อยแต่ก็ยอมเดินออกม
"พี่ตั้งใจทำไว้ให้หนู หนูอย่าถอดนะครับ พี่ก็จะไม่ถอดเหมือนกัน^_^"พี่รามบอกฉันพลางยื่นแหวนของเขามาให้ฉันดู"ทำไมเหรอคะ"ฉันงงที่พี่รามยื่นแหวนของเขามาให้ฉันไหนเขาบอกว่าเขาจะไม่ถอดมันไง"ให้หนูสวมให้พี่ไง พี่ยังสวมให้หนูเลย^_^"พี่รามพูดขึ้นพลางยื่นนิ้วนางข้างซ้ายของเขามาให้ฉันสวมแหวนให้เขา ฉันจึงสวมแหวนให้เขา เมื่อฉันสวมให้เขาเสร็จ เขาก็หอมแก้มฉันอย่างอ่อนโยน แหวนสองวงที่พี่รามใส่สร้อยห้อยคอติดตัวไว้ตลอดคือแหวนที่เขาตั้งใจให้ฉ้นอย่างนั้นเหรอ น่ารักจริงๆเลยแฟนฉัน^_^"ขอบคุณนะคะที่รักหนู"ฉันหอมแก้มพี่รามไปแล้วเอนหัวซบไหล่กว้างของพี่ราม พี่รามก็เอามือมาโอบไหล่ฉันและลูบผมฉันอย่างแผ่วเบาอบอุ่นจัง ฉันรักผู้ชายคนนี้จังเลย"พี่ก็ขอบคุณหนูนะที่รักพี่"พี่รามเอ่ยบอกฉันพลางจูบผมฉันเบาๆ"พี่รามหนูอยากกินไอติมง่ะ"ฉันผละตัวออกจากพี่ราม แล้วมองไปยังร้านไอติมร้านเดิมที่ตอนเด็กๆฉันกับพี่รามจะกินกันประจำก่อนกลับบ้าน พี่รามก็หันไปมองร้านไอติมที่อยู่อีกฝั่งของถนน"เหมือนเด็กเลยเรา เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้นะครับ รสเดิมเนอะ?"พี่รามถามฉัน ฉันจึงพยักหน้าตอบเขา พี่รามจำได้ด้วย รสไอติมที่ฉันชอบคือรสมะนาวเปรี้ยวๆส่วนพี่
ราม วยุทัศ....โรงพยาบาลเอกชน....."นาย มานั่งก่อนสิครับ"รอนเอ่ยเรียกผมด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ตอนนี้ฮันนี่อยู่ในห้องฉุกเฉินเธอเข้าไปหลายชั่วโมงแล้ว ผมรอเธออยู่ตรงหน้าประตูห้องฉุกเฉินอยู่ตลอดเวลา อย่าเป็นอะไรนะคะคนเก่งของพี่ ผมพรำ่ภาวนากับพระเจ้าให้ช่วยฮันนี่ให้ปลอดภัย ถ้าเลือกได้ผมขอเจ็บแทนเธอได้ไหม ฮันนี่ยังไม่ได้สติเลย ตอนนี้เสื้อผ้าของผมก็ติดเลือดของเธออยู่ แต่ตอนนี้มันแห้งหมดแล้วครับ"นาย ทำใจดีๆไว้นะครับ คุณฮันนี่เธอเป็นคนเก่ง เธอต้องปลอดภัย นายไปนั่งก่อนนะครับ"รอนเดินมาตบไหล่ผมเพื่อให้กำลังใจ ใช่ฮันนี่หนูเป็นคนเก่ง หนูต้องปลอดภัยกลับมาหาพี่อีกครั้งนะครับ"รอนฮืฮๆๆๆๆ"ผมปล่อยโฮออกมาเมื่อผมนึกถึงใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดของเธอ รอนกอดผมเพื่อปลอบผม"ฮันนี่บอกฉันว่าเธอจะไม่ไปไหนอีกแล้วไงรอนแต่ทำไมๆๆ""ฉันผิดเองรอน ฉันดูแลเธอไม่ดีฮืฮๆๆ""คนที่จะต้องเจ็บ มันต้องเป็นฉันรอน""ฉันยอมเจ็บเพื่อฮันนี่ ฉันไม่อยากเห็นเธอเจ็บ""สงสาร ฮันนี่เลือดออกเยอะมาก หนูคงจะเจ็บมากใช่ไหมคะฮืฮๆๆ"ผมยังคงพรำ่เพ้อเหมือนคนที่เสียสติ รอนก็เป็นผู้ฟังที่ดี"นาย ใจเย็นๆ
