บททั้งหมดของ รักสำรอง: บทที่ 101 - บทที่ 110

บริษัทKA16:30น.เอริ ฐิติมน….พรึบฉันค่อยๆละใบหน้าจากแฟ้มเอกสารกองโตขึ้นไปมองมือทั้งสองข้างที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานตรงหน้าของฉันอย่างงุนงงและสงสัยว่าใครกัน“ท่านรอง?”ฉันเอ่ยเรียกคุณจอมพลไปอย่างงุนงงและสงสัยว่านี้มันก็เลยเวลาเลิกงานแล้วแต่ทำไมเขายังไม่กลับไปอีก กุญแจรถสปอร์ตของเขาฉันก็คืนให้เขาไปแล้วนะ“เลิกงานแล้ว…ไม่ต้องเรียกพี่ว่าท่านรองแล้ว^_^”คุณจอมพลว่าพร้อมกับยิ้มบางๆให้ฉัน“ค่ะ…มีอะไรกับริหรือเปล่าคะ?”ฉันก็พยักหน้ารับคำเขาและเอ่ยถามเขาออกไปพลางก้มหน้าลงมามองเอกสารตรงหน้าของฉันต่ออย่างตั้งใจเพราะมันเป็นเอกสารเกี่ยวกับการเงินและการจัดการของบริษัทฉันจะต้องตรวจตาและทำให้รอบคอบมากๆพรึบ“ไม่ต้องทำแล้วงานอ่ะ”คุณจอมพลว่าพร้อมกับยื่นมือมาปิดแฟ้มงานของฉัน“แต่งานของริยังไม่เสร็จเลยนะคะ”ฉันเงยหน้าขึ้นไปบอกคุณจอมพล“เเต่นี่มันเลิกงานแล้ว…ถึงต่อให้เธอทำล่วงเลยเวลา…พี่ก็ไม่มีค่าโอทีให้หรอกนะ^_^”คุณจอมพลว่าอย่างทีเล่นทีจริง ฉันก็มองหน้าเขาพลางยิ้มบางๆออกมา“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ…ปกติริก็ทำงานแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว…..^_^”“แต่วันนี้เธอต้องไปออกงานกับพี่”“ออกงานเหรอคะ?”ฉันกระพริบตาปริบๆพลางเอ่ยทวน

30นาทีต่อมา….ห้างสรรพสินค้า KAเอริ ฐิติมน….พรึบ“ลงมาสิ…เอริ”คุณจอมพลเอ่ยขึ้นในขณะที่เขาลงจากรถและมาเปิดประตูรถให้ฉันเสร็จสรรพแต่ฉันกลับยังไม่ยอมลงจากรถของเขา“พี่จอม…พาริมาที่นี่ทำไมคะ?”ฉันเอ่ยถามคุณจอมพลไปอย่างสงสัยพลางมองไปรอบๆของชั้นจอดรถของผู้บริหารที่จะได้รับสิทธิ์พิเศษในการจอดรถนั้นคือชั้นที่ห้าของห้างนี้ที่มีตัวเชื่อมนำทางโดยใช้ลิฟต์ด้วยแววตาสงสัย เพราะห้างสรรพสินค้าแห่งนี้เป็นสาขาที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงแห่งนี้ ซึ่งอยู่ในความดูแลของขุนศึกกับฉันมาโดยตลอด“พี่ไม่มีทางควงเธอออกงานในสภาพแบบนี้หรอกนะ”คุณจอมพลว่าพลางจ้องมองร่างฉันตั้งแต่ศีรษะของฉันเลื่อนต่ำลงไปถึงปลายเท้า ฉันว่าเสื้อผ้าของฉันก็ดูดีอยู่นะ แบรนด์เนมซะด้วยแถมที่ฉันใส่อยู่นี้ก็มีมูลค่าหลายหมื่นอยู่น่ะ ไม่นับราคากระเป๋าที่ใบละสามแสนไม่อยากจะอวดแต่มันแพงมากค่ะ“แต่พี่จอมพาริไปที่บ้านก็ได้หนิคะ…เสื้อผ้าออกงานริ…ยังดีๆและสวยเหมาะสำหรับออกงานก็มีนะคะ….”ฉันเอ่ยบอกคุณจอมพลไปอย่างออกความคิดเห็น เพราะเสื้อผ้าที่บ้านของฉันก็เยอะและมีราคามากพอสมควรสวยสง่าพอออกงานได้“นี่คือคำสั่ง…”คุณจอมพลว่าเสียงแข็งพลางจ้องฉันตาเขม่นด้วยสายต

