All Chapters of รักสำรอง: Chapter 121 - Chapter 130

พรึบเขาวางจานข้าวสวยลงตรงหน้าของฉัน และวางอาหารอย่างสุดท้ายลงตรงกลางตรงหน้าของฉันอีกเช่นกัน ฉันก็มองตรงหน้าเขาที่ไม่มีจานข้าวอยู่เลย“ขุนไม่กินด้วยเหรอ?”“ไม่ครับ…ขุนทำให้ริทาน…ริทานเลยนะ^_^”ขุนศึกว่าพร้อมกับยิ้มแป้นกว้าง ฉันก็พยักหน้าเข้าใจก่อนจะหยิบช้อนกับส้อมขึ้นมาถือไว้และมองอาหารตรงหน้า ว่าจะเลือกกินอะไรก่อนดีแต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เอื้อมมือไปหยิบช้อนกลางของอาหารเสียงทุ้มคุ้นหูก็ดังขึ้นมาซะก่อน“เอริครับ^_^”เสียงทุ้มหวานที่ฟังดูคุ้นหูของฉันเอ่ยขึ้นทำให้ฉันต้องหันไปหาเจ้าของเสียงนั้นทันที ก็พบกับผู้ชายหน้าดีรูปร่างสูงโปร่งผิวขาวที่อยู่ในชุดสูทเต็มยศกำลังเดินยิ้มร่าตรงเข้ามาหาฉันที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร“พี่จอม?”ฉันเอ่ยเรียกชื่อเจ้าของร่างที่สุดแสนจะเพอร์เฟคไปอย่างสงสัยว่าเขามาทำอะไรที่นี่พรึบ“ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วย?”คุณจอมพลเอ่ยถามฉันทันทีที่เขาเดินมาหยุดลงตรงหน้าของฉันแล้วฉันก็ทำสีหน้าอ้ำๆอึ้งๆไม่รู้จะพูดอะไร เพราะที่นั่งข้างๆฉันมีขุนศึกนั่งอยู่ ซึ่งเขานั่งหันหลังให้คุณจอมพลน่ะ ฉันก็มองหน้าขุนศึก ที่ตอนนี้เขากำลังมองหน้าฉันอยู่ ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา แววตาของเขาสั่

เขาก็มองหน้าตาแจ่มใส และดูแฮปปี้ดีหนิกับว่าที่เจ้าสาวของเขา“เราไปกันเถอะครับ….”เสียงเรียบๆของคุณจอมพลเอ่ยบอกฉันทำให้ฉันรู้สึกตัวว่าเผลอมองขุนศึกและนามิไปจนเขาทั้งคู่เดินลับหายไปจากตรงหน้าของฉันแล้ว“อ้อค่ะ…”ฉันหันมาพยักหน้าตอบคุณจอมพลไปอย่างล่อกแล่กๆก่อนจะเดินนำหน้าคุณจอมพลมาอย่างรวดเร็ว ปากก็เก่งว่าไม่เป็นไร แต่ทำไมในใจของฉัน มันถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้ ทำไมฉันต้องรัก ขุนศึก ทำไมฉันต้องรักผู้ชายเห็นแก่ตัวแบบนั้นด้วย ทำไมกันนะ….15:30น.ภัตตาคารWหรูระดับห้าดาวเอริ ฐิติมน…“คุณจอมพลพาริมาที่นี่ทำไมคะ?”ฉันเอ่ยถามคุณจอมพลไปในขณะที่เราทั้งคู่กำลังนั่งอยู่ในภัตตาคารหรูหราระดับห้าดาวไหนเขาบอกว่า เราจะมาพบลูกค้ายังไงล่ะ?แต่ทำไม เขาสั่งแบบโต๊ะสองคนมา“ก็พาเธอมาทานข้าวไง…ยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงเลยไม่ใช่เหรอไง?”คุณจอมพลว่าพลางยิ้มกรุ้มกริ่มให้ฉัน ฉันก็ยิ้มแหยๆให้เขาไป“อยากทานอะไรสั่งได้เลยนะ….เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง^_^”“ค่ะ…”ฉันยิ้มรับคำคุณจอมพลก่อนจะลงก้มหน้ามองเมนูอาหารฝรั่งในมือของฉันอย่างนึกคิดว่าจะทานอะไรดี ซึ่งฉันเองก็หิวอยู่แล้วไม่ใช่ไม่หิว แต่ทำไงได้ในเมื่องานไม่เสร็จฉันก็มากินไม่ได้อยู่ด