เมื่อประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออกพร้อมหมอที่ทำการช่วยชีวิตฮันนี่ ผมกับคุณน้าผู้หญิงรีบวิ่งเข้าไปหาหมออย่างไวเพื่อจะรอฟังข่าวดีจากคุณหมอ ขอให้เป็นข่าวดีนะครับฮันนี่"แฟนผมเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ?"ผมรีบร้อนรนถามหมอไปหมอยิ้มน้อยๆให้ผมเป็นสัญญาณที่ดีใช่ไหม"คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ ที่นี้ก็คงรอแค่ให้เธอฟื้น"หมอตอบผมมา ฮันนี่หนูเก่งมาก ผมก็รีบวิ่งเข้าไปกอดรอนอย่างดีใจ"แต่หัวสมองของคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนักหมอคิดว่า คนไข้น่าจะมีปัญหากับความทรงจำนิดหน่อยครับ"ผมที่กอดรอนอยู่นั้นรีบหันกลับไปหาหมอทันที"คุณหมอหมายความว่าแฟนผมจะความจำเสื่อมเหรอครับ?"ผมเอ่ยถามหมอไปด้วยความตกใจอะไรกัน เธอจะจำผมไม่ได้อย่างงั้นเหรอ?"ใช่ครับ ตอนนี้เราคงต้องรอดูอาการตอนคนไข้ฟื้นขึ้นมาอีกที เพื่อจะดูว่าความทรงจำของเธอหายไปแค่ไหน แต่ถ้าโชคดีอาจจะหายไปแค่บางส่วน แต่ถ้าโชคไม่ดีอาจจะหายทั้งหมดครับ"หมอตอบผมมาด้วยนำ้เสียงเห็นใจเขาตบไหล่ผมเพื่อให้กำลังใจ แล้วหมอก็เดินผ่านร่างผมไป ผมทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างคนหมดแรง ฮันนี่หนูจะจำพี่ไม่ได้เหรอคะ "นาย"รอนเดินมาพยุงร่างของผมให้ลุกขึ้นยืนแล้วพาผมมานั่งบนเก้าอี้ยาวที่
รามวยุทัศ..3วันต่อมา ณ ห้องคนไข้ 5674"ทำไมพี่สาวหลับนานจังเลยล่ะครับพี่ชาย?"เด็กชายตัวน้อยเอ่ยถามรามที่นั่งอยู่อีกฝั่งของเตียงเขากุมมือของฮันนี่ที่นอนอยู่บนเตียงไว้ตลอด เธอนอนหลับมา3วันเต็มๆแล้วโดยมีรามมาเฝ้าฮันนี่ทุกวัน และเด็กชายตัวน้อยกับแม่ของเขาก็มาเยี่ยมฮันนี่ทุกวันเช่นกัน