พรึบ“ว้าววว…สวยมากลงเลยค่ะ…คุณฐิติมน…^_^”แววตาแพรวพราวของคุณกระแตทำให้ฉันรู้สึกมั่นใจขึ้นมาเลย ตอนนี้ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว โดยชุดที่ฉันใส่เข้ากับทรงผมและการแต่งหน้าโทนชมพูสาวสวยหวานของคุณกระแตมาก เพราะชุดที่ฉันใส่เป็นชุดพรอมเดรส กลิตเตอร์ชายหน้าสั้นหลังยาวเกาะอกสีโอรสและมีเพชรเม็ดใสวาววับประดับชุดให้ดูสวยและดูแพง ฉันว่าชุดนี้ต้องแพงมากแน่ๆเพราะเนื้อผ้าใส่สบายมากและเป็นของแบรนด์ดังที่ขายดีติดอันดับของห้างด้วยนะ“ขอบคุณค่ะ…”ฉันเอ่ยขอบคุณคุณกระแตไปพลางค่อยๆเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินกลับไปนั่งลงที่หน้าโต๊ะแต่งหน้าตามเดิมและมองรองเท้าที่ฉันสวมใส่อยู่ตอนนี้ ถึงจะเป็นส้นสูงแต่ก็ดูแล้วไม่ค่อยเข้ากับชุดสักเท่าไหร่เลยเพราะรองเท้าของฉันเป็นสีดำน่ะก๊อกๆๆๆ“เชิญค่ะ…”คุณกระแตเอ่ยอนุญาตคนด้านนอกที่เคาะประตูอยู่ให้เข้ามา ฉันก็ไม่ได้หันไปมองว่าใครเข้ามา กลับมองกระจกเพื่อเช็ดความเรียบร้อยของหน้าตาและทรงผมของฉันต่อพรึบ“คุณจอมพล?”ฉันที่ได้ยินเสียงเปิดประตูกระจกพร้อมกับร่างเล็กของคุณกระแตเดินออกไปจากห้องนี้ทำให้ฉันหันไปมองด้านหลังที่มีร่างของคุณจอมพลสะท้อนอยู่ในกระจกเขาอยู่ในสุทสูทสีเทา

งานจัดเลี้ยงต้อนรับ นามิ…..คฤหาสน์นามิ20:30น.แชะ แชะ แชะ แชะแสงแฟลชและเสียงกดรัวชัตเตอร์ของบรรดานักข่าวจากหลายสำนักพิมพ์กำลังตั้งอกตั้งใจรุมกันถ่ายภาพของชายหญิงที่ดูเด่นที่สุดในงานนี้ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงอย่างขุนณรงค์และคู่ควงของเขาในค่ำคืนนี้นามิกาสาวสวยดีกรีเด็กนักเรียนนอกลูกหลานตระกูลเก่าแก่และตระกูลดัง “คุณขุนณรงค์แนบชิดอีกนิดครับ….”เสียงของนักข่าวผู้ชายเอ่ยขึ้นด้วยถ้อยคำสุภาพพลางยิ้มกว้างอย่างดีใจและชื่นชมชายหญิงสองคนนี้ที่มีเคมีเข้ากันสุดๆผู้ชายก็หล่อดูดีผู้หญิงก็สวยสง่า พรึบ“ได้ครับ….”ขุนณรงค์ตอบรับคำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับหันมายิ้มให้นามิกาและเขาก็โอบเอวเธอให้แน่นกว่าเดิมพร้อมกับขยับร่างหนาที่อยู่ในชุดสูทสีน้ำเงินปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวด้านในสามเม็ดเพื่อแหวกโชว์แผงอกสุดล่ำบึกและขาวเนียน ทรงผมถูกเซตตั้งขึ้นเปิดเผยให้เห็นใบหน้าเรียวจมูกโด่งรับกันเป็นสันริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่มหล่อเข้าขั้นเทพอย่างกับเบ้าหน้าฟ้าประทานพรึบ พรึบฮืฮฮาๆๆๆ“โอ้โฮ้….?”ทันใดนั้นทางประตูทางเข้าของหน้างานก็มีเสียงดังเอะอะโวยวายเกิดขึ้นของผู้คนที่พากันยืนถือเครื่องดื่มมึนเมาหลากหลายในมือคนละแก้ว ทำให้นั

21:00น.เอริ ฐิติมน….พรึบ“ค็อกเทลครับ….”คุณจอมพลว่าพร้อมกับยื่นแก้วค็อกเทลสีฟ้าสวยใสส่งมาตรงหน้าของฉัน “ขอบคุณค่ะ^_^”ฉันเอ่ยขอบคุณคุณจอมพลพร้อมกับยื่นมือไปรับแก้วค็อกเทลที่นำมาเป็นเครื่องดื่มในงานนี้มาจากมือเขา “เชียร์ครับ…”“เชียร์ค่ะ…”ฉันยิ้มรับให้คุณจอมพลและค่อยๆยกแก้วค็อกเทลสีสวยขึ้นดื่ม ปกติฉันไม่ชอบดื่มพวกเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์แบบนี้ แต่นี้เป็นงานฉันต้องทำ ดีนะแก้วนี้ที่ฉันดื่มไม่ผสมวอดก้าไม่งั้นปวดหัวแน่“อยากทานอะไรไหมคะ…เดี๋ยวพี่ไปเอามาให้…”คุณจอมพลเอ่ยกระซิบถามฉันด้วยน้ำเสียงสุภาพอ่อนโยน ฉันก็ลดแก้วค็อกเทลลงและหันไปมองหน้าคุณจอมพลแทบจะทันทีเพราะน้ำเสียงของเขาที่เอ่ยถามฉันเนี่ย ละมุนมากค่ะ“เอ่อ…ไม่ดีกว่าค่ะ…”ฉันตอบคุณจอมพลไปพลางยิ้มแห้งๆให้เขา เขาก็พยักหน้าและยิ้มละมุนให้ฉันก่อนที่เราทั้งคู่จะหันไปมองบนเวทีที่มีพิธีกรกำลังกล่าวเปิดงานและเรียนเชิญให้แขกผู้ใหญ่พวกบรรดาคุณหญิงคุณนายตระกูลเก่าแก่ได้ขึ้นไปอวยพรให้นามิตามแบบฉบับพวกคนรวย ฉันกับคุณจอมพลเลือกที่จะยืนอยู่ด้านหลังของงานไม่เข้าไปหน้าเวที แต่ตลอดเวลาที่ข้างกายของฉันมีคุณจอมพลยืนอยู่ด้วย ฉันก็รับรู้ได้ถึงสายตาคู่หนึ