“แต่คุณหญิงไม่ต้องเป็นกังวลไปนะคะ…เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับคุณเควินให้ค่ะ…”นันฤดีที่เห็นสีหน้าเหี้ยมของคุณหญิงนฤมิตรก็เอ่ยพูดต่อ ทำให้คุณหญิงนฤมิตรสีหน้ากลับไปอยู่ในโทนปกติแถมเธอยังยิ้มกว้างจนแก้มปริอีกตั้งหาก“ค่ะ…ยังไงก็ขอบคุณคุณนันฤดีมากๆเลยนะคะ..ที่จะเป็นธุระให้ฉันนะคะ^_^”คุณหญิงนฤมิตรเอ่ยบอกนันฤดีไปด้วยรอยยิ้มหวานแววตาสดใสแต่ใครจะรู้ว่าเธอแสร้งทำ แต่ใช่ว่านันฤดีจะดูไม่ออก ว่าคุณหญิงคนนี้ ไม่ได้เป็นมิตรกับเธอเลย หล่อนคบกับเธอเพราะผลประโยชน์ที่ดินต่างหากล่ะ “ด้วยความเต็มใจค่ะ…ฉันว่าเราทานอาหารกันก่อนเถอะนะคะ…เดี๋ยวจะเย็นหมดแล้วจะไม่อร่อยเอานะคะ^_^”นันฤดีว่าเสียงใส คุณหญิงนฤมิตรก็พยักหน้าพร้อมกับยิ้มอ่อนให้นันฤดีก่อนจะก้มหน้าทานอาหารตรงหน้าอย่างผู้ดี 30นาทีต่อมา“เป็นยังไงบ้างคะ…อาหารคาวและของหวานที่นี่พอจะถูกปากถูกใจคุณหญิงบ้างไหมคะ?”เสียงหวานใสของนันฤดีเอ่ยขึ้นหลังจากที่เธอวางช้อนลงด้วยท่าทางสงบเสงี่ยมอย่างผู้รากมากดี คุณหญิงนฤมิตรเองที่อิ่มกับอาหารคาวและอาหารหวานมื้อนี้ก็วางช้อนลงอย่างแผ่วเบาและวางตัวดีเช่นกันก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับนันฤดีพร้อมกับฉีกยิ้มหวานออกมาให้เธออย่างเป็นมิต

“ถ้านายไม่ใช่ขุนศึก….ป่านนี้ชีวิตรักของเราทั้งคู่จะเป็นยังไงนะ?”ฉันพึมพำออกมาและยิ้มกริ่มให้ตัวเอง และฉันก็จมอยู่กับความคิดนั้นนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่พอรู้ตัวอีกทีผมที่ยาวสยายของฉันก็ได้แห้งเสียแล้ว ฉันจึงผุดตัวลุกขึ้นเผื่อจะไปจัดการแต่งตัวแต่ฉันกลับรู้สึกหิวน้ำ ฉันจึงเปลี่ยนทิศทางการเดินไปยังประตูทางออกห้องนอนแทนจะไปห้องแต่งตัว ตึกฉันเดินลงบันไดมาเรื่อยๆจนถึงขั้นสุดท้ายก่อนจะเดินมุ่งตรงไปยังห้องครัวเปิดตู้เย็นและหยิบขวดน้ำเปล่าขึ้นมาพร้อมยื่นมือไปหยิบแก้วน้ำสีใสและเดินออกมาจากห้องครัวไปยังห้องนั่งเล่นเพื่อจะดูโทรทัศน์แก้ความคิดที่อยู่ในหัวของฉันเรื่องขุนศึกสักทีพรึบ ฉันทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาทรงตัวแอลที่ดูหรูหราสีขาวนวลสะอาดตา ราคาน่าจะหลายบาท เฟอร์นิเจอร์เครื่องใช้ก็ดูหรูหราอย่างมีระดับ ขุนศึกต้องหมดเงินกับบ้านหลังนี้ไปเยอะแน่ๆ แต่ฉันตั้งใจไว้แล้วว่าฉันจะโอนบ้านให้กลับไปเป็นชื่อของเขา เพราะฉันไม่อยากได้อะไรจากเขาเลยสักนิด ที่ฉันคบเขาก็เพราะฉันรักเขาจากนิสัยข้างในของเขาจริงๆไม่ใช่เงินทองหรือหน้าตาของเขาที่เขามีจอกกกกกฉันรินน้ำจากขวดลงสู่แก้ว มือก็เอื้อมไปหยิบรีโมทเพื่อจะกดเปิดโทรทั

พรึบ"หึ!"ขุนศึกหัวเราะออกมาที่เขาบังคับฉันได้ แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรเขาก็ยัดลำกายใหญ่ของเขาเข้ามาในโพรงปากของฉันอย่างรวดเร็วโดยที่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว"อื้อฮือ"ฉันร้องออกมาเมื่อภายในโพรงปากของฉันมันคับแน่นไปด้วยลำกายใหญ่โตที่ใหญ่เกินมาตรฐานของชายไทยกำลังคับแน่นอยู่เต็มโพรงปากของฉัน จนทำให้ฉันน้ำตาเล็ดออกมา"อ๊าาาาห์ปากโคตรนุ่ม"ขุนศึกครวญครางออกมาก่อนที่เขาจะค่อยๆขยับสะโพกสอบอย่างช้าๆเพื่อนำพาลำกายใหญ่ของเขาเข้าออกจากโพรงปากของฉันได้อย่างสะดวกขึ้น"อ๊าอื้ออออออ"ฉันร้องท้วงออกมาทั้งนำ้ตา สีข้างของโพรงปากฉันเหมือนจะฉีกขาดมือเล็กของฉันก็ดันขาอ่อนของเขาให้ผละออกไปจากฉันแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะฉันสู้แรงของขุนศึกไม่ได้ แต่เหมือนยิ่งฉันขัดขืนเขาก็ยิ่งดันลำกายใหญ่ให้เข้ามาในโพรงปากของฉันลึกขึ้น พั่บๆๆๆๆๆๆๆๆ"อื้อออออออ!!!"ฉันแทบจะอ้วกออกมาน้ำลายมากมายของฉันต่างพากันไหลรินออกมาจากด้านในปากของฉันหยดลงพื้นและหยดลงตามซอกคอของฉันไหลลงไปด้านล่างจากการสอดใส่ลำกายใหญ่อย่างเอาแต่ใจของขุนศึก ฉันส่ายศีรษะมาไปมาพร้อมน้ำตาแต่คนร่างสูงก็ไม่สะทกสะท้านและสงสารฉันเลยสักนิด"อย่ามาใช้มารยาหญิงกับฉัน"ขุน