เด็กชายตัวน้อยจะเเอบหอมแก้มฮันนี่ทุกครั้งที่เขามาที่นี้และเขาก็จะโดนรามหยิกแก้มทุกครั้งที่เด็กชายตัวน้อยแอบหอมแก้มฮันนี่"พี่สาวคนสวยไม่หิวนมเหรอ"เด็กชายตัวน้อยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆเตียงคนไข้ที่ฮันนี่นอนอยู่เด็กชายตัวน้อยยื่นหน้าไปหาฮันนี่ด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสา"พี่สาวเขาไม่หิวนมหรอกครับไทเกอร์ พี่เขาโตแล้วน่ะ"แม่ของเด็กชายตัวน้อยเดินเข้ามาลูบหัวลูกชายด้วยความรัก แล้วหันไปยิ้มให้กับราม รามเองก็ผละจากหน้าฮันนี่มามองหน้าและยิ้มตอบหญิงวัยกลางคนเช่นกัน"คุณรามทานอะไรบ้างรึยังคะเนี่ย"เธอหันไปถามรามด้วยความเป็นห่วง เขาเอาแต่นั่งมองฮันนี่มาตลอด3วันแล้วบางทีเขาก็เผลอหลับแล้วละเมอเรียกชื่อฮันนี่ เธอสงสารเขาเขาไม่ยอมทานอะไรมาหลายวันแล้ว "ผมไม่หิวครับ"รามตอบเธอไป เธอจึงมองไปที่รามแล้วฮันนี่ "งั้นเดี๋ยวน้ามานะคะค
ห้องพัก5674"ตาราม น้องเป็นยังไงบ้างลูก?"หทัยเมื่อเปิดประตูห้องพักเข้าไปก็เข้าไปก็เห็นราม นั่งกุมมือฮันนี่อยู่ แล้วก็มีเด็กผู้ชายตัวน้อยนั่งมองฮันนี่อยู่เหมือนกัน"คุณอาหทัย สวัสดีครับ"รามเมื่อได้ยินเสียงเขาก็ลุกขึ้นยืนหันไปหาหทัยและยกมือสวัสดีหทัยทันทีด้วยความตกใจ"น้องเป็นยังไงบ้างลูก?"ฤดีเดินเข้าไปหารามลูกชายคนเดียวของเธอพลางตบไหล่ของลูกชายเธออย่างให้กำลังใจ"น้องยังไม่ฟื้นเลยครับแม่ฮืฮๆๆ"รามเมื่อเห็นคนเป็นแม่ก็ร้องไห้กอดฤดี ฤดีก็กอดรามเพื่อให้กำลังใจ ลูกชายของเธอมองโทรมลงไปเยอะมาก หทัยเดินเข้าไปหาฮันนี่ที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงคนไข้ หทัยจับมือฮันนี่ลูกสาวเธอด้วยความเป็นห่วง"ฮันนี่ขา มี๊มาหาแล้วไงคะลูก ลืมตามามองมี๊สิค่ะ"หทัยร้องเรียกฮันนี่นำ้ตาของเธอก็ค่อยๆไหลออกมา เมื่อเห็นสภาพลูกของเธอ ตามตัวของฮันนี่มีบาดแผลแค่ถลอกเล็กน้อย ตอนนี้คงเหลือเพียงผ้าก๊อซพันรอบศรีษะของลูกสาวเธอ หทัยลูบมือไปตามตัวของฮันนี่ด้วยความเป็นห่วง"ตั้งแต่วันนั้นน้องก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลยครับคุณอา"รามจูงมือฤดีมายืนข้างหทัย"เป็นเพราะผม น้องถึงโดนรถชนผมขอโทษครับ"รามยกมือไปไหว้ขอโทษหทัย หทัยรีบคว้ามือรามไว้อย่าง
เดือนต่อมา ประเทศไทย ราม วยุทัศ...... "พี่ราม ไปหยิบนมในตู้เย็นให้หนูหน่อยสิคะ" เสียงเมียผมเอ่ยใช้ผัวคนนี้ไง เมียผมตอนนี้นั่งดูทีวีอย่างสบายใจเลยล่ะครับ ผมกับฮันนี่แต่งงานกันหลังจากที่ผมขอเธอแต่งงานได้อาทิตย์เดียว แล้วตอนนี้เธอก็ท้องแล้วครับ คือจริงๆแล้ว ฮันนี่ท้องได้2เดือนแล้วครับ เธอเอาที่ตรวจครรภ์สองอันมาให้ผมดูในวันแต่งงานของเรา ผมดีใจมากต่อขาต่อแขนให้ลูกไปซะหลายยกเลย แล้วตอนนี้ผมกับฮันนี่เราก็มาฮันนีมูนกันน่ะครับ เธอไม่แพ้ท้องเลย กินเยอะ หิวบ่อย ผมเลยลางานจากท่านประธานบริษัทนำเข้ารถยนต์หรูออกมาเป็าขี้ข้ารับใช้เมียจนกว่าเมียจะคลอดลูกแทน "คร๊าบบ"ผมขานรับเมีย แล้วรีบวิ่งเข้าไปหยิบนมสดที่เป็นแกลลอนให้เมียดื่มพร้อมแก้วนำ้ เป็นกล่องเมียไม่พอกินครับ สงสัยจะได้ลูกแฝดอิอิๆๆ "นี้ครับเมีย"ผมเดินเข้ามาหาเมีย แล้วรินนมใส่แก้วแล้วส่งให้เธอดื่ม เธอก็รีบรับแก้วนมสดไปดื่มอย่างไวด้วยความหิวโหย "มองอะไรคะ?"เธอเอ่ยถามผมที่นั่งบนโซฟาตัวเดียวกันกับเธอแล้วเอามือท้าวคางมองเธอกินแล้วยิ้มตาม "มองเมีย เมียสวย^_^"ผมบอกเธอแล้วนอนหนุนตักเธอ แล้วจูบไปที่ท้องของเธอที่ตอนนี้เริ่มจะนูนๆออกมาแล้ว ไหนเข
พี่รามชูนิ้วสามนิ้วขึ้นมาทำท่าสาบาน ฉันจึงหัวเราะให้กับความน่ารักของเขา~~~I’ll say, “Will you marry me?”~~~(ผมจะพูดว่า คุณจะแต่งงานกับผมไหม)พี่รามร้องเพลง หรือเขาถามฉัน ฉันจึงมองไปที่เขาเพื่อขอคำตอบ พี่รามก็ยิ้ม แล้วเดินไปยืนร้องเพลงที่ตอนแรกที่เขายืนอยู่~~~How many girls in the world can make me feel like this?~~~(จะมีผู้หญิงสักกี่คนในโลกนี้ที่สามารถทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ได้)~~~Baby I don’t ever plan to find out~~~(ที่รัก ผมไม่เคยคิดว่าจะเสาะหามัน)~~~The more I look, the more I find the reasons why~~~(สิ่งต่างๆมากมายที่ผมมอง สิ่งต่างๆมากมายที่ผมหาเหตุผลว่าทำไม)~~~You’re the love of my life~~~(คุณเป็นความรักของชีวิตผม) ~~~Cause I have you~~~(เพราะผมมีคุณ) ~~~Girl, I have(ที่รัก ผมมีคุณ)~~~To get right down on bended knee~~~(จะล้มลงนอนบนตักคุณ) พี่รามเดินมาหาฉันแล้วจับมือฉันไปหอม ~~~Nothing else would ever be better, better~~~(ไม่มีอะไรที่จะดีไปกว่านี้อีกแล้ว)~~~That day when…~~~(วันนั้นเมื่อ....)นี้อย่าบอกน่ะว่าที่นิ้วเขาเป็นแผล เพราะพี่รามไปฝึกดีดกีต้าร์มา โ
2เดือนต่อมา ปารีส สาธารณรัฐฝรั่งเศสตอนนี้ฉันกับพี่รามเรามาเที่ยวปารีสกัน อยู่ดีๆพี่รามก็ชวนฉันมา ฉันก็มางั้นๆๆแหละเหงาๆๆอ่ะมี๊กับแด๊ดไม่อยู่ ไปเที่ยว เพิ่มเติมคือเอาไทเกอร์กับคุณป้าแจ่มจันทร์ไปด้วย ฉันจึงเหงาที่ไทเกอร์ไม่อยู่ อลิซกับพี่เฮลก็พากันไปเที่ยว ที่บริษัทพี่รามบอกว่างานเขาหมดแล้ว เขาว่างเลยชวนฉันมาเที่ยว จากตอนแรกๆน่ะพี่รามกลับบ้านมืดทุกวัน ไม่รู้เขาไปไหน ฉันถามเขาก็ไม่ตอบ จนวันหนึ่งเขาหลับแต่ฉันเกิดตื่น ฉันจะลุกขึ้นไปเข้าห้องนำ้ ฉันจับแขนพี่รามที่กอดฉันอยู่ออกแต่พอฉันเห็นที่นิ้วพี่รามเป็นแผล ฉันก็ปลุกเขาขึ้นมาถาม แต่พี่รามก็ไม่ตอบอะไรฉัน แล้วเขาก็กลับบ้านเขาไปนอนที่บ้านเขาเลย และก็ไม่มานอนบ้านฉันอีกเลย จนกระทั่งเขาชวนฉันมาเที่ยวที่ปารีสนี้แหละ"หายไปไหนล่ะ เมื่อยแล้วน่ะ"ฉันบ่นขึ้น แล้วเอามือทุบไปตามขา ตัวเองแรงๆฉันเดินหาพี่รามจนทั่ว แต่ก็ยังไม่เจอไม่รู้เขาไปไหน ตอนนี้ฉันกำลังเดินชมหอไอเฟลอยู่ เรามาถึงเมื่อวานนี้มืดแล้ว วันนี้พี่รามก็เลย ชวนฉันออกมาเดินเล่น ฉันก็เดินชมวิวไปเรื่อยๆจนคลาดกับพี่ราม หรือว่าเขาจะเอาฉันมาทิ้งไว้ที่นี้"ตรงนั้นมีอะไรกันน่ะ คนมุงเต็มเลย "ฉันเอ่ยถาม
ห้องนอนราม"พี่ราม หนูเหนื่อยนะ หนูอยากนอน อย่าทำอะไรหนูเลยน่ะ"ฮันนี่ทำหน้าอ้อนผมทันทีที่ผมอุ้มเธอเข้ามาถึงห้องนอนของผม"ไม่ได้ครับ เพราะหนูทำพี่โกรธ"ผมบอกเธอ แล้วนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องของผม ผมจับเธอมานั่งคร่อมบนตักผม ด้วยความที่เธอใส่เดรสสั้น ทำให้ชุดของเธอถกขึ้นไป อวดขาเรียวงาม ผมเอามือลูบไล้ไปตามขาของฮันนี่ แล้วจูบปากเธออย่างดูดดื่ม เธอก็ไม่น้อยหน้าผม จูบตอบผมมือเล็กของเธอยื่นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของผม พอเธอปลดกระดุมออกหมดแล้ว เธอก็เอามือเล็กๆของเธอลูบไล้ไปตามแผงอกแน่นๆของผม "ซี๊ดดด ฮันนี่"ผมเอ่ยชื่อฮันนี่ไปเมื่อเธอ เอามือของเธอมาหยอกเย้าเล่นบีบกับหัวนมของผม แล้วเธอก็ขยับหน้าของเธอเข้ามาซุกไซร้ซอกคอของผม ทำไมเมียนับวันยิ่งร้อนแรงว่ะ"หนูรู้ไหม ถ้าหนูทำพี่แบบนี้ หนูจะไม่ได้นอนยันเช้าเลยนะ”ผมกระซิบบอกเธอที่ข้างหูของเธอ"เหรอคะ? "เธอเอ่ยถามผมทั้งๆที่เธอยังไม่ได้เอาหน้าออกไปจากซอกคอผม เธอจึงดูดเม้มซอกคอผม ผมจึงยื่นมือไปบีบหน้าอกเธอ แล้วดึงสายเดี่ยวของเธอลงมา "พี่ราม ขาาา"ฮันนี่เงยหน้าจากซอกคอผม แล้วเรียกชื่อผมด้วยนำ้เสียงยั่วยวน แล้วเธอก็เอามือของเธอไปลูบตามใบหน้าของเธอลงมาที
"คุณฮันนี่ รึป่าวครับ"มีผู้ชายคนหนึ่ง เข้ามาโอบรอบเอวฉัน ฉันจึงหันกลับไป วันนี้ขอลืมสามีสักวันนะคะ นานแล้วที่ไม่ได้บริหารเสน่ห์เลย"ใช่ค่ะ^_^”"คุณสวยมากเลย"เขาบอกฉัน ฉันจึงยิ้มให้เขาไป"ขอบคุณค่ะ"ฉันยิ้มอย่างเขินๆอย่างมีจริตจะก้านตามแบบฉบับคาสโนวี่ชั้นที่สองของผับ AK (VIP) ราม วยุทัศ......"แม่งเอ้ย! ลูกค้างี่เง่า เมียก็งี่เง่า"ไอ้เฮลเอ่ยขึ้นมาด้วยนำ้เสียงหงุดหงิด มันหงุดหงิดแล้วเสือกลากผมมากินเหล้าด้วยเนี่ยน่ะ ผับตัวเองก็มีเสือกไม่ไป มันบอกผมว่ามาอุดหนุนผับเพื่อนมั่ง ผมก็ไม่เห็นว่าไอ้คาร์มันจะเอาเงินไอ้เฮลเลยสักครั้ง"แล้วมึงจะลากกูมาด้วยทำไม กูคิดถึงเมียกู กูอยากกลับบ้าน"ผมบอกไอ้เฮลไปตามความจริง เห็นฮันนี่บ่นเหนื่อยอยู่ สงสัยผมคงจะปั้มลูกกับเธอหนักเกินไป "น้องกูไม่หนีมึงไปไหนหรอกสัสราม!"ไอ้เฮลบอกผม ผมก็มองมันอย่างเหนื่อยๆ แล้วผมก็หันไปมองไอ้คาร์ที่ตอนนี้เเม่งกระดกแก้วเหล้าเข้าปากอย่างไม่หยุด นึกว่าแดกนำ้เปล่าเถอะครับ!"แล้วมึงล่ะ เมียงี่เง่า?"ผมเอ่ยถามไอ้คาร์ ไอ้คาร์ก็หันมามองหน้าผม "เปล่า เมียกูแค่เเรด!"ไอ้คาร์บอกผม แล้วกระดกเหล้าเข้าปากต่อ นี้มันกล้าว่าเมียแรดเลเหรอว่ะเนี่ย ช
"มี๊ว่าเราออกไปเดินเล่นข้างนอกกันดีกว่าตาเฮล"มี๊หันมาชวนพี่เฮล"อ๋อครับๆๆไปครับเมีย"พี่เฮลขานรับมี๊แล้วจับมืออลิซเดินออกไป แล้วทั้งหมดก็พากันเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วยของฉัน ฉันจึงหันไปมองหน้าพี่ราม "พี่คิดถึงหนูจังเลยคะฮันนี่ ยัยเด็กขี้เซา^_^”พี่รามบอกฉันพลางจับมือฉันไปกุมไว้เขาส่งยิ้มมาให้ฉัน"หนูก็คิดถึงพี่ พี่รามรู้ไหมวันนั้นหนูกลัวมาก หนูอยู่ในห้องที่มองไม่เห็นอะไรเลย มันมืดไปหมด"ฉันบอกพี่รามแล้วเข้าไปสวมกอดเขา พี่รามก็กอดตอบฉัน"พี่ขอโทษ ต่อไปพี่จะไม่ปล่อยหนูให้คลาดสายตาพี่อีกแล้วนะครับ"พี่รามกอดฉันแน่นขึ้น"มันลวนลามหนู มันฉีกเสื้อผ้าหนู หนูกลัว หนูนึกว่าหนูจะไม่รอดแล้ว "ฉันบอกพี่ราม พี่รามกอดฉันแน่นกว่าเดิมอีก"พี่รู้ครับ พี่รู้ พี่อยู่ตรงนี้หนูไม่ต้องกลัวแล้วน่ะ ไม่มีใครทำอะไรหนูได้แล้ว"พี่รามบอกฉันด้วยน้ำเสียงอบอุ่น"หนูหายใจไม่ออก มันเหมือนมีควันมากมาย จนหนูสำลักควัน""ไม่ต้องพูดแล้วคะเด็กดี ลืมมันไปให้หมดนะ หนูแค่ฝันไป แค่นั้นเอง"พี่รามบอกฉัน แล้วเขาก็ก้มหน้าลงมาจูบหน้าผากฉันอย่างแผ่วเบา"พี่รามไปช่วยหนูออกมาจากที่มืดๆนั้นใช่ไหมคะ?"ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองพี่ราม พี่รามก็ก้ม
"คุณ เป็น ใคร คะ?"ฉันเอ่ยถามพี่รามไปด้วยสีหน้าสงสัยและงุนงง พี่เฮลกับอลิซ อลิซจริงๆๆด้วย ทั้งสองเดินไปหามี๊ฉัน เเล้วก็ยิ้มมองมาที่ฉันกับพี่ราม มี๊ฉันเป็นคนโทรไปบอกพี่เฮล ว่าฉันฟื้นแล้ว แล้วความทรงจำทั้งหมดก็กลับมาทั้งหมดแล้ว ในที่นี้ทุกคนรู้ยกเว้นพี่ราม^_^"ฮันนี่ นี่หนูจำพี่ไม่ได้อีกแล้วเหรอ"พี่รามเอ่ยถามฉันด้วยนำ้เสียงอ่อนๆ"กูคงจะยกฮันนี่ให้มึงไม่ได้แล้วว่ะ ไอ้ราม"พี่เฮลเดินมาตบไหล่พี่ราม พี่รามหันขวับไปมองพี่เฮลอย่างไวและเขาก็เดินเข้าไปประชิดตัวพี่เฮลอย่างไวด้วยเช่นกัน"มึงจะผิดคำกับกูเหรอไอ้เฮล?"พี่รามถามพี่เฮลไปด้วยนำ้เสียงดุดันน่ากลัวจัง"พี่รามคะมาหาฮันนี่สิค่ะมาเร็วๆ ชักช้าไม่หอมน่ะ"ฉันบอกพี่รามไป พี่รามก็หันมองมาที่ด้วยสีหน้าสงสัย แต่เขาก็รีบวิ่งเข้ามาหาฉันนะ พลางยื่นหน้าหล่อๆของเขามาตรงหน้าฉัน ฉันจึงยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่ราม"ฮันนี่ ไม่ลืมสามีผู้เป็นที่รักหรอกค่ะ"ฉันกระซิบไปที่ข้างหูของพี่ราม พี่รามหันไปก้มหัวให้มี๊ฉัน แล้วหันหน้ากลับมาประกบริมฝีปากของฉันอย่างไว มันเป็นสัมผัสแห่งความรักที่เต็มเปี่ยมไปทั้งหัวใจ ความคิดถึงที่โหยหา "ออ อ่ออ อ่ะ อัอ อี อาอ ใอ ไอ อออ(พอก่อนค่ะฮั
"ขอนำ้กินหน่อยได้ไหมคะ"ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวที่มันสะอาดตาพลางเอ่ยขึ้น ฉันมองไปรอบๆห้องก็เห็นมี๊ของฉันกำลังนั่งหลับอยู่ข้างๆฉัน ฉันยังไม่ตายใช่ไหม ฉันยังมีชีวิตอยู่"มี๊ มี๊คะ"ฉันเอ่ยเรียกมี๊"ฮันนี่ฮันนี่!"มี๊ของฉันตะโกนขึ้นมาอย่างเสียงดัง แล้วมองมาที่ฉัน ฉันก็ส่งยิ้มไปให้มี๊ แล้วพยายามจะยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง มี๊รีบมาช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้นนั่ง"หนูยังไม่ตายใช่ไหมคะมี๊ ทำไมหนูปวดหัวแบบนี้ล่ะ?”ฉันเอ่ยถามมี๊ไป มี๊จับมือของฉันไปกุมไว้ พร้อมกับยื่นมืออีกข้างของมี๊มาจับหน้าฉัน"หนูยังไม่ตายลูก ตอนนี้หนูอยู่โรงพยาบาลแล้ว หนูก็ปลอดภัยจ๊ะ หนูแค่หลับไป3วันเอง"มี๊บอกฉันด้วยนำ้เสียงอบอุ่น ฉันโผล่ตัวเข้ากอดมี๊ทันที มี๊ก็กอดแล้วลูบหลังฉัน"มี๊ขอโทษนะลูก ที่ดูหนูไม่ดี มี๊ขอโทษฮืฮๆๆ"มี๊ฉันเอ่ยด้วยนำ้เสียงสะอื้นไห้ ฉันจึงผละออกจากมี๊ แล้วยื่นมือขึ้นไปเช็ดนำ้ตาให้มี๊"ไม่มีใครผิดทั้งนั้นแหละค่ะมี๊ อย่าโทษตัวเองนะคะ หนูปลอดภัยแล้วไงแถมแข็งแรงกว่าเดิมอีก^_^"ฉันบอกมี๊ไป พลางยกแขนขึ้นมาทำท่าเบ่งกล้าม มี๊ของฉันก็หัวเราะออกมา"มี๊คะหนูขอ นำ้กินหน่อยได้ไหมคะ"ฉันบอกมี๊ไป มี๊จึงรีบรินนำ้ในเหยือก
"เมียกู ใครอย่าแตะ ไอ้สัส!"ผมบอกมันแล้วเตะเสยคางมันไปอย่างแรงทำให้มันสลบไปทันที"กูอยากจะฆ่ามึง ให้ตายตอนนี้เลยด้วยซำ้"ผมพูดขึ้น "แต่มึงเสือกอยากจะข่มขืนเมียกูเอง กูจะทำให้มึงเจ็บมากกว่าที่เมียกูเจ็บ " ผมพูดแล้วกดโทรศัพท์หาคนๆหนึ่ง"ผมมีของหวาน อยากจะให้พวกคุณได้ลิ้มลอง"ผมพูดกับปลายสายไป"หนุ่มญี่ปุ่น สนใจไหม ที่โกดังท่าเรือS รีบๆมาก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจฆ่ามันทิ้ง"ผมบอกปลายสายด้วยนำ้เสียงเย็นชา คนนี้ๆรู้จักผมดีว่าผมพูดจริงแล้วก็ทำจริง"ผมขอ แค่อย่างเดียว ถ่ายคลิป แล้วปล่อยลงเน็ตให้ผมด้วย"ผมบอกปลายสายแล้ววางสายไป "มึงกล้าทำให้เมียกูเจ็บ มึงจะต้องเจ็บกว่าเมียกู"ผมพูดขึ้น แล้วจับตัวไอ้ฮิโรชิมามัดติดกับเสาเหล็กที่อยู่ตรงนั้น แล้วหันไปมองมัน"ขอให้สนุก กับบรรดาหนุ่มๆที่กูหามาให้นะ^_^"ผมพูดกับมันแล้วก็เดินกลับเข้าไปหาพวกไอ้คาร์ ไอ้น็อต ไอ้พอร์ช ไอ้รันเวย์ ศพชายชุดดำนอนเกลื่อนเต็มพื้นโกดัง ผมก็เห็นคนกลุ่มหนึ่ง นั่ง จับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน ผมรีบเดินเข้าไปพวกมันด้วยรอยยิ้ม"ห่า หายไปไหนมาว่ะ?"ไอ้น็อตเอ่ยถามผม พวกมันกำลังนั่งคุยกันอยู่ มีไอ้น็อต ไอ้พอร์ช ไอ้รันเวย์ ไอ้คาร์ เพิ่มเติมคือไอ้อา